Το παρακάτω απόσπασμα εμπεριέχεται στο ογκωδέστατο βιβλίο του Γ. Βαρουφάκη, που κυκλοφόρησε ήδη, αν δεν πήρατε είδηση, και στον ελλαδικό χώρο.
Το επιλέξαμε επειδή αναφέρεται στο «παρασκήνιο» του δημοψηφίσματος του καλοκαιρού του 2015 και επειδή μάλλον υπάρχουν ακόμη και τώρα πολλοί που αδυνατούν να αποδεσμευτούν από τις αυταπάτες που τους οδήγησαν να συμμετάσχουν στο μέτωπο του ΟΧΙ. Ο Βαρουφάκης εδώ εξηγεί τους λόγους, που τον οδήγησαν να δηλώσει ότι επρόκειτο να παραιτηθεί στην περίπτωση που το ΝΑΙ επικρατούσε.
«Πέραν του ότι ήθελα να ξεκαθαρίσω στους ψηφοφόρους μου ότι ένα ΝΑΙ θα με οδηγούσε στην παραίτηση από το Υπουργείο Οικονομικών, ήθελα να δω πώς θα αντιδρούσαν στη δήλωσή μου εκείνη, οι σύντροφοί μου, όχι μόνον ο Αλέξης, αλλά και ο Ευκλείδης, παραδείγματος χάριν. Το γεγονός ότι σφύριξαν αδιάφορα, ότι κανείς τους δεν δεσμεύτηκε να κάνει το ίδιο, μου έλεγε όλα όσα χρειαζόταν να γνωρίζω. Ήταν απλό. Το ΝΑΙ δεν ήταν γι’ αυτούς λόγος παραίτησης. Θα υπηρετούσαν το νέο μνημόνιο υπό το φύλλο συκής της λαϊκής ετυμηγορίας για παράδοση στην τρόικα».
Και πώς την «πάτησε» έτσι ο Βαρουφάκης;
«Οι άλλοι άνθρωποι σαν τον Δραγασάκη και τον Χουλιαράκη, ποτέ δεν θα με ξεγελούσαν. Δεν θα είχα πιστέψει τις υπεκφυγές τους ούτε θα είχα συστρατευτεί μαζί τους, όσο καλός και άγιος να ακουγόταν ο σκοπός που ασπάζονταν. Η περίπτωση του Αλέξη ήταν διαφορετική. Επιδιδόταν σ’ έναν πολύπλοκο εσωτερικό διάλογο και έπρεπε να πείσει τον εαυτό του πριν παραβιάσει τις δικές του γραμμές, το οποίο διαφέρει από την περίπτωση κάποιου που δεν είχε ποτέ την πρόθεση να τις παραβιάσει […] Αυτή η εσωτερική φωνή του Αλέξη ήταν, είμαι πεπεισμένος, η δύναμή του και ταυτόχρονα η καταστροφή του, ο σφετεριστής του κοινού μας σκοπού και παράλληλα ο λόγος για τον οποίο τον πίστεψα σχεδόν μέχρι το πικρό τέλος».
Μάλιστα κύριοι. Αυτό μας έλειπε τώρα. Ο Τσίπρας ωσάν την Ζαν ντ’ Αρκ ακούει την εσωτερική του φωνή η οποία τελικά τον οδήγησε στον μνημονιακό κατήφορο και έτσι ξεγέλασε τον τουλάχιστον εξυπνότερο άνθρωπο στον κόσμο (σίγουρα, έτσι πρέπει να νομίζει ο ίδιος), δηλαδή τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Μόνο που αν τον ξεγέλασε δεν τον ξεγέλασε τότε, όσο και αν αυτό βολεύει τον Βαρουφάκη να προβάλλει την παρουσία του μέσα από μια πλαστή εικόνα δονκιχωτισμού. Και βέβαια, αν τον ξεγέλασε, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες του λιγοστεύουν, αλλά αντίθετα ότι είναι πολλαπλάσιες.
Μ’ άλλα λόγια, ο Βαρουφάκης άθελά του, βέβαια, επειδή παραμένει αθεράπευτα μεγαλομανής και, στην προσπάθειά του να δικαιολογηθεί, παρουσιάζεται σαν μια απλή «μαρίδα», που εύκολα καταβρόχθισαν οι καρχαρίες ντόπιοι και ξένοι.
Του αφιερώνουμε εξαιρετικά το παρακάτω απόσπασμα, για να τον αποσπάσουμε έστω και λίγο από την κατάσταση μιας ναρκισσιστικά θλιμμένης υπερηφάνειας, ανακατεμένης με μια αίσθηση προδοσίας από τον Αλέξη που «μπερδεύτηκε» από την εσωτερική του φωνή και τον πίκρανε…
«Η μαρίς (κοινώς μαρίδα) είναι ένας απολύτως εύγευστος ιχθύς, ο οποίος τρώγεται τελείως (εν τω συνόλω του) κυρίως τηγανιτός. Η μαρίς όπως και η γαρίς (κοινώς γαρίδα) δεν εξημερούται. Ζει δε πάντοτε και αυτή εις αγέλας και εις άγριαν κατάστασιν, πλην όμως δεν είναι ουδόλως επικίνδυνος κατά την θήρευσιν, όπως π.χ. η φάλαινα και ούτω, δια την θήραν της δεν παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως μαριδοθηρευτικών, όπως παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως φαλαινοθηρικών δια την θήραν της φαλαίνης.
Οι μαρίδες ζουν εν γένει μιαν περιορισμένην, ήσυχον και χωρίς μεγάλας απαιτήσεις και συγκινήσεις ζωήν, τρεφόμεναι αποκλειστικώς με μικροοργανισμούς, είναι δε παντελώς άκακοι, εφόσον δεν έτυχε μέχρι σήμερον να αναβρεθεί ουδεμίαν περίπτωσις επιθέσεως ακόμα και εξαγριωμένης μαρίδος εναντίον ανθρώπου» (Από γραπτό υποψηφίου υπαξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, με θέμα την Ελληνική χλωρίδα και πανίδα το 1986).
Οι μαρίδες ζουν εν γένει μιαν περιορισμένην, ήσυχον και χωρίς μεγάλας απαιτήσεις και συγκινήσεις ζωήν, τρεφόμεναι αποκλειστικώς με μικροοργανισμούς, είναι δε παντελώς άκακοι, εφόσον δεν έτυχε μέχρι σήμερον να αναβρεθεί ουδεμίαν περίπτωσις επιθέσεως ακόμα και εξαγριωμένης μαρίδος εναντίον ανθρώπου» (Από γραπτό υποψηφίου υπαξιωματικού του πολεμικού ναυτικού, με θέμα την Ελληνική χλωρίδα και πανίδα το 1986).
Α, και του συνιστούμε και έναν τίτλο για το επόμενο βιβλίο του.
Μπορεί να είναι κάπως έτσι: «Η Αβάστακτη ελαφρότητα της χρησιμότητας στην επιβολή των αριστερών μνημονίων, του «εξαπατημένου» αντιμνημονιακού Γιάνη Βαρουφάκη»
https://anarchypress.wordpress.com/2017/11/01/%CE%B7-%CE%B8%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B9%CF%86%CE%B9%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%BA%CE%B7-%CE%B7-%CE%B5/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου