ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΧΙ, ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΊΣΚΡΑ, Η ΕΞΑΫΛΩΣΗ ΤΩΝ 109 ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΦΟΡΙΑΣΜΕΝΩΝ ΤΡΩΩΝ

(Σαβ. 1/8/15 - 12:15)

Του ΠΑΣΧΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ*

Ειν΄οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων
ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι
παίρνουμ΄επάνω μας κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

…

Αλλ΄ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται
Ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει
κι ολόγυρα απ΄τα τειχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Ο αλεξανδρινός ποιητής δεν είχε βέβαια υπόψη του τις «προσπάθειες» να συγκροτηθεί εδώ και χρόνια το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο στην Ελλάδα των μνημονίων. Προφητικά πάντως οι στίχοι του περιγράφουν με ακρίβεια τις κινήσεις που προηγήθηκαν. Χρειάστηκαν πέντε καταστροφικά χρόνια αναμονής, τακτικών, καθυστερήσεων, αδιέξοδων επιλογών, για να έρθει η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και να εκβιάσει τις αναγκαίες διεργασίες.

Σήμερα, μετά από την πρωτοβουλία του αντιπάλου (δηλαδή μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου), οι δυνάμεις που όφειλαν από την αρχή της ελληνικής κρίσης να συγκροτήσουν μέτωπο ενάντια στο ευρώ και στην ΕΕ, σεντράρονται. Αναγκάζονται δηλαδή να κινηθούν. Ανοικτά και δημόσια. Και αυτό είναι καλό. Γιατί χορτάσαμε τακτικισμούς που κοιτούσαν κομματικές ενότητες, ιστορικά προηγούμενα, συναισθηματικές πολιτικές και φοβερές στρατηγικές ιδέες που υπήρχαν μόνο στα κεφάλια μας. Η σύγκρουση με το ευρωπαϊκό πλαίσιο, η έξοδος από το ευρώ, η στάση πληρωμών στο χρέος, η εθνικοποίηση των τραπεζών ήταν το απλούστατο, φυσιολογικό και μοναδικό αποτελεσματικό πολιτικό πρόγραμμα που έπρεπε να είχε υιοθετηθεί από το 2010, δημιουργώντας μια μετωπική πολιτική ενότητα. Πέντε χρόνια δυστυχώς, παίζαμε με τις τάπες των βαρελιών, περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει.

Αφού όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μπορούμε να ελπίζουμε ότι οι στίχοι του Καβάφη δεν θα περιγράψουν και αυτή την πολιτική συγκυρία. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ, οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΚΚΕδες και οι πρώην ΚΚΕδες που θέλουν να υπηρετήσουν το αντιμπεριαλιστικό ΟΧΙ, και κυρίως η πλατιά βάση της κοινωνικής Αριστεράς, έχουν μια ακόμα ευκαιρία.

Προς αυτή την κατεύθυνση κατατίθενται οι παρακάτω σκέψεις:

1. Αν και η αντι-ΕΕ και αντι-ευρώ κατεύθυνση δικαιώθηκε και μάλιστα πανηγυρικά, κανένα απολύτως πολιτικό σχέδιο από όσους προσέρχονται στη συζήτηση για το πολιτικό μέτωπο του ΟΧΙ, δεν δικαιώθηκε. Η Αριστερή Πλατφόρμα έρχεται ηγεμονικά, με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και προνομιακή προβολή. Πράγμα φυσιολογικό. Αλλά ελέγχεται για την ολέθρια στήριξη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την αναπόφευκτη κατάληξη στο τρίτο μνημόνιο. Όπως απέδειξε και η χθεσινή Κ.Ε. με τη μεταστροφή των 53 και την απόδραση των 17, το κόμμα δεν κερδίζεται. Ειδικά το κόμμα που κυβερνά και μπορεί να εξαγοράζει, να εκμαυλίζει, να τάζει και να εξαπατά. Το μνημόνιο Τσίπρα αποτελεί θανάσιμο χτύπημα στην Αριστερά, στο αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα, στην πεποίθηση εναλλακτικής πορείας. Και για όλα τα παραπάνω υπάρχουν ευθύνες και όχι μόνο της πλειοψηφίας. Από την άλλη η «δικαιωμένη» ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ οφείλει να σταθεί αυτοκριτικά γιατί δεν μπόρεσε να πείσει, να αποτρέψει, να συγκροτήσει μια σοβαρή και μαζική εναλλακτική πρόταση. Τέλος, η πάλη μέσα και δίπλα στο ΚΚΕ δεν απέδωσε μετατοπίσεις και δεν απέτρεψε την αριστερίστικη και οπορτουνιστική μετάλλαξη της ηγεσίας του. Τα πολιτικά σχέδια που κατατέθηκαν απέτυχαν. Με αυτή τη σεμνή, ειλικρινή και αυτοκριτική αντίληψη από τους πάντες, οφείλει να γίνει η απόπειρα εκκίνησης του πολιτικού μετώπου του ΟΧΙ.

2. Το μέτωπο του ΟΧΙ δεν είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ. Δεν είναι όμως και η κυοφορούμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι καν η μετωπική συσπείρωση της Αριστερής Πλατφόρμας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ ή με τμήμα της. Το μέτωπο πρέπει να συγκροτηθεί όχι μονομερώς, αλλά ανοικτά, δημόσια, ισότιμα και δημοκρατικά. Με συμμετέχοντες που προσέρχονται με αίσθημα αυτοκριτικής και ανάληψης ευθύνης για τις εγκληματικές καθυστερήσεις. Οφείλει να έχει άλλη ποιότητα, άλλες κλίμακες και ευρύτερες αναφορές. Το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» δεν θα αποδώσει. Το εγχείρημα οφείλει να είναι μέτωπο και όχι κόμμα. Για να μπορεί να συνενώνει διαφορετικές διαδρομές και ιδεολογικές αναφορές, για να αναδεικνύει τον πλούτο της «ενότητας και πάλης» αλλά και γιατί η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι μέσα από μέτωπα κατακτιέται η εξουσία. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και της καταστροφικής κομματικής συγκρότησής του γύρω από την πλειοψηφική άποψη είναι διδακτικό. Στη σημερινή φάση είναι προφανές ότι οι διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παίζουν ένα κομβικό ρόλο, όχι όμως αποκλειστικό. Το στοίχημα της πολιτικής συγκρότησης του πλειοψηφικού ΟΧΙ ή έστω του μειοψηφικού αλλά ισχυρού κοινωνικού ρεύματος που φτάνει μέχρι τη ρήξη με την Ευρωζώνη, υπερβαίνει τα σημερινά πολιτικά επιτελεία, ρεύματα και φορείς.

3. Το μέτωπο του ΟΧΙ δεν μπορεί να είναι ένα αποκλειστικά κοινωνικό μέτωπο. Οι πρωτοβουλίες και οι υπογραφές είναι καλές, αλλά δεν εξαφανίζουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ο ελέφαντας είναι το τεράστιο κενό κεντρικής πολιτικής εκπροσώπησης του ΟΧΙ που θα αντιπαρατεθεί ευθέως και με όρους διεκδίκησης της εξουσίας στις παλιές και στις νέες μνημονιακές δυνάμεις. Κάθε προσπάθεια οφείλει να αναμετριέται με το συγκεκριμένο ερώτημα για το ποιο πολιτικό μέτωπο χρειαζόμαστε, τι χαρακτήρα έχει, σε ποιο πρόγραμμα συγκροτείται, από ποιες πολιτικές δυνάμεις ή συσπειρώσεις μπορεί να συγκροτηθεί. Οι πρωτοβουλίες που δεν λύνουν τα παραπάνω ερωτήματα κινδυνεύουν να ανακυκλώνουν επαναστατικά γυμνάσματα.

4. Ο χαρακτήρας του μετώπου δεν μπορεί να είναι ένας καλός ΣΥΡΙΖΑ που θα κρατήσει ψηλά τη σημαία του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, αλλά απλώς στο τέλος δεν θα υπογράψει. Οι αυταπάτες για ακύρωση των μνημονίων και κατάργηση της λιτότητας εντός Ευρωζώνης συντρίφτηκαν. Η έξοδος από το ευρώ, η ρήξη με την ΕΕ, ο ανασχεδιασμός της θέσης της χώρας, αποτελούν το σημείο εκκίνησης και όχι την αμφισβητούμενη ή διφορούμενη κατάληξη, που μένει μάλιστα να αποδειχθεί. Η ρήξη αποδείχθηκε ήδη ως μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα και μάλιστα δύο φορές (στην Κύπρο με δεξιά φιλοΜερκελική κυβέρνηση και στην Ελλάδα με αριστερή αντιΜερκελική κυβέρνηση). Ο χαρακτήρας του μετώπου δεν είναι επίσης αντικαπιταλιστικός. Το μέτωπο δεν μπορεί παρά να συγκροτηθεί πάνω στην κυρίαρχη αντίθεση όπως αυτή αναδείχθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια και εκκωφαντικά τις τελευταίες εβδομάδες και αφορά τη σύγκρουση του ελληνικού λαού με την ΕΕ. Και βέβαια το πρόγραμμά του αποτελείται από τα βασικά στοιχεία και τις αιχμές που έχουν εδώ και καιρό κατατεθεί αλλά δεν έχουν βρει ακόμη πολιτικό εκφραστή.

 *Πηγή: antapocrisis.gr

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21574:lazaridis-epitropes-oxi&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168