ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ…

(Πεμ. 27/8/15 - 20:25)

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΑΔΕΑ

Είναι δύσκολες οι στιγμές όταν χωρίζουν πολιτικά οι αριστεροί.

Φέρνουν πολύ πόνο και ανάμικτα συναισθήματα.

Είναι γιατί πονάνε πολύ αυτά που πιστεύουν, γιαυτά που αγωνίσθηκαν, για τις ελπίδες και προσδοκίες τους, για τις ευκαιρείες που δεν θέλουν να χάνουν.

Είναι γιατί τέτοιοι πόνοι έρχονται από παλιά και αφήνουν κάθε φορά το δικό τους χνάρι.

Είναι γιατί οι αριστεροί-οι πραγματικοί, όχι αυτοί που είδαν το φώς και μπήκαν- είναι πολύ συναισθηματικοί άνθρωποι. Αν δεν ήταν δεν θα έδιναν τόσους αγώνες και τόσο αίμα γι αυτό που πιστεύουν, για τις ιδέες και τις αξίες τους.

Γίνονται όμως και πολύ σκληροί όταν πιστεύουν ότι κάποιοι δεν σεβάστηκαν αυτά που υπόσχονταν. Αυτά που όλοι μαζί παλεύαμε. Όταν νιώθουν ότι προδίδονται οι προσδοκίες και οι ελπίδες τους. Τα ιδιανικά και οι αξίες τους.

Γίνονται ακόμα πιο σκληροί, αλλά συγχρόνως έχουν και μια αίσθηση αποστροφής όταν βλέπουν ότι ο διάλογος και ο πολιτικός πολιτισμός , τα επιχειρήματα, αντικαθίστανται από ύβρεις,ή, από επιχειρήματα και πρακτικές που μέχρι πρόσφατα απορρίπταμε και που ανήκουν σε άλλους.

Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Τα ερωτήματα. Τα γιατί. Τα μήπως. Φτιάχνονται ελπίδες για να λειτουργήσουν σαν άλλοθι. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε αυτά που έχουν συμβεί.

Σε άλλους οι απαντήσεις είναι εύκολες. Όχι σε όλους.

Άλλοι πεισμώνουν και άλλοι απογοητεύονται. Δεν αντέχουν αυτό το «πάλι ρε γαμώτο;» Τι γίνεται, είναι στο DNA μας να χάνουμε; Μήπως τζάμπα παλεύουμε;

Και αν αυτές οι καταστάσεις, στους παλιότερους χωρισμούς και στις απογοητεύσεις, ξεπερνιόνταν πιο εύκολα γιατί η ζωή δεν σε στρίμωχνε και τόσο, έβρισκες τρόπο να ξεφύγεις, να ξεχάσεις, τώρα η ρημάδα η ζωή έρχεται και σε σκουντάει. Δεν μπορείς να κάνεις στην πάντα. Δεν έχεις δικαίωμα γιατί δεν μπορείς ζήσεις. Γιατί κάθε οικογένεια έχει ένα τουλάχιστο άνεργο. Ένα τουλάχιστο κάτω από την φτώχια. Παιδιά στη μετανάστευση.

Τι κάνεις σου λέει. Θα τα παρατήσεις; Και αυτά για τα οποία πάλευες που πήγανε; Αυτοί που πίστεψαν σε εσένα, που πάλευες και παλεύεις μαζί τους για ένα καλύτερο αύριο, τι θα κάνουν; Θα πάνε και αυτοί στα σπίτια τους;

Γιατί τα ερωτήματα, τα γιατί και τα πώς, θα απαντηθούνε κάποια στιγμή. Ήδη έχουν αρχίσει να απαντιώνται. Μέχρι τότε όμως τι κάνεις;

Γιατί υπάρχουν βέβαια αυτοί που κιότεψαν, που θυμήθηκαν τον ρεαλισμό και την ευθύνη-ο ρεαλισμός και η ευθύνη πάντα εμφανίζονται όταν θές να παραδωθείς, ποτε δεν εμφανίζονται όταν πρέπει να πείς το όχι-που γονάτισαν, αλλά, κοίτα και αυτούς που δεν το βάζουν κάτω.

Γιατί πολλοί από αυτούς που σήμερα δεν έρχονται μαζί σου, αύριο θα τους βρείς στους κοινούς και ελπιδοφόρους αγώνες.

Σου υποσχέθηκε κανένας ότι ο δρόμος σου στην αριστερά είναι στρωμένος ροδοπέταλα; Γεμάτος πέτρες και αγκάθια είναι. Πόνο και αίμα. Και όνειρα, ελπίδες και απογοητεύσεις. Και πάντα κάνεις ένα βήμα μπροστά.

Γιατί πρέπει να δείς πίσω από αυτό το κακό που μας έτυχε. Να δείς ότι σ΄εμάς έτυχε μια ήττα αλλά οι άλλοι, αυτοί που τώρα μας νίκησαν, φτιάχνουν ένα θηρίο. Φτιάχνουν ένα λαό ανήμερο. Που θα εκδικηθεί για αυτά που του συμβαίνουν . Και σε αυτή τη μάχη κανείς δεν μπορεί να λείψει. Γιατί την γλυκιά γεύση που αφήνει στο τέλος ενας υπέροχος αγώνας, πρέπει να τη γευτούμε όλοι.

Γιατί για την αριστερά και τους αριστερούς-τους πραγματικούς,έτσι;- η πολιτική δεν είναι μια άλλη μορφή της αστικής πολιτικής, αυτής που γνωρίσαμε, αλλά είναι ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ.

Γιατί για τους αριστερούς το «δεν υπάρχει άλλη επιλογή» δεν ισχύει. Γιατί ακυρώνει την ίδια την φύση τους. Γιατί η αριστερά είναι πλασμένη για το αδύνατο. Αλλιώς πως θα αλλάξει τον κόσμο.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21872:papadeas-xwrismos&catid=104:2010-07-14-16-10-32&Itemid=314