Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΟΧΙ»

(Σαβ. 29/8/15 - 14:35)

Του ΚΜ

Η Λαϊκή Ενότητα επιθυμεί να εκφράσει, ως μετωπικό σχήμα, την ταξική συμμαχία που διαμορφώθηκε αυθόρμητα στο δημοψήφισμα και οδήγησε στο απρόβλεπτο ΟΧΙ του 62%.

Ο στόχος αυτός είναι νόμιμος: Όντως μεγάλες μάζες κινητοποιήθηκαν και μπήκαν στο προσκήνιο με το δημοψήφισμα, λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται και νεολαία που μαστίζεται από την ανεργία. Τις μάζες αυτές ένωσε η προσδοκία ότι τώρα κάτι μπορεί ν’ αλλάξει, ότι στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα που μπορεί να εκφράσει τους πόθους τους. Ένα μεγάλο μέρος τους ήταν μέχρι τότε περιθωριοποιημένο όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και πολιτικά, έβλεπε με δυσπιστία το πολιτικό παιχνίδι και είχε αποστασιοποιηθεί από την πολιτική πάλη. Αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, πέρα από τη γνωστή μεροληψία, έκαναν αδύνατο τον εντοπισμό τους από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Μοιάζει ως εάν, με το δημοψήφισμα, να άνοιξε ξαφνικά μια μυστική πύλη από την οποία εισέρρευσαν ορμητικά μάζες που η ύπαρξή τους αγνοούνταν από το πολιτικό κατεστημένο, τα ΜΜΕ και τους καθιερωμένους θεσμούς.

Αυτά όμως τα χαρακτηριστικά του ΟΧΙ αναδεικνύουν και το μέγεθος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η Λαϊκή Ενότητα. Δεν είναι μόνο ότι το κόμμα αυτό αναγκάστηκε να συγκροτηθεί με διαδικασίες εξπρές, ουσιαστικά ανύπαρκτο πριν την προκήρυξη των εκλογών, ακόμη χωρίς γραφεία, με πενιχρότατα οικονομικά μέσα και χωρίς πρόσβαση στα ΜΜΕ. Αυτές όλες οι ελλείψεις συνιστούν σημαντική, σημαντικότατη, πρόκληση.

Αλλά ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση συνιστά η απεύθυνση σε μάζες του ΟΧΙ.

Οι μάζες αυτές είναι οι μάζες των πλατειών και των μεγάλων διαδηλώσεων των περασμένων χρόνων που εξεγείρονται αυθόρμητα, θέλουν να κινητοποιηθούν, αλλά σταδιακά έχουν περάσει στο περιθώριο. Η Αριστερά, για άλλους λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ και για άλλους το ΚΚΕ, δεν ασχολήθηκε με την οργάνωσή τους, δεν τους έδειξε εμπιστοσύνη στην πράξη, τις αντιμετώπισε ακόμη και με καχυποψία. Αυτή η αντιμετώπιση συνέτεινε στο σπρώξιμό τους στο περιθώριο της πολιτικής.

Αντί η Αριστερά να ανασκουμπωθεί για να τις αγκαλιάσει, να μπολιαστεί με τον αυθορμητισμό και τη ζέση τους και να τις μπολιάσει με την πείρα της και τη γνώση της, τις εγκατέλειψε. Αυτό μετρά για το μέλλον.

Μετρά, γιατί τα βήματα που δεν έγιναν δεν είναι μονάχα χαμένος χρόνος. Είναι ακόμα εμπιστοσύνη που δεν κερδήθηκε, είναι πολιτική πείρα που δεν μεταδόθηκε, είναι πίστη στην οργανωμένη πάλη που δεν έγινε βίωμα, κι αυτά όλα παίρνουν καιρό για να προχωρήσουν.

Μπορεί η Λαϊκή Ενότητα να είναι το μόνο κόμμα, σ’ αυτές τις εκλογές, που απευθύνεται κατά «φυσικό τρόπο» στις μάζες του ΟΧΙ. Αλλά δεν είναι καθόλου προφανές ότι οι μάζες του ΟΧΙ θα το αντιληφθούν και θα την προσεγγίσουν. Παραδοσιακά περιθωριοποιημένες, χωρίς πίστη ότι οι εκλογές μπορεί να κάνουν διαφορά, είναι πολύ ευκολότερο να συσπειρωθούν γύρω από ένα αρνητικό σύνθημα, όπως το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, παρά γύρω από ένα θετικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, ιδιαίτερα τώρα, με νωπή την εγκατάλειψή τους από τον καθεστωτικό ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μεγαλύτερος εχθρός της Λαϊκής Ενότητας σ’ αυτές τις εκλογές είναι ο μηδενισμός, η αντίληψη ότι «όλοι είναι το ίδιο», η αποχώρηση από την πολιτική πάλη, η αποχή.

Κοντοπρόθεσμα, η Λαϊκή Ενότητα δε μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για να ανατρέψει το σκηνικό, πέρα από το να δώσει όλες της τις δυνάμεις για να διαδώσει το πρόγραμμά της και να πείσει ότι όντως εκφράζει τους πόθους και τις ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας που ψήφισαν μαζικά ΟΧΙ.

Αλλά μακροπρόθεσμα, το στοίχημα για τη Λαϊκή Ενότητα, και την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού που αυτή μπορεί να φέρει, παίζεται στην συγκρότηση οργανώσεων, στην οργάνωση της καθημερινής συνδικαλιστικής και πολιτικής πάλης των χτυπημένων λαϊκών στρωμάτων.

Η Λαϊκή Ενότητα λέει, και σωστά, ότι είναι κόμμα που προσβλέπει άμεσα στην εξουσία. Ότι για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της δεν βάζει σα μεταφυσική προϋπόθεση κάποια «Λαϊκή Εξουσία», αλλά, αντίθετα, ότι ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία θα ανοίξει μέσα από την αντιμετώπιση, από ταξική σκοπιά, των αιτημάτων της συγκυρίας. Όμως, τίποτα από αυτά δε θα γίνει αν η Λαϊκή Ενότητα δε δει και δεν αντιμετωπίσει το πρόβλημα της διάχυσής της μέσα στις άπειρες πολιτικά αλλά ταξικά ενεργές και πρόθυμες λαϊκές μάζες του ΟΧΙ.

Ο «διχασμός του ΟΧΙ» είναι ακριβώς ο διχασμός της βούλησης αυτών των μαζών, που ναι μεν συσπειρώθηκαν γύρω από τον πόλο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι θα συσπειρωθούν γύρω από τη Λαϊκή Ενότητα στις εκλογές και ότι δεν θα επιλέξουν την αδράνεια και την εκ νέου περιθωριοποίηση.

Οι αντικειμενικές δυνατότητες προσέγγισης των μαζών αυτών είναι πράγματι καλύτερες από κάθε άλλη φορά. Αλλά οι υποκειμενικές—επίπεδο οργάνωσης και παρέμβασης ενός πρωτοπόρου κόμματος, που για διάφορους λόγους μόνο η Λαϊκή Ενότητα μπορεί, δυνητικά, να παίξει αυτό τον ρόλο—δυστυχώς υστερούν τραγικά.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, το στοίχημα ανάταξης της Ελληνικής κοινωνίας, του Ελληνικού έθνους σε τελευταία ανάλυση, θα παιχτεί στην όσμωση των πρωτοπόρων πολιτικά ιδεών με αυτές τις μάζες, στην οργάνωσή τους σε αξιόμαχη πολιτική δύναμη, αλλά και στην έμπνευση τηςπολιτικής πρωτοπορίας από τις ιδέες και την αυθορμησία αυτών των μαζών.

Μπορεί να διακρίνει και να θέσει τέτοιους στόχους, σε τελευταία ανάλυση, να ασκήσει μαζική πολιτική η Λαϊκή Ενότητα; Αυτό θα το δούμε. Αλλά προς το παρόν, το άμεσο, ζωτικό και επείγον είναι να υπάρξει ως αξιόμαχη και σοβαρή δύναμη στην επόμενη Βουλή, σε πείσμα όλως των μηχανορραφιών και επινοήσεων της πολιτικής ελίτ και των νέων εκφραστών της.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21897:km-dixasmos&catid=81:kivernisi&Itemid=198