«Η ζωή είναι δικαίωμά σου. Σήκω, πάλεψε και αγωνίσου γι' αυτήν. Αγωνίσου για τα δικαίωματά σου. Αγωνίσου για τη ζωή». Οι παραπάνω φράσεις δεν αποτελούν την έμπνευση του σπρέι σε κάποιον τοίχο της πόλης, αλλά στίχους σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Μπομπ Μάρλεϊ. Και σε κάθε περίπτωση, πεποίθηση και προτροπή από ανθρώπους που έμαθαν να αγωνίζονται, να κερδίζουν, να χάνουν ακόμα, αλλά δεν έμαθαν να συμβιβάζονται με την υπαναχώρηση. Ένας από αυτούς είναι και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Ο άνθρωπος που μπορεί να απέχει από τον Μπομπ, αλλά στο είδος του υπήρξε και ο ίδιος ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Σολίστ αλλά και μαέστρος, δίνοντας εντολές με τις δερμάτινες σφιχτοδεμένες «μπαγκέτες» του, στη στρογγυλή θεά να χορέψει στον ρυθμό που πρόσταζε, εντός των γραμμών των γηπέδων που αγωνίστηκε. Του Πάνου Κατηφόρη
Όταν δέχεσαι πόλεμο και κάποιος προσπαθεί να σε υποδουλώσει, η λύση δεν είναι να σκύβεις το κεφάλι και να μη μιλάς.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και προπονητής που σύνδεσε το όνομά του με τον Παναθηναϊκό, μιλάει στην «Αυγή» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και την κοινωνική κατάσταση της χώρας, σε συσχετισμό και με τα όσα βιώνει η γενέτειρά του, η Αργεντινή.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε με το κομμάτι των ποδοσφαιρικών ακαδημιών, με τις οποίες και ασχολείται τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχουν δύο είδη ακαδημιών στην Ελλάδα, των σωματείων και οι ιδιωτικές. Τα σωματεία είναι πιο οργανωμένα. Έχουν προπονητές με γνώσεις, σπουδές, κατάρτιση, ενώ συνήθως οι ιδιωτικές έχουν λογικές πιο πρακτικές. Και στις δύο περιπτώσεις, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει επενδύσεις, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες πλευρές ρίχνουν το βάρος στο αποτέλεσμα και όχι στην επαρκή εκπαίδευση, την τεχνική και τη γενικότερη συμπεριφορά του παιδιού και τελικά πολλές φορές οδηγούμαστε στο να τα παρατάνε κάποια παιδιά, πριν ακόμα αρχίσουν.
Στον Παναθηναϊκό που είμαι εγώ, ευτυχώς δεν ισχύει αυτό. Απόδειξη ότι έχουμε πολλούς παίκτες από τα τμήματα υποδομής στην πρώτη ομάδα, αλλά και παίκτες που έχουν φύγει στο εξωτερικό, όπως ο Δώνης, ο Μαυρίας, ο Καπίνο και έρχονται κι άλλοι από πίσω.
Δουλεύουμε κυρίως το ολλανδικό μοντέλο. Έχει έρθει εδώ και κάποια χρόνια ο Γιάννης Σαμαράς και έχει αλλάξει το πεδίο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και πλέον λειτουργούμε και ως ομάδα έτσι. Λόγω του χαμηλού μπάτζετ, είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και οι ξένοι παίκτες μας δεν είναι βεντέτες, ούτε απόμακροι, ψυχροί επαγγελματίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίρνουν παράδειγμα και τα παιδιά από τις ακαδημίες και να φτάνουμε συνολικά σε αυτό που έχουμε ως στόχο.
Ο Ρότσα προέρχεται από μια χώρα παραδοσιακά ποδοσφαιρική, εκεί όπου οι ομάδες στηρίζονται κυρίως στον κόσμο τους. Ο ίδιος θεωρεί ότι και η Ελλάδα έχει τις δικές της πιθανότητες στη λαϊκή βάση.
Μεγάλωσα σε μια χώρα που υπάρχει λαϊκή βάση. Στην Αργεντινή όλες οι ομάδες λειτουργούν ως σωματεία και όχι ως ανώνυμες εταιρείες. Έχουν μέλη μέσω των οποίων εκλέγονται οι διοικήσεις. Η Μπόκα Τζούνιορς, για παράδειγμα, έχει τόσα μέλη όση και η χωρητικότητα του σταδίου της. Πιστεύω ότι και στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αυτό και το εύχομαι.
Εδώ οι ομάδες ανήκουν σε ανώνυμες εταιρίες. Πρέπει λοιπόν να χωριστούν οι ρόλοι. Να υπάρχουν τα μέλη που πληρώνουν τη συνδρομή τους, αλλά να έχουν και λόγο. Να εκλέγουν και να εκλέγονται. Και μέσω της διοίκησης που θα βγαίνει από τη βάση της ομάδας να γίνεται και η διαχείρισή της. Είναι δύσκολο, αλλά εφικτό.
Αναφορικά με τη σχέση της πολιτικής σκηνής με τον χώρο του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου, ήταν ξεκάθαρος.
Το ποδόσφαιρο ως άθλημα έχει τεράστια δυναμική. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε ανθρώπους που έχουν εισχωρήσει στην πολιτική ως βουλευτές, υπουργοί κ.ο.κ. προερχόμενοι από το ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι δεν πρέπει να υπάρχει άμεσος συσχετισμός του ποδοσφαίρου με την πολιτική, αλλά σε κάθε περίπτωση να θεσπιστούν πολιτικοί νόμοι που θα το προστατεύουν. Αλλά πρέπει αυτός που θα το κάνει, να έχει δύναμη και θάρρος. Κι αυτό γιατί στο ποδόσφαιρο διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα, που είναι δύσκολο να τα πολεμήσεις.
Στη συνέχεια έκανε και κάτι που δεν μας είχε συνηθίσει, πάσα στον... εαυτό του, για τη γενικότερη φιλοσοφία και νοοτροπία των φιλάθλων.
Ήμουν στο γήπεδο, στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Σταντάρ. Στενοχωρήθηκα που αποκλειστήκαμε και γιατί ουσιαστικά ήταν ένα παιχνίδι οικονομικής επιβίωσης. Όμως μου άρεσε που είδα τον κόσμο να χειροκροτεί, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια. Κόσμο αγνό, που ήρθε στο γήπεδο για να στηρίξει την ομάδα και να δει ποδόσφαιρο. Μακάρι να διατηρηθεί αυτό το πνεύμα. Γιατί αν διατηρηθεί, θα είναι πιο εύκολο να αλλάξει συνολικά το ποδόσφαιρο, από αυτούς που κυβερνούν τη χώρα. Και αυτούς που ενδεχομένως θα έρθουν...
Δεν θα μπορούσε να μη γίνει και ειδική μνεία στην κατάσταση που επικρατεί στην Αργεντινή τις τελευταίες ημέρες, αλλά βέβαια και σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα.
Τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα παρουσιάζουν. Ο Τύπος παίζει μεγάλο ρόλο και σε πολλές περιπτώσεις χειραγωγείται. Το 2003 η Αργεντινή μετά το κούρεμα του χρέους πλήρωσε ένα πολύ σημαντικό ποσό σε μετρητά, με αποτέλεσμα το ΔΝΤ να μην έχει δικαίωμα να εμφανιστεί καν στο αεροδρόμιο της χώρας. Επέλεξε να αντισταθεί, να παλέψει. Πολλές φορές όταν δέχεσαι πόλεμο και κάποιος προσπαθεί να σε υποδουλώσει, η λύση δεν είναι να σκύβεις το κεφάλι και να μη μιλάς. Αυτό πληρώνει τώρα η Αργεντινή. Αυτό και τους τοκογλύφους. Τα 'δάνεια κοράκια', όπως τα αποκαλούμε. Και είναι πολύ άδικο να συνεχίζει να παλεύει απέναντι στους τοκογλύφους.
Άκουσα πρόσφατα τον κ. Σαμαρά που είπε «ευτυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή». Μάλλον δεν είναι πολύ καλά ενημερωμένος. Μακάρι να ήμασταν Αργεντινή! Όχι ως προς την κατάσταση, αλλά ως προς τη στάση που επέλεξε να κρατήσει, απέναντι σε αυτούς που την πολεμούν.
Πρέπει να γίνουμε Αργεντινή! Να αντισταθούμε! Αυτό έπρεπε να πουν στον κόσμο αυτοί που κυβερνούν. Μπορεί να μας λυγίσουν γιατί είναι πιο δυνατοί, αλλά τουλάχιστον θα τους κοιτάμε στα μάτια. Και να σου πω και κάτι; Η κατάσταση στην Αργεντινή τώρα είναι πολύ καλύτερη από ό,τι ήταν πριν από το 2001.
Έχουμε περάσει χούντες, εσωτερικούς πολέμους, χάθηκαν ζωές, χώρισαν οικογένειες, διαλύθηκαν φιλίες, αλλά καταφέραμε να βγάλουμε από πάνω μας όποιον ήθελε να μας υποδουλώσει. Και τώρα αυτό κάνει ο λαός της Αργεντινής. Απλώς είναι απέναντι σε μεγάλα τοκογλυφικά συμφέροντα. Η χώρα έχει 4% ανάπτυξη και 4,5% ανεργία. Καμία σχέση με το 28%-29% της Ελλάδας. Έχει βέβαια και το μεγάλο πρόβλημα του πληθωρισμού, αλλά το παλεύει. Δέχεται όμως πόλεμο. Και δεν είναι μόνο δικός της. Αυτός είναι ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος. Και είναι οικονομικός. Μπορεί να τον χάσουμε. Αλλά τουλάχιστον θα πέσουμε μαχόμενοι.
Τέλος, τάραξε τα νερά ευχόμενος αυτό που η συγκυβέρνηση... απεύχεται. Βεβαίως, υπό άλλο πρίσμα. Να γίνουμε Αργεντινή!
Η Αργεντινή και ο λαός της πρέπει να είναι παράδειγμα για την Ελλάδα. Μια χώρα που είναι η ωραιότερη του κόσμου και πρέπει να βγει από το αδιέξοδο. Αν είναι να τα καταφέρει με τον τρόπο που επέλεξαν οι κυβερνώντες, το ΔΝΤ, τι να πω... Μακάρι. Δυστυχώς όμως δεν το βλέπω. Πολύ φοβάμαι ότι ο τρόπος αυτός είναι ο λάθος. Οι Έλληνες πρέπει και οφείλουν να αντισταθούν. Έχουν τεράστια δύναμη μέσα τους. Το βλέπουμε από αυτούς που είναι στο εξωτερικό. Αυτούς που έφυγαν για μια καλύτερη ζωή και τα κατάφεραν. Ο Έλληνας τα έχει καταφέρει παντού. Μπορεί να κάνει το ίδιο και στη χώρα του.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε με το κομμάτι των ποδοσφαιρικών ακαδημιών, με τις οποίες και ασχολείται τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχουν δύο είδη ακαδημιών στην Ελλάδα, των σωματείων και οι ιδιωτικές. Τα σωματεία είναι πιο οργανωμένα. Έχουν προπονητές με γνώσεις, σπουδές, κατάρτιση, ενώ συνήθως οι ιδιωτικές έχουν λογικές πιο πρακτικές. Και στις δύο περιπτώσεις, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει επενδύσεις, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες πλευρές ρίχνουν το βάρος στο αποτέλεσμα και όχι στην επαρκή εκπαίδευση, την τεχνική και τη γενικότερη συμπεριφορά του παιδιού και τελικά πολλές φορές οδηγούμαστε στο να τα παρατάνε κάποια παιδιά, πριν ακόμα αρχίσουν.
Στον Παναθηναϊκό που είμαι εγώ, ευτυχώς δεν ισχύει αυτό. Απόδειξη ότι έχουμε πολλούς παίκτες από τα τμήματα υποδομής στην πρώτη ομάδα, αλλά και παίκτες που έχουν φύγει στο εξωτερικό, όπως ο Δώνης, ο Μαυρίας, ο Καπίνο και έρχονται κι άλλοι από πίσω.
Δουλεύουμε κυρίως το ολλανδικό μοντέλο. Έχει έρθει εδώ και κάποια χρόνια ο Γιάννης Σαμαράς και έχει αλλάξει το πεδίο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και πλέον λειτουργούμε και ως ομάδα έτσι. Λόγω του χαμηλού μπάτζετ, είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Ακόμα και οι ξένοι παίκτες μας δεν είναι βεντέτες, ούτε απόμακροι, ψυχροί επαγγελματίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίρνουν παράδειγμα και τα παιδιά από τις ακαδημίες και να φτάνουμε συνολικά σε αυτό που έχουμε ως στόχο.
Ο Ρότσα προέρχεται από μια χώρα παραδοσιακά ποδοσφαιρική, εκεί όπου οι ομάδες στηρίζονται κυρίως στον κόσμο τους. Ο ίδιος θεωρεί ότι και η Ελλάδα έχει τις δικές της πιθανότητες στη λαϊκή βάση.
Μεγάλωσα σε μια χώρα που υπάρχει λαϊκή βάση. Στην Αργεντινή όλες οι ομάδες λειτουργούν ως σωματεία και όχι ως ανώνυμες εταιρείες. Έχουν μέλη μέσω των οποίων εκλέγονται οι διοικήσεις. Η Μπόκα Τζούνιορς, για παράδειγμα, έχει τόσα μέλη όση και η χωρητικότητα του σταδίου της. Πιστεύω ότι και στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αυτό και το εύχομαι.
Εδώ οι ομάδες ανήκουν σε ανώνυμες εταιρίες. Πρέπει λοιπόν να χωριστούν οι ρόλοι. Να υπάρχουν τα μέλη που πληρώνουν τη συνδρομή τους, αλλά να έχουν και λόγο. Να εκλέγουν και να εκλέγονται. Και μέσω της διοίκησης που θα βγαίνει από τη βάση της ομάδας να γίνεται και η διαχείρισή της. Είναι δύσκολο, αλλά εφικτό.
Αναφορικά με τη σχέση της πολιτικής σκηνής με τον χώρο του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου, ήταν ξεκάθαρος.
Το ποδόσφαιρο ως άθλημα έχει τεράστια δυναμική. Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπουμε ανθρώπους που έχουν εισχωρήσει στην πολιτική ως βουλευτές, υπουργοί κ.ο.κ. προερχόμενοι από το ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι δεν πρέπει να υπάρχει άμεσος συσχετισμός του ποδοσφαίρου με την πολιτική, αλλά σε κάθε περίπτωση να θεσπιστούν πολιτικοί νόμοι που θα το προστατεύουν. Αλλά πρέπει αυτός που θα το κάνει, να έχει δύναμη και θάρρος. Κι αυτό γιατί στο ποδόσφαιρο διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα, που είναι δύσκολο να τα πολεμήσεις.
Στη συνέχεια έκανε και κάτι που δεν μας είχε συνηθίσει, πάσα στον... εαυτό του, για τη γενικότερη φιλοσοφία και νοοτροπία των φιλάθλων.
Ήμουν στο γήπεδο, στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Σταντάρ. Στενοχωρήθηκα που αποκλειστήκαμε και γιατί ουσιαστικά ήταν ένα παιχνίδι οικονομικής επιβίωσης. Όμως μου άρεσε που είδα τον κόσμο να χειροκροτεί, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια. Κόσμο αγνό, που ήρθε στο γήπεδο για να στηρίξει την ομάδα και να δει ποδόσφαιρο. Μακάρι να διατηρηθεί αυτό το πνεύμα. Γιατί αν διατηρηθεί, θα είναι πιο εύκολο να αλλάξει συνολικά το ποδόσφαιρο, από αυτούς που κυβερνούν τη χώρα. Και αυτούς που ενδεχομένως θα έρθουν...
Δεν θα μπορούσε να μη γίνει και ειδική μνεία στην κατάσταση που επικρατεί στην Αργεντινή τις τελευταίες ημέρες, αλλά βέβαια και σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα.
Τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα παρουσιάζουν. Ο Τύπος παίζει μεγάλο ρόλο και σε πολλές περιπτώσεις χειραγωγείται. Το 2003 η Αργεντινή μετά το κούρεμα του χρέους πλήρωσε ένα πολύ σημαντικό ποσό σε μετρητά, με αποτέλεσμα το ΔΝΤ να μην έχει δικαίωμα να εμφανιστεί καν στο αεροδρόμιο της χώρας. Επέλεξε να αντισταθεί, να παλέψει. Πολλές φορές όταν δέχεσαι πόλεμο και κάποιος προσπαθεί να σε υποδουλώσει, η λύση δεν είναι να σκύβεις το κεφάλι και να μη μιλάς. Αυτό πληρώνει τώρα η Αργεντινή. Αυτό και τους τοκογλύφους. Τα 'δάνεια κοράκια', όπως τα αποκαλούμε. Και είναι πολύ άδικο να συνεχίζει να παλεύει απέναντι στους τοκογλύφους.
Άκουσα πρόσφατα τον κ. Σαμαρά που είπε «ευτυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή». Μάλλον δεν είναι πολύ καλά ενημερωμένος. Μακάρι να ήμασταν Αργεντινή! Όχι ως προς την κατάσταση, αλλά ως προς τη στάση που επέλεξε να κρατήσει, απέναντι σε αυτούς που την πολεμούν.
Πρέπει να γίνουμε Αργεντινή! Να αντισταθούμε! Αυτό έπρεπε να πουν στον κόσμο αυτοί που κυβερνούν. Μπορεί να μας λυγίσουν γιατί είναι πιο δυνατοί, αλλά τουλάχιστον θα τους κοιτάμε στα μάτια. Και να σου πω και κάτι; Η κατάσταση στην Αργεντινή τώρα είναι πολύ καλύτερη από ό,τι ήταν πριν από το 2001.
Έχουμε περάσει χούντες, εσωτερικούς πολέμους, χάθηκαν ζωές, χώρισαν οικογένειες, διαλύθηκαν φιλίες, αλλά καταφέραμε να βγάλουμε από πάνω μας όποιον ήθελε να μας υποδουλώσει. Και τώρα αυτό κάνει ο λαός της Αργεντινής. Απλώς είναι απέναντι σε μεγάλα τοκογλυφικά συμφέροντα. Η χώρα έχει 4% ανάπτυξη και 4,5% ανεργία. Καμία σχέση με το 28%-29% της Ελλάδας. Έχει βέβαια και το μεγάλο πρόβλημα του πληθωρισμού, αλλά το παλεύει. Δέχεται όμως πόλεμο. Και δεν είναι μόνο δικός της. Αυτός είναι ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος. Και είναι οικονομικός. Μπορεί να τον χάσουμε. Αλλά τουλάχιστον θα πέσουμε μαχόμενοι.
Τέλος, τάραξε τα νερά ευχόμενος αυτό που η συγκυβέρνηση... απεύχεται. Βεβαίως, υπό άλλο πρίσμα. Να γίνουμε Αργεντινή!
Η Αργεντινή και ο λαός της πρέπει να είναι παράδειγμα για την Ελλάδα. Μια χώρα που είναι η ωραιότερη του κόσμου και πρέπει να βγει από το αδιέξοδο. Αν είναι να τα καταφέρει με τον τρόπο που επέλεξαν οι κυβερνώντες, το ΔΝΤ, τι να πω... Μακάρι. Δυστυχώς όμως δεν το βλέπω. Πολύ φοβάμαι ότι ο τρόπος αυτός είναι ο λάθος. Οι Έλληνες πρέπει και οφείλουν να αντισταθούν. Έχουν τεράστια δύναμη μέσα τους. Το βλέπουμε από αυτούς που είναι στο εξωτερικό. Αυτούς που έφυγαν για μια καλύτερη ζωή και τα κατάφεραν. Ο Έλληνας τα έχει καταφέρει παντού. Μπορεί να κάνει το ίδιο και στη χώρα του.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/prepei-na-ginoyme-argentini-na-antistathoyme
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου