Αριστερός σιωνισμός

Μπορεί να υπάρξει αριστερός σιωνισμός; Οι δυο αυτές λέξεις αποτελούν αυτό που οι φιλόσοφοι αποκαλούν contradictio in terminis (αντίφαση εν τοις όροις). Ο σιωνισμός είναι εξ ορισμού μια «μαύρη» ιδεολογία, εθνικιστική και ρατσιστική στον ίδιο τον πυρήνα της, ενώ η αριστερά αποτελεί συνώνυμο των ευγενέστερων επιδιώξεων του ανθρώπου, που οδηγούν σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.


Παρά ταύτα, ο εξ ορισμού αδόκιμος όρος έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει μια μερίδα εβραίων διανοούμενων, εντός και εκτός Ισραήλ, οι οποίοι κρατούν μια (υποτίθεται) κριτική στάση έναντι της ισραηλινής πολιτικής. Στην πραγματικότητα, με την τακτική των ίσων αποστάσεων και της κριτικής της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται», οι αριστεροί σιωνιστές δρουν χρόνια τώρα ως Δούρειος Ιππος για την άλωση της αριστερής συνείδησης στις κοινωνίες της Δύσης, τις ήδη διαβρωμένες από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.

Ο συγγραφέας Δαβίδ Γκρόσμαν είναι ένας από τους εκπροσώπους του αριστερού σιωνισμού. Προσέξτε πως παίρνει τις (δήθεν) ίσες αποστάσεις στην πρώτη κιόλας παράγραφο άρθρου που έγραψε πρόσφατα για τους New York Times: «Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι είναι φυλακισμένοι σε κάτι που όλο και περισσότερο μοιάζει με μια ερμητικά κλειστή φούσκα. Με την πάροδο των ετών, μέσα σε αυτή τη φούσκα, κάθε πλευρά έχει αναπτύξει ραφινάτες δικαιολογίες για κάθε πράξη της».

Κατακτητής και κατακτημένος, θύτης και θύμα, τοποθετούνται εξαρχής στην ίδια μοίρα. Με βάση αυτή την αξιωματική τοποθέτηση, «το Ισραήλ μπορεί ΔΙΚΑΙΩΣ να ισχυρισθεί ότι καμία χώρα στον κόσμο δεν θα απέφευγε να απαντήσει σε αδιάκοπες επιθέσεις όπως αυτές της Χαμάς», ενώ «η Χαμάς δικαιολογεί τις επιθέσεις στο Ισραήλ με το επιχείρημα ότι οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται ακόμα υπό κατοχή και ότι οι κάτοικοι της Γάζας καταρρέουν από τον αποκλεισμό που επιβάλλει το Ισραήλ».

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα περίμενε, μετά την αναγνώριση του γεγονότος ότι οι Παλαιστίνιοι τελούν υπό κατοχή, ο Γκρόσμαν να στιγματίσει την κατοχή ως αιτία όλων των δεινών και να καλέσει τους συμπατριώτες του να αγωνιστούν για τον τερματισμό της κατοχής, τη διάλυση όλων των εποικισμών και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967. Να υποστήριζε, δηλαδή, τη μεταβατική λύση των δύο κρατών, μαζί βέβαια με το δικαίωμα της επιστροφής όλων των παλαιστίνιων προσφύγων του 1948 στις πατρογονικές εστίες τους, από τις οποίες εκδιώχτηκαν μ’ έναν πόλεμο εθνοκάθαρσης.

Αντί γι’ αυτό που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος, ο Γκρόσμαν γράφει: «Μέσα σ’ αυτή τη σκληρή και απέλπιδα φούσκα, ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ. Και οι δύο υπακούουν στον νόμο της φούσκας – τον νόμο της βίας και του πολέμου, της εκδίκησης και του μίσους»! Η εξίσωση του κατακτητή με τον κατακτημένο, του θύτη με το θύμα, πλέον γίνεται άμεσα, ανοιχτά και απροκάλυπτα.

Τα υπόλοιπα, τα μυξοκλάματα για την έλλειψη «ρεαλισμού» από τις ισραηλινές κυβερνήσεις, που «επί δεκαετίες αποδείχθηκαν ανίκανες να σκεφθούν έξω από τη φούσκα» συνιστούν στο μεν Ισραήλ αντιπολιτευτικό λόγο σοσιαλδημοκρατικού τύπου, στη δε Δύση εργαλείο για τον εγκλωβισμό στη λογική των ίσων αποστάσεων, η οποία –φυσικά– ευνοεί τον θύτη.

Σύμφωνα με τη λογική του αριστερού σιωνισμού, αντί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έπρεπε να επιλεγεί ο «ρεαλισμός» των Ταγμάτων Ασφαλείας και αντί της εξέγερσης του Πολυτεχνείου η στήριξη της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.

Π.Γ.

http://www.eksegersi.gr/issue/787/%CE%92%CE%B1%CE%B8%CF%8D-%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF