Ramzy Baroud: 10 πράγματα που άλλαξαν για πάντα στη Γάζα

Φωτογραφία: Παλαιστίνιοι οργανώνουν διαδήλωση διαμαρτυρίας για τις ισραηλινές επιθέσεις στη Ραμάλα (AA)πηγή: palestineresist.gr

Το μέγεθος του ολέθρου που προκλήθηκε από την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα θα πρέπει να πείσει κάθε πολίτη του κόσμου για τα βάθη στα οποία έχει ριζώσει ο φασισμός στην ισραηλινή κοινωνία.


Μετά από κάθε αιματηρό επεισόδιο βίας που διαπράττεται από το Ισραήλ, οι μιντιακοί προπαγανδιστές επιστρατεύονται με μια μεγάλη αποστολή: να απαλλάξουν το Ισραήλ από κάθε ευθύνη για τις πράξεις μακελειού.

Αυτοί οι απολογητές όχι μόνο δαιμονοποιούν τους Παλαιστίνιους, αλλά και όποιον τολμά να πάρει το μέρος τους. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ισραηλινής στρατηγικής είναι να κατηγορηθεί το θύμα.

Δεν υπάρχει τίποτα το νέο σε αυτή την τακτική – κατ' αυτό τον τρόπο έχει προβληθεί από τα δυτικά ΜΜΕ η λεγόμενη “αραβο-ισραηλινή σύγκρουση”.
Η αφήγηση είναι πάντα πολύ πιο κοντά σε εκείνη των Ισραηλινών επίσημων και μιντιακών συζητήσεων, απ' ό,τι στων Παλαιστινίων - παρά την εδώ και δεκαετίες στρατιωτική κατοχή, τους διαδοχικούς πολέμους και τις αμέτρητες σφαγές.

Από τότε που ξεκίνησε η ισραηλινή πολιορκία της Γάζας, μετά τις δημοκρατικές εκλογές που έφεραν στην εξουσία τη Χαμάς τον Ιανουάριο του 2006, το Ισραήλ χρειάστηκε όλη την εξυπνάδα της προπαγάνδας του (hasbara) - μαζί με εκείνη των υποστηρικτών του στη Δύση - για να εξηγήσει γιατί ένας πληθυσμός κακοποιείται επειδή έκανε μια δημοκρατική επιλογή.

Η καθαρή απάτη που εξυφαίνεται με την έξυπνα πλεγμένη ιστορία, η οποία μεταξύ άλλων τεχνασμάτων εξισώνει τη Χαμάς με την Αλ-Κάιντα (όπως το έκανε κάποτε το Ισραήλ με τον Γιάσερ Αραφάτ και τον Χίτλερ), έχει φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο - ακόμα και με τα Ισραηλινά πρότυπα.
Τα ΜΜΕ της Δύσης δαιμονοποίησαν τη Χαμάς, την Αντίσταση και όλους τους άλλους “κακούς” Παλαιστίνιους που ψήφισαν το κίνημα, ενώ σκόπιμα αγνόησαν το φασισμό που έχει επικρατήσει στην ισραηλινή κοινωνία.

Για όσο υπάρχει ο “κακός” Παλαιστίνιος - δηλαδή ένας “ριζοσπάστης”, “εξτρεμιστής” που είναι ενάντια στην ειρήνη – έχουν πάντα έναν “καλό” Παλαιστίνιο που εκπροσωπείται από τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ), Μαχμούντ Αμπάς, ή οποιαδήποτε οργάνωση, άτομο ή ηγέτη πρόθυμο να συνυπάρχει με την ισραηλινή κατοχή.

Η Παλαιστινιακή Αρχή προχώρησε ακόμα μακρύτερα συνεργαζόμενη με το Ισραήλ προκειμένου να εξασφαλίσει τον αφανισμό των Παλαιστινίων “ριζοσπαστών”, όπως εκείνων που επιμένουν να αντιστέκονται στην κατοχή.

Χάρη στην Παλαιστινιακή Αρχή, το κόστος για την ισραηλινή κατοχή δεν ήταν ποτέ τόσο φθηνό. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες επανενεργοποίησης της λεγόμενης ειρηνευτικής διαδικασίας, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου έβρισκε πάντα έναν τρόπο να τορπιλίζει αυτές τις προσπάθειες, ακόμη και εκείνες που προωθούσαν οι πιο στενοί σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον.

Η “ειρήνη” είναι τεράστιος κίνδυνος για τον Νετανιάχου, διότι η κυβέρνησή του στηρίζεται από Εβραίους εθνικιστές και εξτρεμιστές που δεν αισθάνονται καμία ιδιαίτερη ανάγκη να τερματίσουν τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης. Ο Αμπάς έκανε πολλά για να εξασφαλίσει ότι το Ισραήλ δε θα δεχτεί καμία πίεση για διαπραγμάτευση. Κάθε απόπειρα αντίστασης, ακόμα και οι ειρηνικές συγκεντρώσεις με πλακάτ και πανό στην πλατεία αλ-Μανάρα της Ραμάλα, χτυπήθηκαν, συχνά βάναυσα.

Ομως η Γάζα παρέμεινε μια εξαίρεση. Εκεί η κτηνωδία του Ισραήλ έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα, ειδικά μετά την Ισραηλινή Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι, κατά την οποία σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν χιλιάδες. Πολλοί προέβλεψαν ότι τα εγκλήματα στη Γάζα θα γύριζαν το ρεύμα ενάντια στο Ισραήλ, κάτι που δεν έγινε. Η Ισραηλινή επιρροή στα ΜΜΕ ήταν ακόμα αρκετά σφιχτή και έτσι κατά κάποιο τρόπο κατάφεραν τουλάχιστον να εξουδετερώσουν τις επιπτώσεις της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι. Ο ερχομός της Αραβικής Άνοιξης και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, όπως συνέβη στη Συρία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο, έθαψαν κάπως τα ισραηλινά εγκλήματα στη Γάζα. Προσωρινά ωστόσο.

Ομως, ο τελευταίος πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα το καλοκαίρι του 2014ισοδυναμεί με γενοκτονία. Το επιχείρημα του Ισραήλ ότι “αμυνόταν” δεν ήταν πλέον επαρκές. Καμία δόση προπαγάνδας (hasbara) δεν ήταν αρκετή για να εξηγήσει το θάψιμο ζωντανών ολόκληρων οικογενειών, τις συνοπτικές εκτελέσεις αμάχων, την κονιορτοποίηση ολόκληρων γειτονιών, τους βομβαρδισμούς παιδιών που έτρεχαν να διαφύγουν ενώ έπαιζαν στην παραλία κατά τη διάρκεια μιας παραπλανητικής “ηρεμίας”, την καταστροφή δεκάδων τζαμιών και εκκλησιών και τη δολοφονία περισσότερων παιδιών που κοιμούνταν σε σχολεία του ΟΗΕ, τα οποία είχαν μετατραπεί σε προσωρινά καταφύγια.

Είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό για το Ισραήλ, αλλά και οδυνηρό, το ότι η Αντίσταση της Γάζας που παρατάχθηκε μόνη μέσα από τα τούνελ απέναντι σε δεκάδες χιλιάδες καλά οπλισμένους εισβολείς, σκότωσε 64 Ισραηλινούς. Όλοι, εκτός από τρεις, ήταν στρατιώτες και σκοτώθηκαν κυρίως μέσα στη Γάζα.

Καθώς ο κόσμος ξυπνούσε βλέποντας το επίπεδο του ολέθρου που προκαλούσε το Ισραήλ στη Γάζα, πολλοί αντιλήφθηκαν επίσης ότι μια τέτοια οργή δεν ήταν ανεξάρτητη από το φασισμό που σφίγγει την ισραηλινή κοινωνία εδώ και χρόνια. Στο Ισραήλ, δεν υπάρχει πλέον χώρος για διαφωνούντες και εκείνοι που βρίσκονται στις υψηλότερες θέσεις της εξουσίας, είναι αυτοί που ανοιχτά και ελεύθερα κηρύττουν τη γενοκτονία.

Σε ένα εξαιρετικό άρθρο στο περιοδικό The American Conservative (Ο Αμερικάνος Συντηρητικός) τον Αύγουστο του 2006, ο Scott McConnell, έγραψε: “Όλες οι κοινωνίες έχουν ομάδες μίσους και εξτρεμιστές, αλλά πουθενά στον δημοκρατικό κόσμο δεν βρίσκονται πιο κοντά στο κέντρο της εξουσίας απ' ό,τι στο Ισραήλ”.

Και εξήγησε: “Στη δεκαετία του 1980 ο Μέϊρ Κάχανε είχε λίγους πιστούς στο Ισραήλ, αλλά το κόμμα του, που πρέσβευε την εθνοκάθαρση, τέθηκε εκτός νόμου. Σήμερα οι Καχανιστές βρίσκονται  στο κέντρο της κυρίαρχης ιδεολογίας της χώρας”.

Αυτό συζητήθηκε στο πλαίσιο δηλώσεων που έκανε ο Μόσε Φέιγκλιν, αναπληρωτής πρόεδρος της Κνεσέτ και “κορυφαίος παίκτης του κυβερνώντος κόμματος Λικούντ”. Ο Φέιγκλιν ζήτησε να μετεγκατασταθούν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και να “εξολοθρευτούν” ολόκληρη η Χαμάς και οι υποστηρικτές της. Ποιος μπορεί τώρα, με καλή συνείδηση, να διαμαρτυρηθεί απέναντι σε όσους ενσταλάζουν την αναλογία με τους Ναζί στα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη;

Εντωμεταξύ, στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τα κυρίαρχα ειδησεογραφικά δίκτυα δεν έχουν πλέον τον πλήρη έλεγχο της αφήγησης, κανένας διανοούμενος, δημοσιογράφος ή επίσημος που σέβεται τον εαυτό του ή οποιοσδήποτε πολίτης με συνείδηση δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοιακαι να παραμείνει πίσω απ' το φράκτη της ουδετερότητας.

Η Γάζα πράγματι έχει αλλάξει τα πάντα. Η εγκληματικότητα και ο φασισμός του Ισραήλ δεν  πρέπει να γίνονται πλέον αντικείμενο ζωηρών τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων, αλλά πρέπει να αναγνωριστούν ως ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η γλώσσα μας, όπως και η αντίληψή μας, πρέπει επίσης να αλλάξει για να χωρέσει αυτή την αναμφισβήτητη πραγματικότητα:

Πρώτο – Η στρατιωτική κατοχή πρέπει να απορριφθεί πλήρως και άνευ όρων. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να κατακρίνονται επειδή αμύνονται κι επειδή αντιστέκονται στο Ισραήλ για να σταματήσουν τη στρατιωτική κατοχή, να σταματήσουν την πολιορκία και να κερδίσουν την ελευθερία τους. Ο ένοπλος αγώνας είναι ένα δικαίωμα που υποστηρίζεται από το διεθνές δίκαιο για όσους λαούς ζουν κάτω από ξένη κατοχή.

Δεύτερο - Οπως είπε κάποτε ο Ντέσμοντ Τούτου, σύμβολο του αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ, “αν είσαι ουδέτερος σε καταστάσεις αδικίας, έχεις επιλέξει την πλευρά του καταπιεστή.” Δεν μπορεί να υπάρξει πλέον θέση για ουδετερότητα, όταν χιλιάδες άμαχοι δολοφονούνται άγρια από ένα στρατό εισβολής. Η ουδετερότητα σ' αυτό το πλαίσιο είναι ξεκάθαρη πνευματική δειλία, αν όχι ακόμα και υποστήριξη των εγκλημάτων του Ισραήλ.

Τρίτο – Τα ταμπού σχετικά με τις αναλογίες που συγκρίνουν την ισραηλινή κατοχή με το απαρτχάιντ και τις ναζιστικές συμπεριφορές πρέπει να εκπέσουν. Ενώ οι ρατσιστικές αντιλήψεις που επέτρεψαν το απαρτχάιντ εφαρμόζονται καθημερινά από το Ισραήλ, η αναλογία θα πρέπει να οδηγηθεί ακόμη πιο πέρα, θεωρώντας ότι στη Γάζα πραγματοποιείται όντως γενοκτονία.


Τέταρτο - Δεν μπορεί να προβάλλεται η αμοιβαία υπαιτιότητα ως μέθοδος αποφυγής της απόδοσης πλήρους ευθύνης στην ισραηλινή κατοχή και το στρατό. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση που μπλόκαρε τη διέλευση των τανκς Μερκάβα στην Τζαμπάλιγια και τη Σουτζάγια αποτελεί ηρωική έκφραση της γενναιότητας του Παλαιστινιακού λαού. Ο ένοπλος αγώνας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται συνεχώς αντικείμενο θαυμασμού σε όλο τον κόσμο. Οι Παλαιστίνιοι δε θα πρέπει να αποτελούν εξαίρεση.

Πέμπτο – Δεν μπορεί να υπάρχουν οι κακοί σε αντιδιαστολή με τους καλούς Παλαιστίνιους. Υπάρχουν εκείνοι που αντιστέκονται και εκείνοι που συνεργάζονται με τον εχθρό. Εκείνοι που πληρώνουν το τίμημα και εκείνοι που ωφελούνται από την κατοχή.
Έκτο - Το Ισραήλ είναι ένα φασιστικό κράτος. Ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης και καταστέλλει τους διαφωνούντες. Χρησιμοποιεί τη βία για την επίτευξη πολιτικών στόχων και δεν ορρωδεί προ της γενοκτονίας όταν βολεύει τα συμφέροντά του. Οι αναφορές στη “μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής” είναι δείγματα ηθελημένης άγνοιας που δεν μπορούν να γίνονται πλέον ανεκτά.

Έβδομο - Η “αραβο-ισραηλινή σύγκρουση” είναι μια παραπλανητική έννοια. Οι περιορισμοί της παραπλανητικής γεωγραφίας πρέπει να τελειώσουν. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία σύγκρουση per se, αλλά η στρατιωτική κατοχή και το καθεστώς ενός μονομερούς πολέμου. Οι Παλαιστίνιοι αγωνίζονται απέναντι σ' αυτό μόνοι τους, αλλά υποστηρίζονται από ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, κάθε χρώματος, φυλής, θρησκείας και εθνικότητας.
Όγδοο - Η ισραηλινή πολιορκία της Γάζας δε θα ήταν δυνατή χωρίς την πλήρη Αιγυπτιακή υποστήριξη. Η Αίγυπτος είναι υπαίτια για τα δεινά των Παλαιστινίων και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί, να καταδικαστεί και να υποστεί τις νομικές συνέπειες για ένα τέτοιο έγκλημα.

Ένατο – Οι υποστηρικτές των Παλαιστινίων δεν θα πρέπει πλέον να βλέπουν τους Παλαιστίνιους με ένα αίσθημα οίκτου, αλλά με σεβασμό και θαυμασμό για το θάρρος και τον ηρωισμό τους.

Δέκατο - Τέλος, για να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή και η γενοκτονία, ο τροχός της συνεχούς δράσης πρέπει να γυρίσει και να γυρίζει συνέχεια. Όσοι υποστηρίζουν το Ισραήλ πρέπει να αποκαλυφθούν και εκείνοι που διευκολύνουν την ισραηλινή κατοχή και συντηρούν την πολεμική της μηχανή είναι συνένοχοι στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται καθημερινά στη Γάζα και την υπόλοιπη Παλαιστίνη. Πρέπει να υποστούν μποϊκοτάζ. Το κίνημαΜποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις (BDS) πρέπει να αναπτυχθεί και να χρησιμεύσει ως κύρια πλατφόρμα της διεθνούς αλληλεγγύης.
Ο καιρός των έξυπνων λόγων και καθόλου δράσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και εκείνοι που παραμένουν “επιεικείς” με το Ισραήλ, για οποιοδήποτε λόγο, δεν έχουν καμία θέση σε αυτό που τείνει να γίνει ένα παγκόσμιο κίνημα με ασυμβίβαστα αιτήματα: να σταματήσει η κατοχή, να τιμωρηθούν οι υποστηρικτές της, να σταματήσει η εθνοκάθαρση και η γενοκτονία, να τερματιστεί η πολιορκία και να παραπεμφεί το Ισραήλ και οι άλλοι υπαίτιοι στο διεθνές ποινικό δικαστήριο κατηγορούμενοι για μαζικά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
 
Ο Ramzy Baroud είναι Υποψήφιος Διδάκτορας στην Ιστορία των Λαών στο Πανεπιστήμιο του Εξετερ. Είναι Αρχισυντάκτης στο Middle East Eye. O Baroud είναι διεθνής αρθρογράφος, σύμβουλος μέσων ενημέρωσης, συγγραφέας και ιδρυτής του PalestineChronicle.com. Το τελευταίο του βιβλίο είναι “Ο πατέρας μου ήταν ένας μαχητής της ελευθερίας: η ανείπωτη ιστορία της Γάζας” (Pluto Press, Λονδίνο).
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο ανήκουν στο συντάκτη και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τη συντακτική πολιτική του Middle East Eye.http://www.eksegersi.gr/