Πέτρος Αργυρίου
FB, twitter, μέσα που έχουν κάθε δυνατότητα να αυξήσουν τις κοινωνικές μας επαφές πέρα από τους στενούς σχετικά κύκλους που μας έλαχαν.
Δεν το κάνουν όμως. Και δεν το κάνουν γιατί δεν έχουμε εμείς καμιά τέτοια διάθεση.
Αρκούμαστε στην υπάρχουσα κοινωνική μας εντροπία.
Οικογένεια, φίλοι από το σχολείο, το στρατό και τη δουλειά και ομοϊδεάτες.
Κοιτάζουμε μέσα από ένα παράθυρο στο μεγάλο εκεί έξω και το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι το είδωλο μας και να διαγράφουμε από το οπτικό μας πεδίο ότι δεν του μοιάζει.
Ατελείωτοι παράλληλοι μονόλογοι, πομπώδεις ανακοινώσεις και θέσεις εκπροσώπων τύπου του ίδιου μας του εαυτού, έγκλειστα, φυλακές από τις οποίες δε θέλουμε να αποδράσουμε.
Η αυτοσπουδαιότητα, η αυτοαναφορικότητα, η επίκληση στην όποια αυθεντία νεκρώνουν την όποια δυνατότητα κοινωνικής ώσμωσης και σύνθεσης. Ο likeσμός, αυτοσκοπός. 5 λεπτά διασημότητας κι ας χαθεί ο κόσμος.
Κάθε μέρα ζούμε τη μέρα της μαρμότας, μέσα κι έξω από τα κοινωνικά μέσα, με τη διαφορά ότι η κάθε ίδια μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, το αναπόφευκτο τίμημα της στασιμότητας.
Η κοινωνική μας φοβία, ο θάνατος της περιέργειας, το δίκιο του ισχυρογνώμονα δεν μας επιτρέπουν να συγκροτήσουμε κάτι μεγαλύτερο από το κάθε άτομο ξεχωριστά.
Η κοινωνική μας πραγματικότητα είναι δραματικότερη από την οικονομική μας, αυτή άλλωστε προετοίμασε τη δεύτερη.
Οι ελληνικές κοινωνίες δομήθηκαν συντηρητικά, πάνω σε άρρητα δόγματα εγωτισμών και μικρών κοινωνικών εγκλείστων που προσπαθούν να επιδιώξουν προνόμια εις βάρος των υπολοίπων κατατερματισμών.
Η δολοφονία μας λοιπόν από το νεοφιλελευθερισμό είναι ένα ταιριαστό τέλος.
Είμασταν νεοφιλελέδες πρωτού καν εφευρεθεί ο νεοφιλελευθερισμός: το δημόσιο και το κοινωνικό ήταν κάτι προς ατομική ή παρείστικη λεηλασία. Απλά χρησιμοποιούσαμε αριστερά άλλοθι για να μεταμφιέζουμε το κούρσεμα.
Και το bullying; To bullying που τόσο πρόσφατα ανακαλύψαμε;
Πάντα μαζί μας ήταν. Όσοι είχαν από εμάς κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες που δεν τους επέτρεπαν να απλώσουν χέρι, τρώγαν τις αγκωνιές, τις κλωτσιές και τις καρπαζιές τους και παραγκωνίζονταν σε μια γωνιά να κλαιν ή να βλαστημούν τις ευαισθησίες τους που δεν τους άφηναν να ναι ισότιμοι ανάμεσα σε άτιμους.
Οι γραφιάδες των κοινωνικών μήντια, ρηχοί όσο κι οι έντυποι, με κουλτούρα έλληνα οδηγού να παρκάρουν τις απόψεις τους όπου βρουν και να προσπερνούν στο αντίθετο ρεύμα με τα γκάζια της επιδεξιομανούς ανοησίας τους τέρμα, με τα φρένα των ιδεοληψιών τους λυμένα και με μηδενική νοητική ορατότητα.
Δεν αρκεί το μέσο. Πρέπει κι ο χρήστης να κάνει ορθή χρήση.
Μια απέραντη πολυσύχναστη και θορυβώδεις ερημιά παντού.
ΕΛΛΑΔΑ.
Πολλοί από εσάς νομίζετε ότι οι ιδέες σας ανήκουν. Στην πραγματικότητα, ανήκετε στις ιδέες σας.
Λεύτεροι δεν ήμασταν και δε θα μαστε.
Δημοκρατία σε μια χώρα εκατομμυρίων μικρών δυναστών δύσκολο να υπάρξει. Ο δυνάστης, ακόμη κι ο μικρότερος όλων, δεν δύναται να σεβαστεί τη δημοκρατία. Μόνο τον ισχυρότερο δυνάστη μπορεί να σεβαστεί.
Καλή ημέρα στα κοινωνικά μήντια λοιπόν.
Ίδια και χειρότερη με την προηγούμενη θα ναι.
Και ξέρετε πλέον το γιατί.
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/07/blog-post_48.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου