Του Έκτορα Δ. Κουφοντίνα - Σωτηρόπουλου
Στην Ελλάδα σήμερα συντελείται μια υποσυνείδητη συνειδητοποίηση, κόντρα σε ΜΜΕ και κόμματα. Ο κόσμος καταλαβαίνει όλο και περισσότερο εκείνη την παλιά, ξεχασμένη αλήθεια, πως: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο ότι οι εκλογές δεν μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή του, ότι δεν μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματά του -καθημερινά ή μεγάλα- καθώς αποτελούν όχι μέρος του ίδιου του προβλήματος μεν, αλλά άλλοθι δημοκρατικό για τις σκανδαλώδεις αποφάσεις μιας ντόπιας ολιγαρχίας που θα αποφασίσει και θα νομοθετήσει ούτως ή άλλος, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος προς το συμφέρον της κεντροευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ.
Ανεξάρτητα από τα απανωτά αντιμνημονιακά αποτελέσματα όλων των εκλογικών αναμετρήσεων τα τελευταία χρόνια, ανεξάρτητα από την ρητή απόφαση στο δημοψήφισμα, ανεξάρτητα από το αν η εκλεγμένη κυβέρνηση είναι δεξιά, ή "αριστερή" η πολιτική απόφαση και πρακτική είναι μία.
Αυτή η συνειδητοποίηση που φαίνεται τόσο στην ολοένα και δραματικά αυξανόμενη αποχή όσο και στις καθημερινές συζητήσεις δυστυχώς εκφράζεται ως αδιέξοδο: «Ποιον να ψηφίσεις...». Μια συνειδητοποίηση που συντελείται σε ένα πλαίσιο απογοήτευσης και πεσιμισμού, στην λογική πως αφού οι εκλογές, «το μόνο μας μέσο», δεν είναι ικανό να βελτιώσει την ζωή μας τότε τίποτα δεν μπορεί να το κάνει.
Αντί να τσακιστεί η ψευδαίσθηση της "δημοκρατίας" και της δυνατότητας του πολίτη να καθορίσει με την ψήφο του τις εξελίξεις, αντί να αναζητηθεί μια νέα διέξοδος εντούτοις επικρατεί η παραίτηση - άμεσο αποτέλεσμα μιας πεποίθησης: «το μόνο μας μέσο».
Αυτό που κατάφεραν μέσα στις τελευταίες δεκαετίες κυβερνήσεις και ΜΜΕ, αυτό που σιγόνταραν με τη σειρά τους τα κόμματα και οι οργανώσεις της φρόνιμης - νόμιμης αριστεράς είναι η καθιέρωση αυτής της πεποίθησης: Ότι ανεξάρτητα από το δίκαιο και το άδικο, ανεξάρτητα από το αν θα αγωνιστεί κανείς ή όχι (κατεβαίνοντας μια φορά το μήνα σε μια εθιμοτυπική πορεία - λιτανεία) η «μάχη» κρίνεται στις εκλογές, «το μόνο μας μέσο».
Ο οργανωμένος και μαχόμενος λαός των προηγούμενων αιώνων αντικαταστάθηκε από τον φρόνιμο πολίτη. Ο επαναστατημένος λαός που κέρδισε όλες του τις κατακτήσεις με το αίμα του, αίμα που έβαψε τη σημαία μας κόκκινη σήμερα έχει δώσει τη θέση του στον αποδιοργανωμένο λαό ανάμεσα σε δεκάδες μικροοργανώσεις, στον άνθρωπο που έχει αφοπλιστεί από κάθε μέσο πάλης με την προοπτική νίκης.
Το δόγμα της νέας εποχής: «Μπορείς να διαμαρτύρεσαι, αλλά φρόνιμα».
Ο λαός επιτρέπεται να εκφράσει την δυσαρέσκειά του, είτε στην κάλπη είτε στον δρόμο είτε σε ένα κείμενο όπως αυτό, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα μείνει εκεί. Ότι δεν θα γίνει ζωηρός και επικίνδυνος για την κρατούσα τάξη. Διαφορετικά μαύρο φίδι που τον έφαγε! Τον περιμένει μια θύελλα καταγγελιών από την κυβέρνηση μέχρι σχεδόν όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις, τον καημένο τον Μαρξ...
Όμως αυτές οι καταγγελίες αποκτούν όλο και μικρότερη βαρύτητα, όλο και μικρότερη σημασία. Πλέον όλο και λιγότεροι - και σύντομα σχεδόν κανένας, δεν θα δίνει σημασία σε μια καταγγελία που έβγαλε η κυβέρνηση, στην λάσπη των ΜΜΕ, ή στις ανακοινώσεις των οργανώσεων που από καιρό έχουν παραμεριστεί. Η ίδια λογική του ρεφορμισμού που εξακολουθεί να αποτελεί πυξίδα για τα κόμματα και τις οργανώσεις, η εμμονή στην αναζήτηση εκλογικής λύσης βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη καχυποψία, ολοένα και μεγαλύτερη αποστροφή.
Σε αυτές τις συνθήκες αποστασιοποίησης του λαού από τους κυματοθραύστες της οργής, σ' αυτή την σιωπηλή εποχή σκεπτικισμού κυοφορείται η κάθαρση του δράματος. Λείπει η μαμή που θα την ξεγεννήσει.
http://anupotaktos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου