Πυροβολημένοι!
Ναι, είμαστε σε έναν ιδιότυπο ταξικό εμφύλιο πόλεμο, και το “παιχνίδι” για την περίοδο που άνοιξε το 2010 και διαρκεί ακόμη, μπορεί να κριθεί πολύ σύντομα. Ας κάνουμε αυτό που επιβάλλει η ταξική ιδιοτέλεια του δικού μας στρατοπέδου!
Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΡΗΞΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!
(Πεμ. 3/4/14 – 17:28)
Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*
Μπροστά στο αποφασιστικό σημείο καμπής της περιόδου: πρώτα στις ευρωεκλογές και ύστερα τους επόμενους μήνες, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό αν θα ανοίξει ή θα κλείσει ο δρόμος στο πολιτικό σχέδιο για ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης, εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και άνοιγμα μιας νέας περιόδου στην ταξική πάλη.
Οι “από πάνω” τα είχαν ετοιμάσει όλα στην εντέλεια – ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Στο αστικό στρατόπεδο μετά βίας μπορούσαν να κρύψουν τα χαμόγελα και την αδημονία. Η ναυαρχίδα του “Βήματος” έστελνε το μήνυμα. Να τι έλεγε περίπου, με δικά μας λόγια: “Είμαστε ένα βήμα πριν αρχίσει ξανά το “πάρτι” για τη δική μας τάξη. Μια λεπτομέρεια απομένει ακόμη: να περάσουμε το πολυνομοσχέδιο και ύστερα να στήσουμε το επικοινωνιακό και δημοσκοπικό παιχνίδι ώστε να μπερδέψουμε, αποπροσανατολίσουμε, αποσυσπειρώσουμε τον κόσμο που ακόμη επιμένει να συσπειρώνεται αντιμνημονιακά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν καταφέρουμε να περάσουμε τον κάβο των ευρωεκλογών χωρίς σημαντικές απώλειες, με ένα διαχειρίσιμο αποτέλεσμα, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για αλλαγή περιόδου, για παραμερισμό του κινδύνου απ’ τ’ αριστερά, για σταδιακή σταθεροποίηση του συστήματός μας, για να σπρώξουμε ξανά την Αριστερά στη γωνία της”.
Σε αυτή τη βάση, είχαν αρχίσει να εμφανίζονται δημοσκοπήσεις,το περασμένο Σαββατοκύριακο, που έδειχναν ότι η ΝΔ περνάει οριακά μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα το ”Ποτάμι” έδειξε ότι είναι ικανό να διαβρώσει σε κάποιο βαθμό τις εκλογικές όχθες του ΣΥΡΙΖΑ. Στην απέναντι πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε απολύτως ικανός να μπερδέψει μόνος του τα πόδια του: Ο ηγετικός πυρήνας των στελεχών του εξακολουθούσε να καλλιεργεί συστηματικά μειωμένες προσδοκίες στον κόσμο και να κάνει ασκήσεις προσαρμογής και συμβιβασμού. Το αποτέλεσμα ήταν φανερό διά γυμνού οφθαλμού, μπορούσε κανείς να το διαπιστώσει εμπειρικά, αλλά το αποτύπωναν και οι δημοσκοπήσεις: διεύρυνση του ποσοστού των αναποφάσιστων, γιγάντωση του ποσοστού των δυνητικών ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ που δεν πιστεύουν ότι θα καταργήσει το μνημόνιο… Λέγε – λέγε, δήλωση τη δήλωση και συνέντευξη τη συνέντευξη, κάποιοι κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο ότι “ψάχνονται” με σχέδια συμβιβασμού και “αποτάσσουν την ρήξιν”και ότι επομένως δεν πρέπει να ελπίζει και πολύ… Με τέτοιες, εξαιρετικά αποτελεσματικές “επιδόσεις” κεντρικών του στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να “ταράξει στη νομιμότητα” τον κόσμο (κι όχι το σύστημα), να τον αποθαρρύνει και αποσυσπειρώσει, να δημιουργήσει πολιτική ψυχολογία “ματαίωσης” στα πιοριζοσπαστικά τμήματα των μελών του αλλά και των κοινωνικών κομματιών που συσπειρώνονται γύρω του, να προκαλέσει ιδεολογική σύγχυση και σύγχυση προσανατολισμού στα εκλογικά του ακροατήρια. Το πιο δυσμενές αποτέλεσμα όλων αυτών δεν ήταν η αδυναμία για μεγάλο δημοσκοπικό ξεπέταγμα, αλλά το γεγονός ότι μεγάλα κοινωνικά και εκλογικά ακροατήρια συγχύστηγκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε έμειναν έκθετα στους επικοινωνιακούς χειρισμούς και το δημοσκοπικό “μασάζ” του αντιπάλου.
Στα μνημονιακά “κέντρα” όλα ήταν σχεδιασμένα καλά, αλλά -φευ!- ύστερα από τη μάχη, στη Βουλή και το δρόμο, ενάντια στο πολυνομοσχέδιο, όλα μοιάζουν να ξαναπηγαίνουν στραβά γι’ αυτούς: η κυβερνητική πλειοψηφία τραυματίστηκε περαιτέρω και κρέμεται πλέον από μια κλωστή, το “πανηγυρικό” σκηνικόδιαλύθηκε, το success story πνίγηκε σε “οσμές” από το ξινισμένο γάλα ύστερα από την αποκάλυψη ότι η περιβόητη “εργαλειοθήκη” του ΟΟΣΑ (απένανατι στην οποία υποτίθεται ότι η κυβέρνηση έδινε… σθεναρή μάχη) ήταν “παραγγελιά” των Στουρνάρα – Χατζηδάκη και, πάνω απ’ όλα, άνοιξαν και αιμορραγούν ακατάσχετα όλες οι πληγές στο κυβερνητικό στρατόπεδο και ιδιαίτερα στον αδύναμο κρίκο του, το ΠΑΣΟΚκαι την κεντροαριστερή εφεδρεία, τη ΔΗΜΑΡ, που πλέον μοιάζει με πολιτική απόφυση παρά με πολιτικό κόμμα.
Όλος ο μνημονιακός σχεδιασμός διαλύθηκε σε μια νύχτα, κι αυτό μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για μια αντεπίθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Πρόκειται όμως μόνο για ευκαιρία και όχι για τετελεσμένο γεγονός: ο χρόνος μέχρι τις εκλογές είναι πολύς κι ας μοιάζει λίγος, το δε σύστημα έχει αποδείξει ότι ανασυντάσσεται και αντιδρά πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι η Αριστερά. Και επιπλέον, έχει πλέον αποδειχτεί και με το παραπάνω ότι το “ώριμο φρούτο” σάπισε για τα καλά και ότι “αυτόματος πιλότος” για το ξήλωμα του μνημονιακού οικοδομήματος δεν υπάρχει! Ή αρπάζουμε τώρα την ευκαιρία (που μπορεί να είναι η τελευταία!) για να δημιουργήσουμε ένα σαρωτικό ρεύμα νίκης ή ξαναρχίζουμε την ψυχρολουσία του κόσμου με τις μειωμένες προσδοκίες…
Θέλουμε να μιλάμε σε παρελθόντα χρόνο για τους σχεδιασμούς του μνημονιακού στρατοπέδου και για τα λάθη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ελπίζουμε ότι η ευκαιρία που δίνει η μάχη, στη Βουλή και το δρόμο, ενάντια στο πολυνομοσχέδιο θα αξιοποιηθεί για μια αλλαγή πορείας, που αποδείχτηκε ότι είναι απολύτως εφικτή. Υπό τον όρο ότι θα βγάλουμε το αναγκαίο συμπέρασμα: ότι ο ριζοσπαστισμός και η ρήξη είναι η λύση και όχι το πρόβλημα, εμψυχώνει αντί να αποθαρρύνει, συσπειρώνει αντί να διασκορπίζει, εμπνέει αυτοπεποίθηση αντί να προκαλεί ματαίωση, θωρακίζει αντί να εκθέτει τον κόσμο στο επικοινωνιακό και δημοσκοπικό ”μασάζ” των ιδεολόγων της αστικής τάξης και των μνημονιακών παπαγαλακίων.
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
Συνεχίζοντας, πρέπει να προειδοποιήσουμε ότι η διακύβευση δεν είναι πού θα “κάτσει” το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάτι πολύ πολύ σημαντικότερο: αν η περίοδος των αγώνων και της ταξικής αντιπαράθεσης που άρχισε το 2010 θα κλείσει με ήττα του κινήματος και της Αριστεράς, μια ήττα που θα έχει καταλυτικές αρνητικές συνέπειες, ή θα ανατρέψουμε τη μνημονιακή κυβέρνηση, θα υποχρεώσουμε το σύστημα να πιει το πικρό ποτήρι μιας εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και συγκρότησης κυβέρνησης της Αριστεράς και θα ανοίξουμε έτσι ένα νέο κεφάλαιο και νέες προοπτικές στην ταξική αντιπαράθεση. Τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την κρισιμότητα της διακύβευσης, που τεκμηριώνουν ότι είμαστε κοντά σε ένα αποφασιστικό “γύρισμα” της περιόδου, είναι τελείως συνοπτικά τα εξής:
- ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ:
Ο μνημονιακός χρόνος δεν περνάει ανεκμετάλλευτος για τον ελληνικό καπιταλισμό. Αντίθετα, έχουν γίνει σημαντικά βήματα για τον έλεγχο των βασικών πηγών της κρίσης του: της σχέσης με την Ευρωζώνη, του χρέους, των τραπεζών, των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, της “απελευθέρωσης” της αγοράς εργασίας και της συντριβής του εργατικού μισθού.
Η σχέση με την Ευρωζώνη παρουσιάζεται πλέον σταθεροποιημένη και οι μέρες που ήταν βασική πηγή αστάθειας για τον ελληνικό καπιταλισμό ανήκουν στο παρελθόν. Η απομάκρυνση του Grexit, ακόμη και αν μεσομακροπρόθεσμα δεν αποδειχτεί οριστική, είναι σημαντικός λόγος για τη -σχετική έστω και προσωρινή- επανασταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού.
Το ελληνικό κρατικό χρέος μπορεί να είναι μη διαχειρίσιμο ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά είναι πλέον στη μεγάλη του πλειονότητα χρέος προς τον “επίσημο τομέα” (χώρες-μέλη, ΕΚΤ και άλλες κεντρικές τράπεζες, ΔΝΤ) και όχι προς τις αγορές. Ταυτόχρονα, με μια νέα επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου δεν θα πάψει να είναι “μη βιώσιμο” ως ποσοστό του ΑΕΠ, θα είναι όμως μεσοπρόθεσμα εξυπηρετήσιμο. Αυτό σημαίνει ότι ανοίγει η προοοπτική για να αποκατασταθεί, αργά και σταδιακά, η ηρεμία στις σχέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με τις διεθνείς αγορές, αλλά και η ελκυστικότητά του ως επενδυτικού προορισμού.
Η κρίση του ελληνικού τραπεζικού τομέα είναι κοντά στο σημείο του καταρχήν ξεπεράσματός της. Ύστερα από έναν πακτωλό εγγυήσεων του Δημοσίου και άμεσων ενισχύσεων συνολικού ύψους 238 δισ. ευρώ (!), ύστερα από το πρώτο “πακέτο” ανακεφαλαίωσης των 50 δισ. ευρώ (από το οποίο έχουν ήδη διατεθεί λίγο περισσότερα από 40 δισ. ευρώ) που έδωσε το 85-90% του μετοχικού κεφαλαίου των 4 “συστημικών” τραπεζών στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), τώρα είναι προ των πυλών η επαναϊδιωτικοποίησή τους με διαδικασίες fast track και η ένταξή τους στο σύστημα ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας.
Όσον αφορά τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ο ορυμαγδός των περικοπών και της φοροληστείας έφερε αποτελέσματα. Μπορεί το πρωτογενές πλεόνασμα να είναι “πέτσινο”, αλλά η επίτευξη πραγματικών πρωτογενών πλεονασμάτων έχει δρομολογηθεί, όπως και η πορεία, μεοσπρόθεσμα, προς ισοσκελισμένο προϋπολογισμό – αν φυσικά οι μνημονιακές πολιτικές δεν ανατραπούν.
Το τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι παρελθόν. Ασφαλώς αυτό οφείλεται κυρίως στην κατάρρευση των εισαγωγών λόγω ύφεσης, αλλά έστω κι έτσι δεν είναι μικρό πράγμα από τη σκοπιά των μακρο-οικονομικών δεδομένων της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού.
Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και η συντριβή του εργατικού μισθού είναι όμως το μεγαλύτερο επίτευγμα των μνημονιακών πολιτικών. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, η μείωση του κατώτατου μισθού και η συντριβή όλης της κλίμακας των μισθών στο ύψος του κατώτατου δημιουργούν δυνητικά ένα πλαίσιο κερδοφορίας για τους Έλληνες καπιταλιστές που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν απαγορευμένο ακόμη και στα πιο τρελά τους όνειρα. Ασφαλώς δεν αρκεί η φτηνή εργασία για να επενδύσουν και να κερδοφορήσουν, αλλά είναι μια σημαντική προϋπόθεση.
- ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ:
Ενώ λοιπόν εμείς, μιλώντας στη γλώσσα του κινήματος και της Αριστεράς, μιλάμε για μνημόνια, περικοπές, λιτότητα και ανθρωπιστική ή κοινωνική καταστροφή, και έχουμε δίκιο σε όλα αυτά, ο ελληνικός καπιταλισμός, ακριβώς μέσα από όλα αυτά, πέτυχε σημαντικές νίκες στα βασικά μέτωπα της κρίσης του. Ωστόσο, για λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ, όλα αυτά δεν αρκούν για την έξοδο του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση του. Είναι σημαντικές προϋποθέσεις για την προσωρινή και σχετική του σταθεροποίησή του, αλλά δεν αρκούν. Η αστική τάξη χρειάζεται να ξεπεράσει την κρίση ηγεμονίας της, αλλιώς όλα της τα επιτεύγματα κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή. Το πολιτικό ρίσκο είναι το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο για να κάνει η αστική τάξη τις προϋποθέσεις αυτές δυνατότητες για “πάρτι” και για να ανάκτηση της ηγεμονίας της. Τόσο κρίσιμης, ιστορικής σημασίας είναι το “πολιτικό κεφάλαιο” ανατροπής της μνημονιακής κυβέρνησης, εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης της Αριστεράς, που έχει πιστωθεί στο “λογαριασμό” του ΣΥΡΙΖΑ!
Το γεγονός αυτό μας αποκαλύπτει γιατί η αστική τάξη είναι ενωμένη όσο ποτέ από την αρχή της κρίσης: βλέπει ότι έχουν συγκεντρωθεί οι προϋποθέσεις και θέλει ένα ακόμη βήμα, μικρό αλλά ταυτόχρονα το πιο δύσκολο και γι’ αυτό το πιο μεγάλο, για να ανοίξει με σταθερότητα το δρόμο για το δικό της “πάρτι”. Όσες ρωγμές και αν υπήρξαν ή απειλήθηκαν στο εσωτερικό της τα προηγούμενα, “μαύρα” χρόνια της υπαρξιακής της κρίσης, τώρα βλέπει φως στο (δικό της) τούνελ. Και είναι ενωμένη σαν μια γροθιά ενάντια σε αυτόν που απειλεί να καταστρέψει τα επιτεύγματά της: τον ΣΥΡΙΖΑ. Και η αστική τάξη, πεπειραμένη στις ταξικές αντιπαραθέσεις σε όλο τους το εύρος (από τις ταξικές μέχρι τις κοινοβουλευτικές και από τις νόμιμες μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο), δεν είναι διατεθειμένη να διακινδυνεύσει αυτό που από πολλές απόψεις φαίνεται να έχει “στο πιάτο” για να επενδύσει στον… ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στην περίπτωση που αυτός θα ήταν διατεθειμένος να δώσει τις μέγιστες διαβεβαιώσεις συμβιβασμού με το σύστημα. Διότι η αστική τάξη ξέρει πολύ καλύτερα από κάποια κομμάτια της Αριστεράς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο η ηγεσία του και τα όποια σχέδιά της, αλλά και το πολυπληθές αριστερό δυναμικό στις γραμμές του, ένας ισχυρός αριστερός συσχετισμός μέσα στο κόμμα, κυρίως όμως το τεράστιο κεφάλαιο των διαθέσεων και των επενδυμένων ελπίδων της εργατικής τάξης περιλαμβανομένου και του μεταναστευτικού της τμήματος, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η πιθανή ενεργοποίηση αυτής ακριβώς της “κρυφής” δυναμικής ύστερα από μια εκλογική νίκη και κυβερνητική αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι που πανικοβάλλει την αστική τάξη, και γι’ αυτό θα προσπαθήσει να κλείσει με κάθε τρόπο αυτή την προοπτική.
Είναι αυτός ο λόγος που η εκλογική μάχη του Μαΐου θα πάρει τη μορφή ανοιχτού “ταξικού πολέμου”, στον οποίο η αστική τάξη θα χρησιμοποιήσει όλα τα “βρόμικα μέσα”. Γιατί το πρόβλημα γι’ αυτήν δεν είναι τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ποιες δυναμικές, ανεξέλεγκτες, θα δρομολογήσει στην ταξική πάλη και μόνο μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
- ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ:
Ύστερα από ένα πρώτο, “κινηματικό” κύκλο αντιστάσεων στα μνημόνια από την άνοιξη του 2010 μέχρι και το Φλεβάρη του 2012 (με την τεράστια και εξεγερσιακών διαθέσεων διαδήλωση ενάντια στο δεύτερο μνημόνιο), η σκυτάλη πέρασε στον πολιτικό αγώνα. Στην πραγματικότητα αυτό το πέρασμα άρχισε από τον Ιούνη του 2011 με το “κίνημα των πλατειών” και συνεχίστηκε με το “κυνήγι των μηνημονιακών πολιτευτών”, τις διαδηλώσεις στις παρελάσεις κ.λπ. Τον Ιούνη του 2012, σε μια “εμφυλιοπολεμική” εκλογική αναμέτρηση, τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της εργατικής τάξης και ο κόσμος της Αριστεράς έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ εντολή πολιτικής ανατροπής. Αυτή η εντολή δεν σηματοδοτούσε τις μαζικές εκλογικές αυταπάτες, όπως πίστεψαν κάποια κομμάτια της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς, αλλά το ξεπέρασμα μιας άλλης αυταπάτης: ότι μπορούμε να νικήσουμε τη μηχανή των μνημονίων μόνο με κινηματική μέσα, χωρίς πολιτική ανατροπή.
Το πρόβλημα ήταν ο τρόπος που χειρίστηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εντολή (και συμπληρωματικά, αν και δευτερευόντως, η αδυναμία της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς να την “αποκωδικοποιήσει”): η τακτική του “‘ώριμου φρούτου”, η συστηματική καλλιέργεια μειωμένων προσδοκιών στον κόσμο, η συστηματική προσπάθεια δημιουργίας “γεφυρών” με το εγχώριο και διεθνές σύστημα. Πάνω απ’ όλα όμως η αδυναμία να κρατήσει γερά ενωμένους τους κρίκους των κινηματικών αντιστάσεων και του πολιτικού αγώνα, να συνδυάσει την “Ταχρίρ” με την “κυβέρνηση της Αριστεράς”. Στο μετρό, στην ΕΡΤ και στην απεργία των καθηγητών ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά “ήταν εκεί”, συμμετείχαν και στήριξαν, αλλά δεν βρήκαν το δρόμο να τις οργανώσουν και αξιοποιήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να επιταχύνουν στην κατεύθυνση της πολιτικής ανατροπής. Και σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις η Αριστερά δεν βρέθηκε μπροστά από τις διαθέσεις του κόσμου, αντίθετα έδειξε αδύναμη να τις εκφράσει με νικηφόρο τρόπο.
Σε κάθε περίπτωση, ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια (πολύς χρόνος σε τέτοιες ιστορικές συνθήκες συμπύκνωσης του πολιτικού χρόνου) τέτοιας διαχείρισης της “εντολής του 2012″, τα πράγματα τείνουν να γίνουν οριακά ή μάλλον είναι στα πρόθυρα να γίνουν οριακά: Ο κόσμος δεν έχει εκλογικές αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ (αυτό δείχνει το μεγαλοπρεπές πάνω από 70% των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύουν ότι δεν θα καταργήσει το μνημόνιο), έχει όμως μια στάση “εκλογικής απόγνωσης”: ας ψηφίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να ξεφορτωθούμε τους Σαμαρά – Βενιζέλο, έστω και αν δεν τον εμπιστευόμαστε. Ένα άλλο τμήμα του κόσμου, που η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ το έχει “ταράξει στη νομιμότητα” και στις διαρκείς ψυχρολουσίες των μειωμένων προσδοκιών, κινδυνεύει να χαθεί στα θολά νερά της αδιευκρίνιστης ψήφου ή της αποχής, ενώ ένα τρίτο έχει γίνει εξαιρετικά ευάλωτο στο μνημονιακό προπαγανδιστικό και δημοσκοπικό “μασάζ”. Τέλος, αλλά όχι έσχατο σε σημασία, από τη συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε μόνο με κινηματικά μέσα κινδυνεύουμε πλέον να περάσουμε στην έλλειψη κάθε εμπιστοσύνης στα κινηματικά μέσα. Έτσι, κινδυνεύει να σπάσει τελείως ο κρίκος ανάμεσα στο κίνημα και στην πολιτική πάλη και, προοπτικά, ανάμεσα στην “Ταχρίρ” και την “Κυβέρνηση της Αριστεράς”.
Είμαστε λοιπόν μπροστά στην απειλή μιας πολύ δυσμενούς στροφής στους όρους της ταξικής πάλης. Το αν μια τέτοια στροφή θα εμπεδωθεί ή θα αποτραπεί, είναι επίσης ζήτημα της βραχυπρόθεσμης περιόδου των επόμενων μηνών. Όχι, οι αγώνες και οι αντιστάσεις δεν θα σταματήσουν – η κρίση και η ακράια λιτότητα, που δεν τελειώνουν, θα σπρώχνουν διαρκώς κομμάτια της κοινωνίας στον αγώνα. Όμως, η εμβέλεια, η αποτελεσματικότητά τους και κυρίως η σύνδεσή τους με το αίτημα της πολιτικής ανατροπής κινδυνεύουν να δεχτούν σοβαρό πλήγμα.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΙΜΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ! ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ Η ΡΗΞΗ;
Όλα τα δεδομένα, λοιπόν, οδηγούν σε τούτο το συμπέρασμα: είμαστε μπροστά στο αποφασιστικό “γύρισμα” της περιόδου, σε μια αποφασιστικής σημασίας “συνόψιση” του κύκλου των ταξικών αγώνων που άνοιξε την άνοιξη του 2010 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παλεύοντας πλέον σε δανεικό χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά στο ύστατο δίλημμα: θα συνεχίσει στην πολιτική του “ώριμου φρούτου”, της καλλιέργειας μειωμένων προσδοκιών, της δημιουργίας “γεφυρών” με το σύστημα; Ή θα αξιοποιήσει την ευκαιρία της μάχης με το πολυνομοσχέδιο και των σαφών διδαγμάτων που εξάγονται απ’ αυτήν, για να αναπροσανατολιστεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, σε μια γραμμή ρήξης;
Η παρηγηρητική σκέψη να συνεχίσουμε έτσι, διακινδυνεύοντας ακόμη και μια εκλογική ήττα (το Μάη ή αργότερα), με τη σκέψη ότι και η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι λίγο πράγμα και εξάλλου μας βγάζει από πολλούς “μπελάδες”, είναι όχι μόνο απαράδεκτη αλλά και μη ρεαλιστική. Απαράδεκτη, γιατί το να κλείσει ο δρόμος για την “κυβέρνηση της Αριστεράς” και να σπαταληθεί αυτό το ιστορικό πολιτικό κεφάλαιο, ισοδυναμεί με οδυνηρή ήττα για την εργατική τάξη, τις κοινωνικές αντιστάσεις και την Αριστερά συνολικότερα, της οποίας οι συνέπειες θα είναι σκληρές και πολύχρονες. Απαράδεκτο επίσης γιατί θα ισοδυναμεί με προδοσία των διεθνών καθηκόντων της ελληνικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια διεθνή συγκυρία αντεπίθεσης των δυνάμεων του συστήματος, της ακροδεξιάς και του φασισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Είναι όμως ταυτόχρονα και μη ρεαλιστική. Η πολιτική “προστιθέμενη αξία” του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται σε αυτό που του έταξε η ταξική πάλη: να είναι η “πολιτική πλατφόρμα” της πολιτικής ανατροπής, της απαλλαγής από τη μνημονιακή κυβέρνηση. Αν αποδειχτεί ακατάλληλος και ανίκανος μπροστά σε αυτή την ιστορική εντολή, θα ξεφουσκώσει το ίδιο γρήγορα όσο φούσκωσε! Όσοι φαντάζονται ότι ύστερα από μια τέτοια αποτυχία ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρήσει και θα “νέμεται” υψηλά επίπεδα πολιτικής, συνδικαλιστικής και κοινωνικής επιρροής πάνω στα συντρίμμια της ήττας, είναι γελασμένοι. Η ιστορική ποινή θα είναι το γρήγορο “ξεφούσκωμα”, τα εκφυλιστικά φαινόμενα και μια πολιτική ήττα μεγάλης κλίμακας. Όπως και μετά το “μπαμ” της ΕΔΑ το 1957, όταν εξαιτίας μιας ψοφοδεούς ρεφορμιστικής διαχείρισης του πολιτικού κεφαλαίου της Αριστεράς, αναστήθηκε το πολιτικό πτώμα του Κέντρου και η Ένωση Κέντρου πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από την Αριστερά, για να έρθει στη συνέχεια η δικτατορία των συνταγματαρχών…
Ο κόσμος δεν θα συγχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι είχε μια ιστορική ευκαιρία “στο πιάτο”, σε συνθήκες εξαιρετικά ευνοϊκές, και δεν κατάφερε να φτάσει καν στην εκλογική “πηγή”.
Από όποια άποψη και αν το δει κανείς, είναι η στιγμή -αλλά και η τελευταία ίσως ευκαιρία- για μια σωτήρια στροφή στο ριζοσπαστισμό και στη γραμμή της ρήξης. Που δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση! Μια τέτοια στροφή θα πρέπει να εκφραστεί σε όλες τις κρίσιμες επιλογές μέχρι και τις εκλογές του Μαΐου.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ…
Όντας μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, πρέπει να επιστρατεύσουμε όλη την οξύτητα του “ταξικού ενστίκτου” του δικού μας ταξικού στρατοπέδου και της Αριστεράς. Από αυτή την άποψη, ίσως πρέπει να διδαχτούμε από τον αντίπαλο. Ίσως είναι λοιπόν χρήσιμο να θυμηθούμε τι έγραψε ο Πρετεντέρης όταν σχηματίστηκε η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου τον Ιούνιο του 2013:
«Το Σεπτέμβριο του 1947, στις πιο μαύρες ημέρες του Εμφυλίου, οι δύο ιστορικές παρατάξεις της χώρας αποφάσισαν να συμπράξουν μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης του αστικού συστήματος. Ήταν μια σύμπραξη που ξέφευγε από τα ιστορικά δεδομένα και την τρέχουσα πολιτική λογική.
Μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα και κάτω από τις πιέσεις ξένων και ημετέρων χρειάστηκε να παραμεριστούν δεκαετίες αντιπαλότητας, εχθρότητας νκαι σύγκρουσης.
Οι Λαϊκοί του Κ. Τσαλδάρη και οι Φιλελεύθεροι του Θ. Σοφούλη σχημάτισαν κυβέρνηση (…)
Τη σύμπραξη αυτή πολλοί θεώρησαν τεχνητή, αναποτελεσματική και ετοιμόρροπη.
Παρά τα προγνωστικά, όμως, η κυβέρνηση Λαϊκών και Φιλελευθέρων ολοκλήρωσε την τετραετία. Οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του 1950, αφού προηγουμένως υπερίσςχυσε κατά κράτος στον Εμφύλιο.
Το 1950 οι δρόμοι των δύο ιστορικών παρατάξεων χώρισαν ξανά. Αλλά εν τω μεταξύ είχαν διατηρήσει την Ελλάδα στο χώρο των δυτικών ευρωπαϊκών δημοκρατιών.
Εξήντα έξι χρόνια αργότερα, οι δύο παρατάξεις συμπράττουν εκ νέου. Στη θέση του Τσαλδάρη και του Σοφούλη είναι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. (…)
Άλλη μια φορά μετά το 1946-49, η Ελάδα κινδυνεύει να βρεθεί έξω από τον πυρήνα των ευρωπαϊκών δημοκρατιών, να εξοβελιστεί από το κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να κάνει ένα άλμα στο άγνωστο.
Τότε ο Εμφύλιος ήταν μια ανοιχτή ένοπλη αναμέτρηση. Τώρα, ο “ψυχρός εμφύλιος” που ζούμε είναι μια σύγκρουση χαμηλότερης έντασης αλλά ανάλογων κινδύνων».
(Γ. Πρετεντέρης, «Τα Νέα», 25 Ιουνίου 2013)
Με τον Πρετεντέρη, αυτόν τον οξυδερκή ιδεολόγο και “πιστό σκυλί” του συτήματος, μας χωρίζει μια άβυσσος. Το μόνο που έχουμε να διδαχτούμε απ’ αυτόν είναι να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε με ταξική καθαρότητα και απόλυτη ιδιοτέλεια για τους “δικούς μας ανθρώπους”: όχι κάποια “κομματική πελατεία”, πράγμα ολότελα ξένο για τη δική μας Αριστερά, αλλά για την εργατική τάξη, τη νεολαία, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους μετανάστες.
Ναι, είμαστε σε έναν ιδιότυπο ταξικό εμφύλιο πόλεμο, και το “παιχνίδι” για την περίοδο που άνοιξε το 2010 και διαρκεί ακόμη, μπορεί να κριθεί πολύ σύντομα. Ας κάνουμε αυτό που επιβάλλει η ταξική ιδιοτέλεια του δικού μας στρατοπέδου! Ας χαλάσουμε το “πάρτι” που περιμένουν, νιώθοντας μάλιστα ότι είναι πολύ κοντά, ο Πρετεντέρης και οι όμοιοί του!
*O Πάνος Κοσμάς είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: rproject.gr
Πέμπτη 3 Απριλίου 2014
http://panosz.wordpress.com/2014/04/04/sxoliasths-pirovolimenoi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου