Την ίδια στιγμή, κρατούμενοι που έχουν καταδικαστεί για τις υποθέσεις της «17 Νοέμβρη», του «Επαναστατικού Αγώνα» και της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς» και απαρτίζουν το «Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων» έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας με τα ίδια αιτήματα.
[σημ. Α.σ.Γ.: Σήμερα ξεκίνησε κατάληψη της πρυτανείας του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, απ' όπου και οι φωτογραφίες της ανάρτησης, όπως και του ΕΒΕ στα Χανιά. Στο ΕΚΠΑ οι αντιπρυτάνεις ζήτησαν επέμβαση της αστυνομίας και παρά το ότι το τελεσίγραφο έληξε εδώ και ώρες μέχρι αυτή την ώρα δεν έγινε τίποτα. Αριστερές παρατάξεις και νεολαίες παρά το ότι διαφωνούν με την κατάληψη καταδικάζουν οποιαδήποτε απόπειρα εισβολής των ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο. Τα ΜΑΤ από την αρχή της κατάληψης έχουν κυκλώσει το τετράγωνο γύρω από την Πρυτανεία και δεν αφήνουν κάνεναν να περάσει, είτε με όχημα είτε με τα πόδια και ανεξάρτητα ηλικίας, προς την Ακαδημίας. Παράλληλα έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας κι άλλοι κρατούμενοι που ανήκουν στο "Δίκτυο Αγωνιστών Κρατούμενων"]
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται αρχικά και εύλογα είναι γιατί σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση πραγματοποιεί ο αναρχικός χώρος όλη αυτή την κινητοποίηση, στη σημερινή φάση. Μετά την ανάληψη δηλαδή της διακυβέρνησης απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν όλο το προηγούμενο διάστημα, που στη διαχείριση του συστήματος βρίσκονταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (και οι διάφοροι άλλοι κολαούζοι), παρά τις όποιες κινήσεις έκανε σχετικά με τους κρατούμενους και τις φυλακές, αυτές είχαν συγκεκριμένα όρια και έκταση. Ούτε είχαμε καταλήψεις κομματικών γραφείων βέβαια. Η απάντηση θεωρούμε πως βρίσκεται στο ότι η λογική του χώρου αυτού είναι πως σήμερα η «κυβέρνηση της Αριστεράς» κι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν [και θέλουν(;)] να υλοποιήσουν τα παραπάνω αιτήματα, για πολλά απ' τα οποία μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «δεσμευτεί» προεκλογικά, αρκεί να τους ασκηθεί η ανάλογη πίεση και ν' αναδειχθεί το ζήτημα με τη σχετική «φασαρία».
Η λογική αυτή, όμως, αποτελεί μια παραλλαγή των ρεφορμιστικών αυταπατών, όπου αρκούν κάποιες τυχοδιωκτικές «δυναμικές» ενέργειες πίεσης, του «χώρου», αποκομμένες μάλιστα απ' το λαό, και κάποιες κυβερνητικές νομοθετικές αποφάσεις και νόμοι που θ' ακολουθήσουν, για να «ακυρώσουν» τόσο σοβαρές πλευρές της κρατικής τρομοκρατίας και της θωράκισης του συστήματος απέναντι στον «εχθρό-λαό». Πλευρές της πολιτικής της φασιστικοποίησης που οικοδομούνταν επί δεκαετίες απ’ τις κυβερνήσεις, την ντόπια αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους. Οι αυταπάτες μάλιστα προχωρούν παραπέρα, θεωρώντας προφανώς πως η νέα κυβέρνηση δεν θα προσφύγει στους μηχανισμούς καταστολής, στα ΜΑΤ και τους άλλους πραιτοριανούς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Γι' αυτό άλλωστε, ο εξαιρετικά ευάλωτος στην κρατική καταστολή αναρχικός χώρος νιώθει πως «κινείται άνετα» και «ανενόχλητα» στους χώρους όπου πραγματοποιεί τις «συμβολικές του καταλήψεις», που δεν παύουν βέβαια ν’ αποτελούν χώρους συστημικούς. Μπορεί όμως η κυβέρνηση, διά στόματος Πανούση, όταν αναφέρθηκε στη λύση της κατάληψης της Νομικής να μίλησε για «ενδο-οικογενειακή υπόθεση», χωρίς την επέμβαση της αστυνομίας, δεν θα συνεχίσουν όμως στο μέλλον τέτοιες κινήσεις ν’ αντιμετωπίζονται έτσι. Ο Πανούσης αποσαφήνισε
Αυτά καθεαυτά τα «αιτήματα» αφορούν σοβαρά μέτωπα πάλης του ίδιου του λαού και του λαϊκού κινήματος με το σύστημα. Όλοι οι αντιδραστικοί και αντιλαϊκοί «τρομονόμοι», το τερατούργημα του λεγόμενου «κουκουλονόμου», το γενετικό –και όχι μόνο- φακέλωμα, οι φυλακές «τύπου Γ», όλο το πλαίσιο που στήνουν οι ντόπιοι κι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί –κι όχι μόνο στη χώρα μας– και που έχουν ως στόχο τον ίδιο το λαό και την οργή του, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους άνεργους, τους μετανάστες, τις πολιτικές συλλογικότητες και δυνάμεις που αμφισβητούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, τις αντιστάσεις του λαού, την απεργία, τη διαδήλωση, τις λαϊκές κινητοποιήσεις, τη διακίνηση των ιδεών, αποτελούν για το λαό όχι απλώς κάποια «δίκαια αιτήματα», αλλά ένα πεδίο μόνιμης, μαζικής και σκληρής αντιπαράθεσης και αγώνων που πρέπει να ξεδιπλωθούν. Ακόμα κι η απελευθέρωση κρατουμένων με μεγάλο ποσοστό αναπηρίας ή θυμάτων σκευωρίας ή και οι συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων.
Αντ' αυτού, κι εκτός απ΄ τις παραπάνω αυταπάτες, ευτελίζεται μια τέτοια μάχη από ενέργειες μειοψηφιών–«καμικάζι», που είναι αποκομμένες απ' το λαό, αλλά και που χαρακτηρίζονται κι από ανάλογες «ελιτίστικες» αντιλήψεις για το λαό. Με πιο ακραίες εκφράσεις αυτών, τις ενέργειες κάποιων που όχι μόνο «δεν αγγίζουν», αλλά προκαλούν αντιδράσεις και αρνητική στάση στο λαό (π.χ. κατά την κατάληψη της Νομικής), ένα λαό που υποφέρει καθημερινά απ’ την εκμετάλλευση του αφεντικού στη δουλειά του, τα απανωτά μέτρα και τα «μνημόνια», τα χαράτσια, τη φτώχεια και την ανεργία, και που ο αγώνας για τη ζωή του δεν αποτελεί κάποιο «παιχνιδάκι».
Βέβαια η ανυπαρξία ζωντανού, μαζικού λαϊκού κινήματος, ορατού επαναστατικού αριστερού ρεύματος στην κοινωνία και στην πολιτική και η κινηματική αδράνεια που έχει επιφέρει ο κυβερνητισμός κι ο ρεφορμισμός, τη στιγμή που κομμάτια νεολαίας ασφυκτιούν και «βράζουν» απ΄ το ζοφερό παρόν και μέλλον, τροφοδοτούν τέτοιες κατευθύνσεις που εκφράζει η αναρχία. Απ' την κατάσταση αυτή τροφοδοτούνται βέβαια επίσης και φασιστικές και νεοναζιστικές κατευθύνσεις. Είναι υπόθεση του ίδιου του κινήματος ν΄ ανασυγκροτηθεί και να δώσει σοβαρές και μαζικές μάχες, απαντήσεις, πραγματικούς αγώνες και να πετύχει νίκες.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στη Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί με τον τίτλο "Κινήσεις αναπαραγωγής αυταπατών ή λαϊκό κίνημα ενάντια στην κρατική τρομοκρατία;"
http://antigeitonies.blogspot.gr/2015/03/blog-post_117.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου