ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΚΡΙΣΙΜΟΙ ΜΗΝΕΣ

(Σαβ. 28/3/15 -22:45)

H Ιskra παραθέτει χωρίς κρίσεις και σχόλια και σχόλια κείμενο του Πάνου Δαμέλου  που δημοσιεύθηκε στοrproject.gr με "σκέψεις πουπηγάζουν από την ειλικρινή αγωνία να μην οδηγηθεί η αριστερά και το κίνημα σε μια ιστορική ήττα, ένα ενδεχόμενο που είναι πολύ πιο κοντά από όσο ίσως φαίνεται" καθώς θεωρούμε ότι θα συμβάλει στονπροβληματισμό στο χώρο της Αριστεράς που αγωνιά για την πορεία των εξελίξεων.

Oλόκληρο το κείμενο έχεις ως εξής:

Δυο μήνες μετά τις εκλο­γές, είναι εφι­κτό –αλλά και απα­ραί­τη­το- να βγά­λου­με κά­ποια πρώτα συ­μπε­ρά­σμα­τα τόσο για τον χα­ρα­κτή­ρα της κυ­βέρ­νη­σης, όσο και για τα πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα της αρι­στε­ράς, εντός και εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στις νέες συν­θή­κες. Οι επό­με­νοι μήνες θα είναι εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μοι, τόσο για τη δι­καί­ω­ση των αγώ­νων των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων και την αλ­λα­γή των υλι­κών όρων δια­βί­ω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης, όσο και μα­κρο­πρό­θε­σμα για την πο­ρεία της αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος στη χώρα μας – και συ­νε­πα­κό­λου­θα και στην Ευ­ρώ­πη.

Πλέον θα πρέ­πει να έχουν κα­ταρ­ρεύ­σει και οι τε­λευ­ταί­ες αυ­τα­πά­τες περί «αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης» ή περί ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων εντός του ευρώ και της ΕΕ, με τη θηλιά του χρέ­ους γύρω από το λαιμό του λαού. Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σπεύ­δο­ντας να ανα­γνω­ρί­σει το σύ­νο­λο του χρέ­ους με τη συμ­φω­νία της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου, αλλά και δη­λώ­νο­ντας σε όλους τους τό­νους ότι ανή­κου­με στην ΕΕ και ότι έξο­δος από το ευρώ θα ισού­ται με «αμοι­βαία κα­τα­στρο­φή», ου­σια­στι­κά απε­μπό­λη­σε οι­κειο­θε­λώς κάθε δυ­να­τό­τη­τα ακύ­ρω­σης του μνη­μο­νί­ου και αντι­στρο­φής της λι­τό­τη­τας – αυτά δη­λα­δή τα οποία υπο­σχέ­θη­κε και για τα οποία εξε­λέ­γη. Η αντι­στρο­φή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας με τον ισχυ­ρι­σμό ότι δήθεν «ο κό­σμος ψή­φι­σε ευρώ» έχει κοντά πο­δά­ρια: ο κό­σμος ήξερε ότι ο ιδα­νι­κός για να εξα­σφα­λί­σει την πα­ρα­μο­νή στο ευρώ ήταν ο Σα­μα­ράς. Ο κό­σμος ψή­φι­σε για ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων, γνω­ρί­ζο­ντας ότι η θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν «καμία θυσία για το ευρώ» ή ότι «το νό­μι­σμα δεν είναι φετίχ», όπως είχε ει­πω­θεί και προ­ε­κλο­γι­κά από τον κ. Τσί­πρα. Το ότι δήθεν ανα­γκά­στη­κε η κυ­βέρ­νη­ση να υπο­γρά­ψει την ανα­γνώ­ρι­ση του χρέ­ους και τη συ­νέ­χι­ση του μνη­μο­νί­ου λόγω του εκ­βια­σμού με τη ρευ­στό­τη­τα, είναι εξί­σου σαθρό επι­χεί­ρη­μα: Γνω­ρί­ζα­με όλοι εδώ και δύο χρό­νια, από το πα­ρά­δειγ­μα της Κύ­πρου, ότι αυτή θα ήταν η αντί­δρα­ση της ΕΚΤ.

Αντί για κυ­βέρ­νη­ση ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων, λοι­πόν, έχου­με μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νέ­χι­σης και νο­μι­μο­ποί­η­σής τους στο όνομα της αρι­στε­ράς, κυ­βέρ­νη­ση αστι­κής δια­χεί­ρι­σης που –χωρίς να ταυ­τί­ζε­ται, φυ­σι­κά, με τους προη­γού­με­νους- έχει δη­λώ­σει ήδη ότι δεν σκο­πεύ­ει να ξε­ρι­ζώ­σει τα μνη­μο­νια­κά «κε­κτη­μέ­να» ή να αμ­φι­σβη­τή­σει τις δο­μι­κές επι­λο­γές του συ­στή­μα­τος. Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις θα συ­νε­χι­στούν, η απο­πλη­ρω­μή του συ­νό­λου του χρέ­ους επί­σης, οι τρά­πε­ζες πα­ρα­μέ­νουν ιδιω­τι­κές, η κα­τα­στο­λή συ­νε­χί­ζε­ται –τα ΜΑΤ δεν δια­λύ­ο­νται, αντί­θε­τα ήδη έχουν εμ­φα­νι­στεί αρ­κε­τές φορές πά­νο­πλοι αστυ­νο­μι­κοί κά­νο­ντας και χρήση χη­μι­κών-, ακόμα και ο ΕΝΦΙΑ πα­ρα­μέ­νει μέχρι νε­ω­τέ­ρας. Συ­νο­λι­κά η κυ­βέρ­νη­ση φαί­νε­ται να έχει απο­δε­χτεί ότι η «συ­νέ­χεια του κρά­τους» και οι δε­σμεύ­σεις ένα­ντι των «εταί­ρων» προ­έ­χουν ένα­ντι των προ­ε­κλο­γι­κών της δε­σμεύ­σε­ων στον ελ­λη­νι­κό λαό, και ότι η πο­λι­τι­κή της θα εγκρί­νε­ται από την τρόι­κα (ή «θε­σμούς» ή «Brussels Group» - ή όπως λέ­γε­ται αυτή την εβδο­μά­δα).

Μα­κά­ρι να μπο­ρού­σα­με να πούμε ότι αυτές οι εξε­λί­ξεις οφεί­λο­νται απλά σε λάθος εκτι­μή­σεις της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η οποία κατά τα άλλα «έχει καλές προ­θέ­σεις» και «κάνει ό,τι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρεί». Δυ­στυ­χώς όμως, αυτή η πο­ρεία προ­σαρ­μο­γής από το «σκί­σι­μο των μνη­μο­νί­ων» στη δια­χεί­ρι­σή τους και τη… ΔΗ­ΜΑ­Ρί­τι­κη «στα­δια­κή απα­γκί­στρω­ση» (που τόσο είχε λοι­δο­ρη­θεί τότε) έχει στοι­χεία συ­νει­δη­τής πο­λι­τι­κής εξα­πά­τη­σης. Δεν μπο­ρεί να εξη­γη­θεί αλ­λιώς το ότι ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέχρι και τον Φε­βρουά­ριο του 2012 έλεγε την αυ­το­νό­η­τη αλή­θεια, ότι μνη­μό­νιο και δα­νεια­κή σύμ­βα­ση είναι αλ­λη­λέν­δε­τα και ότι πρέ­πει να κα­ταρ­γη­θούν και τα δύο, ενώ λί­γους μήνες αρ­γό­τε­ρα, με ορατό πια το εν­δε­χό­με­νο ανά­λη­ψης της κυ­βέρ­νη­σης, βγήκε από το κα­πέ­λο το εύ­ρη­μα περί ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων αλλά με δια­τή­ρη­ση και «ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση» της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης.

Δεν μπο­ρού­με να γνω­ρί­ζου­με τι συ­ζη­τή­σεις και τι συμ­φω­νί­ες έγι­ναν εκεί­νο το διά­στη­μα. Ωστό­σο, σαφώς κάτι άλ­λα­ξε, και αυτή η αλ­λα­γή ήταν συ­νει­δη­τή. Ήταν άλ­λω­στε τότε που ανα­τέ­θη­κε στον Γιώρ­γο Στα­θά­κη να πα­ρου­σιά­ζει το οι­κο­νο­μι­κό πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να προ­ε­τοι­μά­ζει το έδα­φος για την υπα­να­χώ­ρη­ση και στο ζή­τη­μα του χρέ­ους, δη­λώ­νο­ντας πως το επα­χθές κομ­μά­τι είναι κάτω από 10% και ότι το όποιο κού­ρε­μα θα έπρε­πε να γίνει «σε συ­νεν­νό­η­ση με τους δα­νει­στές» - όπως το PSI.

Τη συ­νέ­χεια και την υλο­ποί­η­ση αυτής της γραμ­μής είναι που ζούμε σή­με­ρα, που η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρου­σιά­ζει τη δική της δια­στρε­βλω­μέ­νη και τε­χνη­τά αι­σιό­δο­ξη εκ­δο­χή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, παίρ­νο­ντας τη σκυ­τά­λη από το «success story» του Σα­μα­ρά, ισχυ­ρι­ζό­με­νη ότι τα μνη­μό­νια και η τρόι­κα τε­λεί­ω­σαν. Όμως, επει­δή το ψέμα έχει κοντά πο­δά­ρια και ο λαός θα δει σύ­ντο­μα ότι η οι­κο­νο­μι­κή του κα­τά­στα­ση και το βιο­τι­κό του επί­πε­δο δεν αλ­λά­ζουν με την πο­λι­τι­κή της τρόι­κας, με αυτόν τον τρόπο η κυ­βέρ­νη­ση κιν­δυ­νεύ­ει πολύ σύ­ντο­μα να χάσει και το ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα που είχε ένα­ντι των προη­γού­με­νων. Δεν είναι τυ­χαία ούτε η το­πο­θέ­τη­ση της εκλε­κτής του ΔΝΤ κ. Πα­να­ρί­τη στην πρώτη γραμ­μή χά­ρα­ξης της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, ούτε η (φαι­νο­με­νι­κά πα­ρά­λο­γη) επι­λο­γή του Προ­κό­πη Παυ­λό­που­λου. Άλ­λω­στε η τρόι­κα, γνω­ρί­ζο­ντας ότι οι επα­χθείς πο­λι­τι­κές της δύ­σκο­λα θα γί­νουν απο­δε­κτές από τον λαό, επε­δί­ω­κε στα­θε­ρά ευ­ρύ­τε­ρες πο­λι­τι­κές συ­νερ­γα­σί­ες για να απο­σπά­σει συ­ναί­νε­ση – βλέπε τρι­κομ­μα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις με ΛΑΟΣ αρ­χι­κά και ΔΗΜΑΡ στη συ­νέ­χεια.

Όπως και να έχει, ακόμα κι αν κά­ποιος θε­ω­ρεί πως οι προ­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης είναι αγα­θές και ότι δεν πρό­κει­ται περί συ­νει­δη­τού σχε­δί­ου με συ­νεν­νο­ή­σεις τόσο πάνω όσο και κάτω από το τρα­πέ­ζι, το γε­γο­νός πα­ρα­μέ­νει: η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νη να επε­ξερ­γα­στεί ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο δια­γρα­φής του χρέ­ους, ρήξης με ευρώ και ΕΕ, εθνι­κο­ποί­η­σης των τρα­πε­ζών – μέ­τρων, δη­λα­δή, που πλέον είναι σαφές πως είναι απα­ραί­τη­τα αν θέ­λου­με να μι­λή­σου­με για ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και αντι­στρο­φή της πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας. Μήπως χρειά­ζε­ται λοι­πόν το υπο­κεί­με­νο που θα ση­κώ­σει το βάρος της κα­τάρ­τι­σης και υπο­στή­ρι­ξης ενός τέ­τοιου σχε­δί­ου;

Ας δούμε πρώτα, με αυτά τα δε­δο­μέ­να, τι εξε­λί­ξεις μπο­ρού­με να πε­ρι­μέ­νου­με τους επό­με­νους, κρί­σι­μους μήνες αυτής της πρω­τό­τυ­πης πε­ριό­δου. Αν μεί­νει η γε­νι­κή ει­κό­να ως έχει, σε γε­νι­κές γραμ­μές υπάρ­χουν δύο εν­δε­χό­με­να:

Πρώτο εν­δε­χό­με­νο, η κοι­νω­νία να απο­δε­χθεί ότι αυτό είναι «το κα­λύ­τε­ρο που μπο­ρού­με να πε­τύ­χου­με», να σκύ­ψει το κε­φά­λι, να απο­δε­χτεί τη με­γά­λη ανερ­γία, τις ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας με τους πε­νι­χρούς μι­σθούς και την εξα­ντλη­τι­κή φο­ρο­λό­γη­ση, μέχρι το κε­φά­λαιο να ξε­πε­ρά­σει την κρίση του, ελ­πί­ζο­ντας κά­πο­τε να έρ­θουν κα­λύ­τε­ρες μέρες και οι «εταί­ροι» να επι­τρέ­ψουν φι­λο­λαϊ­κό­τε­ρες πο­λι­τι­κές.

Δεύ­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο, και ίσως πιο πι­θα­νό, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας να μην αντέ­ξει τη συ­νέ­χι­ση των πο­λι­τι­κών της τρόι­κας, με όποιο «μίγμα» κι αν αυτές πα­ρου­σια­στούν – το να αλ­λά­ξει οι­κειο­θε­λώς η τρόι­κα τη συ­νο­λι­κή κα­τεύ­θυν­ση της πο­λι­τι­κής της, απο­τε­λεί προ­φα­νώς όνει­ρο θε­ρι­νής νυ­κτός. Ας μην ξε­χνά­με άλ­λω­στε ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει στην κοι­νω­νία τις ρίζες που είχαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μετά από 35 χρό­νια δια­κυ­βέρ­νη­σης. Αυτό μπο­ρεί σε πρώτη φάση να ση­μαί­νει ότι ως «άφθαρ­τη» η νέα κυ­βέρ­νη­ση θα χαί­ρει το πρώτο διά­στη­μα μιας ανο­χής, όμως επί­σης μπο­ρεί να ση­μαί­νει ότι η κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση μπο­ρεί να σπά­σει πολύ συ­ντο­μό­τε­ρα.

Κα­νέ­να από τα δύο αυτά εν­δε­χό­με­να δεν είναι θε­τι­κό. Το δεύ­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο, ωστό­σο, είναι αυτό που κρύ­βει και με­γα­λύ­τε­ρους κιν­δύ­νους αλλά και δυ­να­τό­τη­τες – αν απο­φα­σί­σου­με να κι­νη­θού­με αλ­λιώς. Αν λοι­πόν η πο­ρεία των πραγ­μά­των κυ­λή­σει προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας θα είναι το αν θα υπάρ­χει μία αξιό­πι­στη, στοι­χειω­δώς μα­ζι­κή και ελ­πι­δο­φό­ρα αφή­γη­ση πραγ­μα­τι­κής ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων από τα αρι­στε­ρά. Αν όχι, τότε η οργή του κό­σμου δεν θα είναι κα­θό­λου απί­θα­νο να στρα­φεί στην ακρο­δε­ξιά. Άλ­λω­στε, το ότι η «κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς» υπο­σχέ­θη­κε αξιο­πρέ­πεια και αντ’αυ­τής βλέ­που­με στην ουσία συ­νέ­χι­ση της υπο­τέ­λειας και του τα­πει­νω­τι­κού κα­θο­ρι­σμού της πο­λι­τι­κής από τους δα­νει­στές, είναι βού­τυ­ρο στο ψωμί του λαϊ­κι­σμού και του εθνι­κι­σμού. Αν η αρι­στε­ρά δεν εκ­πλη­ρώ­σει την υπό­σχε­σή της για αξιο­πρέ­πεια, θα βρε­θούν άλλοι να την υπο­σχε­θούν και να κερ­δί­σουν έτσι τη στή­ρι­ξη του κό­σμου, που κάτω από την εξα­θλί­ω­ση έχει απο­δεί­ξει ότι μπο­ρεί να στρα­φεί στην αλ­λη­λεγ­γύη, μπο­ρεί όμως να στρα­φεί και στο μίσος και στο φα­σι­σμό.

Η αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει τις ευ­θύ­νες της για το πού βρι­σκό­μα­στε τώρα. Σί­γου­ρα πολ­λοί αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες δεν πε­ρί­με­ναν μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη - ή ίσως να την υπο­ψιά­ζο­νταν, μιας και τα ση­μά­δια ήταν εκεί, αλλά να είχαν ανά­γκη να πο­ντά­ρουν σε μία πιο αι­σιό­δο­ξη ανά­γνω­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Υπάρ­χουν άλ­λω­στε και ιστο­ρι­κοί, συ­ντρο­φι­κοί, συ­ναι­σθη­μα­τι­κοί δε­σμοί που επη­ρε­ά­ζουν κα­θο­ρι­στι­κά την πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή έντα­ξη του κα­θε­νός και της κα­θε­μιάς μας. Δεν μπο­ρεί, επί­σης, να μην υπήρ­χαν δυ­νά­μεις που έβλε­παν κα­θα­ρά πού πή­γαι­νε η ιστο­ρία, όμως καλ­λιέρ­γη­σαν αυ­τα­πά­τες ότι μπο­ρεί να απο­τρα­πεί η δεξιά στρο­φή με την εσω­κομ­μα­τι­κή πάλη.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ έχει τις δικές της ευ­θύ­νες: Υπο­τί­μη­σε τον κομ­βι­κό ρόλο που έπαι­ζε στη συ­νεί­δη­ση πλα­τιών λαϊ­κών στρω­μά­των η αντί­θε­ση μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο, ανα­λώ­θη­κε για με­γά­λο διά­στη­μα κυ­ρί­ως σε μία αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ρη­το­ρεία (που είναι απα­ραί­τη­τη αλλά όχι αρ­κε­τή), υπο­νό­μευ­σε εγκλη­μα­τι­κά τη δυ­να­τό­τη­τα που υπήρ­χε για την έγκαι­ρη συ­γκρό­τη­ση ενός πόλου της αντι­συ­στη­μι­κής αρι­στε­ράς με κομ­μά­τια που δια­φο­ρο­ποιού­νταν από τον ρε­φορ­μι­σμό, απευ­θυ­νό­με­νη μόνο στα ιστο­ρι­κά ρεύ­μα­τα της επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς. Όχι μόνο δεν έκανε επί­θε­ση φι­λί­ας το 2010 στο τότε Μέ­τω­πο Αλ­λη­λεγ­γύ­ης και Ανα­τρο­πής (και μά­λι­στα μετά τις πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές έχο­ντας ευ­νοϊ­κούς συ­σχε­τι­σμούς τόσο ορ­γα­νω­τι­κά όσο και πο­λι­τι­κά, καθώς το κα­τέ­βα­σμα του ΜΑΑ στην πε­ρι­φέ­ρεια Ατ­τι­κής είχε κα­τα­γρά­ψει χα­μη­λό­τε­ρο πο­σο­στό από αυτό της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ), αλλά ακόμα και το 2012 αρ­νή­θη­κε τη συ­νερ­γα­σία με τα απο­μει­νά­ρια, έστω, του ΜΑΑ. Έπρε­πε να φτά­σου­με στις αρχές του 2015 για να προ­χω­ρή­σει η συ­νερ­γα­σία ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-ΜΑΡΣ – ωστό­σο, έστω και τώρα, απο­τε­λεί ένα ση­μα­ντι­κό κε­κτη­μέ­νο που μπο­ρεί να απο­δει­χθεί κα­θο­ρι­στι­κό για τη συ­νέ­χεια.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, το θέμα είναι τι κά­νου­με τώρα. Η αλή­θεια είναι ότι το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος των αρι­στε­ρών/προ­ο­δευ­τι­κών πο­λι­τών και του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας είχε ενα­πο­θέ­σει τις ελ­πί­δες του στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Από την άλλη, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-ΜΑΡΣ έχει το ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα ότι δεν συ­νέ­βα­λε στην εξα­πά­τη­ση περί ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων με κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (όπως είπε κι ο Μα­νώ­λης Γλέ­ζος). Με δε­δο­μέ­νη την εγκλη­μα­τι­κή άρ­νη­ση του ΚΚΕ να συμ­βά­λει σε οποιο­δή­πο­τε μέ­τω­πο και την επι­λο­γή του να πε­ριο­ρί­ζε­ται στην προ­πα­γάν­δι­ση της «λαϊ­κής εξου­σί­ας» και την κομ­μα­τι­κή οι­κο­δό­μη­ση, η όποια ελ­πί­δα από τα αρι­στε­ρά μάλ­λον μπο­ρεί να προ­έλ­θει μόνο από την αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-ΜΑΡΣ, μαζί με όποιους ακόμα αγω­νι­στές και δυ­νά­μεις συμ­φω­νούν στην ανά­γκη ενός ρη­ξια­κού με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος που θα ακυ­ρώ­σει πραγ­μα­τι­κά τα μνη­μό­νια αλλά και θα ανοί­ξει τον δρόμο για μία σύγ­χρο­νη αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αφή­γη­ση.

Πρέ­πει εδώ να ξε­κα­θα­ρί­σου­με κάτι. Σαφώς και η κυ­βέρ­νη­ση δεν ταυ­τί­ζε­ται με αυτήν του Σα­μα­ρά, σαφώς και είναι πιο ευά­λω­τη στην πίεση του κι­νή­μα­τος. Σαφώς και αυτό πρέ­πει η αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα να το εκ­με­ταλ­λευ­τούν και να πιέ­σουν για να κερ­δί­σουν ό,τι μπο­ρούν. Αυτό όμως δεν ση­μαί­νει ότι το πεδίο όπου θα κρι­θεί η τα­ξι­κή πάλη είναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα. Στην αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρά το αρ­χι­κό σοκ μετά τις εκλο­γές, προς το παρόν επι­κρα­τούν ακόμα, σε ένα βαθμό, οι αυ­τα­πά­τες περί εσω­κομ­μα­τι­κής πάλης και αλ­λα­γής των συ­σχε­τι­σμών. Πρό­κει­ται για μία μά­ταιη μάχη. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει με­τα­τρα­πεί σε ένα αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό κόμμα, όπου οι απο­φά­σεις παίρ­νο­νται από μια κλει­στή ομάδα γύρω από τον Τσί­πρα και που το υπό­λοι­πο κόμμα ανα­γκά­ζε­ται να ακο­λου­θή­σει στο όνομα της κομ­μα­τι­κής ενό­τη­τας. Υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κά δυ­να­τό­τη­τα να αλ­λά­ξει αυτό; Η πο­ρεία από το ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2013 δεί­χνει πως όχι. Η πάλη πχ της αρι­στε­ρής πλατ­φόρ­μας να πε­ρά­σει τρο­πο­λο­γί­ες ή να επη­ρε­ά­σει τις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις, ακόμα κι αν μπο­ρού­σε να φέρει απο­τέ­λε­σμα, θα ήταν πρα­κτι­κά ανώ­φε­λη από τη στιγ­μή που οι απο­φά­σεις θα υλο­ποιού­νταν από τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ηγε­σία. Έχει απο­δει­χθεί άλ­λω­στε ότι η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει δεί­ξει ιδιαί­τε­ρο σε­βα­σμό και συ­νέ­πεια απέ­να­ντι στις ως τώρα απο­φά­σεις, οι οποί­ες μά­λι­στα προ­ήλ­θαν από δικές της ει­ση­γή­σεις! Αν δεν σέ­βε­ται λοι­πόν τις απο­φά­σεις που η ίδια πρό­τει­νε, τι τύχη θα είχαν απο­φά­σεις που προ­ήλ­θαν μετά από πίεση και προ­τά­σεις της μειο­ψη­φί­ας; Άλ­λω­στε το κόμμα δεν έχει ου­σια­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση στις απο­φά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Ποιος ρω­τή­θη­κε πχ για την επι­λο­γή Προ­κό­πη Παυ­λό­που­λου ή για τη συμ­φω­νία της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου;

Η αρι­στε­ρή πλατ­φόρ­μα έχει εγκλω­βι­στεί σε ένα αέναο κυ­νή­γι των δε­ξιών με­τα­το­πί­σε­ων της ηγε­σί­ας, σε έναν κύκλο που πάει πε­ρί­που ως εξής: μη απο­δο­χή των προ­τά­σε­ων της αρι­στε­ρής πλατ­φόρ­μας και επι­κρά­τη­ση της σχε­τι­κά δε­ξιό­τε­ρης ει­σή­γη­σης της ηγε­σί­ας > νέα δεξιά με­τα­τό­πι­ση της ηγε­σί­ας > υπε­ρά­σπι­ση από την αρι­στε­ρή πλατ­φόρ­μα της προη­γού­με­νης θέσης της ηγε­σί­ας (που λί­γους μήνες πριν θε­ω­ρού­νταν «δεξιά»!). Έτσι, εί­δα­με την αρι­στε­ρή πλατ­φόρ­μα να υπε­ρα­σπί­ζε­ται την από­φα­ση του συ­νε­δρί­ου (στο οποίο μειο­ψή­φη­σε) όταν η ηγε­σία απε­μπό­λη­σε τη θέση «καμία θυσία για το ευρώ», ενώ τώρα τη βλέ­που­με να υπε­ρα­σπί­ζε­ται το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, το οποίο όταν εξαγ­γέλ­θη­κε το θε­ω­ρού­σε -ορ­θώς- δεξιά με­τα­τό­πι­ση σε σχέση με το συ­νε­δρια­κό πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυτός ο φαύ­λος κύ­κλος, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μπο­ρεί να σπά­σει μόνο με αλ­λα­γή ηγε­σί­ας. Υπάρ­χει όμως σο­βα­ρά τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο; Πέρα από το ότι δεν υπάρ­χει προς το παρόν κα­νείς από την αρι­στε­ρή πλατ­φόρ­μα που θα μπο­ρού­σε να διεκ­δι­κή­σει με σο­βα­ρές πι­θα­νό­τη­τες επι­τυ­χί­ας τη θέση, το επό­με­νο σύ­νε­δριο προ­βλέ­πε­ται για τα μέσα του 2016 – όμως και τότε η αρι­στε­ρή πλατ­φόρ­μα θα έχει πολύ μι­κρές πι­θα­νό­τη­τες επι­κρά­τη­σης, καθώς η αθρόα εγ­γρα­φή μελών των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων έγινε κυ­ρί­ως προς τα δεξιά, με την ηγε­τι­κή ομάδα να χαί­ρει της εμπι­στο­σύ­νης της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας των μελών.

Μια εν­δε­χό­με­νη διά­σπα­ση από τα αρι­στε­ρά είναι λάθος να θε­ω­ρεί­ται πως θα διευ­κο­λύ­νει την πλήρη συ­στη­μι­κή εν­σω­μά­τω­ση της κυ­βέρ­νη­σης. Αντί­θε­τα, όσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν νιώ­θει ιδιαί­τε­ρη πίεση από τα αρι­στε­ρά του, τόσο η ηγε­σία θα νιώ­θει ελεύ­θε­ρη να διο­λι­σθαί­νει προς τα δεξιά. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται το ηθικό (ή επι­κοι­νω­νια­κό) πλε­ο­νέ­κτη­μα που του δίνει το «πρώτη φορά αρι­στε­ρά». Με μία ρήξη και με τη συ­γκρό­τη­ση-διεύ­ρυν­ση ενός μα­ζι­κού χώρου στα αρι­στε­ρά του (που δεν θα έχει την ανα­χω­ρη­τι­κή γραμ­μή του ΚΚΕ), θα ανα­γκα­ζό­ταν να «απο­δει­κνύ­ει» πως είναι αρι­στε­ρά. Επί­σης κάτι τέ­τοιο θα βοη­θού­σε το κί­νη­μα να γίνει πιο διεκ­δι­κη­τι­κό και να ξε­φύ­γει από την πα­ρα­λυ­τι­κή λο­γι­κή της ανά­θε­σης στην οποία, λίγο ως πολύ, εγκλω­βί­ζε­ται όσο υπάρ­χει η αί­σθη­ση σε πλα­τιά κομ­μά­τια του ότι τώρα «κυ­βερ­νά­με εμείς».

Αν απο­δει­χθεί σωστό το δεύ­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω, τότε το με­γα­λύ­τε­ρο λάθος που μπο­ρεί να κάνει η αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι να πι­στεύ­ει ότι έχει χρόνο, και ότι όταν αρ­χί­σει η κοι­νω­νία να εγκα­τα­λεί­πει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τότε θα μπο­ρεί να συ­γκρο­τή­σει άλλο πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο – και ότι ο κό­σμος που θα έχει απο­γοη­τευ­τεί τότε από την «κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς», θα είναι δε­κτι­κός στη νέα πρό­τα­ση που θα του πα­ρου­σια­στεί. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δί­νου­με μία μάχη με το χρόνο: θα είναι κα­θο­ρι­στι­κό για το αν η πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης θα αμ­φι­σβη­τη­θεί από τα αρι­στε­ρά ή από τα δεξιά, το αν θα φύγει από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρώτα το αρι­στε­ρό κομ­μά­τι του ή αν θα τον εγκα­τα­λεί­ψει πρώτα η εμπι­στο­σύ­νη της κοι­νω­νί­ας. Αν γίνει το δεύ­τε­ρο χωρίς να υπάρ­χει ήδη το κα­τάλ­λη­λο πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο στα αρι­στε­ρά (δεν είναι βέ­βαιο ότι η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ-ΜΑΡΣ θα μπο­ρέ­σει από μόνη της να παί­ξει αυτόν τον ρόλο), τότε είναι πολύ πι­θα­νό να επι­κρα­τή­σει το «την εί­δα­με και την αρι­στε­ρά, μία από τα ίδια με τους προη­γού­με­νους» - και αυτό το ρεύμα να είναι μη ανα­στρέ­ψι­μο. Μπο­ρεί λοι­πόν αυτή τη στιγ­μή να φαί­νε­ται ότι υπάρ­χει χρό­νος – αυτό όμως μπο­ρεί πολύ εύ­κο­λα να γίνει πα­θη­τι­κή ανα­μο­νή μέχρι τη στιγ­μή της συ­νει­δη­το­ποί­η­σης ότι τε­λι­κά θα είναι πολύ αργά.

Τι πρέ­πει να κά­νου­με, λοι­πόν; Πρώτη, άμεση προ­τε­ραιό­τη­τα είναι να δη­μιουρ­γή­σου­με με κι­νη­μα­τι­κούς όρους το πεδίο κοι­νής δρά­σης και ζύ­μω­σης με­τα­ξύ των μα­χό­με­νων δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς. Πρω­το­βου­λί­ες όπως αυτή για την κα­τάρ­γη­ση του ΤΑΙ­ΠΕΔ, και κυ­ρί­ως αυτή για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, είναι ευ­και­ρί­ες που δεν επι­τρέ­πε­ται να μεί­νουν ανεκ­με­τάλ­λευ­τες, αντί­θε­τα πρέ­πει να στε­λε­χω­θούν ολό­ψυ­χα από όσες και όσους κα­τα­νο­ούν την ανά­γκη για μια εναλ­λα­κτι­κή αφή­γη­ση από τα αρι­στε­ρά, την αφή­γη­ση της πραγ­μα­τι­κής ακύ­ρω­σης των μνη­μο­νί­ων και της τα­ξι­κής αντί­κρου­σης της επί­θε­σης. Αυτές οι πρω­το­βου­λί­ες κοι­νής δρά­σης (με προ­ε­ξέ­χου­σα, μάλ­λον, τη «Δια­γρα­φή του Χρέ­ους Τώρα») σύ­ντο­μα θα πρέ­πει να ανα­βαθ­μι­στούν και να αρ­χί­σουν να συ­γκε­κρι­με­νο­ποιούν αυτόν τον άλλο δρόμο, να κα­ταρ­τί­σουν ένα «πρό­γραμ­μα 100 ημε­ρών» για το απα­ραί­τη­το Grexit με τους δι­κούς μας όρους, ένα πρό­γραμ­μα το οποίο θα μπο­ρέ­σει να εμπνεύ­σει την εμπι­στο­σύ­νη της κοι­νω­νί­ας ότι τα πράγ­μα­τα μπο­ρούν να πάνε αλ­λιώς, ότι τα μνη­μό­νια και η επι­τρο­πεία από την τρόι­κα δεν είναι μο­νό­δρο­μος, ότι δεν είναι αυτή η απά­ντη­ση της αρι­στε­ράς. Αυτές οι πρω­το­βου­λί­ες τε­λι­κά μπο­ρούν -και πρέ­πει- να απο­τε­λέ­σουν το πρό­πλα­σμα για το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο που θα εκ­φρά­σει την ανά­γκη υλο­ποί­η­σης αυτού του προ­γράμ­μα­τος ρήξης, τον ανα­γκαίο δη­λα­δή πόλο της αντι­συ­στη­μι­κής αρι­στε­ράς.

Ίσως τα πα­ρα­πά­νω να φαί­νο­νται σαν άκομ­ψη προ­σπά­θεια πα­ρέμ­βα­σης στα εσω­κομ­μα­τι­κά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι, όμως, απλά σκέ­ψεις που πη­γά­ζουν από την ει­λι­κρι­νή αγω­νία να μην οδη­γη­θεί η αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα σε μία ιστο­ρι­κή ήττα, ένα εν­δε­χό­με­νο που είναι πολύ πιο κοντά από όσο ίσως φαί­νε­ται. Μπρο­στά σε αυτό, ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κού τακτ μπαί­νουν σε δεύ­τε­ρη μοίρα – όπως και οι, μέχρι χθες, δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές. Ο χρό­νος δεν με­τρά­ει υπέρ μας. Μπο­ρού­με όμως ακόμα να γυ­ρί­σου­με το παι­χνί­δι.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20054:anentaxtos-provlimatismoi&catid=67:texnes&Itemid=193