Ολόκληρη η συνέντευξη του αναρχικού αντάρτη πόλης , Νίκου Μαζιώτη

Ο ένοπλος αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Είναι αναπόσπαστο μέρος ενός επαναστατικού κινήματος, που στοχεύει στην ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους. Υπάρχει μία άρρηκτη σχέση μεταξύ κινήματος και ένοπλου αγώνα σε τέτοιον βαθμό που ένα κίνημα για να είναι πραγματικά επαναστατικό προϋποθέτει απαραίτητα να έχει στις στοχεύσεις του και τον ένοπλο αγώνα. Γιατί ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ νικηφόρα επανάσταση που να μην είναι ένοπλη. 



    -Είσαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα μίας ένοπλης, αναρχικής οργάνωσης. Γιατί επέλεξες τον ένοπλο αγώνα ως μέθοδο δράσης; 

Ο ένοπλος αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Είναι αναπόσπαστο μέρος ενός επαναστατικού κινήματος, που στοχεύει στην ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους. Υπάρχει μία άρρηκτη σχέση μεταξύ κινήματος και ένοπλου αγώνα σε τέτοιον βαθμό που ένα κίνημα για να είναι πραγματικά επαναστατικό προϋποθέτει απαραίτητα να έχει στις στοχεύσεις του και τον ένοπλο αγώνα. Γιατί ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ νικηφόρα επανάσταση που να μην είναι ένοπλη. Ο ένοπλος αγώνας ή με άλλα λόγια η ένοπλη προπαγάνδα, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο πάλης και για αυτό και τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει είναι πολύ ισχυρά, εφόσον υπάρχει απαραίτητα μία συνολική πολιτική αντίληψη και ανάλυση για το που δρούμε, τι θέλουμε και τι στοχεύουμε.

Στον Επαναστατικό Αγώνα πιστεύουμε ότι η ένοπλη δράση έχει στόχο να διαχέει σε όσο γίνεται μεγαλύτερα κοινωνικά και λαϊκά κομμάτια την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης και της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Σήμερα ειδικά, στην Ελλάδα και όχι μόνο, την περίοδο της πιο άγριας επίθεσης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, την ώρα που τα μνημόνια της Τρόικας και του ελληνικού κράτους εφαρμόζουν μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας, ο ένοπλος αγώνας είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ. Το 2009, στην αρχή της κρίσης, όταν είχε τα χαρακτηριστικά της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και πριν λάβει το χαρακτήρα της κρίσης χρέους είχαμε εκφράσει την άποψη ότι ανοίγεται μια μεγάλη ευκαιρία για μια επαναστατική εποχή για την Ελλάδα, γιατί τα αποτελέσματα όπως επιβεβαιώθηκαν ήταν το τέλος της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και η απόνομιμοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας. 

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η στοχευμένη ένοπλη δράση εναντίον του καθεστώτος μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ένα σύστημα με προχωρημένη αλληλεξάρτηση σε όλους τομείς και τις δραστηριότητές του και να λειτουργεί ως παράγοντας πολλαπλασιασμού των κινδύνων αποσταθεροποίησης του. Δεδομένου ότι η οικονομική και πολιτική παγκοσμιοποίηση έχει προχωρήσει σημαντικά, και μαζί της έχουν προχωρήσει και οι συνθήκες αλληλεξάρτησης, αυτό ενισχύει την άποψή μας ότι ο ένοπλος αγώνας είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ, όχι μόνο πολιτικά αναγκαίος και εφικτός, αλλά και καθοριστικός παράγοντας για την υποδαύλιση των συστημικών προβλημάτων και αντιθέσεων και για την αποτελεσματική υπονόμευση του συστήματος, ως και την τελική πτώση του. Όμως για αυτό χρειάζεται ένα επαναστατικό κίνημα που να προσφύγει στα όπλα. 

   -Όταν συνελήφθηκες το 2010 ανέλαβες την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή σου στην οργάνωση. Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη; 

Ως αγωνιστής και ως μέλος μιας ένοπλης συλλογικότητας έκανα αυτό που θεωρούσα ως αυτονόητο. Υπεράσπισα την οργάνωση στην οποία ανήκω, υπεράσπισα τις επιθέσεις τις οποίες διέπραξε, υπεράσπισα το μέλος της οργάνωσης Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς προετοιμάζοντας ένα χτύπημα απάντηση στο καθεστώς για να μην περάσει η κατοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για να μην περάσει η σύγχρονη Χούντα του κεφαλαίου και του κράτους, ο νέος ολοκληρωτισμός που η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ που θέλει να επιβάλει σε ολόκληρο τον πλανήτη με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ήταν θέμα εντιμότητας η στάση μας αυτή. Δεν κοιτάξαμε να σώσουμε το τομάρι μας. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης για εμάς που το επιλέξαμε ήταν μία συλλογική απόφαση, και όχι εξατομικευμένη επιλογή, και γι αυτό μετά τις συλλήψεις μας διατηρήσαμε ακέραια τη συλλογικότητά μας και ως φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα περάσαμε στην αντεπίθεση, εξακολουθούσαμε να μιλάμε για την αναγκαιότητα της σύγχρονης προλεταριακής αντεπίθεσης και της κοινωνικής επανάστασης παρεμβαίνοντας με κείμενα στις μεγάλες απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίων του μνημονίου το 2010-2011. Την ίδια στάση είχαμε και στη δίκη. Οποιαδήποτε άλλη στάση εκτός της ανάληψης πολιτικής ευθύνης θα ήταν προδοσία απέναντι στις αρχές μας και τα ιδανικά μας και απέναντι στους νεκρούς, όπως στο Λάμπρο Φούντα. 



   -Τι απαντάς σε όσους ισχυρίζονται ότι η ένοπλη δράση προκαλεί την καταστολή. Για παράδειγμα, μετά τη φυγή του Χριστόδουλου Ξηρού επισπεύσανε το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ, που προορίζονται για τα μέλη ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων. 

Είναι ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι ο αγώνας για την ελευθερία δε θα συναντήσει την αντίδραση του κράτους κι ότι δεν έχει βαρύτατες συνέπειες. Ο αγώνας που έχει ως πυξίδα την κοινωνική επανάσταση και την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους είναι αυτονόητο ότι δεν γίνεται με γνώμονα τον ποινικό κώδικα και τους νόμους του εχθρού άρα θα έχει αναγκαστικά και παράνομες μορφές δράσεις, όπως ο ένοπλος αγώνας, πέρα των νόμιμων μορφών δράσης. Στον αγώνα για την ελευθερία και την επανάσταση, τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, θα υπάρχει αιματοχυσία, θα υπάρχουν νεκροί, θα υπάρχουν φυλακισμένοι, θα υπάρχουν ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι και ειδικές φυλακές για τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων. Ο Χρήστος Κασίμης, ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Χριστόφορος Μαρίνος, ο Λάμπρος Φούντας πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή το αντίτιμο να πολεμήσουν με το όπλο στο χέρι, στον αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση. 

Όπως σε άλλες ιστορικές εποχές, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού και τα μέλη ένοπλων οργανώσεων στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική, όπως οι Τουπαμάρος, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, τα μέλη της RAF, της Action Direct ή τα μέλη ένοπλων οργανώσεων στην Τουρκία. Το αντίτιμο που πληρώσανε ήταν θάνατοι σε ένοπλες συμπλοκές, θάνατοι από απεργίες πείνας μέσα στη φυλακή και πολύχρονες καταδίκες. Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα είχα ανέκαθεν υπόψη μου ότι το αντίτιμο των επιλογών μου είναι ή μία πολύχρονη βαριά καταδίκη στη φυλακή, πράγμα που υφίσταμαι ήδη, ή ο θάνατος σε μια συμπλοκή με τα σκυλιά του κράτους. Άλλωστε στο Μοναστηράκι θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί. Ήταν κάτι που γνώριζα ότι θα μπορούσε να συμβεί. Το κόστος και οι συνέπειες του αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε. 

Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε γίνεται.
Πρέπει όμως να ληφθεί υπόψη ότι το αντίτιμο σε μια επιλογή έχει διπλή όψη: Για παράδειγμα και ο εχθρός έχει πληρώσει βαρύ κόστος αφού αρκετοί μπάτσοι έχουν σκοτωθεί από τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, πληρώνοντας την επιλογή τους να είναι τα σκυλιά των αφεντικών. 
Το ίδιο ισχύει για πολιτικούς, δικαστές, για μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτό είχα επικαλεστεί στη δίκη της οργάνωσης υπερασπιζόμενος την επίθεση με καλάσνικοφ του Επαναστατικού Αγώνα στους τρείς αστυνομικούς των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, τον Ιανουάριο του 2009, που έγινε ως αντίποινα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και είχε ως αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό του Αδαμάντιου Μαντζούνη. 
Ο Μαντζούνης πλήρωσε το αντίτιμο του να γίνει αστυνομικός των ΜΑΤ και από τότε δεν υπηρετεί στην αστυνομία. Γι’ αυτό στον αντίποδα όσων ισχυρίζονται ότι η ένοπλη δράση οξύνει την καταστολή απαντώ ότι οι επιθέσεις από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις κατά των δυνάμεων καταστολής λειτουργούν ανασταλτικά ως προς την ένταση της αστυνομικής βίας. Αντίθετα η έλλειψη της ένοπλης δράσης και κατ’ επέκταση η μη ύπαρξη απειλής για αντίποινα αποχαλινώνει περισσότερο την δράση των κατασταλτικών δυνάμεων. Όποιος νομίζει ότι είναι αγωνιστής ή αναρχικός και θεωρεί ότι πρέπει να δρα στα όρια της νομιμότητας καλύτερα να ενταχθεί σε ένα νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, να ενταχθεί στο σύστημα και να μην το παίζει αγωνιστής ή επαναστάτης ή αναρχικός. Το να προκαλούμε την αντίδραση του κράτους όταν αγωνιζόμαστε είναι κάτι φυσιολογικό. Περισσότερο θα πρέπει να ανησυχούμε όταν δεν προκαλούμε την καταστολή γιατί μάλλον δε βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, αφού δε θεωρούμαστε επικίνδυνοι από τον εχθρό. 

   -Το 2012, ενώ συνεχιζόταν η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα εσύ και η Πόλα Ρούπα παραβιάσατε τους περιοριστικούς όρους και επιλέξατε την παρανομία. Γιατί το επιλέξατε; 

Το να περάσουμε στην παρανομία ήταν κάτι προαποφασισμένο από τη στιγμή που αποφυλακιστήκαμε λόγω παρέλευσης του 18μηνου. Γνωρίζαμε ότι θα καταδικαστούμε σε 25 χρόνια κάθειρξη, και αυτό δεν ήμασταν διατεθειμένοι να το αποδεχτούμε παθητικά. Τη χρονική στιγμή που επιλέξαμε να περάσουμε στην παρανομία είχε τελειώσει το στάδιο της διαδικασίας της δίκης όπου εξετάζονται οι μάρτυρες του κατηγορητηρίου σε σχέση με τις ενέργειες της οργάνωσης. Το διάστημα αυτό δώσαμε μια πολύμηνη μάχη όπου υπερασπιστήκαμε όλες τις ενέργειες της οργάνωσης μία προς μία, μένοντας εκεί για να μετατρέψουμε τη δίκη μας σε ένα βήμα για την υπεράσπιση του Επαναστατικού Αγώνα, της ένοπλης δράσης και της κοινωνικής επανάστασης. Δεν αρκεστήκαμε να τοποθετηθούμε πολιτικά στο τέλος της δίκης, στο στάδιο όπου απαιτείται η απολογία των κατηγορουμένων, αλλά τοποθετηθήκαμε πολιτικά για όλες της ενέργειες από την αρχή. Επιλέξαμε την παρανομία για το αυτονόητο: Για να είμαστε ελεύθεροι, για να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα, για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης, για την αναγκαιότητα της ένοπλης προλεταριακής και λαϊκής αντεπίθεσης ενάντια στο καθεστώς των μνημονίων, της Τρόικας, του ΔΝΤ , της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενάντια στην πιο άγρια επίθεση του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία. Σημαντικό ρόλο στην επιλογή μας να περάσουμε στην παρανομία ήταν και ότι θέλαμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας χωρίς να μας βλέπει πίσω από τα σίδερα. Μέσα στα πλαίσια αυτά έγινε η επαναδραστηριοποίηση του Επαναστατικού Αγώνα με την επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Αμερικής, όπου στεγάζεται και ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για την ενέργεια αυτή. 

   -Στο Μοναστηράκι, για να αποφύγεις τη σύλληψη άνοιξες πυρ μέσα σε ένα πλήθος από ανυποψίαστους πολίτες. Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν ελαφρά δύο τουρίστες. Τι έχεις να πεις γι αυτό. 

Καταρχήν λυπάμαι που τραυματίστηκαν έστω και ελαφρά οι δύο τουρίστες. Το να πληγούν άσχετοι πολίτες με κάθε τρόπο ήταν κάτι που αποφεύγαμε επιμελώς στον Επαναστατικό Αγώνα και αυτό αποδείχθηκε στη δίκη της οργάνωσης όπου κατηγορούμασταν ότι με τις βομβιστικές επιθέσεις θέσαμε σε κίνδυνο αδιακρίτως ανθρώπινες ζωές. Μετά από πολύμηνη μάχη το δικαστήριο αποδέχτηκε σε μεγάλο βαθμό αρκετούς από τους ισχυρισμούς μας όπως το γεγονός ότι οι περισσότερες απόπειρες ανθρωποκτονιών έπεσαν και έμειναν μόνο εκείνες που αφορούσαν τους τρεις αστυνομικούς των ΜΑΤ στα Εξάρχεια το 2009, που πυροβολήθηκαν από την οργάνωση ως αιματηρά αντίποινα για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, στην περίπτωση του Βουλγαράκη αποδέχτηκε ότι η απόπειρα εκτέλεσης του συγκεκριμένου καθάρματος ματαιώθηκε επειδή υπήρχε κίνδυνος να ανακαλυφθεί η βόμβα η οποία πυροδοτήθηκε τελικά σε χρόνο που δεν κινδύνευαν διερχόμενοι πολίτες, ούτε καν ο αστυνομικός του ΤΕΕΜ που βρισκόταν κοντά. 
Στην υπόθεση της επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας στο Σύνταγμα όπου υπήρχαν μικροτραυματισμοί πολιτών το δικαστήριο έλαβε υπόψη ότι η αστυνομία παρά τα δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα δεν απέκλεισε το χώρο και έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, και μάλιστα μια γυναίκα που τραυματίστηκε έλαβε αποζημίωση από το δημόσιο γι αυτό το λόγο, ενώ κάποιοι αστυνομικοί του κέντρου άμεσης δράσης τιμωρήθηκαν με πρόστιμα για λανθασμένους χειρισμούς στο ζήτημα αυτό, αφού η αστυνομία παραδέχτηκε τελικά ότι η υπηρεσία έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. 
Υπάρχουν εκθέσεις της Αμερικάνικης Πρεσβείας στην Ελλάδα που αναφέρουν ότι τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα ρισκάρουν πολύ στις ενέργειές τους για να μην πληγούν πολίτες. Η ίδια η ιστορία αποδεικνύει ότι πάντα λαμβάναμε μέτρα και δεν αδιαφορούσαμε για τις ζωές πολιτών ασχέτως με το στόχο. Στο Μοναστηράκι, όπως λέει και η ίδια η δικογραφία, οι τραυματισμοί των δύο τουριστών έγιναν από θραύσματα και όχι απευθείας από τις βολίδες του όπλου. Τα τραύματα των δύο ανθρώπων αυτών ήταν στο πόδι πράγμα που σημαίνει ότι οι πυροβολισμοί ήταν χαμηλά. Άρα δεν στόχευα καν αυτούς τους ανθρώπους. Πώς γίνεται τώρα να κατηγορούμε για απόπειρες ανθρωποκτονιών αυτών των ανθρώπων με το σκεπτικό ότι αποδεχόμουνα το ενδεχόμενο να σκοτωθούν πολίτες; Εδώ περισσεύει η υποκρισία. Σε τρεις υποθέσεις των ενεργειών μας η αστυνομία έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Μία φορά στο Σύνταγμα, στο Υπουργείο Οικονομίας, που με την ηλιθιότητα τους δεν απέκλεισαν το χώρο. Μία φορά στο Υπουργείο Απασχόλησης όπου ο ειδικός φρουρός του χώρου διέταξε άστεγο πολίτη να μεταφέρει το σακίδιο με τη βόμβα από την είσοδο του Υπουργείου λίγα μέτρα παραπέρα. Η τρίτη περίπτωση ήταν στο Χρηματιστήριο όπου η αστυνομία δεν ειδοποίησε καν κάποιους φύλακες γειτονικών κτιρίων να φύγουν. Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση όπου οι αστυνομικοί έχουν σκοτώσει λάθος άνθρωπο σε επιχείρηση σύλληψης παρανόμου και δεν υπήρξε καμία συνέπεια. Το Φλεβάρη του 2010 σε επιχείρηση σύλληψης του Μαριάν Κόλα στο Βύρωνα, οι αστυνομικοί σκότωσαν με 9 σφαίρες έναν άσχετο, τον Νίκολα Τόντι. Κανένας δεν κατηγορήθηκε για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Και ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξης Χρυσοχοϊδης είχε δηλώσει ότι μπορεί να αφαιρέθηκε μία ανθρώπινη ζωή αλλά το σημαντικό είναι ότι συνελήφθησαν δύο κακοποιοί. Εδώ περισσεύει η υποκρισία για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Οι αστυνομικοί πρωτίστως ενδιαφέρονται για την ζωή των αφεντικών τους που προστατεύουν και των συναδέλφων τους. Το ίδιο ισχύει για τους πολιτικούς, τους αξιωματούχους του κράτους και τους καπιταλιστές οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τη ζωή των ταξικά ομοίων τους, ενώ τη ζωή την έχουνε γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Έχουν το θράσος να με κατηγορούν για απόπειρες ανθρωποκτονίας αυτοί που με την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζουν ευθύνονται για μαζικούς θανάτους, για 4000 αυτοκτονίες, για θανάτους ανθρώπων από τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, ευθύνονται για ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, ευθύνονται για εκατομμύρια ανέργους, ευθύνονται για την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού. 

    -Κατηγορείσαι για δύο ένοπλες ληστείες τραπεζών. Θεωρείς ότι οι ληστείες τραπεζών είναι επαναστατική πράξη; 
Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι απαλλοτριώσεις των ληστρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μπορεί να θεωρηθούν μέρος μιας πολιτικής επαναστατικής δραστηριότητας. Τέτοια περίπτωση είναι οι απαλλοτριώσεις για τη χρηματοδότηση του αντάρτικου όπως έχει αποδειχτεί. Ιστορικά όλες οι οργανώσεις αντάρτικου, οι Τουπαμάρος, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF, η Action Direct έχουν καταφύγει σε απαλλοτριώσεις τραπεζών για να χρηματοδοτήσουν τη δράση τους. Απαλλοτριώσεις τραπεζών έχουν κάνει και οι Ισπανοί αναρχικοί και οι μπολσεβίκοι, ακόμα και οι αντάρτες της 3ης μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού στην Πελοπόννησο, οι οποίοι προέβησαν σε απαλλοτριώσεις υποκαταστημάτων της Εθνικής Τράπεζας στα Καλάβρυτα και στην Αμαλιάδα το 1948 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Όταν όμως οι απαλλοτριώσεις είναι μια εξατομικευμένη επιλογή, ακόμα και αν είναι μια συνειδητή πράξη, τότε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα επάγγελμα που δεν έχει σχέση με πολιτική και επαναστατική δράση, αφού από μόνες τους δε συνιστούν κοινωνική πολιτική πρόταση. Και σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν αρκετοί από τους κοινωνικούς κρατούμενους οι οποίοι είναι στη φυλακή για αυτό το λόγο. Είτε στη μία εκδοχή είτε στην άλλη, αφού αυτές οι πράξεις δεν στρέφονται κατά απλών πολιτών αλλά εναντίων των ληστρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία με όπλο την νομιμοποιημένη τοκογλυφία ληστεύουν τους λαούς, παίρνουν τα σπίτια και την περιουσία αυτών που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν , τότε δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό. Με την κρίση που ζούμε οι τράπεζες, ντόπιες και ξένες, ευθύνονται για τη φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού. Ευθύνονται για την ανεργία, για την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζουν. Με την κρίση ολοένα και περισσότερο ο κοινωνικός πλούτος αναδιανέμεται από την κοινωνική βάση και καταλήγει στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πολυεθνικές τράπεζες κάποιες από τις οποίες ήταν κάτοχοι του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας ελέγχοντας το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας και του εμπορίου. Δε βρίσκω λοιπόν τίποτε εγκληματικό στις απαλλοτριώσεις τέτοιων εγκληματικών ιδρυμάτων είτε είναι μέρος μιας πολιτικής επαναστατικής δράσης, είτε είναι εξατομικευμένες επιλογές. Χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες όσον αφορά τις συγκεκριμένες κατηγορίες που μου αποδίδονται για δύο απαλλοτριώσεις ληστρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι εφόσον ήμουν στην παρανομία δεν θα μπορούσα να δουλέψω ως μισθωτός εργαζόμενος. Η επιβίωσή μου αναγκαστικά εξαρτιόταν από τέτοιου είδους απαλλοτριώσεις. 

   -Γιατί ήθελες να φύγεις εσπευσμένα από τον Ευαγγελισμό; 

Οι συνθήκες νοσηλείας στον Ευαγγελισμό προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βρισκόμουν όλο το 24ωρο σε ένα δωμάτιο-κελί με τους κουκουλοφόρους της Αντιτρομοκρατικής γύρω από το κρεβάτι μου, το φως ήταν αναμμένο όλο το 24ωρο, φυσικά για λόγους ασφαλείας. Για λόγους ασφαλείας φυσικά όταν μου έβγαλαν τον καθετήρα επιχείρησαν, με άνωθεν εντολές όπως μου είπε ο επικεφαλής αστυνομικός, να με καθηλώσουν στο κρεβάτι δένοντας το αριστερό μου χέρι με χειροπέδες. Αντέδρασα ξηλώνοντας τους ορούς με την αντιβίωση και είπα στους γιατρούς ότι δε θα δεχτώ καμία αγωγή και θα αρχίσω απεργία πείνας. Για να πάω τουαλέτα έπρεπε η πόρτα της τουαλέτας να είναι ορθάνοιχτη πάλι φυσικά για λόγους ασφαλείας για να μπορούν να επιτηρούν οι κουκουλοφόροι. Να προσθέσω βέβαια ότι οι εξετάσεις πριν μου χειρουργήσουν το χέρι έγιναν παρουσία κουκουλοφόρων της ΕΚΑΜ, αλλά και στο χειρουργείο πριν μου χορηγήσουν την ολική αναισθησία παρατήρησα ότι οι αστυνομικοί είχαν ντυθεί με ιατρικές φόρμες και θα παραβρίσκονταν όταν με χειρουργούσαν, πάλι φυσικά με την επίκληση λόγων ασφαλείας. Υπό αυτές τις συνθήκες προτίμησα να επισπεύσω τη μεταγωγή στο νοσοκομείο κρατουμένων των φυλακών Κορυδαλλού. Να προσθέσω ότι και στο νοσοκομείο κρατουμένων εφάρμοσαν καθεστώς απομόνωσης κατά παράβαση του ίδιου του σωφρονιστικού κώδικα που υποτίθεται ότι έχουν υποχρέωση να εφαρμόσουν. Για δύο μέρες με είχαν κλεισμένο σε κελί, σε απομόνωση ώσπου να αποφανθεί η διευθύντρια και το συμβούλιο της φυλακής σε τι καθεστώς θα με κρατούσαν. Τελικά, αποφάσισαν ότι θα βγαίνω 4 ώρες έξω από το κελί σε ένα διάδρομο όχι μεγαλύτερο των 10 μέτρων όπου είχα πρόσβαση σε τηλέφωνο, όμως συνέχιζα να είμαι σε καθεστώς απομόνωσης αφού δεν μπορούσα να έρθω σε επαφή με άλλους κρατούμενους, ενώ μου είχαν απαγορεύσει τον προαυλισμό τον οποίο κάθε κρατούμενος δικαιούται. 

    -Θεωρείς ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ερείσματα στην κοινωνία; 

Πιστεύω ότι αν μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση έχει μια τέτοια δράση που έχει ως αιχμή τα προβλήματα του λαού και της κοινωνίας, εφόσον οι ενέργειές της στρέφονται κατά των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών του λαού, κατά αυτών που τον ληστεύουν, τον εξαθλιώνουν και τον δολοφονούν, τότε είναι λογικό παρά την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα ΜΜΕ παρουσιάζοντας τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων ως αντικοινωνικά και εγκληματικά τέρατα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να επικροτεί τις ενέργειες των αντάρτικων οργανώσεων. Επειδή λοιπόν η δράση του Επαναστατικού Αγώνα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, πιστεύω ότι ναι, έχει ερείσματα στην κοινωνία.

Πιστεύω ότι πολλοί θα ήταν διατεθειμένοι στις σημερινές συνθήκες να πάρουν τα όπλα, να πάρουν τα καλάσνικοφ και να ξεκαθαρίσουν τους δήμιους του λαού. Όμως γι αυτό χρειάζεται ένα επαναστατικό κίνημα για να τους οργανώσει. Το ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έχει έρεισμα αποδεικνύεται από το ότι το κράτος μας έχει επικηρύξει με 2 εκ. ευρώ, ένα για μένα και ένα για τη συντρόφισσά Πόλα Ρούπα. 

Αν το κράτος είχε την καθολική συναίνεση και είχε κατορθώσει να πείσει ότι η δράση μας στρέφεται κατά της κοινωνίας και των εργαζομένων δε θα χρειαζόταν να καταφύγει στο ποταπό μέτρο της επικήρυξης, δηλαδή της επί χρήμαση κατάδοσης, αλλά θα στηριζόταν στην εθελοντική, και με αίσθημα κοινωνικής τάχα ευθύνης, κατάδοση. Το πόσο ποταπό και απεχθές είναι να είναι κάποιος ρουφιάνος και μάλιστα επί πληρωμή αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμα και οι Γερμανοί πριν αποχωρήσουν το 1944 από την Αθήνα εκτέλεσαν όλους τους διερμηνείς και τους πληροφοριοδότες τους. Το ποιος έχει κοινωνικό έρεισμα αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εγώ, ο Μαζιώτης, ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα μπορώ να κυκλοφορήσω στο δρόμο και στην κοινωνία όπως έγινε όταν αποφυλακιστήκαμε το 2011 και όλος ο κόσμος μας ήξερε. Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, οι υπουργοί των μνημονιακών κυβερνήσεων, οι βουλευτές που ψήφισαν τα μνημόνια και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο χωρίς ένοπλη συνοδεία και σωματοφύλακες; 

   -Αν είχες την ευκαιρία να στείλεις ένα μήνυμα στην Πόλα τι θα της έλεγες; 

Θα της έλεγα ότι είμαι καλά και με ηθικό ακμαίο, να μείνει ελεύθερη να μεγαλώσει τον γιό μας και ότι παρά τις απώλειες ο αγώνας συνεχίζεται.

εμείς την απαλοτροιωσαμε απο  athens.indymedia

http://dakrygono-a.blogspot.gr/2014/08/blog-post_15.html