«Στο τέλος -αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο- κινήσανε και χρίσαν δικαστή για δικαστή του δικαστή», Χ.Λ. Μπόρχες
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μια ανεξάρτητη, ακέραια Δικαιοσύνη θα μπορούσε όχι μόνο να ανακουφίσει το χειμαζόμενο Ελληνικό λαό από την κρίση, αλλά και να την έχει αποσοβήσει, ή ακόμη-ακόμη και να την είχε προλάβει. Είναι αυταπόδεικτο, και δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κιόλας επ’ αυτού κάποιος.
Όμως, η σειρά των γεγονότων με τα αλλεπάλληλα πλήγματα σε εισόδημα, περιουσία, συνταγματικά και ανθρώπινα δικαιώματα, και με τις κατά καιρούς προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν παράλληλα από διάφορες προσφυγές στα δικαστήρια, επιφύλασσαν μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις –διαδοχικές ανώμαλες προσγείωσεις για τους πιο ρομαντικούς. Τελικά, οι εκπλήξεις αυτές έγιναν κανόνας, με αποτέλεσμα να εκλαμβάνονται πια ως έκπληξη οι κάποιες μεμονωμένες αποφάσεις Ειρηνοδικείων, εδώ κι εκεί ευνοϊκές για κάποιους δανειολήπτες.
Ήταν κάτι από όλα τούτα καινούργιο στα χρονικά της χώρας; Όχι. Καινούργιο ήταν μόνο το εντονότερο και πιο γενικευμένο αίσθημα της προδομένης ελπίδας να εξευρεθεί ένας σύμμαχος του κατεαγμένου πολίτη στην έδρα ενός Δικαστηρίου, στο πρόσωπο ενός δικαστή. Και δεν ήταν καινούργιο κάτι άλλο από αυτό, διότι η ελληνική Δικαιοσύνη δεν είχε κρύψει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης τη συστημική της υπόσταση ως συντεταγμένη εξουσία· και πάντως όχι περισσότερο από όσο της χρειαζόταν για τα προσχήματα, αλλά και επέτρεπε η απάθεια, την οποία συνεπαγόταν κατά το παρελθόν η ψευδαίσθηση ευημερίας και έτρεφαν τα μικροαστικά στρώματα για οτιδήποτε εκτείνονταν πέρα από το μυωπικό τους ορίζοντα.
Αυτή η απάθεια, η παλαιότερη, η απάθεια της ψευδαίσθησης ευημερίας, ήταν ωστόσο άλλη από την τρέχουσα. Εκείνη, μέσα από το ψευδαισθητικό μικροαστικό περιβάλλον, καλλιεργούσε τις προϋποθέσεις για την ανίερη συμμαχία Δικαιοσύνης και Εκτελεστικής Εξουσίας, και ίσως να την αξίωνε κιόλας, στο όνομα της αμέριμνης παραδοχής ότι οι Συνταγματικές Εξουσίες οδηγούσαν σε περισσότερη ευημερία ως κάτι το αυτονόητο κι εν γένει αγαθό. Εκείνη η απάθεια ήταν α ι τ ί α . Ενώ η τωρινή απάθεια είναι όχι αιτία αλλά α π ο τ έ λ ε σ μ α –αποτέλεσμα της συστημικής στάσης της Δικαιοσύνης, καθώς συντάσσεται αυτή και άρα διαπλέκεται με την Εκτελεστική Εξουσία, σε καιρούς ευθείας λαϊκής αμφισβήτησης της ακολουθούμενης πολιτικής. Και το χειρότερο: η συστηματική δικαίωση της κυβέρνησης από τη Δικαιοσύνη κατά κοινωνικών ομάδων που πλήττονται προέκρινε όλο τον καιρό του παθήματος, και προκρίνει μέχρι και σήμερα, το αίσθημα της ματαιότητας –ποιος ο λόγος να προσφύγει κανείς; Τούτο δε, το αίσθημα της ματαιότητας, το αίσθημα αυτό της ματαιοπονίας καταγράφεται με τη σειρά του, ευρύτερα της δικαστικής οδού, ως παθητικότητα και καναπές, ενώ κατά συνέπεια είναι στην πραγματικότητα μάλλον φόβος και επίγνωση.
Συγκρίσιμη επίδραση με τη στάση της Δικαιοσύνης είχαν στη λαϊκή ψυχολογία και οι δυναμικές απαντήσεις των δυνάμεων καταστολής απέναντι σε κάθε μαζική αντίδραση· συστηματικά και αυτές. Αφού, λοιπόν, η Ελληνική Αστυνομία μάτωσε και θόλωσε τις πλατείες και τις λεωφόρους, ήρθε στη συνέχεια η Ελληνική Δικαιοσύνη να κυρώσει το μονόδρομο με μεγαρόσημο· στη θεσμικότητά της ίσως αποτελέσματικότερα αυτή από όσο πέτυχαν το ίδιο τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε., αναπαράγοντας εκείνα ή αναμεταδίδοντας τίποτε περισσότερο από την ανόητη ρητορική των ηρακλειδών του Μαξίμου και των πολιτικών του μίσθαρνων. Παρατηρήστε την εξαίρεση: Ίχνος αρώματος Δικαίου συνέβη να αναδίδει μια απόφαση όλη κι όλη, η περίφημη προσωρινή διαταγή του ΣτΕ για την ΕΡΤ, και είδατε τι έγινε. Ο μεν κόσμος αφυπνίσθηκε αιφνίδια και κρεμάστηκε επάνω της σαν τα τσαμπιά, το δε γκουβέρνο αιφνιδιάστηκε και κρεμάστηκε επίσης, αυτό όμως για λίγες ημέρες ολόκληρο από μια κλωστή –και αν σώθηκε, σώθηκε τελικά από μια χοντρή, σκουριασμένη παραμάνα…
Την Πέμπτη το απόγευμα συνεδριάζει το υπουργικό Συμβούλιο που θα εγκρίνει τις προαγωγές στα ανώτατα κλιμάκια της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Οπότε, κατόπιν τούτων, νομίζω ότι δεν δείχνει και μεγάλη σοβαρότητα από την πλευρά μας το να επενδύσουμε σε αυτήν τη συνεδρίαση τίποτε προσδοκίες, διότι αυτή, λέει το ρεπορτάζ, θα καθυστερήσει μερικές ώρες –δηλαδή, για την ακρίβεια, ακριβώς όσες θα απαιτηθούν προκειμένου να διαβουλευθούν προηγουμένως τα δύο κόμματα της κυβέρνησης, προκειμένου να υποδείξουν το καθένα τους τα πρόσωπα και να συμφωνήσουν αμφότερα ποιοι θα φορέσουν την τήβεννο και τη φενάκη της Θέμιδας.
Μακάρι να έχω λάθος –ειλικρινά. Αλλά, εδώ που τα λέμε, σάμπως και τι έχει απομείνει για να εκδικασθεί; Τι αλλό από όσα έχουν ήδη κριθεί και καταδικασθεί στη συνείδηση του κόσμου; Ή μήπως υπάρχει κανένας καλύτερος δικαστής από αυτόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου