«[…] Αν η Διβάνη επέλεξε τον εντελώς λάθος τρόπο και τον εντελώς λάθος χρόνο για να εκφράσει την άποψή της πάνω στο θέμα της λαθρεπιβίβασης, ακόμη και αν αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών που μπορεί να έχουν από έναν άνθρωπο των Γραμμάτων, από μια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου, οι πολλοί, κάποιοι άλλοι (ελάχιστες οι ψύχραιμες φωνές) βρήκαν στο ολίσθημά της την αφορμή για να εκτονώσουν με τον πιο αγοραίο τρόπο τη…συσσωρευμένη οργή τους, την επιθετικότητα, τον τραμπουκισμό, τη θλίψη και τη δυστυχία τους, τη δυσαρέσκειά τους για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα (ξαφνικά οι ελεγκτές των ΜΜΜ έγιναν οι… δωσίλογοι της τρόικας), ακόμη και τη ζήλια και το μίσος τους προς εκείνους που για τον έναν ή τον άλλον λόγο απολαμβάνουν δημόσια προβολή. […]»
Μα πού ζουν οι άνθρωποι που γράφουν αυτά τα πράγματα; Μήπως στον καταψύκτη του ψυγείου τους; Αλήθεια ποιους συγχρωτίζονται, με ποιους συνομιλούν, τέλος πάντων; Ούτε ένας, κανένας, μα απολύτως κανένας γύρω τους δεν τους εμπιστεύεται πια, για να τους πει τόσο δα τον πόνο του, έστω κάτι από παράπονο ή δυσκολία, βρε αδερφέ, και συνάγουν εξ αυτού ίσως ότι οι συνθήκες βελτιώνονται μέρα με τη μέρα, αφού όλο και λιγότερες διαμαρτυρίες φθάνουν στ’ αυτιά τους; Δεν ακούν γι αυτόχειρες, γι αστέγους, γι απελπισμένους; Τι ακούν, που να με πάρει και να με σηκώσει;;;
Κι εν πάση περιπτώσει, τι ψυχική κατάσταση αξιώνουν από τον κόσμο; Εκείνη της λοβοτομημένης πραότητας; Τι είδους μουσαντένια κατανόηση για το πάθημά μας είναι αυτή, που θεωρεί ότι μπορεί να συνδυάζει μαζί την εξόντωση των κοινωνικών στρωμάτων το ένα μετά το άλλο από τη μία, και… νάναι ψύχραιμη η αντίδραση και χαμηλών τόνων από την άλλη; Αλλά… Έχουμε δώσει και δικαιώματα, βλέπετε… Κακά τα ψέμματα…
Όμως, πείτε μου άνθρωποι, πώς κουλαντρίζουν άραγε μέσα στο χάρτινο μυαλουδάκι τους το να τάζουν έξοδο από την κρίση απαράλλακτα τα ίδια πρόσωπα που την προκάλεσαν, και κάθε ανατολή ηλίου να έρχεται την ίδια ώρα μόνο για να επιβεβαιώσει όλο και πιο δραματικά τη διαρκή και πανθομολογούμενη καταρράκωση; Εξωνυμένοι οι ίδιοι σε κάστρα με τάφρους από βούρκο, αν καταφέρνουν να διεφεύγουν το κακό, ποια θέση έχουν φυλαγμένη σε τούτο το θρίλερ για τον κόσμο που το υφίσταται; Για τον ήλιο που θα τους κάψει, ποιο νάναι άραγε το αντηλιακό για τα παχύδερμα στις μέρες μας…
Στον ιδιότυπο ύπνο του Ενδυμίωνος που κοιμούνται, χωρούν μαζί η Ελλάδα των ονείρων τους και από πάνω της ένα πάπλωμα σαπρίας, μια άθλια κουρελού, αθλιότερη και από την Ελλάδα του αποκρουστικού εφιάλτη μας. Από κάτω αναπνέουν ενωμένοι τα βρομερά τους χνώτα!
Τους βαρέθηκα! Τους σιχάθηκα! Γυμνοσάλιαγκες με μαντινάδες εμετικές, επηρμένες θείες Λένες, παγκάκια πιασμένα στην Κυψέλη ο Προκρούστης τους, ξεμωραμένες επιστολές, σταλμένες σε τενεκέδες της εθνικόληπτης ψευτομαγκιάς, όλοι τους κατά δήλωση διανοούμενοι, αναιδείς, αυθάδεις, τενεκεδένια πτυελοδοχεία, δεν δίνουν ούτε πεντάρα τσακιστή γι αυτό που μας συμβαίνει.
Χαίρε ποιητή! Η ακοή τους δεν ταράττεται… Το ακούουν τούτο οι λαοί, και το ξέρεις.
Είναι οι φελλοί· οι φελλοί που ακόμα επιπλέουν στην επιφάνεια της τρικυμίας· φελλοί από το κρασί της Αντουανέτας ελόγου τους, και θέλουν, οι ευκοίλιοι, να το απολαμβάνουν ανενόχλητοι. Μα οσονούπω, να, να, τώρα που μας αφήνει μέρες ο Αλωνάρης, καθώς μπαίνουμε σιγά-σιγά στον Τρυγητή, πριν από το πρώτο γιοματάρι, θα πιουν ωμό χυμό από σταφύλια. Σταφύλια πατημένα μεν, ναι, αλλά σταφύλια της οργής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου