Στην ταλαιπωρημένη γειτονιά του Άγιου Παντελεήμονα, χθες Παρασκευή, η λιτανεία των πιστών για τον Άγιο, μετατράπηκε σε πορεία Χρυσαυγιτών που μοίραζαν φάπες, υπό την ανοχή της Αστυνομίας που ίσως και να το απολάμβανε!
Έτυχε χθες το απόγευμα, ήταν γύρω στις 20:00, να περάσω από την ταλαιπωρημένη γειτονία του Αγίου Παντελεήμονα.
Ανεβαίνοντας την Αγίου Μελετίου, πριν φτάσω στην Αχαρνών, έπεσα πάνω στη λιτανεία των πιστών για τον πολιούχο Άγιο της περιοχής.
Μπροστά οι Παπάδες, πίσω τα παιδάκια με τα λάβαρα, πιο πίσω οι πιστοί και στην... ουρά τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, τις σιδερογροθιές και τα σπασμένα μπουκάλια στα χέρια.
Πακιστανοί, Αφρικανοί, Ρώσοι, Πολωνοί, άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων, είχαν παραμερίσει στα πεζοδρόμια και παρακολουθούσαν την πορεία χωρίς να προκαλούν, χωρίς πολεμοφόδια στα χέρια.
Περίμενα με το μηχανάκι μου υπομονετικά. Στην ουρά της πορείας υπήρχε κινητικότητα. Οι τσαμπουκάδες, οι σφαλιάρες, τα μπινελίκια είχαν γίνει μέρος της θρησκευτικής αυτής λιτανείας.
Ένας Χρυσαυγίτης με ένα σπασμένο μπουκάλι στα χέρια του, κρυμμένο τάχα για να μη το βλέπουν οι αστυνομικοί, έψαχνε το επόμενο θύμα του με... αγωνία.
Βλέπω το μπουκάλι, βλέπω ένα άλλο... παιδί με σιδερογροθιά. Ενστικτωδώς κοιτάω αριστερά μου.
Εκεί βρίσκονται οι αστυνομικοί, που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν βλέπουν αυτά που βλέπω.
Παρακολουθούν με απάθεια, αφού ακόμα δεν έχουν χυθεί άντερα στο δρόμο.
Κοιτάω μία τον τύπο με το μπουκάλι, μία αυτόν με τη σιδερογροθιά, μία τους αστυνομικούς.
Τίποτα. Πέφτουν μερικές ψηλές. Φωνάζω στους αστυνομικούς: “Δεν βλέπετε τίποτα;”, μου απαντάνε “Κάνε τη δουλειά σου”. Τους λέω: “Κάντε και εσείς τη δική σας”.
Ο Αστυνομικός έρχεται τσαμπουκαλεμένος προς το μέρος μου. Ένας άλλος τον σταματά πιάνοντάς τον από τον ώμο και φωνάζει σε αυτόν με το μπουκάλι: “Τι κρατάς εκεί;”. Ο τύπος το πετάει κάτω και χάνεται μέσα στα άλλα μαύρα μπλουζάκια με την ένδειξη “Χρύση Αυγή” στην πλάτη.
Οι φάπες συνεχίζονται. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω. Στρίβω αριστερά στο στενάκι, βγαίνω στην Αχαρνών και συνεχίζω να πάω στη δουλειά μου. Από χθες στο κεφάλι μου στροβιλίζεται αυτή η τρομακτική εικόνα.
Δεν φοβήθηκα τους γεμάτους κρεατίνη και τεστοστερόνες μπρατσαράδες θαυμαστές του Χίτλερ, φοβήθηκα την αποδοχή τους ΚΥΡΙΩΣ από την κρατική εξουσία, που είναι η Αστυνομία. Φοβήθηκα την αποδοχή τους από τους Παπάδες, από τους υπόλοιπους 150-200 που συμμετείχαν στη λιτανεία.
Και ρωτάω: Αν εγώ αντιδρούσα και φώναζα. “Ρε μάγκες τι κάνετε εκεί; Γιατί χτυπάτε τον κόσμο;”, σήμερα θα μπορούσα να γράψω αυτό το κείμενο;
Και ρωτάω: Η Αστυνομία γιατί δείχνει τόσο μεγάλη ανοχή; Αν κάποιος μου πει ότι οι ένστολοι φοβούνται, μπορεί και να το καταλάβω. Όμως πλέον, μετά την αντίδραση του αστυνομικού και το “κάνε τη δουλειά σου”, νομίζω ότι οι λόγοι είναι άλλοι.
Και ρωτάω: Οι Χριστιανοί, οι Παπάδες και όσοι συμμετείχαν στη λιτανεία αισθάνονται υπερήφανοι; Είναι αυτό το μήνυμα που θέλουν να περάσουν;
Και ρωτάω: Υπάρχει κρατική ανοχή ή όχι στο φαινόμενο;
Και ρωτάω: Είναι ή δεν είναι αποδοχή από το κράτος, ότι στα σπλάχνα του λειτουργεί μια συμμορία βίας που μπορεί να κάνει ότι θέλει και στεγάζεται πια και μέσα στη Βουλή;
ΥΓ: Λυπάμαι, αλλά αν η κοινωνία είναι έτσι, τότε καλά έκαναν τελικά και πήραν το κεφάλι της Παπαχρήστου. Το κακό πρέπει να το ξεριζώνεις πριν γιγαντωθεί.
ΑΠΟ ΙΝDYMEDIA
Έτυχε χθες το απόγευμα, ήταν γύρω στις 20:00, να περάσω από την ταλαιπωρημένη γειτονία του Αγίου Παντελεήμονα.
Ανεβαίνοντας την Αγίου Μελετίου, πριν φτάσω στην Αχαρνών, έπεσα πάνω στη λιτανεία των πιστών για τον πολιούχο Άγιο της περιοχής.
Μπροστά οι Παπάδες, πίσω τα παιδάκια με τα λάβαρα, πιο πίσω οι πιστοί και στην... ουρά τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, τις σιδερογροθιές και τα σπασμένα μπουκάλια στα χέρια.
Πακιστανοί, Αφρικανοί, Ρώσοι, Πολωνοί, άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων, είχαν παραμερίσει στα πεζοδρόμια και παρακολουθούσαν την πορεία χωρίς να προκαλούν, χωρίς πολεμοφόδια στα χέρια.
Περίμενα με το μηχανάκι μου υπομονετικά. Στην ουρά της πορείας υπήρχε κινητικότητα. Οι τσαμπουκάδες, οι σφαλιάρες, τα μπινελίκια είχαν γίνει μέρος της θρησκευτικής αυτής λιτανείας.
Ένας Χρυσαυγίτης με ένα σπασμένο μπουκάλι στα χέρια του, κρυμμένο τάχα για να μη το βλέπουν οι αστυνομικοί, έψαχνε το επόμενο θύμα του με... αγωνία.
Βλέπω το μπουκάλι, βλέπω ένα άλλο... παιδί με σιδερογροθιά. Ενστικτωδώς κοιτάω αριστερά μου.
Εκεί βρίσκονται οι αστυνομικοί, που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν βλέπουν αυτά που βλέπω.
Παρακολουθούν με απάθεια, αφού ακόμα δεν έχουν χυθεί άντερα στο δρόμο.
Κοιτάω μία τον τύπο με το μπουκάλι, μία αυτόν με τη σιδερογροθιά, μία τους αστυνομικούς.
Τίποτα. Πέφτουν μερικές ψηλές. Φωνάζω στους αστυνομικούς: “Δεν βλέπετε τίποτα;”, μου απαντάνε “Κάνε τη δουλειά σου”. Τους λέω: “Κάντε και εσείς τη δική σας”.
Ο Αστυνομικός έρχεται τσαμπουκαλεμένος προς το μέρος μου. Ένας άλλος τον σταματά πιάνοντάς τον από τον ώμο και φωνάζει σε αυτόν με το μπουκάλι: “Τι κρατάς εκεί;”. Ο τύπος το πετάει κάτω και χάνεται μέσα στα άλλα μαύρα μπλουζάκια με την ένδειξη “Χρύση Αυγή” στην πλάτη.
Οι φάπες συνεχίζονται. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω. Στρίβω αριστερά στο στενάκι, βγαίνω στην Αχαρνών και συνεχίζω να πάω στη δουλειά μου. Από χθες στο κεφάλι μου στροβιλίζεται αυτή η τρομακτική εικόνα.
Δεν φοβήθηκα τους γεμάτους κρεατίνη και τεστοστερόνες μπρατσαράδες θαυμαστές του Χίτλερ, φοβήθηκα την αποδοχή τους ΚΥΡΙΩΣ από την κρατική εξουσία, που είναι η Αστυνομία. Φοβήθηκα την αποδοχή τους από τους Παπάδες, από τους υπόλοιπους 150-200 που συμμετείχαν στη λιτανεία.
Και ρωτάω: Αν εγώ αντιδρούσα και φώναζα. “Ρε μάγκες τι κάνετε εκεί; Γιατί χτυπάτε τον κόσμο;”, σήμερα θα μπορούσα να γράψω αυτό το κείμενο;
Και ρωτάω: Η Αστυνομία γιατί δείχνει τόσο μεγάλη ανοχή; Αν κάποιος μου πει ότι οι ένστολοι φοβούνται, μπορεί και να το καταλάβω. Όμως πλέον, μετά την αντίδραση του αστυνομικού και το “κάνε τη δουλειά σου”, νομίζω ότι οι λόγοι είναι άλλοι.
Και ρωτάω: Οι Χριστιανοί, οι Παπάδες και όσοι συμμετείχαν στη λιτανεία αισθάνονται υπερήφανοι; Είναι αυτό το μήνυμα που θέλουν να περάσουν;
Και ρωτάω: Υπάρχει κρατική ανοχή ή όχι στο φαινόμενο;
Και ρωτάω: Είναι ή δεν είναι αποδοχή από το κράτος, ότι στα σπλάχνα του λειτουργεί μια συμμορία βίας που μπορεί να κάνει ότι θέλει και στεγάζεται πια και μέσα στη Βουλή;
ΥΓ: Λυπάμαι, αλλά αν η κοινωνία είναι έτσι, τότε καλά έκαναν τελικά και πήραν το κεφάλι της Παπαχρήστου. Το κακό πρέπει να το ξεριζώνεις πριν γιγαντωθεί.
ΑΠΟ ΙΝDYMEDIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου