Οι «ανθρωποβοσκοί» που υποδύονται τους πολιτικούς

Από την Πολιτική στον Πολιτικαντισμό και από την κωμωδία της ατομικής μας βλακείας στην τραγωδία της συλλογικής μας καταστροφής

Του Κλεάνθη Γρίβα – «Το Χωνί»

Α) Από την τρίτη μεταπολεμική δεκαετία, ολόκληρος ο κόσμος έχει μπει σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης που θίγει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η κρίση πυροδοτήθηκε από την πελώρια επιχείρηση για τηναμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας (που αποδόθηκε με τον όρο «παγκοσμιοποίηση»), η οποία ξεκίνησε με τη νομισματική κρίση του Μαΐου του 1971.

Το 1971, η εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού (ο οποίος κανοναρχείται από τα συμφέροντα των 200 μεγαλύτερων υπερεθνικών εταιρειών, που αποτελούν τους πραγματικούς κυρίαρχους στην οικονομία και το εμπόριο στον πλανήτη), καθιστούσε αναγκαία την αναθεώρηση του συστήματος του Bretton Woods, στην κατεύθυνση της άρσης οποιουδήποτε περιοριστικού μέτρου στη διακίνηση του κεφαλαίου.

Αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε με τη Νομισματική Κρίση του Μαΐου του 1971, που είχε ως αποτέλεσμα:

•    Την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.
•    Την καθιέρωση των κυμαινόμενων τιμών του συναλλάγματος.
•    Τη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου.

Β) Με βάση αυτή τη μεθόδευση, η ανθρωπότητα εισήλθε στη δεύτερη και τελευταία πράξη της τραγωδίας της Αμερικανοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας και της ολοκλήρωσης της Pax Americana, που (για λόγους σημειολογικούς) επιβλήθηκε καταναγκαστικά ως «παγκοσμιοποίηση»:

• Χρησιμοποιώντας ως βασικά εργαλεία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Παγκόσμια Τράπεζα(ΠΤ), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), θεσμούς που δεν υπόκεινται σε κανένα δημοκρατικό έλεγχο σε ότι αφορά την επάνδρωση, τη λειτουργία και τις αποφάσεις τους. Και,

•    Προβάλλοντας τα καταστρεπτικά, αδύνατα και αδιανόητα, ιδεολογήματα της δήθενπαγκοσμιοποίησης, της δήθεν ελεύθερης αγοράς και της δήθεν απεριόριστης ανάπτυξης.

•    Η ιδέα της «παγκοσμιοποίησης» αποτελεί ένα διαστροφικό μύθο και η χρήση του όρου συνιστά απάτη, γιατί, απλούστατα, αυτός ο όρος προσδιορίζει μια διεργασία που καθοδηγείται από τρία, κυρίως όργανα (την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου) στα οποία η μόνη χώρα που διαθέτει δικαίωμα βέτο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις είναι οι ΗΠΑ. Συνεπώς, μπορεί κανείς να μιλάει μόνο για αμερικανοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και όχι για «παγκοσμιοποίηση» (όρος που υποδηλώνει μια διαδικασία ισονομικής -λίγο ή πολύ- ενσωμάτωσης των εθνικών οικονομιών σε ένα διεθνές σύστημα α-νταλλαγών).

•    Η «ελεύθερη αγορά» είναι ένας μύθος, επίσης. Η ύπαρξη της «ελεύθερης αγοράς» είναι αδύνατη γιατί, απλούστατα, η «αγορά» αποτελεί ένα σύνολο σχέσεων που δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς λειτουργικούς κανόνες και ρυθμιστικές παρεμβάσεις. Συνεπώς, το καίριο ζήτημα για την «αγορά» δεν είναι η έλλειψη ρυθμίσεων ή παρεμβάσεων αλλά το ποιος αποφασίζει τις ρυθμίσεις που επιβάλλονται. Κι αυτό παραπέμπει ευθέως στον εκάστοτε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων.

•    Η «απεριόριστη ανάπτυξη» είναι ένα εφεύρημα που αποτελεί λογική διαστροφή. Γιατί όπως είναι γνωστό, στα πλαίσια κάθε κλειστού και πεπερασμένου συστήματος (όπως ο πλανήτης μας) η «απεριόριστη ανάπτυξη» είναι αδύνατη και η επιδίωξη της οδηγεί υποχρεωτικά στην καταστροφή ολόκληρου του συστήματος. (Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι εφικτή πλέον ούτε καν η διαφημιζόμενη «φιλική προς το περιβάλλον προγραμματισμένη και έλλογη ανάπτυξη», απ’ αφορμή την εξάντληση των υλικών προϋποθέσεων της).

Γ) Στο πλαίσιο αυτών των διεργασιών, η εν εξελίξει δήθεν παγκοσμιοποίηση αναδεικνύεται σε ένανολοκληρωτισμό χωρίς όρια, γιατί μετατρέπει όλες τις χώρες σε θυγατρικές του γκανγκστερικού «εταιρικού ομίλου» των μεγάλων πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος και αποδεικνύεται ως η μεγαλύτερη ληστρική επιχείρηση στην ιστορία της ανθρωπότητας, μέσω της οποίας:

•    Οι χώρες μετατρέπονται σε θυγατρικές αυτού του γκανγκστερικού «εταιρικού ομίλου»,
•    Η πολιτική μετασχηματίζεται σε τυπικό μάνατζμεντ των συμφερόντων του. Και
•    Οι πολιτικοί ανάγονται σε μισθωτούς υπηρέτες του.

Σ’ αυτές τις συνθήκες:

• Τα κέντρα λήψης των αποφάσεων μετατοπίζονται από το πεδίο του θνήσκοντος «εθνικού» κράτους σε υπερεθνικά κέντρα τα οποία δεν υπόκεινται σε οποιοδήποτε δημοκρατικό έλεγχο. Συνεπώς, σε εθνικό επίπεδο, είναι «φυσικό» η πολιτική και ο πολιτικός λόγος να αποπολιτικοποιείται, να αναιρείται πλήρως και να υποκαθίσταται από τπν παροξυντική ιδεολογικοποίποη της πραγματικότητας.

•    Η πολιτική μεταλλάσσεται υποχρεωτικά από λόγος του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων σευπηρετική δραστηριότητα που αποσκοπεί στην ομογενοποίηση της κοινωνίας (με τρόπο ώστε να εξαλείφονται πλασματικά οι κοινωνικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές συγκρούσεις που εποικοδομούνται πάνω σ’ αυτές). Συνεπώς, σε εθνικό επίπεδο, μπορεί να εκφράζεται αποκλειστικά και μόνο ωςτυχοδιωκτικός πολιτικαντισμός και να πραγματώνεται μόνο στο πλαίσιο ενός ουσιαστικούμονοκομματισμού (δηλαδή, του ενός κόμματος σε δυο ή τρεις συσκευασίες, κατά περίπτωση).

Δ) Ο σύγχρονος απολιτικός μονοκομματισμός είναι, εκ των πραγμάτων, καταδικασμένος να εξαντλείται στις (απωθητικές έως αηδιαστικές) «αντιπαραθέσεις» των δύο πόλων του, που προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν για τις ανύπαρκτες ποιοτικές διαφορές τους, τονίζοντας τις όποιες (άνευ σημασίας) ποσοτικές, τακτικές ή διαδικαστικές μικροδιαφοροποιησεις τους.

Ετσι, διαμορφώνεται ένας νέος τύπος ανθρωποβοσκών που υποδύονται τους «πολιτικούς», οι οποίοι είναι καταδικασμένοι:

•    Να παράγουν απολιτική κενολογία αντί πολιτικού λόγου και «περιττώματα» αντί πολιτικού έργου. Και

•    Να ερίζουν για τις μικροδιαφορές των «οσμών» τους, εγκλωβισμένοι σε ένα αυτοαναπαραγόμενο φαύλο κύκλο κενολογίας, «οσμών» και «περιττωμάτων» (στο πλαίσιο του οποίου οι ανθρωποβοσκοί παράγουν περιττώματα με μικρές διαφορές στην οσμή, οι αντιπαραθέσεις νια τις «διαφορές» των οσμών πυροδοτούν την παραγωγή νέων περιττωμάτων, κ,ο.κ.) με αντικειμενικό στόχο τον εγκλωβισμό και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας.

Ε) Ο εγκλωβισμός της κοινωνίας στην α-πολιτική είναι μια ψυχοκοινωνική κατάσταση που προκύπτει από το γεγονός ότι οι ανθρωποβοσκοί καλλιεργούν συστηματικά το φόβο για την ελευθερία με τρόπο ώστε να συντηρείται η ζωτική αυταπάτη των ανθρώπων ότι μπορούν να κατακτήσουν μια δήθεν «ασφάλεια» με τη θυσία της ελευθερίας.

Σ’ αυτή τη σχέση εγκλωβιζόντων και εγκλωβιζόμενων:

•    Οι εγκλωβίζοντες (εκφραστές του πολιτικαντισμού) πραγματώνουν την ειδική υπηρετική λειτουργία που τους ανατέθηκε (με το αζημίωτο, φυσικά). Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος ανθρωποειδών που προέκυψαν από μια διαδικασία πολιτικής μετάλλαξης στα εργαστήρια της «Νέας Τάξης» πολύ πριν παραχθεί η «Ντόλι» στα εργαστήρια της γενετικής μετάλλαξης. Είναι οι «Ντόλι» της νέας πολιτικής μας πραγματικότητας. Και,

•    Οι ενκλωβιζόμενοι (τέως πολίτες που αποδέχονται τη μεταποίηση τους σε υπηκόους) καταφάσκουν εξακολουθητικά στον «εγκλωβισμό» τους, παρά τις επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις τους, συμπεριφερόμενοι ως τυπικοί νευρωτικοί που αδυνατούν να διδαχθούν από την εμπειρία τους.

Και οι δύο κατηγορίες, που η μια δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την άλλη, συγκροτούν ένα δίπολο, που οδηγεί χαζοχαρούμενα στο μετασχηματισμό της κωμωδίας της προσωπικής μας κατάστασης σε τραγωδίαγια την κοινωνική μας ύπαρξη και συμβάλλει στην (εν εξελίξει) οικοδόμηση ενός νέου Μεσαίωνα που θα βιωθεί απ’ όλους μας, μέσα σε μια φρενιτιώδη και φρικιαστική ιεροτελεστία του παραλογισμού (μας).

Γιατί «ο παραλογισμός δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος είναι κάτω από ορισμένες συνθήκες πιο δυνατοί και μάλιστα πιο έξυπνοι από τον άνθρωπο. Βρίσκεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν αναγκαστικά καταστάσεις που υποχρεώνουν τον άνθρωπο να παίζει σ’ ένα παιχνίδι όπου οι πιθανότητες της ολοκληρωτικής συντριβής του αυξάνουν συνεχώς…»
(Jan Kott, Σαίξπηρ, ο σύγχρονος μας)

Read more: http://dithen2010.blogspot.com/#ixzz222lQR0YJ