επιτέλους, ας ζήσουμε ανήθικα

φωτ. Οδοφρ.

 

“Από τις αρχές του 20^ου αιώνα, τα καμπανάκια χαιρετούν καθημερινά το άνοιγμα και το κλείσιμο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Με τον τρόπο αυτό τιμούν την εργασία και την αυτοθυσία των κερδοσκόπων που ποντάρουν τον πλανήτη, αποφασίζουν για την αξία των πραγμάτων και των κρατών, κατασκευάζουν εκατομμυριούχους και ζητιάνους, και είναι ικανοί να σκοτώσουν περισσότερο κόσμο απ’ ότι ο πόλεμος, η πανούκλα ή η ξηρασία.

Στις 24 Οκτωβρίου 1929 τα καμπανάκια χτύπησαν χαρούμενα ως συνήθως, όμως ήταν η χειρότερη μέρα σε ολόκληρη την ιστορία του τεμένους της οικονομίας. Η πτώση του έκλεισε τράπεζες κι εργοστάσια, ανέβασε την ανεργία στα ύψη και κατέβασε τους μισθούς στο υπόγειο, κι ολόκληρος ο κόσμος πλήρωσε τα σπασμένα.

Ο υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Άντριου Μέλον, παρηγόρησε τα θύματα. Είπε ότι η κρίση είχε τη θετική της πλευρά, γιατί «έτσι ο κόσμος θα δουλέψει πιο σκληρά και θα ζήσει μια πιο ηθική ζωή»”

Εντουάρντο Γκαλεάνο – War Street // Καθρέφτες

Ας ζήσουμε κάποτε και χωρίς πλαφόν, παραγωγικότητα, αποδοτικότητα, περικοπές, υπομονή, δωρέες σαν εκποιήσεις. Όχι άλλη ηθική. Δεν αντέχεται.

http://tovytio.wordpress.com/2012/07/29/eth/