Οταν μου ζήτησε σύντροφος να κάνω μια σειρά αναρτήσεις για το θέμα που ξαναήλθε στην επικαιρότητα σχετικά με την δολοφονία του δημοσιογράφου Σωτήρη Γκιόλια και τα πρόσωπα που φέρεται να έχουν κάποια εμπλοκή με την όλη υπόθεση εκδήλωσα κάποια επιφυλακτικότητα γιατί δεν γνώριζα το παραμικρό γι' αυτό το γεγονός.
"Θα πάρεις το θέμα στο πιάτο" μου είπε σύντροφος και εκτός απ' τις σχετικές αναρτήσεις που υπάρχουν στο αρχείο του μπλοκ μας, μου έδωσε αρκετό υλικό που αναφέρεται σ' αυτή την περίπτωση.
Και πραγματικά όσο το ψάχνω το θέμα τόσο εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι και πιο πολύ. Ισως αυτό να οφείλεται και σε έλλειψη εμπειριών, γιατί μπορεί να αποδέχεσαι ότι αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα είναι αυτονόητο ότι θα υπηρετείται από μηχανισμούς τους οποίους στελεχώνουν ίδιας ποιότητας άτομα, αλλά αυτό αν το περιγράφει ένας αγωνιστής που υπήρξε θύμα αυτών των μηχανισμών και μάλιστα το αφηγείται τόσο παραστατικά δεν μπορείς παρά να μείνεις άφωνος.
Είναι απίστευτα συγκλονιστική η διήγηση που κάνει ένας σύντροφος, ο Παναγιώτης Βήχος που παρουσιάζει μια κατάσταση βγαλμένη λες από αστυνομικό σενάριο.
Σωματέμποροι μπάτσοι, "μιλημένοι", δικαστές και εισαγγελείς και πάνω απ΄ όλα ο περίφημος Σφακιανάκης και η υπηρεσία του, «έβγαλαν καρκίνο» στον σύντροφο με τις σκευωρίες σε βάρος του και τον οδήγησαν σε πρόωρο θάνατο.
Τόσο απίστευτη και συνάμα εξοργιστική περίπτωση δεν έχω ξανακούσει. Είναι όλη η λειτουργία του αστικού κράτους δοσμένη με έναν ανατριχιαστικό τρόπο θα έλεγα.
Μπορεί να ήταν χρονοβόρο αλλά εκτιμάω ότι έχει την αξία του να παραθέσω απομαγνητοφωνημένη όλη την συνέντευξη που έδωσε ο Παναγιώτης Βήχος στο blog «Ελευθεριακός-Ελευθερία ή τίποτα» το 2011, λίγο πριν δικαστεί.
Στον παρακάτω διάλογο ο μπάτσος με τον οποίο συνομιλεί ο σύντροφος είναι ο Σφακιανάκης.
Όμως από τα δωμάτια άκουγα κάτι ψιθύρους, αλλά δεν έβλεπα άνθρωπο.
Λέω στον καταστηματάρχη: -Συγγνώμη, εκεί που με πήγες έχει φαντάσματα;
- Όχι ρε, μου λέει, είναι κοπέλες από την Ουκρανία και τις έχουμε μέσα κλειδωμένες και τις στέλνουμε σε πελάτες.
- Οι κοπέλες αυτές - λέω - δεν θέλουν, και γι’ αυτό τις έχετε κλειδωμένες;
- Λέει ναι, δεν θέλουν.
- Κι άμα έρθει η αστυνομία - λέω - εδώ και πιάσει κι εμένα;
- Μη σε νοιάζει, - μου λέει - ο διοικητής είναι δικός μας.
Εγώ, στην αρχή νόμιζα πως το λέει για να με καθησυχάσει.
- Λέω, καλά, μπορείς να με πας εμένα κάπου αλλού;
- Καλά, μου λέει, θα κοιτάξω να σε πάω κάπου αλλού.
Πήγα κάτω στην πόλη και ρώτησα τους ανθρώπους: Μένω - λέω - στη βίλα Αργύρη, τι ξέρετε για εκεί; Όλοι χαμογελούσαν πονηρά...
Όλοι ήξεραν δηλαδή στη Σαντορίνη, ότι εκεί γίνεται εμπόριο γυναικών. Και τι γυναικών; Κοριτσάκια ήταν, 16-17 ετών, ανήλικα παιδιά.
Άρχισα κι εγώ να παίρνω φωτογραφίες, να βρίσκω μάρτυρες εκεί από την πόλη. 'Εμαθα ότι ένας δεσπότης είχε καταγγείλει τον διοικητή, κι έδιωξαν τον δεσπότη αντί να διώξουν τον διοικητή.
Βρήκα 330 υπογραφές από ένα μόνο χωριό, το Βόθωνα. Που έλεγαν αυτό το πράγμα, και κατήγγειλαν τον διοικητή.
Φώναξα κι από την Αθήνα δυο ανθρώπους, οι οποίοι ανακατεύονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τέτοια .Ήρθαν κι αυτοί εκεί και ανέβηκαν απάνω. Μέσα από κλειστές πόρτες μίλησαν με τις κοπέλες για να δουν τι γίνεται. Για να έχω κι έναν μάρτυρα.
Και μετά έκανα αυτό που θα έκανε κάθε δημοκρατικός πολίτης, που σέβεται τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά του.
Πήγα στον εισαγγελέα, που ήταν 100 μέτρα πιο πέρα. Κι ενώ το ήξερε όλο το νησί για το τι γίνεται εκεί, αυτός δεν ήξερε τίποτα.
Ξέχασα να σου πω ότι κάποιες φορές ο διοικητής ερχόταν εκεί στη βίλα Αργύρη.
Φεύγω λοιπόν και πάω στον εισαγγελέα, του λέω έτσι κι έτσι, εκεί είναι τώρα ο διοικητής. Πάμε μαζί να τα δεις.
Σοβαρά; μου λέει, και τι να κάνουμε; Να ειδοποιήσουμε την αστυνομία να πιάσει τον διοικητή; Μα αφού εκεί είναι ο διοικητής εκεί;
Ρε, έλα εδώ, του λέω με το ζόρι, αλλά τελικά δεν ερχόταν με τίποτα. Εισαγγελέας ήταν και δεν μπορούσα να κάνω πολλά.
Σηκώθηκα κι έφυγα λοιπόν γιατί λέω θα με σκοτώσουν, δεν γίνεται.
Έρχομαι εδώ . Το δημοσιεύω πρώτα στην εφημερίδα “Νέα Προοπτική”.
Μετά πήγα και σ’ έναν εισαγγελέα εδώ και του είπα, αυτό κι αυτό συμβαίνει. Το πήρε μετά ο Τριανταφυλλόπουλος το έκανε εκπομπή στην τηλεόραση και θέμα πήρε έκταση.
Με κάλεσαν και μου λένε, θα πας να δώσεις κατάθεση στη Νάξο. Εδώ πρόκειται για μια συμμορία αστυνομικών και εισαγγελέων η οποία παίζει με τις ζωές των ανθρώπων και την δική μου. Επειδή εγώ δεν το έχω σκοπό να κάτσω μέχρι τέλους να με πατήσουνε θα πω ότι ακριβώς συμβαίνει.
Πάω και βρίσκω δυο κοπέλες όπου η μία ήταν εισαγγελέας και η άλλη ανακρίτρια. και μου λένε μόλις με είδαν: Τα ξέρουμε όλα.
- Και γιατί δεν κάνετε κάτι, τους λέω
- Γιατί κάποιος πρέπει να τα καταγγείλει, μου απαντάνε
Ωραία τους λέω. Έδωσα φωτογραφίες, ονόματα και λοιπά. Πράγματι, μετά από ένα διάστημα, αυτές οι κοπέλες παρέπεμψαν τον αστυνομικό διευθυντή - με βούλευμα -για σωματεμπορία.
Κι όχι μόνο αυτόν, αλλά κι άλλους δύο, που δεν τους ήξερα, και αυτούς τους δύο που είχα πάει να δουλέψω στο μαγαζί. Κι αυτοί σωματέμποροι ήταν.
Ε, λέω, η υπόθεση παίρνει σωστή τροπή.
Μετά από κάνα χρόνο, αφού είχε γίνει ο ένας ντόρος σχετικός, μου κάνει μήνυση ο διοικητής και μου ζήταγε 200.000 ή 2.000.000.000 δραχμές, δεν θυμάμαι τι ζήταγε. Παράλληλα, με έβαλαν μάρτυρα στο δικαστήριο, που θα γινόταν στη Σύρο. Γιατί τον πήγαν στη Σύρο, κι ενώ ήταν υπό κατηγορία, από υπαστυνόμος έγινε αστυνόμος. Πήρε βαθμό!
Έγιναν 3 δικαστήρια στη Σύρο και δεν ήρθε σε κανένα ο διοικητής. Έλεγε ότι έχει δουλειά. Κι' εγώ πήγαινα εκεί από την Αθήνα.
Στο τέταρτο δικαστήριο θα είχαν περάσει πέντε χρόνια και θα παραγραφόταν, οπότε λέω τώρα θα έρθει, αναγκαστικά, δεν γίνεται αλλιώς.
Πέντε μέρες λοιπόν πριν γίνει το δικαστήριο, μπαίνει στο σπίτι μου η ΓΑΔΑ, τέσσερις αστυνομικοί, δύο με τα όπλα λες και ήμουν ο Ρωχάμης, ο Σφακιανάκης τη; Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και μια εισαγγελέας.
- Τι συμβαίνει ρε παιδιά;
- “Υπάρχει μια καταγγελία ότι μέσα από το σπίτι σου γίνεται διακίνηση παιδικής πορνογραφίας”.
Τον κοιτάω καλά-καλά και ρωτάω μήπως κάνει λάθος, γιατί εγώ έχω καταγγείλει έναν διοικητή γι’ αυτά τα πράγματα. ‘
- Όχι, δεν ξέρω τι έχεις κάνει εσύ. Για εσένα ήρθαμε εδώ πέρα κι έχω μια καταγγελία εναντίον σου”.
- Ωραία, τι θέλετε από μένα, τους λέω; Κατάλαβα ότι κάτι παίζεται.
Μου λέει: “Να πάρουμε το σκληρό δίσκο σου και να έρθεις να δώσεις κατάθεση ”.
- Λέω, είμαι κατηγορούμενος;
Μου λέει όχι.
Ε, τότε λέω θα έρθω όποτε θέλω εγώ.
- ‘Όχι, θα έρθεις τώρα”.
- Άρα, λέω μου κάνετε προσαγωγή. Πάρτε το σκληρό δίσκο, θα μου δώσετε όμως ένα αντίγραφο από αυτό, ώστε ούτε εγώ να πω ότι μου βάλατε κάτι ούτε εσείς να μου βάλετε.
Δεν γίνεται αυτό, μου λέει.
Λέω στην εισαγγελέα, πείτε του να το κάνει. Αυτή δεν μίλαγε.
Με παίρνουν τελικά σηκωτό και με πάνε στη ΓΑΔΑ, δεν ήμουν κατηγορούμενος αλλά με πήγαν σηκωτό.
Μου έκαναν ανάκριση χωρίς να έχω δικηγόρο. Μου απαγόρευσαν να έχω δικηγόρο, γιατί - λέει - δεν ήμουν κατηγορούμενος, οπότε δεν είχα δικαίωμα να έχω δικηγόρο. Αυτό είναι παράνομο.
Εκατσα εκεί καμιά ώρα. Είδαν αυτοί ότι δεν βγαίνει άκρη και μου λένε, φύγε. Λέω κι εγώ, τελείωσε.
Την άλλη μέρα βγαίνει η Espresso με τον τίτλο: ΚΥΚΛΩΜΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΑΡΤΙ ΟΡΓΙΩΝ και παρακάτω έλεγε: Σύλληψη γνωστού μουσικού που φωνάζει “είμαι αθώος”. Και στο ρεπορτάζ της έχει την φωτογραφία μου με την κόκκινη σημαία.
Δεν είχε απαγγελθεί σε βάρος μου καμιά κατηγορία.
Και μετά από πέντε μέρες, που πάω στη Σύρο για το δικαστήριο, αντί να δικάζουν τον σωματέμπορα - διοικητή, δικάζουν εμένα.
Το δικαστήριο μου έλεγε: Ποια είναι τα κίνητρά σου; Οι δικηγόροι έλεγαν: Να ποιος είναι αυτός.Έγινε δικαστήριο εναντίον μου δηλαδή.
Κι ενώ υπήρχαν 15-20 μάρτυρες εναντίον του, αυτός είχε μόνο δύο μάρτυρες σωματέμπορους, και πήγε για μάρτυρας εναντίον του αστυνομικός από το τμήμα που υπηρετούσε ο διοικητής. Και ο αστυνομικός είπε πως αυτά που λέει ο κ. Βήχος συμβαίνουν πραγματικά.
Παρ’ όλα αυτά, το δικαστήριο τον αθώωσε.
Υπήρξαν διαδηλώσεις από γυναικείες οργανώσεις .. έγινε πανικός...
Μετά έγινε το δικαστήριο που είχε κάνει αυτός σε εμένα. Ήρθε αυτός εδώ με δυο διμοιρίες ΜΑΤ για να μπει μέσα στο δικαστήριο.
Ο δικαστής είπε - αφού είδε τη δικογραφία την προηγούμενη - τι είναι αυτό; “Και αθωώθηκε;” Η απόφαση αυτή είναι διάτρητη, λέει. Να καταφύγετε για να ξαναγίνει το δικαστήριο. Φύγε, μου λέει. Με έδιωξε δηλαδή. Δεν έγινε δίκη, έφυγα.
Θέλω να σου πω, επειδή έγιναν μετά κι άλλα δικαστήρια, έγιναν άλλα δύο εναντίον μου. Όχι, από τον διοικητή πια, σύμφωνα με το σκληρό δίσκο υποτίθεται. Υποτίθεται ότι βρήκαν πως έβγαζα λεφτά, ότι εξέδιδα παιδάκια.Έψαχναν λογαριασμούς μου, αλλά δεν βρήκαν τίποτα, και τι να βρούνε... Κι αθωωνόμουνα πανηγυρικά.
Οι ίδιοι οι εισαγγελείς, δηλαδή, αφού τελείωνε το δικαστήριο, είδαν έναν εισαγγελέα όταν πήγα να βγάλω φωτοτυπίες για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που πήγα μετά, μου λέει: Κυνήγα τους μέχρι τέλους. Με φώναξε κι ένας ανακριτής, κι αυτός το ίδιο μου είπε και πως κάποιοι θέλουν να με πάνε φυλακή για κάποιο λόγο.
Εγώ πιστεύω πως δεν είναι μόνο ο διοικητής η αιτία, πιστεύω πως είναι μια δίωξη πολιτική.
Ο σκληρός μου δίσκος πήγε στην Αμερική. Τον εξέτασαν οι Αμερικανοί και είδαν ότι δεν είχε τίποτα μέσα και τον έστειλαν πίσω. Μετά απ’ τους Αμερικανούς, Κι' αφού έχουν περάσει τρία χρόνια, το 2006, αυτοί τον ξανακοιτάζουν (το σκληρό). Και βρήκαν λέει κάποια ευρήματα. Τα ευρήματα ήταν τα cookies, κάτι αποτυπώματα.
Κάτι που δεν σου είπα, μία δικηγόρος που είπαν ότι με κατήγγειλε εμένα και γι’ αυτό ήρθαν σπίτι μου και έψαξαν. Τελικά, είπε αυτή πως της είπε ο φίλος της ότι η καινούργια φίλη του του είπε ότι αυτή είχε βάλει το τηλέφωνό της σε μια πορνοσελίδα. Αυτοί το ήξεραν και μάλιστα αυτή η γυναίκα δικάστηκε. Και τη δικηγόρο την έχω και μάρτυρα στο δικαστήριο.
Βασίστηκαν σ’ αυτήν την ιστορία για να στήσουν τη σκευωρία έτσι ώστε να αθωωθεί ο διοικητής και να κυνηγούν εμένα.
Από το 1998 μέχρι τώρα με κυνηγούν. Έγιναν δύο δικαστήρια, αθωώθηκα και στα δύο. Δεν βρήκαν τίποτα εναντίον μου, μπήκε στο αρχείο ο φάκελος. Και ξαφνικά, ο εισαγγελέας τον ξανάβγαλε πάλι και με παραπέμπει στο κακουργιοδικείο. Πήρα αναβάθμιση! Έγινα πιο κακούργος απ’ ό,τι ήμουν.
Εκτός από τα δικαστήρια με τον διοικητή, σε δυο δικαστήρια έχω δικαιωθεί.
Η υπόθεση πήγε και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, την πήγε το ΕΠΣΕ (Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι). Και βγήκε απόφαση, που καταδικάζει την Ελλάδα για όλες αυτές τις ταλαιπωρίες που έχω υποστεί.
Γιατί έπαθα καρκίνο από το άγχος μου και λόγω του είδους της κατηγορίας. Με σκίσαν (εγχείρησαν εννοεί) από πάνω μέχρι κάτω. Έκανα 8 μήνες χημειοθεραπεία. Από το 1998 και μετά δεν ξαναδούλεψα σε νησί, με απέκλεισαν, με έβαλαν στη μαύρη λίστα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου