Η επιστροφή του Τζορτζ Όργουελ …και ο πόλεμος του Μεγάλου Αδελφού στην Παλαιστίνη, την Ουκρανία και την αλήθεια

Γράφει: John Pilger, Μετάφραση: Γιώργος Μιχαηλίδης

Ο Αυστραλός κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος John Pilger (τιμημένος με βραβείοEmmy) στοχάζεται πάνω στην επικαιρότητα του βιβλίου “1984” του Τζορτζ Όργουελ. Με αφορμή μια θεατρική παράσταση καταπιάνεται με τον σημερινό πολιτισμό, την τέχνη της αντιστροφής της πραγματικότητας, τον ρόλο των “σοβαρών ΜΜΕ” και τις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης. Με διαλεκτά παραδείγματα από τον κόσμο της τηλεόρασης και του Τύπου, ο Pilger αναδεικνύει τον μεθοδικό πόλεμο που διεξάγεται για τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας παίρνοντας το μέρος όσων δεν υπάρχουν για ταmedia.
δα το 1984 του Τζορτζ Όργουελ σε μια παράσταση στη σκηνή του Λονδίνου. Παρόλο που “έβγαζε μάτι” ότι επρόκειτο για μια σύγχρονη απόδοση του έργου, η προειδοποίηση του Τζορτζ Όργουελ σχετικά με το μέλλον παρουσιάστηκε ως ένα έργο εποχής: μακρινή, μη-απειλητική, σχεδόν καθησυχαστική. Ήταν λες και ο Έντουαρντ Σνόουντεν δεν είχε αποκαλύψει τίποτα, λες και ο Μεγάλος Αδελφός δεν ήταν τώρα ένας ψηφιακός ωτακουστής και ο ίδιος ο Όργουελ δεν είχε ποτέ πει, “για να διαφθαρεί κάποιος από ολοκληρωτισμό δεν χρειάζεται απαραίτητα να ζει σ” ένα ολοκληρωτικό κράτος.”
Αναγνωρισμένη απ” τους κριτικούς, η άρτια παραγωγή αποτελούσε ένα μέτρο των πολιτιστικών και πολιτικών καιρών μας. Όταν τα φώτα άναψαν, οι άνθρωποι είχαν ήδη πάρει το δρόμο προς την έξοδο. Φαίνονταν ασυγκίνητοι ή ίσως άλλοι περισπασμοί τους τραβούσαν την προσοχή. «Πόσο συνταρακτικό», είπε η νεαρή κοπέλα, ανάβοντας το κινητό της.
Καθώς οι αναπτυγμένες κοινωνίες είναι απο-πολιτικοποιημένες, οι αλλαγές είναι ταυτόχρονα “υπόγειες” και θεαματικές. Στον καθημερινό λόγο, η πολιτική γλώσσα έχει κάνει το άσπρο μαύρο όπως προφήτεψε στο1984 ο Όργουελ. Η “δημοκρατία” είναι τώρα ένα ρητορικό σχήμα. Η “ειρήνη” είναι ένας διαρκής πόλεμος. “Παγκόσμιος” σημαίνει κυριαρχικός. Η κάποτε ελπιδοφόρα έννοια της “μεταρρύθμισης” τώρα σημαίνει παλινδρόμηση, ακόμα και καταστροφή. Η “λιτότητα” είναι η επιβολή του ακραίου καπιταλισμού στους φτωχούς και το δώρο του σοσιαλισμού για τους πλουσίους: ένα ευφυές σύστημα υπό το οποίο η πλειονότητα υπηρετεί τα χρέη των λίγων.
Στις τέχνες, η εχθρικότητα προς την πολιτική αποκάλυψη της αλήθειας είναι ζήτημα πίστης για την αστική τάξη. «Η κόκκινη περίοδος του Πικάσο», λέει μια επικεφαλίδα του Observer, «και γιατί η πολιτική δεν κάνει καλή τέχνη». Σκεφτείτε αυτό τον τίτλο σε μια εφημερίδα που προώθησε το λουτρό αίματος στο Ιράκ παρουσιάζοντάς το ως μια φιλελεύθερη σταυροφορία. Η δια βίου αντίθεση του Πικάσο στον φασισμό είναι μια υποσημείωση στο άρθρο, όπως κι ο ριζοσπαστισμός του Όργουελ έχει ξεθωριάσει από το βραβείο που έχει πιστωθεί το όνομά του.

Μερικά χρόνια πριν, ο Terry Eagleton, τότε καθηγητής αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, εκτίμησε ότι «για πρώτη φορά μέσα σε δύο αιώνες, δεν υπάρχει κανείς επιφανής Βρετανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας ή μυθιστοριογράφος έτοιμος να αμφισβητήσει τα θεμέλια του δυτικού τρόπου ζωής». Κανένας Shelley δεν μιλάει για τους φτωχούς, κανένας Blake για ουτοπικά όνειρα, κανένας Byron δεν καταριέται τη διαφθορά της άρχουσας τάξης, κανένας Thomas Carlyle και John Ruskin δεν αποκαλύπτει την ηθική καταστροφή του καπιταλισμού. Οι William Morris, Oscar Wilde, HG Wells, George Bernard Shaw δεν έχουν ανάλογο σήμερα. Ο Harold Pinter ήταν ο τελευταίος που ύψωσε τη φωνή του. Ανάμεσα στις επίμονες φωνές του καταναλωτικού φεμινισμού (consumer-feminism), καμία δεν αποτελεί την ηχώ της Virginia Woolf, η οποία περιέγραψε «την τέχνη της κυριαρχίας επί άλλων ανθρώπων, της εξουσίας, της δολοφονίας, της απόκτησης γης και κεφαλαίου».
Στο Εθνικό Θέατρο, ένα νέο έργο, Η Μεγάλη Βρετανία, σατιρίζει το σκάνδαλο της παρακολούθησης τηλεφώνων που έχει καταλήξει σε δίκες και καταδίκες δημοσιογράφων, συμπεριλαμβανομένου ενός πρώην αρχισυντάκτη των News of the World του Rupert Murdoch [σημ.μετ: εμπλεκόμενος σε σκάνδαλο παρακολουθήσεων πολιτικών και διασήμων]. Περιγραφόμενη ως μία «φάρσα που βάζει όλη την αιμομικτική μηντιακή κουλτούρα στο εδώλιο και την υποβάλλει σε γελοιοποίηση χωρίς οίκτο» η παράσταση στοχεύει τους «ευτυχώς αστείους» χαρακτήρες του βρετανικού κίτρινου τύπου. Όλα αυτά καλά και τόσο γνώριμα. Τι γίνεται με τα μη-κίτρινα media που θεωρούν εαυτούς ευυπόληπτα κι αξιόπιστα, ωστόσο υπηρετούν έναν παράλληλο ρόλο ως μακρύ χέρι του κράτους και της εταιρικής εξουσίας, όπως στην περίπτωση της προώθησης ενός παράνομου πολέμου;
Η έρευνα Leveson για τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων έριξε μια φευγαλέα ματιά σε αυτό το ανομολόγητο. Ο Τόνι Μπλερ έδινε στοιχεία παραπονούμενος στη Μεγαλειότητά Του σχετικά με την κακομεταχείριση της γυναίκας του από τον κίτρινο Τύπο, όταν διακόπηκε από μία φωνή από το κοινό. Ο David Lawley-Wakelin, ένας σκηνοθέτης, απαίτησε τη σύλληψη του Μπλερ και τη δίωξή του για εγκλήματα πολέμου. Υπήρξε μια μακρά παύση: το σοκ της αλήθειας. Ο Λόρδος Leveson τινάχτηκε όρθιος, απαίτησε να πετάξουν τον εκφραστή της αλήθειας έξω και απολογήθηκε στον εγκληματία πολέμου. Ο Lawley-Wakelin διώχθηκε δικαστικά. Ο Μπλερ έμεινε ελεύθερος.
Οι μόνιμοι συνεργοί τού Μπλερ είναι πιο αξιοσέβαστοι από ό,τι αυτοί που παρακολουθούν τηλέφωνα. Όταν η παρουσιάστρια του BBC arts, Kirsty Wark, του πήρε συνέντευξη στην δέκατη επέτειο της εισβολής του στο Ιράκ, του δώρισε μια στιγμή που μόνο στα όνειρά του θα μπορούσε να ζήσει: του επέτρεψε να δείξει πόσο βασανίζεται γύρω από τη “δύσκολη” απόφασή του να εισβάλλει στο Ιράκ, αντί να τον καλέσει να απολογηθεί για το επικό του έγκλημα. Αυτό επέφερε την παρέλαση των δημοσιογράφων του BBC, που το 2003 διακήρυξαν ότι ο Μπλερ θα μπορούσε να νιώθει “δικαιωμένος”, και την επακόλουθη σειρά του BBC Τα χρόνια του Μπλερ, για την οποία ο David Aaronovitch επιλέχθηκε ως σεναριογράφος, παρουσιαστής και δημοσιογράφος. Όντας κολλητός τού Murdoch, ο οποίος υποστήριξε τη στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, ο Aaronovitch κολάκευε επιδέξια.

Από την εποχή της εισβολής στο Ιράκ – το υπόδειγμα μιας πράξης απρόκλητης επιθετικότητας που ο εισαγγελέας της Νυρεμβέργης Robert Jackson αποκάλεσε«ανώτατο διεθνές έγκλημα που διαφέρει από τα υπόλοιπα εγκλήματα πολέμου μόνο στο ότι συμπεριλαμβάνει μέσα του το συσσωρευμένο κακό του όλου» – στον Μπλερ και το φερέφωνό του και κύριο συνεργάτη του, Alastair Campbell, έχει παραχωρηθεί άφθονος χώρος στον Guardian για να αποκαταστήσουν τη φήμη τους. Περιγραφόμενος ως “αστέρας” του Εργατικού Κόμματος, ο Campbell αναζητά τη συμπάθεια των αναγνωστών για την κατάθλιψή του και πρόβαλε το ενδιαφέρον του -παρότι όχι την τρέχουσα αποστολή του ως συμβούλου- μαζί με τον Μπλερ περί της αιγυπτιακής στρατιωτικής τυραννίας.
Καθώς το Ιράκ αποσυντίθεται ως αποτέλεσμα της εισβολής των Μπλερ και Μπους, μία επικεφαλίδα του Guardian διακηρύσσει: «Η ανατροπή του Σαντάμ ήταν σωστή, αλλά αποτραβηχτήκαμε πολύ πρόωρα». Αυτό εμφανίστηκε σε ένα κύριο άρθρο στις 13 Ιούνη από ένα πρώην αξιωματούχο του Μπλερ, τον John McTernan, που υπηρέτησε επίσης τον εγκατεστημένο από την CIA δικτάτορα του Ιράκ, Iyad Allawi. Καλώντας για άλλη μια εισβολή σε μια χώρα που ο πρώην αρχηγός του βοήθησε να καταστραφεί, δεν έκανε καμία αναφορά στους θανάτους τουλάχιστον 700.000 ανθρώπων, τη φυγή τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων και τη θρησκευτική αναταραχή σε ένα έθνος που κάποτε ήταν περήφανο για την ανοχή μεταξύ των κοινοτήτων του.
«Ο Μπλερ ενσαρκώνει τη διαφθορά και τον πόλεμο», έγραψε ο ριζοσπάστης αρθρογράφος του Guardian, Seumas Milne, σε ένα εμπνευσμένο κομμάτι στις 3 Ιουλίου. Αυτό στη γλώσσα του εμπορίου λέγεται “ισορροπία”. Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα δημοσίευσε μία ολοσέλιδη διαφήμιση για ένα αμερικάνικο βομβαρδιστικό τύπου Stealth. Σε μία απειλητική εικόνα του βομβαρδιστικού υπήρχαν τα λόγια: «Το F-35. ΣΠΟΥΔΑΙΟ Για τη Βρετανία» [σημ. μετ. Λογοπαίγνιο στα αγγλικά με το Great Britain]. Αυτή η άλλη ενσάρκωση της “διαφθοράς και του πολέμου” θα κοστίσει στους Βρετανούς φορολογούμενους 1.3 δισεκατομμύρια αγγλικές λίρες, με τα προηγούμενα μοντέλα F να έχουν μακελέψει ανθρώπους σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Σε ένα χωριό του Αφγανιστάν που κατοικείται από τους φτωχότερους των φτωχών, κινηματογράφησα την Orifa, να γονατίζει στον τάφο του συζύγου της, Gul Ahmed, ενός υφαντή χαλιών, κι εφτά άλλων μελών της οικογένειάς της, ανάμεσα σα οποία έξι παιδιά, συν δύο παιδιών που σκοτώθηκαν στο γειτονικό σπίτι. Μια βόμβα “ακριβείας” 500 κιλών έπεσε κατευθείαν πάνω στο μικρό σπίτι τους φτιαγμένο από λάσπη, πέτρα κι άχυρο αφήνοντας έναν κρατήρα πλάτους 15 μέτρων. Η Lockheed Martin, η εταιρεία κατασκευής της βόμβας, είχε την τιμή να πάρει χώρο διαφήμισης στον Guardian.
Η πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και επίδοξη πρόεδρος, η Χίλαρι Κλίντον, φιλοξενήθηκε πρόσφατα στην Ώρα των Γυναικών του BBC, την πεμπτουσία της αξιοπρέπειας των ΜΜΕ. Η παρουσιάστρια, Jenni Murray, παρουσίασε την Κλίντον ως ένα φάρο της γυναικείας επιτυχίας. Δεν υπενθύμισε στους ακροατές της την βλασφημία της Κλίντον ότι το Αφγανιστάν κατακτήθηκε για να “απελευθερωθούν” οι γυναίκες σαν την Orifa. Δεν ρώτησε τίποτα την Κλίντον για την τρομοκρατική εκστρατεία υπό τη διοίκησή της με τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών που σκότωναν γυναίκες, άντρες και παιδιά. Δεν υπήρχε καμία αναφορά στην απειλή της Κλίντον, κατά τη διάρκεια προεκλογικής της εκστρατείας για να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, να «αφανίσει» το Ιράν και δεν ειπώθηκε τίποτα για την υποστήριξή της στις μαζικές παρακολουθήσεις και την αναζήτηση πληροφοριοδοτών.
Η Murray όμως έκανε και μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Έχει συγχωρήσει η Κλίντον τη Μόνικα Λεβίνσκι για τη σχέση της με τον άντρα της; «Η συγχώρεση είναι μια επιλογή», είπε η Κλίντον, «για μένα, ήταν η απολύτως σωστή επιλογή.»  Αυτό έφερε στη μνήμη τη δεκαετία του ’90 και τα χρόνια που ξοδεύτηκαν γύρω από το “σκάνδαλο” Λεβίνσκι. Ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον τότε έκανε εισβολή στην Αϊτή και βομβάρδιζε τα Βαλκάνια, την Αφρική και το Ιράκ. Κατέστρεφε επίσης τις ζωές των παιδιών του Ιράκ. Η Unicef αναφέρθηκε στον θάνατο μισού εκατομμυρίου παιδιών του Ιράκ κάτω από πέντε ετών ως αποτέλεσμα του εμπάργκο που εφάρμοζαν ΗΠΑ και Βρετανία.
Τα παιδιά ήταν μηντιακά μη-άνθρωποι, όπως ακριβώς τα θύματα της Χίλαρι Κλίντον στις εισβολές που υποστήριξε και προώθησε -Αφγανιστάν, Ιράκ, Υεμένη, Σομαλία, είναι μηντιακά μη-άνθρωποι. Η Murray δεν έκανε καμία αναφορά σε αυτά. Μια φωτογραφία αυτής και της εκλεκτής της καλεσμένης να λάμπουν, εμφανίζεται στο site του BBC.

Στην πολιτική όπως και στη δημοσιογραφία και τις τέχνες, φαίνεται ότι όσοι είχαν μια διαφορετική άποψη που κάποτε γινόταν ανεκτή στα κυρίαρχα ΜΜΕ τώρα θεωρούνται αντιφρονούντες: μία μεταφορική Αντίσταση. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στiς βρετανικές εφημερίδες τη δεκαετία του ’60 ήταν αποδεκτό να επικρίνεις μια δυτική δύναμη ως άπληστη. Διαβάστε τις εορταστικές αναφορές τού James Cameron για την έκρηξη της βόμβας υδρογόνου στο Bikini Atoll, τον βαρβαρικό πόλεμο της Κορέας και τον αμερικανικό βομβαρδισμό του Βορείου Βιετνάμ. Η μεγάλη παραίσθηση σήμερα είναι ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας ενώ στην πραγματικότητα ζούμε στην εποχή των ΜΜΕ, κατά την οποία η αδιάκοπη εταιρική προπαγάνδα είναι ύπουλη, μεταδοτική, αποτελεσματική και φιλελεύθερη.
Στο έργο του Για την Ελευθερία (1859), στο οποίο αποτίουν φόρο τιμής οι μοντέρνοι φιλελεύθεροι, ο John Stuart Mill έγραφε: «Ο Δεσποτισμός είναι ένας νόμιμος τρόπος διακυβέρνησης για να αντιμετωπιστούν οι βάρβαροι, έχοντας ως δεδομένο ότι σκοπός είναι η βελτίωσή τους και τα μέσα δικαιολογούνται λόγω του ότι υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.» Οι “βάρβαροι” ήταν μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας από τα οποία απαιτούνταν “σιωπηρή υπακοή”. «Είναι ένας ωραίος και βολικός μύθος ότι οι φιλελεύθεροι είναι ειρηνοποιοί κι οι συντηρητικοί οι πολεμοκάπηλοι», έγραψε ο ιστορικός Hywel Williams το 2001, «αλλά ο ιμπεριαλισμός με τον φιλελεύθερο τρόπο ίσως να είναι πιο επικίνδυνος λόγω της ανοιχτού-τύπου φύσης του: της πεποίθησής του ότι αντιπροσωπεύει μία ανώτερη μορφή ζωής.» Είχε κατά νου έναν λόγο του Μπλερ στον οποίο ο τότε πρωθυπουργός υποσχέθηκε να «αναδιατάξει τον κόσμο γύρω μας» σύμφωνα με τις «ηθικές αξίες» του.
Ο Richard Falk, η αξιοσέβαστη αυθεντία στο διεθνές δίκαιο και Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, κάποτε περιέγραψε «μία φαρισαϊκή μονομερή, νομικοηθική προβολή θετικών εικόνων δυτικών αξιών και αθωότητας που προβάλλονται ως απειλούμενα, επικυρώνοντας μια εκστρατεία απεριόριστης πολιτικής βίας.» Είναι «τόσο ευρέα αποδεκτή ώστε να είναι ουσιαστικά απρόσβλητη».
H κατοχή αξιώματος και η τα καλά λόγια επιβραβεύουν τους φύλακες-υποστηρικτές. Στο Ράδιο 4 του BBC, η Razia Iqbai, πήρε συνέντευξη απ” την Toni Morirson, την Αφροαμερικανίδα νομπελίστρια. Η Morrison αναρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι είναι «τόσο θυμωμένοι» με τον Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος είναι «cool» και επιθυμεί να χτίσει μια «ισχυρή οικονομία και ένα ισχυρό σύστημα υγείας». Η Morrison ήταν περήφανη που είχε μιλήσει τηλεφωνικώς με τον ήρωά της, ο οποίος είχε διαβάσει ένα από τα βιβλία της και την κάλεσε στην ορκωμοσία του.
Ούτε αυτή, ούτε η δημοσιογράφος ανέφεραν τους εφτά πολέμους του Ομπάμα, συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατικής εκστρατείας του με τα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη, κατά την οποία, ολόκληρες οικογένειες, οι διασώστες τους και όσοι τις θρηνούσαν δολοφονήθηκαν. Αυτό που φαινόταν να έχει σημασία ήταν ότι ένας “γλυκομίλητος”, έγχρωμος άντρας είχε φτάσει στα κυβερνητικά αξιώματα. Στο Της γης οι κολασμένοι, ο Φραντζ Φανόν έγραφε ότι η «ιστορική αποστολή» των αποικιοκρατούμενων λαών ήταν να λειτουργήσουν ως μια «γραμμή μεταφοράς» προς εκείνους που εξουσίαζαν και καταπίεζαν. Στη μοντέρνα εποχή, η τοποθέτηση των εθνικά διαφορετικών στη δυτική εξουσία και το σύστημα προπαγάνδας μοιάζει ουσιώδης. Ο Ομπάμα είναι η επιτομή ακριβώς αυτού, παρόλο που η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους και της πολεμοχαρούς κλίκας του ήταν η πιο πολυφυλετική στην ιστορία της προεδρίας.

Καθώς η ιρακινή πόλη της Μοσούλης έπεφτε στα χέρια των τζιχαντιστών της ISIS, ο Ομπάμα έλεγε, «Ο αμερικανικός λαός έκανε τεράστιες επενδύσεις και θυσίες προκειμένου να δώσει την ευκαιρία στους Ιρακινούς να χαράξουν μια καλύτερη μοίρα». Πόσο “cool” είναι αυτό το ψέμα; Πόσο “γλυκομίλητη” ήταν η ομιλία του Ομπάμα στη στρατιωτική ακαδημία West Point στις 28 του Μάη; Κάνοντας την επίκλησή του στην τελετή αποφοίτησης προς αυτούς που «θα αναλάβουν την ηγεσία της Αμερικής» σε όλο τον κόσμο, ο Ομπάμα είπε, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρησιμοποιήσουν στρατιωτική ισχύ, μονομερώς αν χρειαστεί, όταν ο πυρήνας των συμφερόντων μας το απαιτήσει. Η διεθνής γνώμη παίζει ρόλο, αλλά η Αμερική δεν θα ζητήσει ποτέ άδεια…»
Απαρνούμενος το διεθνές δίκαιο και τα δικαιώματα των ανεξάρτητων εθνών, ο Αμερικανός πρόεδρος αξιώνει μια αγιότητα βασισμένος στην ισχύ του “αναντικατάστατου έθνους” του. Είναι ένα γνώριμο μήνυμα αυτοκρατορικής ατιμωρησίας αν και φαίνεται πάντα έτοιμος να ακούσει. Φέρνοντας στο νου την άνοδο του φασισμού, τη δεκαετία του ’30, ο Ομπάμα είπε, «Πιστεύω στην αμερικανική δυνατότητα εξαίρεσης με κάθε ίνα της ύπαρξής μου». Ο ιστορικός Norman Pollack έγραψε: «…όσοι κάνουν το “βάδισμα της χήνας” [σημ. μετ.: βηματισμός των ναζί] αντικαθιστούν την φαινομενικά πιο αθώα στρατιωτικοποίηση της συνολικής κουλτούρας. Και για τον πομπώδη ηγέτη, έχουμε τον ηττημένο μεταρρυθμιστή, μακάριο στην εργασία, να σχεδιάζει και να εκτελεί δολοφονίες, χαμογελώντας όλη την ώρα.»
Τον Φεβρουάριο, οι ΗΠΑ οργάνωσαν ένα απ” τα “πολύχρωμα” πραξικοπήματά τους εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης της Ουκρανίας, εκμεταλλευόμενες αυθεντικές διαμαρτυρίες εναντίον της διαφθοράς στο Κίεβο. Η αναπληρώτρια υπουργός εξωτερικών του Ομπάμα, Victoria Nuland, επέλεξε προσωπικά τον ηγέτη της “προσωρινής κυβέρνησης”. Του έδωσε το προσωνύμιο “Yats”. Ο αντιπρόεδρος Joe Biden πήγε στο Κίεβο όπως και ο Διευθυντής της CIA John Brennan. Οι ομάδες κρούσης του πραξικοπήματός τους ήταν Ουκρανοί φασίστες.
Για πρώτη φορά απ” το 1945, ένα νεοναζιστικό, ανοιχτά αντισημιτικό κόμμα ελέγχει τομείς-κλειδιά κρατικής εξουσίας σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Κανείς Δυτικοευρωπαίος ηγέτης δεν έχει καταδικάσει αυτή την αναβίωση του φασισμού στη συνοριακή περιοχή στην οποία εισερχόμενος ο Χίλτερ πήρε εκατομμύρια ρωσικές ζωές. Οι ναζί βοηθούνταν από τον Ουκρανικό Επαναστατικό Στρατό (UPA), υπεύθυνο για τη σφαγή των Εβραίων και των Ρώσων που αποκαλούσαν “vermin”. Ο UPA εμπνέει ιστορικά το σημερινό κόμμα Svoboda και τον Δεξιό Τομέα με τον οποίο έχουν βίους παράλληλους. Ο ηγέτης του Svoboda, Oleh Tyahnybok, κάλεσε για διωγμό της “Μοσχο-εβραϊκής μαφίας” και “άλλων καθικιών” που περιλαμβάνουν τους ομοφυλόφιλους, τις φεμινίστριες και όσους ανήκουν πολιτικά στην Αριστερά.
Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κυκλώσει τη Ρωσία με στρατιωτικές βάσεις, πυρηνικά πολεμικά αεροσκάφη και πυραύλους ως μέρος του σχεδίου επέκτασης του ΝΑΤΟ. Μη τηρώντας την υπόσχεση που είχε δοθεί στον Σοβιετικό Πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το 1990 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν «ούτε ένα εκατοστό προς τ” Ανατολικά», το ΝΑΤΟ έχει στην ουσία καταλάβει στρατιωτικά την ανατολική Ευρώπη. Στον πρώην σοβιετικό Καύκασο, η επέκταση του ΝΑΤΟ αποτελεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική ανάπτυξη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το δώρο της Ουάσιγκτον προς το πραξικοπηματικό καθεστώς του Κιέβου είναι ένα Σχέδιο Ένταξης στο ΝΑΤΟ. Τον Αύγουστο, η “Επιχείρηση Γρήγορη Τρίαινα” θα φέρει αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα στα ρωσικά σύνορα και η επιχείρηση “Θαλασσινή Αύρα” θα στείλει πολεμικά πλοία των ΗΠΑ σε σημεία που να είναι ορατά από τα ρωσικά λιμάνια. Φανταστείτε την απάντηση αν αυτές οι πράξεις πρόκλησης ή εκφοβισμού λάμβαναν χώρα στα αμερικανικά σύνορα.
Με την ανάκτηση της Κριμαίας – την οποία ο Νικίτα Χρουστσόφ παράνομα απέκοψε απ” τη Ρωσία το 1954- οι Ρώσοι υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους όπως κάνουν εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Περισσότερο από το 90% του πληθυσμού της Κριμαίας ψήφισε την επιστροφή της περιοχής στη Ρωσία. Η Κριμαία είναι η έδρα του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας και η απώλειά της θα ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου για το Ρωσικό Ναυτικό και τρόπαιο για το ΝΑΤΟ. Μπερδεύοντας τα κόμματα του πολέμου σε Ουάσιγκτον και Κίεβο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν απέσυρε στρατεύματα από τα ουκρανικά σύνορα και προέτρεψε τους εθνικά Ρώσους στην ανατολική Ουκρανία να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες απόσχισης.
Με Οργουελιανό τρόπο αυτό έχει μετατραπεί στη δύση σε “Ρωσική απειλή”. Η Χίλαρι Κλίντον παρομοίασε τον Πούτιν με τον Χίτλερ. Δίχως ειρωνεία, δεξιοί Γερμανοί σχολιαστές είπαν τα ίδια. Στα ΜΜΕ, οι Ουκρανοί νεοναζί εξαγνίζονται ως “εθνικιστές” ή “υπερεθνικιστές”. Αυτό που φοβούνται είναι ότι ο Πούτιν περίτεχνα αναζητεί διπλωματική λύση κι ίσως να επιτύχει. Στις 27 Ιούνη, απαντώντας στην τελευταία κίνηση του Πούτιν – την απαίτησή του από το ρωσικό κοινοβούλιο να ακυρώσει τη νομοθεσία που του έδινε την εξουσία να παρέμβει στο όνομα των εθνικά Ρώσων της Ουκρανίας – ο υπουργός εξωτερικών Τζον Κέρι εξέδωσε άλλο ένα απ” τα τελεσίγραφά του. Η Ρωσία πρέπει «να δράσει μέσα στις επόμενες λίγες ώρες, κυριολεκτικά» για να τερματίσει την εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία. Μολονότι ο Κέρι αναγνωρίζεται ευρέως ως παλιάτσος, ο σοβαρός στόχος αυτών των “προειδοποιήσεων” είναι να προσδώσουν στη Ρωσία στάτους κράτους-παρία και να εμποδίσουν τα νέα για τον πόλεμο του καθεστώτος του Κιέβου στους ίδιους του τους ανθρώπους.
Το 1/3 του ουκρανικού πληθυσμού είναι ρωσόφωνο και δίγλωσσο. Αναζητούν εδώ και καιρό μια δημοκρατική ομοσπονδία που θα αντανακλά την εθνική ποικιλότητα της Ουκρανίας, και είναι τόσο αυτόνομοι όσο και ανεξάρτητοι από τη Μόσχα. Οι περισσότεροι δεν είναι ούτε “αποσχιστές”, ούτε “στασιαστές”, αλλά πολίτες οι οποίοι θέλουν να ζήσουν με ασφάλεια στα πάτρια εδάφη τους. Το αποσχιστικό κίνημα είναι μια αντίδραση στις επιθέσεις της χούντας του Κιέβου εναντίον τους, οι οποίες έχουν προκαλέσει γύρω στους 110.000 πρόσφυγες (υπολογισμός των Ηνωμένων Εθνών) να καταφεύγουν στα σύνορα της Ρωσίας. Όπως συνήθως, είναι γυναίκες και παιδιά που φέρουν τραύματα.
Όπως και με τα παιδιά-θύματα του εμπάργκο στο Ιράκ και τις “απελευθερωμένες” γυναίκες του Αφγανιστάν, τρομοκρατημένοι απ” τους πολέμαρχους της CIA οι άνθρωποι αυτής της εθνότητας στην Ουκρανία είναι μηντιακά μη-άνθρωποι στη Δύση, με τα βάσανά τους και τις φρικαλεότητες που διαπράττονται εναντίον τους να ελαχιστοποιούνται ή να αποκρύπτονται. Στα δυτικά ΜΜΕ δεν μεταδίδεται καμία αίσθηση για την κλίμακα της επίθεσης που διεξάγει το καθεστώς. Αυτό δεν είναι χωρίς προηγούμενο. Ξαναδιαβάζοντας το μεγάλο έργο του Phlip Knightley Ο πρώτος τραυματίας: ο πολεμικός ανταποκριτής ως ήρωας, προπαγανδιστής και μυθοπλάστηςανανεώθηκε ο θαυμασμός μου για τον Morgan Philip Price του Guardian, τον μοναδικό δυτικό ανταποκριτή που παρέμεινε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1917 και μετέφερε την αλήθεια για την καταστροφική εισβολή των δυτικών συμμάχων.Δικαιόφρων και θαρραλέος, μόνος του ο Philip Price διατάραξε αυτό που ο Knightley αποκαλεί αντι-ρωσική “σκοτεινή σιωπή” στη δύση.
Στις 2 του Μάη, στην Οδησσό, 41 εθνικά Ρώσοι κάηκαν ζωντανοί στο κτήριο των συνδικάτων με την αστυνομία να στέκεται παραπλεύρως. Υπάρχουν τρομακτικά στοιχεία από βίντεο. Ο αρχηγός του Δεξιού Τομέα Dmytro Yarosh χαιρέτισε τη σφαγή ως «άλλη μια φωτεινή ημέρα στην εθνική μας ιστορία». Στα αμερικάνικα και βρετανικά ΜΜΕ, η Οδησσός προβλήθηκε ως μια “σκοτεινή τραγωδία” αποτέλεσμα “συγκρούσεων” μεταξύ “εθνικιστών” (δλδ νεοναζί) και “αποσχιστών” (δλδ ανθρώπων που μάζευαν υπογραφές για δημοψήφισμα για μια ομοσπονδιακή Ουκρανία). Οι New York Times έθαψαν το γεγονός έχοντάς το αποκηρύξει ως ρωσική προπαγάνδα για τις φασιστικές και αντι-σημιτικές πολιτικές των νέων πελατών της Ουάσιγκτον. Η Wall Street Journal καταράστηκε τα θύματα – «Θανατηφόρα Πυρκαγιά στην Ουκρανία Πιθανά Πυροδοτημένη από Στασιαστές, Λέει η Κυβέρνηση”. Ο Ομπάμα συνεχάρη τη χούντα για την “αυτοσυγκράτησή” της.

Στις 28 Ιούνη, ο Guardian αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος μιας σελίδας σε διακηρύξεις εκ μέρους του “προέδρου” του καθεστώτος του Κιέβου, του ολιγάρχη Πέτρο Ποροσένκο. Ξαναεφαρμόστηκε ο Οργουελιανός κανόνας της αντιστροφής. Δεν υπήρχε κανένα πραξικόπημα, κανένας πόλεμος εναντίον της μειονότητας της Ουκρανίας, οι Ρώσοι έφταιγαν για όλα. «Θέλουμε να εκμοντερνίσουμε τη χώρα μου», είπε ο Ποροσένκο. «Θέλουμε να εισάγουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες. Σε κάποιον δεν αρέσει αυτό. Σε κάποιον δεν του κάνει που προχωράμε σ” αυτό.»
Στο ρεπορτάζ του, ο ανταποκριτής του Guardian, Luke Harding, δεν αμφισβήτησε αυτούς τους ισχυρισμούς, ούτε ανέφερε τη θηριωδία της Οδησσού, τις εναέριες ή πυραυλικές επιθέσεις του καθεστώτος σε κατοικημένες περιοχές, τη θανάτωση ή την απαγωγή δημοσιογράφων, τον βομβαρδισμό μίας εφημερίδας της αντιπολίτευσης και την απειλή του Ποροσένκο να «απελευθερώσει την Ουκρανία από τη βρώμα και τα παράσιτα». Ο εχθρός είναι “στασιαστές”, “αντάρτες”, “ακτιβιστές”, “τρομοκράτες” και ανδρείκελα του Κρεμλίνου. Ανακαλέστε από την ιστορία τα φαντάσματα του Βιετνάμ, της Χιλής, του Ανατολικού Τιμόρ, της Νότιας Αφρικής, του Ιράκ. Παρατηρήστε τις ίδιες ταμπέλες. Η Παλαιστίνη είναι ο μαγνήτης αυτής της απαράλλακτης απάτης. Στις 11 Ιουλίου, μετά την τελευταία ισραηλινή, εξοπλισμένη απ” τους Αμερικάνους, σφαγή στη Γάζα – 120 άνθρωποι συμπεριλαμβανομένων και έξι παιδιών μιας οικογένειας- ένας Ισραηλινός στρατηγός γράφει στον Guardian υπό τον τίτλο «Μία αναγκαία επίδειξη δύναμης».
Πίσω στα 1970, συνάντησα τη Leni Riefenstahl και τη ρώτησα για τις ταινίες της που δόξαζαν τους Ναζί. Χρησιμοποιώντας επαναστατικούς τρόπους λήψης και τεχνικές φωτισμού, παρήγαγε έναν τύπο ντοκυμανταίρ που μάγεψε τους Γερμανούς. Ήταν ο “Θρίαμβος της Θέλησης” που λέγεται ότι διέδωσε τη μαγεία του Χίτλερ. Την ρώτησα για την προπαγάνδα στις κοινωνίες που φαντάζονταν τους εαυτούς τους ανώτερους. Μου απάντησε ότι τα “μηνύματα” στις ταινίες της δεν εξαρτώνταν από “οδηγίες ανωτέρων” αλλά από ένα “κενό υποταγής” στο γερμανικό πληθυσμό. «Συμπεριλάμβανε αυτό και τη φιλελεύθερη, μορφωμένη αστική τάξη;» τη ρώτησα. «Όλους», απάντησε, «και φυσικά τη διανόηση.»

Πηγή: http://johnpilger.com/articles/the-return-of-george-orwell-and-big-brothers-war-on-palestine-ukraine-and-truth
Από: http://www.toperiodiko.gr/

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2014/08/blog-post_50.html#more