Μετά από μια καλά σχεδιασμένη και εκτελεσμένη αστυνομική επιχείρηση, συνελήφθη ο τρομοκράτης που απειλούσε με αφανισμό τον ελληνικό λαό. Ονομάζεται Δημήτριος Ινδαρές και επί χρόνια κάλυπτε την καταχθόνια τρομοκρατική δράση του παριστάνοντας τον σκηνοθέτη.
Στην τρομοκρατική οργάνωση «Τσαλαπετεινός», που είχε συγκροτήσει ο Ινδαρές, συμμετείχαν οι δύο γιοι του, ηλικίας 26 και 23 ετών, φοιτητής και ασκούμενος δικηγόρος, αντίστοιχα, καθώς και η σύζυγός του Ερση Σπαρτιώτη, η οποία ήταν υπεύθυνη για την επικοινωνική δουλειά της οργάνωσης (γι΄αυτό ήταν αυτή που μίλησε στα ΜΜΕ και μην ακούτε αυτούς που λένε πως ήταν η μοναδική από την οικογένεια που δεν είχε συλληφθεί).
Αρμόδιες πηγές αναφέρουν ότι ο Ινδαρές είχε και διασυνδέσεις με τη διεθνή τρομοκρατία, με την οποία επικοινωνούσε με μια δύσκολη κωδική γλώσσα, την οποία οι ειδικοί της Αντιτρομοκρατικής προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν, ελέγχοντας τις ταινίες του Ινδαρέ και κυρίως αυτές που έχουν βραβευτεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ. Για παράδειγμα, θεωρείται βέβαιο ότι η ταινία του «Ο Τσαλαπετεινός του Wyoming» ήταν ένα μήνυμα προς κάποια ξένη τρομοκρατική οργάνωση για συνάντησή τους επί αμερικανικού εδάφους. Ενώ η ταινία «Γαμήλια Νάρκη», επίσης βραβευμένη, ήταν μήνυμα για την αποστολή μεγάλης ποσότητας εκρηκτικών, με τα οποία ο Ινδαρές θα έστηνε γλέντι, καταστρέφοντας βασικές υποδομές του ελληνικού κράτους.
Από την Αντιτρομοκρατική ερευνάται το πού έλαβε εκπαίδευση ανταρτοπολέμου ο Ινδαρές, διότι επέδειξε ικανότητες μαχητή εκπαιδευμένου στις πολεμικές τέχνες. Την τελευταία στιγμή και χάρη στην ετοιμότητα και την άρτια εκπαίδευση των επίλεκτων ανδρών της ΕΛΑΣ, αποσοβήθηκε η προσπάθεια του τρομοκράτη να αρπάξει ένα αστυνομικό όπλο. Ετσι και τα κατάφερνε, ήταν αποφασισμένος να σκορπίσει το θάνατο για να διαφύγει μαζί με τους γιους του και τη σύζυγό του, αναφέρουν αστυνομικές πηγές που ήταν παρούσες στα γεγονότα.
Ο τρομοκράτης, παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, προδόθηκε από την ελλιπή γνώση του επί των αρχών του Συνταγματικού Δικαίου. Νόμιζε ότι ισχύει ακόμη το απαραβίαστο του οικιακού ασύλου από τα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας. Οταν το επικαλέστηκε ενώπιον των αστυνομικών που του ζητούσαν αξημέρωτα να περάσουν από το σπίτι του για να εκτελέσουν την επιχείρησή τους σε διπλανό άντρο τρομοκρατών, οι αστυνομικοί κατάλαβαν αμέσως ότι έχουν απέναντί τους έναν επικίνδυνο τρομοκράτη. Και πράγματι, έπιασαν λαβράκι. Αποδείχτηκε και πάλι ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Κυβερνητικές πηγές σημειώνουν, επίσης, την ικανότητα του Ινδαρέ στο κοινωνικό καμουφλάζ, ένεκα της οποίας γνωστοί άνθρωποι της τέχνης, όπως ο σκηνοθέτης Π. Βούλγαρης, οι ηθοποιού Ε. Ράντου, Α. Λογοθέτης, Μ. Παπαδημητρίου και άλλοι, τον παρουσιάζουν σαν έναναπό τους πιο ήσυχους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει στη ζωή τους. Ας παραδεχτούν, επιτέλους, ότι έσφαλαν. Η αστυνομία δεν κάνει ποτέ λάθος. Και δε λέει ποτέ ψέματα.
Ψέματα λέει, προφανώς, η φωτογραφία. Τραβηγμένη από μακριά και μάλλον με κινητό, δεν είναι και τόσο καθαρή. Φαίνεται, όμως, ένας άνθρωπος, ημίγυμνος, με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και το μπλουζάκι του να του το έχουν φορέσει κουκούλα, πεταμένος στην ταράτσα, πολύ πρωινές ώρες μέσα στο δεκεμβριάτικο κρύο και την υγρασία, περικυκλωμένος από μισή ντουζίνα μπάτσους. Δεν υπήρχε κουκούλα, το μπλουζάκι τραβήχτηκε κατά τη σύλληψη, δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας, με τη βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε ηλίθιους. Ακόμα κι αν η μπλούζα τραβήχτηκε κατά τη σύλληψη, γιατί δεν του την κατέβασαν οι μπάτσοι, αφού ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει με τα χέρια δεμένα στην πλάτη; Ακόμα και στις χολιγουντιανές ταινίες το βλέπουμε το κόλπο των μπάτσων: τραβούν τη μπλούζα του θύματός τους και τη μετατρέπουν σε κουκούλα, για να τον εξευτελίσουν και να του κόψουν την όραση, βυθίζοντάς τον στο φόβο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζει το δόγμα «νόμος και τάξη» με μαέστρο τον Χρυσοχοΐδη. Οι στόχοι που επέλεξε (πανεπιστήμια, καταλήψεις και «Εξάρχεια») ακολουθούν το γνωστό φασιστικό δόγμα της απομόνωσης κοινωνικών κομματιών που θεωρούνται πιο ευάλωτα, της απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης ενάντια στην «παραβατικότητα», ώστε να εμπεδοθεί ένα κλίμα πειθάρχησης στις απαιτήσεις της πιο άγριας καταστολής, ένα κλίμα τρόμου και αποδοχής της κρατικής βίας ως υπέρτατου κοινωνικού αγαθού.
Αυτά, όμως, δε γίνονται «αναίμακτα», όπως ενδεχομένως θεωρούν κάποιοι. Δεν έχουν κόστος μόνο για εκείνους που δέχονται άμεσα την καταστολή, αλλά ευρύτερα για την κοινωνία. Ο εφιάλτης της οικογένειας Ινδαρέ ήρθε να το επιβεβαιώσει (νωρίς-νωρίς ευτυχώς). Οι άνθρωποι ξύπνησαν αξημέρωτα από τους πολιορκητικούς κριούς των μπάτσων που προσπαθούσαν να σπάσουν την πόρτα του «κάστρου» της κατάληψης. Οταν οι μπάτσοι απαίτησαν να τους αφήσουν να περάσουν μέσα από το διαμέρισμά τους, αρνήθηκαν να επιτρέψουν την παραβίαση του οικιακού ασύλου χωρίς εισαγγελικό ένταλμα. Οι μπάτσοι τους έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ανέβηκαν στην ταράτσα τους. Οταν αυτοί ανέβηκαν στην ταράτσα με τις πυτζάμες για να διαμαρτυρηθούν, τους πλάκωσαν στο ξύλο, τους αλυσόδεσαν, τους τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και τους φόρτωσαν ό,τι κατηγορία μπορούσε να γεννήσει το αρρωστημένο μυαλό τους. Μέχρι και απόπειρα να αρπάξει το όπλο μπάτσου φόρτωσαν στον 55χρονο Ινδαρέ, έναν άνθρωπο που όσοι τον γνωρίζουν δηλώνουν δημόσια και επώνυμα ότι είναι ήσυχος. Και ήσυχος να μην ήταν, τι θα μπορούσε να κάνει μόνος του απέναντι στους Ράμπο των ΕΚΑΜ;
Κι ενώ η σύζυγος και μητέρα των συλληφθέντων περιγράφει τι συνέβη, με τους γείτονες να επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά της και ανθρώπους της τέχνης να δηλώνουν ευθαρσώς ότι την πιστεύουν σε ό,τι λέει, ο Χρυσοχοΐδης καλύπτει απόλυτα τους προκλητικούς ισχυρισμούς της μπατσαρίας, που «φωνάζουν από μακριά» ότι είναι ψεύτικοι.
Μια οικογένεια υπερασπίστηκε το -κατοχυρωμένο υποτίθεται- δικαίωμά της στο οικιακό άσυλο και βρίσκεται αντιμέτωπη με ολόκληρο τον μηχανισμό καταστολής, από την πολιτική του ηγεσία μέχρι τους μπατσοσυνδικαλιστές που έχουν πιάσει στασίδι στα κανάλια. Αυτό σημαίνει «νόμος και τάξη».
Επιμύθιο, τα γνωστά λόγια του πάστορα Νιμέλερ, τα τόσο επίκαιρα:
Οταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα κομμουνιστής.
Οταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης.
Οταν πήραν τους συνδικαλιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα συνδικαλιστής.
Οταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον,
που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.
Στην τρομοκρατική οργάνωση «Τσαλαπετεινός», που είχε συγκροτήσει ο Ινδαρές, συμμετείχαν οι δύο γιοι του, ηλικίας 26 και 23 ετών, φοιτητής και ασκούμενος δικηγόρος, αντίστοιχα, καθώς και η σύζυγός του Ερση Σπαρτιώτη, η οποία ήταν υπεύθυνη για την επικοινωνική δουλειά της οργάνωσης (γι΄αυτό ήταν αυτή που μίλησε στα ΜΜΕ και μην ακούτε αυτούς που λένε πως ήταν η μοναδική από την οικογένεια που δεν είχε συλληφθεί).
Αρμόδιες πηγές αναφέρουν ότι ο Ινδαρές είχε και διασυνδέσεις με τη διεθνή τρομοκρατία, με την οποία επικοινωνούσε με μια δύσκολη κωδική γλώσσα, την οποία οι ειδικοί της Αντιτρομοκρατικής προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν, ελέγχοντας τις ταινίες του Ινδαρέ και κυρίως αυτές που έχουν βραβευτεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ. Για παράδειγμα, θεωρείται βέβαιο ότι η ταινία του «Ο Τσαλαπετεινός του Wyoming» ήταν ένα μήνυμα προς κάποια ξένη τρομοκρατική οργάνωση για συνάντησή τους επί αμερικανικού εδάφους. Ενώ η ταινία «Γαμήλια Νάρκη», επίσης βραβευμένη, ήταν μήνυμα για την αποστολή μεγάλης ποσότητας εκρηκτικών, με τα οποία ο Ινδαρές θα έστηνε γλέντι, καταστρέφοντας βασικές υποδομές του ελληνικού κράτους.
Από την Αντιτρομοκρατική ερευνάται το πού έλαβε εκπαίδευση ανταρτοπολέμου ο Ινδαρές, διότι επέδειξε ικανότητες μαχητή εκπαιδευμένου στις πολεμικές τέχνες. Την τελευταία στιγμή και χάρη στην ετοιμότητα και την άρτια εκπαίδευση των επίλεκτων ανδρών της ΕΛΑΣ, αποσοβήθηκε η προσπάθεια του τρομοκράτη να αρπάξει ένα αστυνομικό όπλο. Ετσι και τα κατάφερνε, ήταν αποφασισμένος να σκορπίσει το θάνατο για να διαφύγει μαζί με τους γιους του και τη σύζυγό του, αναφέρουν αστυνομικές πηγές που ήταν παρούσες στα γεγονότα.
Ο τρομοκράτης, παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, προδόθηκε από την ελλιπή γνώση του επί των αρχών του Συνταγματικού Δικαίου. Νόμιζε ότι ισχύει ακόμη το απαραβίαστο του οικιακού ασύλου από τα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας. Οταν το επικαλέστηκε ενώπιον των αστυνομικών που του ζητούσαν αξημέρωτα να περάσουν από το σπίτι του για να εκτελέσουν την επιχείρησή τους σε διπλανό άντρο τρομοκρατών, οι αστυνομικοί κατάλαβαν αμέσως ότι έχουν απέναντί τους έναν επικίνδυνο τρομοκράτη. Και πράγματι, έπιασαν λαβράκι. Αποδείχτηκε και πάλι ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Κυβερνητικές πηγές σημειώνουν, επίσης, την ικανότητα του Ινδαρέ στο κοινωνικό καμουφλάζ, ένεκα της οποίας γνωστοί άνθρωποι της τέχνης, όπως ο σκηνοθέτης Π. Βούλγαρης, οι ηθοποιού Ε. Ράντου, Α. Λογοθέτης, Μ. Παπαδημητρίου και άλλοι, τον παρουσιάζουν σαν έναναπό τους πιο ήσυχους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει στη ζωή τους. Ας παραδεχτούν, επιτέλους, ότι έσφαλαν. Η αστυνομία δεν κάνει ποτέ λάθος. Και δε λέει ποτέ ψέματα.
Ψέματα λέει, προφανώς, η φωτογραφία. Τραβηγμένη από μακριά και μάλλον με κινητό, δεν είναι και τόσο καθαρή. Φαίνεται, όμως, ένας άνθρωπος, ημίγυμνος, με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και το μπλουζάκι του να του το έχουν φορέσει κουκούλα, πεταμένος στην ταράτσα, πολύ πρωινές ώρες μέσα στο δεκεμβριάτικο κρύο και την υγρασία, περικυκλωμένος από μισή ντουζίνα μπάτσους. Δεν υπήρχε κουκούλα, το μπλουζάκι τραβήχτηκε κατά τη σύλληψη, δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας, με τη βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε ηλίθιους. Ακόμα κι αν η μπλούζα τραβήχτηκε κατά τη σύλληψη, γιατί δεν του την κατέβασαν οι μπάτσοι, αφού ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει με τα χέρια δεμένα στην πλάτη; Ακόμα και στις χολιγουντιανές ταινίες το βλέπουμε το κόλπο των μπάτσων: τραβούν τη μπλούζα του θύματός τους και τη μετατρέπουν σε κουκούλα, για να τον εξευτελίσουν και να του κόψουν την όραση, βυθίζοντάς τον στο φόβο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζει το δόγμα «νόμος και τάξη» με μαέστρο τον Χρυσοχοΐδη. Οι στόχοι που επέλεξε (πανεπιστήμια, καταλήψεις και «Εξάρχεια») ακολουθούν το γνωστό φασιστικό δόγμα της απομόνωσης κοινωνικών κομματιών που θεωρούνται πιο ευάλωτα, της απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης ενάντια στην «παραβατικότητα», ώστε να εμπεδοθεί ένα κλίμα πειθάρχησης στις απαιτήσεις της πιο άγριας καταστολής, ένα κλίμα τρόμου και αποδοχής της κρατικής βίας ως υπέρτατου κοινωνικού αγαθού.
Αυτά, όμως, δε γίνονται «αναίμακτα», όπως ενδεχομένως θεωρούν κάποιοι. Δεν έχουν κόστος μόνο για εκείνους που δέχονται άμεσα την καταστολή, αλλά ευρύτερα για την κοινωνία. Ο εφιάλτης της οικογένειας Ινδαρέ ήρθε να το επιβεβαιώσει (νωρίς-νωρίς ευτυχώς). Οι άνθρωποι ξύπνησαν αξημέρωτα από τους πολιορκητικούς κριούς των μπάτσων που προσπαθούσαν να σπάσουν την πόρτα του «κάστρου» της κατάληψης. Οταν οι μπάτσοι απαίτησαν να τους αφήσουν να περάσουν μέσα από το διαμέρισμά τους, αρνήθηκαν να επιτρέψουν την παραβίαση του οικιακού ασύλου χωρίς εισαγγελικό ένταλμα. Οι μπάτσοι τους έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ανέβηκαν στην ταράτσα τους. Οταν αυτοί ανέβηκαν στην ταράτσα με τις πυτζάμες για να διαμαρτυρηθούν, τους πλάκωσαν στο ξύλο, τους αλυσόδεσαν, τους τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και τους φόρτωσαν ό,τι κατηγορία μπορούσε να γεννήσει το αρρωστημένο μυαλό τους. Μέχρι και απόπειρα να αρπάξει το όπλο μπάτσου φόρτωσαν στον 55χρονο Ινδαρέ, έναν άνθρωπο που όσοι τον γνωρίζουν δηλώνουν δημόσια και επώνυμα ότι είναι ήσυχος. Και ήσυχος να μην ήταν, τι θα μπορούσε να κάνει μόνος του απέναντι στους Ράμπο των ΕΚΑΜ;
Κι ενώ η σύζυγος και μητέρα των συλληφθέντων περιγράφει τι συνέβη, με τους γείτονες να επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά της και ανθρώπους της τέχνης να δηλώνουν ευθαρσώς ότι την πιστεύουν σε ό,τι λέει, ο Χρυσοχοΐδης καλύπτει απόλυτα τους προκλητικούς ισχυρισμούς της μπατσαρίας, που «φωνάζουν από μακριά» ότι είναι ψεύτικοι.
Μια οικογένεια υπερασπίστηκε το -κατοχυρωμένο υποτίθεται- δικαίωμά της στο οικιακό άσυλο και βρίσκεται αντιμέτωπη με ολόκληρο τον μηχανισμό καταστολής, από την πολιτική του ηγεσία μέχρι τους μπατσοσυνδικαλιστές που έχουν πιάσει στασίδι στα κανάλια. Αυτό σημαίνει «νόμος και τάξη».
Επιμύθιο, τα γνωστά λόγια του πάστορα Νιμέλερ, τα τόσο επίκαιρα:
Οταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα κομμουνιστής.
Οταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης.
Οταν πήραν τους συνδικαλιστές, εσιώπησα,
δεν ήμουν δα συνδικαλιστής.
Οταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον,
που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.
Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου