 |
Αποσπάσματα της ομιλίας του Δ. Κουτσούμπα στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων
Δημοσίευση: Παρ, 30/10/2015 - 14:58
Τελευταία Ενημέρωση: Παρ, 30/10/2015 - 15:25 |
Στη 17η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που πραγματοποιείται στην Κωνσταντινούπολη με θέμα «Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για την ενίσχυση της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το φασισμό, για τη χειραφέτηση των εργατών και των λαών, για το σοσιαλισμό!», μίλησε το μεσημέρι της Παρασκευής ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του:
«Αγαπητοί σύντροφοι,
Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που είμαστε μαζί σας στις εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων εδώ στην Κωνσταντινούπολη.
Ξεκίνησαν οι εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στην Τουρκία (ΦΩΤΟ)
Τελευταία Ενημέρωση: Παρ, 30/10/2015 - 10:16
Από τη συνάντηση
Στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, όπου πραγματοποιούνται από το πρωί οι εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, με θέμα: «Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για την ενίσχυση της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στον φασισμό, για τη χειραφέτηση των εργατών και των λαών, για το σοσιαλισμό!».
Το μεσημέρι θα μιλήσει στη Συνάντηση ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, ενώ το βράδυ θα χαιρετίσει σε διεθνιστική εκδήλωση που διοργανώνει το ΚΚ Τουρκίας.
Στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ συμμετέχουν ακόμη οι Γ. Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ελ. Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ και Λ. Νικολάου - Αλαβάνος, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.
Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγωνιζόμενο τούρκικο λαό, τη συμπαράστασή μας στις οικογένειες των θυμάτων της δολοφονικής προβοκάτσιας που οδήγησε στο θάνατο και σε βαρείς τραυματισμούς εκατοντάδες συνανθρώπους μας στην Άγκυρα, την ώρα που διαδήλωναν για το δίκαιο και την ειρήνη.
Το τελευταίο διάστημα όλη η ανθρωπότητα είχε στραμμένη την προσοχή της στη θάλασσα που συνδέει την Τουρκία με την Ελλάδα. Έβλεπε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με κάθε τρόπο να επιδιώκουν να περάσουν από το Αιγαίο πέλαγος, να φτάσουν από τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί και στη συνέχεια να κατευθυνθούν, σε αναζήτηση μιας καλύτερης "τύχης", σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το "πέρασμα" αυτό αποδείχτηκε μοιραίο για χιλιάδες ανθρώπους, για πολλά παιδιά, που άφησαν την τελευταία τους πνοή παλεύοντας με τα κύματα. Αυτό, όμως, που ώθησε τόσους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τον τόπο τους έχει ονοματεπώνυμο. Είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, που "γεννά" οικονομικές κρίσεις, φτώχεια και ανεργία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στις αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, παλεύει ενάντια στο ναζισμό - φασισμό και τους σημερινούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, που επεδίωξαν μεταξύ άλλων να χρησιμοποιήσουν και το μεγάλο ζήτημα των μεταναστευτικών ρευμάτων για να σπείρουν στο λαό τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό.
Το Κόμμα μας καλεί το λαό, το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε επαγρύπνηση, σε ένταση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες, διεκδικώντας:
- Να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας σ’ αυτές.
- Κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, της Σένγκεν, του Frontex και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ.
- Όχι στα μέτρα της ΕΕ για καταστολή στα σύνορα.
- Απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τα νησιά, τα σημεία εισόδου, στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ.
- Δημιουργία αξιοπρεπών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας. Ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών που σχετίζονται με τη διάσωση, καταγραφή - ταυτοποίηση, στέγαση - σίτιση - περίθαλψη και ασφαλή μεταφορά από τα νησιά στα σημεία εξόδου από τη χώρα.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Η περιοχή μας, η περιοχή που βρισκόμαστε εδώ, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, Μαύρης Θάλασσας και Μέσης Ανατολής, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, "τραβά" σήμερα σαν το "μαγνήτη" εκατοντάδες πολεμικά αεροπλάνα και πλοία, καθώς και παντός τύπου πολεμικά μέσα.
Στρατιωτικά σώματα δεκάδων χωρών, εντός κι εκτός ΝΑΤΟ, πηγαινοέρχονται στα στρατιωτικά γυμνάσια και κάποια από αυτά ήδη χρησιμοποιούνται σε μάχες στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία κ.ά. Όλα αυτά που περιγράφουμε είναι μονάχα η "κορυφή του παγόβουνου" των έντονων και επικίνδυνων για τους λαούς ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Ανταγωνισμών που εκδηλώνονται για το μοίρασμα των πρώτων υλών, των μέσων μεταφοράς των εμπορευμάτων, των μεριδίων των αγορών. Με δυο λέξεις για το καπιταλιστικό κέρδος, που αποτελεί την "κινητήρια δύναμη" της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των συνεπειών των αντεπαναστατικών ανατροπών σε χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, "που ανακάτεψε τα χαρτιά" της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Ο περίφημος ονομαζόμενος πολυπολικός κόσμος δεν είναι άλλος από τον κόσμο των σκληρών ενδοϊμπεριλιστικών αναμετρήσεων που διεξάγονται με οικονομικά, διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, αφού, όπως είναι πασίγνωστο, "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα".
Όλοι γνωρίζουμε πως στην Ουκρανία είχαμε την απροκάλυπτη επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, ενώ είχε ήδη ανατραπεί η προηγούμενη σχέση σοσιαλιστικής συνεργασίας και ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης. Επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που στηρίχθηκε σε δυνάμεις εθνικιστικές έως και ανοιχτά φασιστικές, που έχουν οδηγήσει στο να φυλλορροεί αυτή η χώρα, να βιώνει μια ανείπωτη αιματοχυσία.
Ανάλογη εξέλιξη είχαμε και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου έγινε προσπάθεια καπηλείας και εκμετάλλευσης των λαϊκών πόθων για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Με όχημα τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη επιδιώχτηκε η "ανασύνθεση" των διεθνών συμμαχιών της περιοχής, ενδεχομένως και κάποιοι αστικοί εκσυγχρονισμοί. ΗΠΑ, ΕΕ και οι "σύμμαχοί" τους στην περιοχή, όπως είναι τα αυταρχικά καθεστώτα του Κόλπου και η Τουρκία, στήριξαν, εκπαίδευσαν τους λεγόμενους τζιχαντιστές, το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους.
Ακριβώς αυτές οι μεγάλες αντιθέσεις στην περιοχή αυξάνουν τους κινδύνους γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων, αφού στην ευρύτερη περιοχή μας συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, παλιές και νέες ανερχόμενες δυνάμεις όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία, το Ισραήλ, μοναρχικά αραβικά κράτη του Κόλπου, με υπαρκτό κίνδυνο μεγαλύτερης εμπλοκής και άλλων χωρών, όπως η Ελλάδα.
Μόνο μέσα στο πρώτο 7μηνο της διακυβέρνησής της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχει προτείνει στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ την ίδρυση νέας βάσης στην Κάρπαθο, την ίδρυση Πολυεθνικής Μονάδας Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ στην Κρήτη, αλλά και την επέκταση και ενίσχυση της βάσης της Σούδας!
Ενώ τώρα είναι έτοιμη να αποδεχτεί το αίτημα των ΗΠΑ, ώστε μη επανδρωμένα αεροσκάφη -τα περιβόητα "drones" - της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας να σταθμεύουν σε ελληνικό έδαφος και συγκεκριμένα στην Κρήτη για να βομβαρδίζουν την περιοχή και να δημιουργούν φυσικά νέα κύματα προσφυγικών μεταναστευτικών ροών και να την πληρώνουν πάλι οι λαοί, ο ίδιος ο ελληνικός λαός.
Να, γιατί σήμερα αποκτά μεγάλη σημασία το σύνθημα "ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία να μη χύσει το αίμα του για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των εκμεταλλευτών".
Και αυτό όσον αφορά τους εργαζόμενους των χωρών μας δεν διασφαλίζεται με τη συμμετοχή των χωρών μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που αποδέχονται όλα τα αστικά κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, δήθεν αριστερά και δεξιά, όπως στην Ελλάδα από τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Δεν διασφαλίζεται με τη λογική επιλογής ιμπεριαλιστή, που καλλιεργείται από διάφορα κόμματα, της επιλογής μπλοκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπλοκ διεθνών γεωπολιτικών συμμαχιών.
Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα μια εργατική - λαϊκή εξουσία να αξιοποιεί υπαρκτές αντιθέσεις και διαφορετικά συμφέροντα καπιταλιστικών κρατών και άλλο πράγμα να προσχωρεί σε μία ιμπεριαλιστική συμμαχία, μια καπιταλιστική ένωση κρατών, έχοντας την αυταπάτη ότι αυτό μπορεί να αποβεί σε όφελος της εργατικής τάξης και του λαού, σε όφελος της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.
Πιστεύουμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με στόχο την αποδυνάμωση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, την αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας στη χώρα του ή άλλη χώρα, επιτιθέμενης ή αμυνόμενης.
Για να αξιοποιήσει ένα ΚΚ σωστά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πρέπει να μην εγκλωβιστεί στα σχέδια κανενός ιμπεριαλιστικού κέντρου, να υπερασπιστεί τα ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης στη χώρα του, περιφερειακά και παγκόσμια.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ επιδιώκει να αναδείξει πλατιά τις συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις επεμβάσεις τους, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Υψώνουμε μέτωπο με τις αλυτρωτικές εθνικιστικές κορόνες για απομόνωση των φασιστικών δυνάμεων καθώς και τους υποστηρικτές του ευρωατλαντισμού, όλους όσοι δουλεύουν για τη διαμόρφωση "φιλοπόλεμου ρεύματος".
Το Κόμμα μας θέτει ευθέως το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, υπογραμμίζοντας πως αυτό μπορεί να το εγγυηθεί η εργατική - λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
Τονίζουμε ταυτόχρονα πως η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους κατά τη γνώμη μας έχουν μόνο μία επιλογή:
Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τους πολέμους, να κατευθύνουν τις εξεγερμένες μαχόμενες δυνάμεις στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Θεωρούμε ότι έχουν μεγάλες ευθύνες δυνάμεις που συμμετέχουν στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ψήφισαν υπέρ της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, αποδέχτηκαν τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστών για τη Συρία, όπως νωρίτερα είχαν κάνει με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ.
Στις συνθήκες που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες πως είναι δυνατό μέσα από "στρογγυλά τραπέζια", από "περιφερειακά συστήματα ασφαλείας" να αποσοβηθεί ο πόλεμος. Τα γεγονότα στη Συρία, στην Ουκρανία κ.ά. δείχνουν πως ο "ειρηνικός δρόμος" επίλυσης του προβλήματος μοιράσματος των αγορών κατά καιρούς παραμένει κλειστός για τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό. Και τότε απομένει μια και μόνη "διέξοδος": Το νέο μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής με τη βία, με στρατιωτικές συγκρούσεις, με νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι γεγονός ότι η αστική τάξη της χώρας μας, όπως άλλωστε και η ευρωπαϊκή αστική τάξη, η παγκόσμια, δεν είναι ευθυγραμμισμένη ως προς το ποια συνταγή θα συμβάλει στην ταχύτερη και σταθερότερη καπιταλιστική ανάκαμψη. Γύρω από τις συνταγές και παραλλαγές εκδηλώνεται όλο το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με άξονες και αντιάξονες που αλλάζουν αρκετά συχνά και ενώ έχει συνειδητοποιηθεί ότι το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα στην καπιταλιστική Ευρώπη, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει με τον ίδιο τρόπο τα κεϋνσιανά μέσα, γενικευμένες κρατικές παραγωγικές επενδύσεις και γενικευμένες κοινωνικές παροχές για τόνωση της αγοράς.
Αναμετριούνται στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο ταξικό στόχο οι συνταγές του κεϋνσιανού και φιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης που εναλλάχθηκαν στον 20ό αιώνα και βεβαίως δεν απέτρεψαν κύκλους οικονομικής κρίσης, δεκάδες τοπικούς πολέμους για το ξαναμοίρασμα των αγορών, αλλαγή στις πρώτες θέσεις της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.
Ο χαρακτήρας της στρατηγικής και τακτικής των κομμάτων δεν καθορίζεται από τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό τους (αριστερό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό), αλλά από το πώς ενεργούν απέναντι στα βασικά συμφέροντα των τάξεων της κοινωνίας και πριν απ' όλα απέναντι στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική και την εργατική τάξη. Επίσης από το πώς αντιμετωπίζουν τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, τα οποία εμφανίζουν σημαντική διαστρωμάτωση, διαφοροποίηση συμφερόντων μεταξύ τους και με την εργατική τάξη.
Πολιτική στήριξης των γενικών συμφερόντων της αστικής τάξης ακολουθείται, όχι μόνο από τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα, αλλά και από κόμματα με αριστερές, σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές αναφορές, που καλούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να συμβάλουν, να στηρίξουν στόχους της τάξης των καπιταλιστών, όπως π.χ. "παραγωγική ανασυγκρότηση", "αναβάθμιση της εθνικής παραγωγής - οικονομίας", "εκσυγχρονισμό" οικονομικών και πολιτικών αστικών δομών κλπ. Δηλαδή, σπρώχνουν το λαό να παλεύει με ξένη και όχι με τη δική του σημαία, να διαλέγει τη μια ή την άλλη αντιλαϊκή κυβέρνηση διαχείρισης.
Όπως συμβαίνει και στη χώρα μας, εγκλωβίζεται στο ζήτημα της διακυβέρνησης, "βάζει πλάτη" στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες φθοράς των προηγούμενων αστικών κομμάτων και της σοσιαλδημοκρατίας.
Στις συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, αφ' ενός αναδείχθηκε σε κοινοβουλευτικό κόμμα ο εθνικοσοσιαλισμός - φασισμός, με απόσπαση δυνάμεων από τη ΝΔ, αφ' ετέρου ανασυγκροτήθηκε η σοσιαλδημοκρατία, με τη διαμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενσωματώνοντας και δυνάμεις του οπορτουνισμού της τελευταίας 25ετίας.
Ταυτόχρονα συνεχίζεται και η κινητικότητα και στην κεντροαριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) και στον οπορτουνιστικό χώρο ως ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, άλλες δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι θα συγκροτήσουν νέο επαναστατικό εργατικό κόμμα).
Ορισμένοι καλοθελητές που ενδιαφέρονται τάχα για το δυνάμωμα του ΚΚΕ -κυρίως παλιότερα, τώρα μετά το αποτυχημένο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. έχουν πέσει οι τόνοι βέβαια- μας έχουν εγκαλέσει γιατί δεν προωθούμε συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποια τμήματά του με στόχο να αποτραπεί ο κατήφορος που έχει πάρει το βιοτικό επίπεδο του λαού και μετά βλέπουμε πώς μπορεί ο αγώνας να εξελιχτεί προς το σοσιαλισμό, γιατί υποτίθεται ότι όλοι αυτοί παραμένουν σταθεροί υπέρ αυτής της προοπτικής.
Μας προτείνουν να ξαναδοκιμάσουμε αρνητικά δοκιμασμένες πολιτικές και στην Ελλάδα, π.χ. συνεργασία στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου μετά την απελευθέρωση το 1944 ή στήριξη της Ένωσης Κέντρου από την ΕΔΑ -μέσα από την οποία τότε δρούσαν οι κομμουνιστές- στη δεκαετία του 1960, πριν τη στρατιωτική δικτατορία. Εναλλαγές διαχείρισης δοκιμάστηκαν πριν την κρίση σε πολλά ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, καθώς έχουν δοκιμαστεί κεντροαριστερές και κεντροδεξιές συνταγές, με συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων και άλλων οπορτουνιστικών, ανανεωτικών όπως αυτοαποκαλούνται, που προέκυψαν από απόσχιση από Κομμουνιστικά Κόμματα. Έχουμε γνωρίσει κυβερνήσεις, έστω βραχείας σχετικά διάρκειας, με τη συμμετοχή ακροδεξιών κομμάτων, όπως στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία κλπ. Εναλλαγή ανάμεσα σε κόμματα με διαφορετικές συνταγές αστικής διαχείρισης έχουμε γνωρίσει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Μας προτείνουν να αγνοήσουμε τη σχέση πολιτικής και οικονομίας, μας λένε να ξεχάσουμε ότι παντού στην οικονομία και στο εποικοδόμημα κυριαρχούν τα μονοπώλια και μάλιστα μέσω της συγκεντροποίησης ενισχύονται, ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ επιβάλλει από τα ίδια τα πράγματα μεγαλύτερες δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, νέους περιορισμούς και εκχωρήσεις δικαιωμάτων, αρμοδιοτήτων.
Να ξεχάσουμε δηλαδή ότι η οικονομικά κυρίαρχη τάξη είναι οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια, ενώ η κυβέρνηση, το κοινοβούλιο είναι όργανά τους.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητικό κόμμα, δέχεται τα μονοπώλια, την ΕΕ, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, την ανταγωνιστικότητά τους ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας.
Ειδικά ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύτιμος για την αστική τάξη, κυρίως για την αποσόβηση πολιτικής αστάθειας σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, μεγάλης μείωσης του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος. Μόνο ένα σοσιαλδημοκρατικής αναφοράς κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούσε να αναχαιτίσει μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, όπως παραδέχτηκε και ο Γιούνκερ.
Ορισμένα κόμματα, με διαφορές μεταξύ τους κυρίως στην απόχρωση, αναδεικνύουν ως μείζον ζήτημα, ικανό μάλιστα να προκαλέσει συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, την αντιμετώπιση του "νεοαποικιακού" καθεστώτος στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα, καθώς βρίσκεται υπό την κηδεμονία, τον καταναγκασμό της τρόικας, ότι έχει χάσει ή κινδυνεύει να χάσει την εθνική της υπόσταση και ανεξαρτησία.
Βεβαίως και η Ελλάδα βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση μέσα στις συγκροτημένες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ.). Αυτή όμως η θέση προκύπτει από την οικονομική - πολιτική - στρατιωτική δύναμή της ως καπιταλιστικού κράτους. Από αυτό πηγάζουν οι ανισότιμες σχέσεις που κυριαρχούν μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών-συμμάχων, ανταγωνιστικές σχέσεις που μπορεί να φθάσουν και σε εμπόλεμη ρήξη, που δεν αναιρούν όμως την κοινή βάση της συμμαχίας. Η ιστορία έχει δείξει τι κινδύνους περικλείει η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών, οι ανισότιμες ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους, που, όταν δεν λύνονται οι διαφορές με πολιτικά και οικονομικά μέσα, επιλέγονται τα στρατιωτικά, ο πόλεμος, η κρατική βία. Ο καπιταλισμός δεν προωθεί μόνο την καπιταλιστική διεθνοποίηση, τις διάφορες μορφές ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τυπικές ή και άτυπες, δεν διαπνέεται μόνο από τον κοσμοπολιτισμό, αλλά και από τον εθνικισμό και τον εμπόλεμο διαχωρισμό.
Η αναγόρευση από όλα τα κόμματα του ελληνικού προβλήματος σε πανευρωπαϊκού συνοδεύεται από τη θέση ότι δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή σε εθνικό επίπεδο υπέρ του λαού, πέρα από την εναλλαγή κυβερνήσεων, δηλαδή στο πολιτικό προσωπικό του συστήματος και όχι στην οικονομία. Δεν μπορεί δηλαδή να διεκδικήσει ο λαός μια άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Καλλιεργεί την ουτοπική και συμβιβαστική άποψη ότι ριζικές αλλαγές, ανατροπές, ή θα γίνουν ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη ή και παγκόσμια ή πουθενά. Με αυτό το σλόγκαν ζητούν "αριστερές" κυβερνήσεις, όπως των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υποταγή σε νέα επιδείνωση του εργατικού - λαϊκού επιπέδου ζωής.
Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και εργατικό έλεγχο σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης.
Το θέμα που θέτουμε είναι ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν όχι γενικά οι λαϊκές ανάγκες, αλλά οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Να καταργηθεί η ανεργία, να μειωθούν οι ώρες δουλειάς, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος. Να εξασφαλίζεται σίγουρο μέλλον για τα παιδιά των εργαζομένων, να βελτιώνεται σταθερά και ουσιαστικά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Η ανάπτυξη να μη συγκρούεται με το περιβάλλον, η Υγεία να έχει ως βάση την πρόληψη, το εκτεταμένο δίκτυο αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών και άλλα ζητήματα που τα θέτουμε στις θέσεις μας. Η οικογένεια και κυρίως η γυναίκα να απαλλαγεί από την σχεδόν αποκλειστικά ατομική φροντίδα παιδιών, υπερηλίκων, χρόνια πασχόντων, να έχει εκτεταμένες κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης της μητρότητας, θετικές διακρίσεις για να συνδυάζεται η μητρότητα με την κοινωνική εργασία, να έχει περισσότερο χρόνο διαθέσιμο για πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα και για τη συμμετοχή της στον εργατικό έλεγχο.
Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, που μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών, των ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία σε διάφορους κλάδους της.
Είναι διαφορετική η θέση που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα, ότι απαιτείται νέο "κούρεμα" χρέους, υιοθετώντας τη θέση του ΔΝΤ, και άλλο πράγμα είναι η θέση του ΚΚΕ για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους και όχι μείωση με αντισταθμίσματα, με νέα μέτρα, νέα μνημόνια, νέα αντιλαϊκά πακέτα, με ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, φιλέτων κλπ.
Είναι άλλο πράγμα η προτεινόμενη από μερικούς αποχώρηση από τη Ζώνη του Ευρώ ή η άποψη ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, και άλλο η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ.
Είναι άλλη η θέση του ΚΚΕ για καμία συμμετοχή σε ιμπεριαλιστική ένωση, πράγμα που διασφαλίζεται με την εργατική εξουσία, και άλλη η αποχώρηση από την ΕΕ για να αναβαθμιστεί η συμμετοχή σε άλλα κέντρα.
Είναι άλλη η πρόταση του ΚΚΕ για διακυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και άλλη η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της "αριστεράς". Τώρα, μάλιστα, που ο ελληνικός λαός γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη "την πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά" που ψηφίζει μνημόνια και αντιλαϊκά προαπαιτούμενα.
Στη μια περίπτωση έχουμε ριζική αλλαγή πολιτικής εξουσίας, στην άλλη αλλαγή κυβέρνησης - προσώπων, που θα κινηθεί στην ίδια τροχιά με την προηγούμενη από τη στιγμή που ο ηγέτης των αποφάσεων και των επιλογών για την ανάκαμψη θα είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το Κόμμα μας από τις αρχές της δεκαετίας του '90 αντιπαρατέθηκε στη ρεφορμιστική και οπορτουνιστική αντίληψη ότι ζούμε την περίοδο της επιστροφής στο φιλελευθερισμό, που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός και την ανάγκη λόγω αυτού συγκρότησης του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Αυτή η θέση κυριαρχεί και σήμερα και μάλιστα χρησιμοποιείται και ως βασική αιτία της κρίσης, με το ιδεολόγημα που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ, βασικά η σοσιαλδημοκρατία. Με συγκεκριμένα επιχειρήματα αποκαλύπταμε ότι η εγκατάλειψη της κεϋνσιανής διαχείρισης ήταν μια αναγκαστική επιλογή που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του κεφαλαίου για διευρυμένη αναπαραγωγή, μετά από τη γενικευμένη κρίση στις αρχές της δεκαετίας του '70.
Η μεγάλη λενινιστική κληρονομιά είναι επίκαιρη, το δίδαγμα ότι είναι αδιανόητη η νίκη της εργατικής τάξης, του εκμεταλλευόμενου λαού, ακόμα και η άνοδος της ταξικής πάλης δίχως πάλη με τον οπορτουνισμό, ασίγαστη και ασυμβίβαστη. Άλλο ήταν το περιεχόμενο της πάλης σε συνθήκες εξέλιξης της αστικής επανάστασης και άλλο σήμερα, σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.
Άλλωστε κανένα κόμμα δεν γίνεται κυβερνητικό, αν δεν δώσει ανάλογα διαπιστευτήρια στους καπιταλιστές ως τάξη, σε εγχώρια και διεθνή επιτελεία τους. Το επιβεβαιώνουν και τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μύθος ότι το γενικό εκλογικό δικαίωμα στον καπιταλισμό μπορεί να αλλάξει το συσχετισμό μεταξύ των αντίπαλων τάξεων. Γι' αυτό, το ερώτημα αν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση μπορεί να ωθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας είναι ανεδαφικό και ουτοπικό, θα λέγαμε πλήρως αποπροσανατολιστικό, όπως επιβεβαιώνει και η πείρα του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.
Το ΚΚΕ δίνει σημασία σε όλες τις μορφές πάλης σε συνθήκες μη επαναστατικές, όπως οι σημερινές και αξιοποιεί τον εκλογικό αγώνα και την κοινοβουλευτική δύναμη για να διαφωτίζει το λαό, να αποκαλύπτει τι σχεδιάζεται σε βάρος του, για να βάζει εμπόδια -όσο είναι δυνατό με βάση το συσχετισμό δυνάμεων- σε αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, για να δυναμώνει πριν απ' όλα η ταξική πάλη, να κατανοείται όσο γίνεται από περισσότερους η ανάγκη συνολικής σύγκρουσης και προοπτικής.
Σε αυτά τα πλαίσια το ΚΚΕ δίνει βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, με άνοδο της ταξικής πάλης, στη διεύρυνση των δεσμών του Κομμουνιστικού Κόμματος με νέες δυνάμεις εργατών και εργατριών, άλλων εργαζομένων, αγροτών και αυτοαπασχολουμένων, κυρίως νέων και γυναικών των λαϊκών οικογενειών, με οικοδόμηση γερών ΚΟΒ σε όλους τους τόπους δουλειάς, σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.
Η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, το ναζισμό - φασισμό που σηκώνει πάλι κεφάλι, προϋποθέτει γερά Κομμουνιστικά Κόμματα στις χώρες μας, με στρατηγική σύγκρουσης και ανατροπής, προϋποθέτει συντονισμό και κοινή δράση, κυρίως εξασφάλιση κοινής στρατηγικής δράσης και προετοιμασίας δυνάμεων ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, άνοιγμα του δρόμου για το μοναδικά ελπιδοφόρο μέλλον της ανθρωπότητας, το σοσιαλισμό.
Σήμερα είναι η περίοδος που κρίνεται η ύπαρξη, η διατήρηση και η ανασυγκρότηση της επαναστατικής πρωτοπορίας για να είναι ικανή να κατευθύνει στην επαναστατική διέξοδο τις εξεγερμένες εργατικές - λαϊκές μάζες, εκεί που ανάλογα ωριμάζουν οι διαθέσεις, οι καταστάσεις, λόγω απότομης και γενικευμένης κρίσης της αστικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ, που ανέλαβε την ευθύνη της οργάνωσης των Διεθνών Συναντήσεων μετά την αντεπανάσταση, θα συνεχίσει, παρά τις δυσκολίες, την προσπάθεια, τόσο μέσα από τις Διεθνείς Συναντήσεις, αλλά και μέσα κι από άλλες μορφές, που κατά την εκτίμησή μας όχι μόνο δεν έρχονται σε αντίθεση, αλλά δρουν ενισχυτικά και προωθητικά για την κοινή δράση και τη διαμόρφωση ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος πάνω στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.
Όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τούρκος κομμουνιστής ποιητής, Ναζίμ Χικμέτ: "Την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες… Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές"… Ναι. Όσο κι αν είναι βαριές οι θυσίες μας, αυτόν το σάπιο κόσμο, "αυτό το πειρατικό θα το βουλιάξουμε, θα το βουλιάξουμε, που να σκάσει ο διάβολος/ και θα χτίσουμε ένα κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα"».
Δημοσίευση: Παρ, 30/10/2015 - 13:08
Τελευταία Ενημέρωση: Παρ, 30/10/2015 - 17:52
Τελευταία Ενημέρωση: Παρ, 30/10/2015 - 17:52
Με τη «Διεθνή» ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη την Παρασκευή 30 Οκτώβρη οι εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που φιλοξενεί το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Τουρκία.
Στις εργασίες συμμετέχουν 60 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα απ’ όλο τον κόσμο και συγκεκριμένα αντιπροσωπείες από τα εξής κόμματα: Κομμουνιστικό Κόμμα Αζερμπαϊτζάν, Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, Κομμουνιστικό Κόμμα Αργεντινής, Κόμμα Εργατών Βελγίου, Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα της Βραζιλίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας, Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας, Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία, Δανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό), Κομμουνιστικό Κόμμα Κουρδιστάν-Ιράκ, Κομμουνιστικό Κόμμα Ιράκ, Τουντέχ (Ιράν), Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ιρλανδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών Ισπανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ, Κομμουνιστικό Κόμμα Καζακστάν, Κομμουνιστικό Κόμμα Καναδά, Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας, ΑΚΕΛ, Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα Λάος, Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας, Λιβανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας, Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού, Κομμουνιστικό Κόμμα Μπαγκλαντές, Εργατικό Κόμμα Μπαγκλαντές, Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας, Νοτιοαφρικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας, Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, Παλαιστινιακό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης, Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, Κόμμα των Κομμουνιστών της Σερβίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Σουδάν, Κομμουνιστικό Κόμμα Σρι Λάνκα, Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας (Τσεχία), Κομμουνιστικό Κόμμα, Τουρκία, Κομμουνιστικό Κόμμα Φινλανδίας.
Να σημειωθεί πως οι τουρκικές αρχές αρνήθηκαν να χορηγήσουν βίζα στον εκπρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος Πακιστάν, ενώ οι αρχές της Λετονίας εμπόδισαν την αναχώρηση του Άλφρεντ Ρούμπιξ, προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας.
Η εισαγωγική ομιλία του Κεμάλ Οκουγιάν
Στην εισαγωγική ομιλία του ο Κεμάλ Οκουγιάν, εκπρόσωπος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος, Τουρκία, σημείωσε πως η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό δεν μπορεί να διαχωριστεί από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ντόπια και ξένα, από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Όπως είπε μεταξύ άλλων: «Δεν θεωρούμε τον ιμπεριαλισμό σαν ένα ζήτημα εξωτερικών σχέσεων για την Τουρκία. Ούτε ιμπεριαλισμός σημαίνει εξάρτηση της χώρας. Δεν έχουμε αμφιβολία ότι η Τουρκία είναι ανοιχτή στις επεμβάσεις των ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, σε σχέση με την οικονομία, την πολιτική, τις στρατιωτικές υποθέσεις και τον πολιτισμό μας. Το λέμε αυτό όχι για λόγους τακτικής, αλλά επειδή είμαστε κομμουνιστές και είμαστε επίσης πατριώτες. Σε σύνδεση με αυτό, παλεύουμε για τη διάλυση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που δεν επηρεάζουν μόνο την Τουρκία, αλλά και ολόκληρο τον καταπιεζόμενο κόσμο.
Όμως με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει αυτή την πάλη από εκείνη που διεξάγουμε ενάντια στα ντόπια και ξένα μονοπώλια και ενάντια στο λόγο ύπαρξης των μονοπωλίων, τον καπιταλισμό; Πώς μπορούμε να συνεχίζουμε να παλεύουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εάν δεν σταθούμε ενάντια στις περιφερειακές διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης και στις προσπάθειες και την επιθυμία της να αναδειχθεί σε ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη; Μια καπιταλιστική, αλλά ανεξάρτητη, κυρίαρχη και αξιοπρεπής χώρα αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.
Υπάρχουν παραπάνω από αρκετά παραδείγματα στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που δείχνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε πάντα όταν αφαιρέσαμε την ταξική ανάλυση και το στόχο του σοσιαλισμού από τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι, αφού αφαιρέθηκε ο στόχος του σοσιαλισμού, στη συνέχεια οπισθοχώρησε και η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και τελικά και από το στόχο της αποχώρησης από αυτό».
Αναφερόμενος στο πώς οι κομμουνιστές αντιμετωπίζουν τον πατριωτισμό, αλλά και για τη στάση απέναντι σε διαφορετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σημείωσε: «Καθορίζουμε τον πατριωτισμό ως εξής: Ο πατριωτισμός είναι η θέληση ενός λαού να απελευθερώσει τη χώρα του από κάθε εκμεταλλευτή. Και όχι η κουταμάρα του να δείχνουμε ευαισθησία στην ντόπια αστική τάξη.
Για τον ίδιο λόγο, την ίδια αναγκαιότητα, οι κομμουνιστές ούτε μπορούν ούτε πρέπει να διαλέγουν τον έναν ιμπεριαλιστικό πόλο αντί του αλλού. Ο πιο ισχυρός εχθρός μας σήμερα μπορεί να είναι οι ΗΠΑ ή κάποιο άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Αντίστοιχα η σύγκρουση των συμφερόντων μεταξύ ιμπεριαλιστών μπορεί να δημιουργήσει ορισμένες ευκαιρίες για το κομμουνιστικό κίνημα. Όμως αυτές μπορούν να έχουν ιστορικής σημασίας αποτελέσματα τότε και μόνο τότε όταν θα επιμένουμε με σταθερότητα στην ανεξάρτητη ταξική μας θέση, αντί να παροτρύνουμε την εργατική τάξη να συμμαχήσει με το ένα ή το άλλο τμήμα της αστικής τάξης».
Αναφερόμενος στις εξελίξεις στην Τουρκία, σημείωσε πως ο Ερντογάν και το κόμμα του (ΑΚΡ) διέψευσαν τις ελπίδες που έσπειραν πως μπορούν να εφαρμόσουν στην Τουρκία μεταρρυθμίσεις προς όφελος του λαού. Πλέον και τμήματα της αστικής τάξης της Τουρκίας και ιμπεριαλιστικά κράτη επιδιώκουν την αναδιαμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού στην Τουρκία, με τη συγκρότηση ενός κυβερνητικού συνασπισμού, στον οποίο θα συμμετέχει και το ΑΚΡ, αλλά χωρίς τον Ερντογάν, με ένα αναμορφωμένο και ανανεωμένο CHP (το σοσιαλδημοκρατικό, Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) και μαζί και το HDP (το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, στο οποίο συμμετέχουν διάφορες «αριστερές» δυνάμεις και οι Κούρδοι) σαν ένα πλήρως ενταγμένο στο σύστημα κουρδικό κόμμα.
Σε ό,τι αφορά το κουρδικό ζήτημα, ο εισηγητής σημείωσε πως οι Κούρδοι είναι ένας καταπιεσμένος λαός και το ΚΚ αγωνίζεται ώστε Τούρκοι, Κούρδοι και άλλοι λαοί να ζήσουν μαζί σε ειρήνη και αδελφοσύνη. Υπάρχουν πολλοί Κούρδοι στο κόμμα μας, είπε, που αγωνίζονται γι’ αυτόν το σκοπό. Την ίδια ώρα τόνισε πως διαφαίνεται η επιδίωξη ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να εκμεταλλευτούν το ζήτημα για την προώθηση των δικών τους σχεδίων και πρόσθεσε: «Ο σοσιαλισμός είναι εξίσου αναγκαίος για τους Κούρδους, εκτός κι αν νομίζουν ότι η ελευθερία τους σημαίνει να αποδεχτούν την κυριαρχία του Μπαρζανί και άλλων σαν αυτόν».
Ο Κεμάλ Οκουγιάν αναφέρθηκε στην ανάγκη του συστήματος να δημιουργεί κόμματα «αναχώματα», εμποδίζοντας την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και σημείωσε σχετικά με το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚ στην Τουρκία στις περασμένες εκλογές: «Δεν πρέπει να σας απογοητεύουν οι λίγες ψήφοι που πήραμε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Εμάς δεν μας επηρέασε αρνητικά, καθώς γνωρίζουμε την ισχυρή ιδεολογική τρομοκρατία που υπάρχει. Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να συναντήσετε οποιονδήποτε που προσδιορίζεται ως αριστερός και να μιλάει για την εργατική τάξη ή για την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Το HDP, που έχει μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, συνεχίζει να δέχεται στήριξη από κάποια μονοπώλια του χώρου των ΜΜΕ. Κάποια στελέχη του HDP συνεχίζουν να προσδιορίζονται σαν "μαρξιστές", όμως επισκέπτονται οργανώσεις καπιταλιστών, βγάζουν μαζί όμορφες οικογενειακές φωτογραφίες.
Στην πραγματικότητα, η τάξη των καπιταλιστών χρειάζεται την αριστερά. Το σύστημα στην Τουρκία βιάζεται να οικοδομήσει τη δική του πειστική αριστερή λύση, καθώς εάν δεν το κάνει θα βρεθεί μπροστά σε προβλήματα. Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα το σύστημα θα απειλούνταν. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες, δείτε το PODEMOS στην Ισπανία, τις εξελίξεις στους Εργατικούς της Αγγλίας… Μπορούν όλες αυτές οι εξελίξεις να μην έχουν καμία σχέση με την ανάγκη για τη διαχείριση της κρίσης και τη διάσωση του καπιταλισμού;
Όμως είμαστε σίγουροι και αισιόδοξοι! Το κόμμα μας προστάτευσε τον εαυτό του και κέρδισε την καλή του φήμη συχνά στέκοντας μόνο ενάντια στο ρεύμα. Πάντα πήραμε θέσεις που στη συνέχεια επιβεβαιώθηκαν από την πραγματικότητα, όπως για την ΕΕ, για το ΝΑΤΟ, για την κυβέρνηση του ΑΚΡ. Όταν η διαδικασία που ονομάστηκε "Αραβική Άνοιξη" ταρακούνησε τη Μέση Ανατολή, αμέσως είπαμε ότι κάποιοι αξιοποιούσαν την οργή των αραβικών μαζών για δικούς τους λόγους. Αυτοί που εκμεταλλεύονταν την οργή των λαών ήταν τα διεθνή μονοπώλια. Όλοι εκείνοι που βιάστηκαν να δηλώσουν "αφήστε τη δημοκρατία να ανθίσει πρώτα", αλλά και εκείνοι που υποστήριξαν τα ισλαμιστικά κόμματα, αιτιολογώντας τη στάση τους επειδή "αυτή η επανάσταση είναι η μόνη που μπορεί να γίνει στις αραβικές χώρες", απογοητεύτηκαν. Οι διάφοροι Μούρσι, Σίσι, Ερντογάν και Τσίπρες είναι οι εκπρόσωποι διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης και πάντα θα απογοητεύουν εκείνους που θέλουν να στηριχτούν πάνω τους στο όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας ή της προόδου.
Ναι, αγαπητοί σύντροφοι, το κόμμα μας, που βρέθηκε σε κρίση τον περασμένο χρόνο λόγω του φιλελεύθερου - ρεφορμιστικού ρεύματος που εκδηλώθηκε, τραβάει ξανά το δρόμο του. Δεν θέλουμε να καυχηθούμε, εδώ είμαστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας. Αυτό που θέλουμε είναι να δώσουμε στους συντρόφους μας να καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το εάν ή όχι οι κομμουνιστές θα τα καταφέρουν στην πάλη τους στις δύσκολες συνθήκες της χώρας μας».
Επίσης πρόσθεσε: «Μπορεί να λάβουμε λίγες ψήφους ξανά στις εκλογές που έρχονται. Σίγουρα, πάντοτε βγάζουμε συμπεράσματα από το αποτέλεσμα. Όμως ποτέ δεν βασίζουμε τα σχέδιά μας στην αύξηση των ψήφων μας. Οργανωνόμαστε, δυναμώνουμε την παρέμβασή μας, τις δυνάμεις μας στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς. Σαν κόμμα της εργατικής τάξης, δίνουμε μία ισχυρή ιδεολογική μάχη ενάντια σε εκείνους που μας απειλούν.
Δεν έχουμε αμφιβολία ότι τελικά θα επιτύχουμε στην πάλη μας, που διεξάγουμε στη χώρα μας, που είναι γεμάτη προβλήματα κι εκπλήξεις. Επίσης, δεν έχουμε αμφιβολία ότι κι εσείς θα επιτύχετε στην πάλη σας. Μαζί θα ξεμπερδέψουμε με τη βάρβαρη τάξη πραγμάτων που ονομάζεται καπιταλισμός. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ο μαρξισμός - λενινισμός: Όχι σαν ξεθωριασμένο σύνθημα, αλλά σαν ζωντανός καθοδηγητής για δράση που θα φωτίζει το δρόμο μας».
http://zbabis.blogspot.gr/2015/10/17.html
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή