 |
| φωτ. Οδόφρ. |
"Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται" διαλαλούν οι άνθρωποι των ίσων αποστάσεων στο φλεγόμενο τοπίο. Ναι είναι πολύ όμορφο να καταδικάζει κανείς οποιαδήποτε μορφή βίας. Το πρόβλημα είναι πως ο διαχωρισμός μεταξύ καταδίκης της βίας και αδιαφορίας για τη βία που συμβαίνει μπροστά μας είναι πολύ θολός. Γιατί η καταδίκη της και η αποστασιοποίηση από τα φαινόμενα που την θρέφουν συμβαίνει συνήθως όταν αυτή δεν έχει μπει σπίτι σου.
Αυτές τις μέρές είμαστε μάρτυρες όλοι σε μια απίστευτη παράσταση υπεράσπισης της δημοκρατίας, στα κανάλια, από ένα πλήθος θλιμένων τηλεπερσόνων. Ενα πλήθος που είχαμε συνηθίσει να μας απειλεί, να μας τρομοκρατεί, για το αν θα πάρουμε τη δόση μας, υπηρετώντας ένα σύστημα που τους είχε απαγορεύσει να δείχνουν σκηνές καθημερινής βιαιότητας όπως, συσσίτια, παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία, αυτοκτονίες, ξύλο που έπεφτε στις πορείες, τις απεργίες, ανθρώπους που σκάλιζαν τα σκουπίδα, τα γερόντια που περίμεναν τα σάπια στο κλέισιμο της λαϊκής, τους άστεγους και άλλες ευγενείς κατηγορίες δυστυχισμένων κι εξαθλιωμένων.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τίποτα, για το γεγονός πως η ελληνική κοινωνία μεταλάσσεται βίαια σε κάτι πολύ άσχημο. Πολύ σκοτεινό. Προσπαθούσαν να μας πείσουν πως τα δυο εκατομμύρια που τριγυρνάνε σαν την άδικη κατάρα χωρίς, δουλειά, οι άρρωστοι που δεν βρίσκουν να πάρουν τα φάρμακα, οι άνθρωποι που κοιμόντουσαν τυλιγμένοι σε μια κουβέρτα χωρίς θέρμανση, οι γονείς που δεν είχαν να δώσουν φαί στα παιδιά τους, οι άνθρωποι που φοβόντουσαν πια να σηκώσουν το τηλέφωνο ή ν΄ανοίξουν τη πόρτα για να μην έρθουν αντιμέτωποι με τις εισπρακτικές και τους δικαστικούς κλητήρες, οι ουρές στις εφορίες και τις ΔΕΚΟ με τα παρακάλια για μια παράταση στη πληρωμή από τα χαράτσια, οι ουρές στα μαγαζάκια των τοκογλύφων όπου έβαζαν τη ζωή τους στο ζύγι για λίγα μετρητά, ήταν απλά νούμερα, παράπλευρες απώλειες σ΄ενα εμπνευσμένο πρόγραμμα διάσωσης που θα τους επιστραφεί η ζωή τους όταν το αποφασίσουν οι δανειστές και οι τζογαδόροι των διεθνών οίκων ανοχής.
Σε όλο αυτό το τοπίο δεν εύρισκαν κάποια σκηνή βίας που να αξίζει να μπει στο καλοστημένο δελτίο ειδήσεων. Και τώρα το σπουδαιότερο σύνθημα που γράφητκε στο οτοκιου που έχει γίνει το δεύτερο δέρμα τους, είναι πως καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Δηλαδή σ' ενα τοπίο που αφήνεις μια ολόκληρη κοινωνία έρμαιο της τύχης της, ψυλιάζεσαι πως θα γίνει μπουρδέλο η κατάσταση και θ΄αρχίσει να πέφτει χοντρό ξύλο. Γιατί κάποια στιγμή δεν μπορούν να υπάρχουν μόνο θύματα που τις τρώνε και θύτες που παρελάζουν ανενόχλητοι. Μου χτυπάς το μάγουλο μια φορά και γυρίζω και το άλλο. Αν μου χτυπήσεις και το άλλο μάγουλο υπάρχει ένα πρόβλημα. Μου τελείωσαν τα μάγουλα. Οπότε παίρνεις τη θέση του πλένω τα χέρια μου από το αίμα των άλλων και πετάω τη πρόταση "τον Ιησού ή το Βαραβά" Μνημόνιο ή πείνα? Μνημόνιο ή τανκς? Παριστάνοντας τη θλιμμένη παρθένα που δεν έχει καμμία σχέση με τη ξετσιπωσιά μιας ολόκληρης χώρας. Βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του απλού παρατηρητή φαινομένων, λες και δεν είναι οι ίδιοι που έθρεψαν τα φαινόμενα. Λες και το πρόβλημα στη πατρίδα μας είναι μερικές δολοφονίες που οφείλονται σε κάποιον σειριακό δολοφόνο που θα τον πιάσουμε και μετά θα κοιμόμαστε ήσυχοι....
Την ώρα λοιπόν που η κοινωνία των καναλιών, της Μυκόνου και διάφορων άλλων εξωτικών προορισμών, των απανταχού καραγκιόζηδων, αδιάφορων, καθκιών, συνεχίζει να ζει τη ζωούλα της με ειρηνικό τρόπο λικνίζοντας το κορμί της γλετζέδικα και απολαμβάνοντας τη ζωή σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό γύρω της, υπάρχει μια άλλη κοινωνία που ζει ήδη μέσα στη βία σε όλες τις μορφές της. Και η οποία δυστυχώς δεν έχει το περιθώριο να λάβει "ίσες αποστάσεις" ούτε να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται γιατί οι κλέφτες έχουν ήδη μπει στο σπίτι και της έχουν βάλει το όπλο στη μούρη λέγοντας το κλασσικό και εντελώς ξεκάθαρο "τα λεφτά σου ή τη ζωή σου"
Σ΄ενα συνεχή ψυθιρισμό λοιπόν για μια επερχόμενη καταστροφή, αρχίζουν και δημιουργούνται περίεργες καταστάσεις. Ανθρωποι αποθηκεύουν τρόφιμα κι εφόδια πιστεύοντας πως θα έρθει η αποκάλυψη, παιδιά φτιάχνουν τις βαλίτσες και φεύγουν τρέχοντας εκτός συνόρων, πολίτες θωρακίζουν τα σπίτια για ενδεχόμενη επέλαση των ζόμπι, άλλοι συσπειρώνται γύρω από ομάδες ή κόμματα που δείχνουν να στέκονται απέναντι στην γενικευμένη ασυδοσία, κι άλλοι αναζητούν προστασία σε τάγματα εφόδου. Μια κοινωνία που ευημερεί, που έχει εμπιστοσύνη στη Πολιτεία της, που δεν καταλαμβάνεται από μανία καταδιώξεως από παντός είδους εχθρούς, δεν έχει ανάγκη να φτιάξει ούτε παραστρατιωτικές οργανώσεις, ούτε τάγματα εφόδου, ούτε ομάδες αντίστασης, ούτε σπίτια αμπαρωμενα και ανθρώπους που να εκπαιδεύονται σε μαθήματα επιβίωσης.
Αυτά συμβάινουν σε εμπόλεμες περιοχές Σε κράτη που υπάρχει μια χούντα. Σε κράτη που έχει ξεσπάσει ένας εμφύλιος ή σε άλλα όπου μεγάλα εγκληματικά καρτέλ απειλούν τη ζωή των ανθρώπων . Οταν φωνάζαμε πως η Ελλαδα είναι ένα πρώτο πειραματόζωο για τη νέα μορφή που οραματίζονται τα διεθνή καρτέλ για την ανθρωπότητα, δεν εννοούσαμε πως το πείραμα περιορίζεται μόνο στο πως οι άνθρωποι θα επιβιώσουν με βρούβες, αλλά είναι ένα γενικότερο παρατηρητίο για τη πτώση της δυτικής αυτοκρατορίας η οποία έχει ξεκινήσει γοργά. Τι φαινόμενα θα γεννηθούν από όλη αυτή την κατάσταση. Ποιες είναι οι αντοχές και τα όρια της κοινωνίας. Οι αντιδράσεις. Οι μηχανισμοί άμυνας ή επίθεσης που θα δημιουργηθούν.
Και το σημαντικότερο ποιες μορφές βίας θα υιοθετήσει το κοινωνικό σύνολο για να προστατευτεί από την βία από όπου κι αν προέρχεται, όσο οι εγκάθετοι παπαγάλοι και οι φιλήσυχοι πολίτες θα κρατάνε ίσες αποστάσεις. Οταν συγκεντρώνονται οι αγανακτισμένοι στις πλατείες θα διαλυθούν με τρεις ώρες συνεχούς ψεκάσματος ή θα παραμείνουν στις πλατίες με όποιο κόστος? Οταν θα γίνονται δίαφορα εγκλήματα από τάγματα εφόδου θα αντισταθούν, θα αποστασιοποιηθούν, θα τρομοκρατηθούν, ή θα τα αποδεχτούν? Οσοι φτωχοποιηθούν θα ενωθούν μεταξύ τους και θα παλέψουν για τα δικαιώματά τους ή θα σέρνονται με όποιο τρόπο για να βρουν ένα πιάτο φαί?
Βαθειά μεταλλαγμένη η ελληνική κοινωνία, από χρηματηστήρια, κάρτες, ψεύτικο πλουτισμό, υποβάθμιση πνευματικού επιπέδου, ξεφτύλισμα των αξιών, μεταλλαγμένη σε ένα πλήθος εθισμένων καταναλωτών, βομβαρδισμένη από κάθε είδους σκουπιδαριό, μυημένη στο κράτος της πελατειοκρατείας, της αδιαφάνειας και της κλεπτοκρατείας, ποια αποθέματα θα είχε για να αντιμετωπίσει τους μηχανισμούς μιας ακόμα μεγαλύτερης χειραγώγησής της στη νέα τάξη πραγμάτων? Και με ένα επί πλέον προσόν για τους αρχιτέκτονες της κατρακύλας. Ενας λαός που έχει ακόμα επάνω του τα σημάδια από ένα απανθρωπο πόλεμο, ένα εθνικό διχασμό, μια μακριά περίοδο επιβολής των φαινομένων του ψυχρού πολέμου, μια δικτατορία, και μια τελευταία περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης βομβαρδισμού με κάθε λόγης μηχανισμούς εξαπάτησης και χειραγώγησης.
Τι έχει μείνει τελικά σ΄αυτό το λαό? Πόσες αντοχές ηθικής, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία. Μια χώρα που παλεύει να σταθεί ανάμεσα στις ισχυρές αυτοκρατορίες της δύσης και τις εμπόλεμες ζώνες της ανατολής? Καταρρέει το περίφημο δυτικό μοντέλο κι είμαστε στη μέση. Ετοιμάζονται οι πύραυλοι για τη Συρία κι είμαστε στη μέση. Αναβιωνουν εθνικιστικά μέτωπα και καζάνια που βράζουν, και αναπνέουμε το καπνό τους. Φεύγουν πληθυσμοί από κατεχόμενα εδάφη, από εμπόλεμες ζώνες, από χώρες που αναβιώνουν πρωτοφανή φαινόμενα βίας και σκοταδισμού και έρχονται όλοι εδώ. Το πέρασμα. Το πέρασμα που πρέπει να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ δύσης και ανατολής, μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, στο κέντρο παιχνιδιών πολέμου και ανανέωσης του παγκόσμιου χάρτη, ποιους ηγέτες έχει να κρατήσουν τα ηνία και ποια κοινωνία ικανή να τους επιλέξει ή να τους δημιουργήσει?
Η υποκρισία λοιπόν της μεγάλης μερίδας των διαχειριστών της κοινής γνώμης, ξέρει πολύ καλά πως πατάει στα κάρβουνα, όπως και η περίφημη διανόηση, γνωρίζει ή οσφρίζεται τι συμβαίνει. Και οι πολιτικές παρατάξεις γνωρίζουν πολύ καλά σε τι κρίσιμο σημείο έχουμε φτάσει. Το θλιβερό όμως είναι πως ενώ όλοι αυτοί ξέρουν, εμείς όλοι οι ανώνυμοι πολίτες, τα μέλη της μεγάλης μάζας δεν ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι να κάνουμε για να το αποφύγουμε. Γιατί η μεγάλη μάζα δεν έχει κοινό στόχο. Ούτε κοινά οράματα. Ούτε τις ίδιες ευαισθησίες, ούτε τις ίδιες αξίες. Δεν έχει πλέον ούτε κοινό εθνικό όραμα, ούτε καν κοινό ανθρωπιστικό όραμα. Ενα μέρος έχει αποστασιοποιηθεί από τα κοινά και περιφέρει άσκοπα το τομάρι, κι ένα άλλο μέρος προσπαθεί να παραμείνει προσκολλημένο στα γνωστά μαγαζιά γιατί πρέπει κάπου να είναι, αλλά βλέπει τις αδυναμίες ή την ανικανότητα να διαχειριστούν τη κρισιμότητα της κατάστασης...
Είμαστε σε αδιέξοδο. Και σ΄αυτό ακριβώς το σημείο θα εμφανίζονται "λύσεις" κάθε είδους. Είναι η ώρα που βγαίνουν από τα συρτάρια διάφορες προτάσεις που παίζαν στο παρασκήνιο και που χρησιμεύουν σ΄αυτές ακριβώς τις φάσεις της ιστορίας. Πάντα όταν οι λαοί δεν μπορούν να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, υπάρχουν έτοιμες λύσεις που θα μεθοδευτούν και θα τους κατευθύνουν σε συγκεκριμένο στόχο. Γιατί όπως λέει και το γνωστό σύνθημα αγαπημένο των πολυεθνικών που είναι ο καθρέφτης του καπιταλιστικού μοντέλου, "οι μικροί άνθρωποι έχουν όνειρα, οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν στόχους" Και να είστε βέβαιοι πως μεγάλους ανθρώπους θεωρούν τους ευαυτούς τους. Σκεφθείτε πόσο πιο εύκολο γίνεται όταν οι μικροί άνθρωποι δεν έχουν καν όνειρα πλέον....
Αυτές τις μέρές είμαστε μάρτυρες όλοι σε μια απίστευτη παράσταση υπεράσπισης της δημοκρατίας, στα κανάλια, από ένα πλήθος θλιμένων τηλεπερσόνων. Ενα πλήθος που είχαμε συνηθίσει να μας απειλεί, να μας τρομοκρατεί, για το αν θα πάρουμε τη δόση μας, υπηρετώντας ένα σύστημα που τους είχε απαγορεύσει να δείχνουν σκηνές καθημερινής βιαιότητας όπως, συσσίτια, παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία, αυτοκτονίες, ξύλο που έπεφτε στις πορείες, τις απεργίες, ανθρώπους που σκάλιζαν τα σκουπίδα, τα γερόντια που περίμεναν τα σάπια στο κλέισιμο της λαϊκής, τους άστεγους και άλλες ευγενείς κατηγορίες δυστυχισμένων κι εξαθλιωμένων.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τίποτα, για το γεγονός πως η ελληνική κοινωνία μεταλάσσεται βίαια σε κάτι πολύ άσχημο. Πολύ σκοτεινό. Προσπαθούσαν να μας πείσουν πως τα δυο εκατομμύρια που τριγυρνάνε σαν την άδικη κατάρα χωρίς, δουλειά, οι άρρωστοι που δεν βρίσκουν να πάρουν τα φάρμακα, οι άνθρωποι που κοιμόντουσαν τυλιγμένοι σε μια κουβέρτα χωρίς θέρμανση, οι γονείς που δεν είχαν να δώσουν φαί στα παιδιά τους, οι άνθρωποι που φοβόντουσαν πια να σηκώσουν το τηλέφωνο ή ν΄ανοίξουν τη πόρτα για να μην έρθουν αντιμέτωποι με τις εισπρακτικές και τους δικαστικούς κλητήρες, οι ουρές στις εφορίες και τις ΔΕΚΟ με τα παρακάλια για μια παράταση στη πληρωμή από τα χαράτσια, οι ουρές στα μαγαζάκια των τοκογλύφων όπου έβαζαν τη ζωή τους στο ζύγι για λίγα μετρητά, ήταν απλά νούμερα, παράπλευρες απώλειες σ΄ενα εμπνευσμένο πρόγραμμα διάσωσης που θα τους επιστραφεί η ζωή τους όταν το αποφασίσουν οι δανειστές και οι τζογαδόροι των διεθνών οίκων ανοχής.
Σε όλο αυτό το τοπίο δεν εύρισκαν κάποια σκηνή βίας που να αξίζει να μπει στο καλοστημένο δελτίο ειδήσεων. Και τώρα το σπουδαιότερο σύνθημα που γράφητκε στο οτοκιου που έχει γίνει το δεύτερο δέρμα τους, είναι πως καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Δηλαδή σ' ενα τοπίο που αφήνεις μια ολόκληρη κοινωνία έρμαιο της τύχης της, ψυλιάζεσαι πως θα γίνει μπουρδέλο η κατάσταση και θ΄αρχίσει να πέφτει χοντρό ξύλο. Γιατί κάποια στιγμή δεν μπορούν να υπάρχουν μόνο θύματα που τις τρώνε και θύτες που παρελάζουν ανενόχλητοι. Μου χτυπάς το μάγουλο μια φορά και γυρίζω και το άλλο. Αν μου χτυπήσεις και το άλλο μάγουλο υπάρχει ένα πρόβλημα. Μου τελείωσαν τα μάγουλα. Οπότε παίρνεις τη θέση του πλένω τα χέρια μου από το αίμα των άλλων και πετάω τη πρόταση "τον Ιησού ή το Βαραβά" Μνημόνιο ή πείνα? Μνημόνιο ή τανκς? Παριστάνοντας τη θλιμμένη παρθένα που δεν έχει καμμία σχέση με τη ξετσιπωσιά μιας ολόκληρης χώρας. Βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του απλού παρατηρητή φαινομένων, λες και δεν είναι οι ίδιοι που έθρεψαν τα φαινόμενα. Λες και το πρόβλημα στη πατρίδα μας είναι μερικές δολοφονίες που οφείλονται σε κάποιον σειριακό δολοφόνο που θα τον πιάσουμε και μετά θα κοιμόμαστε ήσυχοι....
Την ώρα λοιπόν που η κοινωνία των καναλιών, της Μυκόνου και διάφορων άλλων εξωτικών προορισμών, των απανταχού καραγκιόζηδων, αδιάφορων, καθκιών, συνεχίζει να ζει τη ζωούλα της με ειρηνικό τρόπο λικνίζοντας το κορμί της γλετζέδικα και απολαμβάνοντας τη ζωή σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό γύρω της, υπάρχει μια άλλη κοινωνία που ζει ήδη μέσα στη βία σε όλες τις μορφές της. Και η οποία δυστυχώς δεν έχει το περιθώριο να λάβει "ίσες αποστάσεις" ούτε να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται γιατί οι κλέφτες έχουν ήδη μπει στο σπίτι και της έχουν βάλει το όπλο στη μούρη λέγοντας το κλασσικό και εντελώς ξεκάθαρο "τα λεφτά σου ή τη ζωή σου"
Σ΄ενα συνεχή ψυθιρισμό λοιπόν για μια επερχόμενη καταστροφή, αρχίζουν και δημιουργούνται περίεργες καταστάσεις. Ανθρωποι αποθηκεύουν τρόφιμα κι εφόδια πιστεύοντας πως θα έρθει η αποκάλυψη, παιδιά φτιάχνουν τις βαλίτσες και φεύγουν τρέχοντας εκτός συνόρων, πολίτες θωρακίζουν τα σπίτια για ενδεχόμενη επέλαση των ζόμπι, άλλοι συσπειρώνται γύρω από ομάδες ή κόμματα που δείχνουν να στέκονται απέναντι στην γενικευμένη ασυδοσία, κι άλλοι αναζητούν προστασία σε τάγματα εφόδου. Μια κοινωνία που ευημερεί, που έχει εμπιστοσύνη στη Πολιτεία της, που δεν καταλαμβάνεται από μανία καταδιώξεως από παντός είδους εχθρούς, δεν έχει ανάγκη να φτιάξει ούτε παραστρατιωτικές οργανώσεις, ούτε τάγματα εφόδου, ούτε ομάδες αντίστασης, ούτε σπίτια αμπαρωμενα και ανθρώπους που να εκπαιδεύονται σε μαθήματα επιβίωσης.
Αυτά συμβάινουν σε εμπόλεμες περιοχές Σε κράτη που υπάρχει μια χούντα. Σε κράτη που έχει ξεσπάσει ένας εμφύλιος ή σε άλλα όπου μεγάλα εγκληματικά καρτέλ απειλούν τη ζωή των ανθρώπων . Οταν φωνάζαμε πως η Ελλαδα είναι ένα πρώτο πειραματόζωο για τη νέα μορφή που οραματίζονται τα διεθνή καρτέλ για την ανθρωπότητα, δεν εννοούσαμε πως το πείραμα περιορίζεται μόνο στο πως οι άνθρωποι θα επιβιώσουν με βρούβες, αλλά είναι ένα γενικότερο παρατηρητίο για τη πτώση της δυτικής αυτοκρατορίας η οποία έχει ξεκινήσει γοργά. Τι φαινόμενα θα γεννηθούν από όλη αυτή την κατάσταση. Ποιες είναι οι αντοχές και τα όρια της κοινωνίας. Οι αντιδράσεις. Οι μηχανισμοί άμυνας ή επίθεσης που θα δημιουργηθούν.
Και το σημαντικότερο ποιες μορφές βίας θα υιοθετήσει το κοινωνικό σύνολο για να προστατευτεί από την βία από όπου κι αν προέρχεται, όσο οι εγκάθετοι παπαγάλοι και οι φιλήσυχοι πολίτες θα κρατάνε ίσες αποστάσεις. Οταν συγκεντρώνονται οι αγανακτισμένοι στις πλατείες θα διαλυθούν με τρεις ώρες συνεχούς ψεκάσματος ή θα παραμείνουν στις πλατίες με όποιο κόστος? Οταν θα γίνονται δίαφορα εγκλήματα από τάγματα εφόδου θα αντισταθούν, θα αποστασιοποιηθούν, θα τρομοκρατηθούν, ή θα τα αποδεχτούν? Οσοι φτωχοποιηθούν θα ενωθούν μεταξύ τους και θα παλέψουν για τα δικαιώματά τους ή θα σέρνονται με όποιο τρόπο για να βρουν ένα πιάτο φαί?
Βαθειά μεταλλαγμένη η ελληνική κοινωνία, από χρηματηστήρια, κάρτες, ψεύτικο πλουτισμό, υποβάθμιση πνευματικού επιπέδου, ξεφτύλισμα των αξιών, μεταλλαγμένη σε ένα πλήθος εθισμένων καταναλωτών, βομβαρδισμένη από κάθε είδους σκουπιδαριό, μυημένη στο κράτος της πελατειοκρατείας, της αδιαφάνειας και της κλεπτοκρατείας, ποια αποθέματα θα είχε για να αντιμετωπίσει τους μηχανισμούς μιας ακόμα μεγαλύτερης χειραγώγησής της στη νέα τάξη πραγμάτων? Και με ένα επί πλέον προσόν για τους αρχιτέκτονες της κατρακύλας. Ενας λαός που έχει ακόμα επάνω του τα σημάδια από ένα απανθρωπο πόλεμο, ένα εθνικό διχασμό, μια μακριά περίοδο επιβολής των φαινομένων του ψυχρού πολέμου, μια δικτατορία, και μια τελευταία περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης βομβαρδισμού με κάθε λόγης μηχανισμούς εξαπάτησης και χειραγώγησης.
Τι έχει μείνει τελικά σ΄αυτό το λαό? Πόσες αντοχές ηθικής, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία. Μια χώρα που παλεύει να σταθεί ανάμεσα στις ισχυρές αυτοκρατορίες της δύσης και τις εμπόλεμες ζώνες της ανατολής? Καταρρέει το περίφημο δυτικό μοντέλο κι είμαστε στη μέση. Ετοιμάζονται οι πύραυλοι για τη Συρία κι είμαστε στη μέση. Αναβιωνουν εθνικιστικά μέτωπα και καζάνια που βράζουν, και αναπνέουμε το καπνό τους. Φεύγουν πληθυσμοί από κατεχόμενα εδάφη, από εμπόλεμες ζώνες, από χώρες που αναβιώνουν πρωτοφανή φαινόμενα βίας και σκοταδισμού και έρχονται όλοι εδώ. Το πέρασμα. Το πέρασμα που πρέπει να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ δύσης και ανατολής, μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, στο κέντρο παιχνιδιών πολέμου και ανανέωσης του παγκόσμιου χάρτη, ποιους ηγέτες έχει να κρατήσουν τα ηνία και ποια κοινωνία ικανή να τους επιλέξει ή να τους δημιουργήσει?
Η υποκρισία λοιπόν της μεγάλης μερίδας των διαχειριστών της κοινής γνώμης, ξέρει πολύ καλά πως πατάει στα κάρβουνα, όπως και η περίφημη διανόηση, γνωρίζει ή οσφρίζεται τι συμβαίνει. Και οι πολιτικές παρατάξεις γνωρίζουν πολύ καλά σε τι κρίσιμο σημείο έχουμε φτάσει. Το θλιβερό όμως είναι πως ενώ όλοι αυτοί ξέρουν, εμείς όλοι οι ανώνυμοι πολίτες, τα μέλη της μεγάλης μάζας δεν ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι να κάνουμε για να το αποφύγουμε. Γιατί η μεγάλη μάζα δεν έχει κοινό στόχο. Ούτε κοινά οράματα. Ούτε τις ίδιες ευαισθησίες, ούτε τις ίδιες αξίες. Δεν έχει πλέον ούτε κοινό εθνικό όραμα, ούτε καν κοινό ανθρωπιστικό όραμα. Ενα μέρος έχει αποστασιοποιηθεί από τα κοινά και περιφέρει άσκοπα το τομάρι, κι ένα άλλο μέρος προσπαθεί να παραμείνει προσκολλημένο στα γνωστά μαγαζιά γιατί πρέπει κάπου να είναι, αλλά βλέπει τις αδυναμίες ή την ανικανότητα να διαχειριστούν τη κρισιμότητα της κατάστασης...
Είμαστε σε αδιέξοδο. Και σ΄αυτό ακριβώς το σημείο θα εμφανίζονται "λύσεις" κάθε είδους. Είναι η ώρα που βγαίνουν από τα συρτάρια διάφορες προτάσεις που παίζαν στο παρασκήνιο και που χρησιμεύουν σ΄αυτές ακριβώς τις φάσεις της ιστορίας. Πάντα όταν οι λαοί δεν μπορούν να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, υπάρχουν έτοιμες λύσεις που θα μεθοδευτούν και θα τους κατευθύνουν σε συγκεκριμένο στόχο. Γιατί όπως λέει και το γνωστό σύνθημα αγαπημένο των πολυεθνικών που είναι ο καθρέφτης του καπιταλιστικού μοντέλου, "οι μικροί άνθρωποι έχουν όνειρα, οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν στόχους" Και να είστε βέβαιοι πως μεγάλους ανθρώπους θεωρούν τους ευαυτούς τους. Σκεφθείτε πόσο πιο εύκολο γίνεται όταν οι μικροί άνθρωποι δεν έχουν καν όνειρα πλέον....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου