Η Πείνα (Hunger, 2008) είναι μια βιογραφική και ιστορική ταινία, ωμού ρεαλισμού, η οποία πέρα από τα πάρα πολλά βραβεία, απέσπασε και κολακευτικά (ως προς το ρεαλισμό της) σχόλια από επιζώντες εκείνης της ιστορίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Steve McQueen.
Η ιστορία εξελίσσεται το έτος 1981 στην «Η» πτέρυγα των φυλακών του Δουβλίνου Long Kesh επονομαζόμενων και ως «ο λαβύρινθος». Κρατούμενοι, σύμφωνα με τα λεγόμενα της τότε πρωθυπουργού της Αγγλίας Margaret Thatcher, είναι κάτι Ιρλανδοί τρομοκράτες του ΙRΑ. Αρέσκονται οι εξουσιαστές (ειδικά μιας τόσο άσχημης, τραγικής και δυσλειτουργικής περιόδου) να αλλάζουν τις λέξεις μήπως και κρύψουν τις απεχθείς πράξεις τους. Ο αγγλικός στρατός κατοχής είναι ο πραγματικός τρομοκράτης, ενώ οι κρατούμενοι είναι καθαρά πολιτικοί κρατούμενοι λόγω της ιδεολογίας τους.
Η ιστορία επικεντρώνεται στα γεγονότα μετά τη σύλληψη των Ιρλανδών που έλαβαν χώρα μέσα στη φυλακή. Έτσι μαθαίνουμε ότι οι κρατούμενοι κλιμακώνουν τις αντιδράσεις τους ενάντια στη βία που τους ασκείται και τις συνθήκες κράτησής τους, από τη «Διαμαρτυρία με τις κουβέρτες» στη «Διαμαρτυρία Βρωμιάς» καταλήγοντας στην Απεργία Πείνας. Τα γεγονότα παρουσιάζονται ακολουθώντας πιστά τις πηγές, τις ανακρίσεις και τις έρευνες που ακολούθησαν και ξαναδημιουργούν με το φακό και τις οδηγίες του σκηνοθέτη τις συνθήκες και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε.
Με ελάχιστους διαλόγους στην αρχή (σημειωτέων ότι ήταν ελεύθεροι, χωρίς σενάριο) αρχίζει να δημιουργείται αυτή η επιβλητική και ζοφερή ατμόσφαιρα των φυλακών που σιγά-σιγά θα οδηγήσει και στη βιογραφία του κυρίως ήρωα εκείνων των γεγονότων, του Bobby Sand – αριστοτεχνικά παιγμένου από τον ηθοποιό Michael Fassbender. Όμως αυτό εγκαταλείπεται για να δώσει τη θέση του στο κεντρικό διάλογο 20 λεπτών ανάμεσα στον ήρωα και τον ιερέα. Ίσως αξίζει να προσθέσουμε εδώ ότι οι δύο ηθοποιοί έζησαν μαζί για 15 μέρες ούτως ώστε να προβάρουν αυτόν το μεγάλο διάλογο για να καταφέρουν να το γυρίσουν μέσα σε μια μέρα και μετά από μόνο 4 προσπάθειες.
Στο διάλογο με τον ιερέα τονίζεται η άποψη πολλών ότι μια απεργία πείνας αν δεν είναι ένας εκβιαστικός τρόπος για να διεκδικήσεις κάτι, τότε είναι μια αυτοκτονία. Οι 66 μέρες που κράτησε αυτή η απεργία πείνας με αποτέλεσμα το θάνατο του Bobby Sands και άλλων 8 συγκρατουμένων του είναι ίσως η πιο βασανιστική δολοφονία που έχει καταγράψει η ιστορία. Και είναι δολοφονία γιατί η βία, η αδιαλλαξία, η αναλγησία και η σκληρότητα της εξουσίας είναι που οδήγησε στην απόφαση για απεργία πείνας και στο θάνατο. Μάλιστα η αλαζονεία της ήταν τόση που αν και μετά το θάνατο των κρατουμένων αποδέχτηκε και τα πέντε αιτήματα των κρατουμένων, εντούτοις δεν το παραδέχτηκε ποτέ.
Πρόκειται για μια ταινία όπου η ιστορία και η τέχνη συμπορεύονται σε ύψη δυσθεώρητα για κοινούς ανθρώπους. Ο σκηνοθέτης πραγματικά μαγεύει με τα έντονα, όμορφα και ταυτόχρονα τρομακτικά, πλάνα του (όπως και ο Goya με τις σκηνές από τον πόλεμο ή τις γερασμένες γυναίκες του) χρησιμοποιώντας ωμό και χωρίς οίκτο ρεαλισμό. Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε.
http://www.stontoixo.com/2015/11/blog-post_13.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου