Του Φώτη Τσικριτέα
Η ανθρωπότητα σαν να μην έμαθε τίποτα από την ιστορίας της μοιάζει να ακροβατεί ξανά στο χείλος της αβύσσου! Ένα αιώνα σχεδόν μετά από τον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, λίγο περισσότερο από ενάμιση αιώνα μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής μας φαίνονται έτοιμες να συμπαρασύρουν στον ξέφρενο και καταστροφικό ανταγωνισμό τους ολόκληρο τον πλανήτη.[1]
Τα όπλα είναι έτοιμα να αρχίσουν να «πολεμούν από μόνα τους». Πράγματι, όπως δείχνουν τα γεγονότα στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία μία επικίνδυνη αλυσίδα εχθροπραξιών και αντιποίνων έχει ξεκινήσει ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία κράτος μέλος του ΝΑΤΟ.Οι Τούρκοι ισχυρίζονται πως την κατάρριψη ενός ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους από τουρκικά και το θάνατο του ενός από τους δύο Ρώσους πιλότους, από τους προστατευόμενους των Τούρκων Τουρκομάνους αντάρτες, ακολούθησε ο βομβαρδισμός πομπής τουρκικών οχημάτων από τη ρώσικη αεροπορία με απολογισμό επτά νεκρούς και δέκα τραυματίες. Οι τελευταίες πληροφορίες και από τις δύο πλευρές περιγράφουν τις προθέσεις τους να πραγματοποιηθεί συγκέντρωση περαιτέρω στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή: τουρκικών τεθωρακισμένων, ρωσικών αεροσκαφών και πυραυλικών συστοιχιών. Η Ρωσία τέλος, εξετάζει μία σειρά από επιθετικά μέτρα και κυρώσεις ενάντια στην τουρκική οικονομία.
Μένει να φανεί αν αυτή η αλυσίδα στρατιωτικών περιστατικών και πολιτικών αποφάσεων αποτελεί μία σκιαμαχία, μία δοκιμή αντοχών και αντιστάσεων, που θα επιλυθεί με διπλωματικά μέσα, ή αν πρόκειται για την απαρχή μίας προσχεδιασμένης κλιμάκωσης. Στην πρώτη περίπτωση, το σημείο μηδέν δεν έχει αποφασισθεί ακόμα και η ευθεία σύγκρουση, μάλλον αναβάλλεται για αργότερα. Στη δεύτερη περίπτωση, το πεδίο ή τα πεδία της μάχης έχουν ήδη επιλεχθεί και ο κίνδυνος ανάφλεξης είναι άμεσος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τίποτα δεν αποκλείει το γεγονός να κορυφωθεί ο ανταγωνισμός άσχετα από τα πότε και τα που, που έχουν σχεδιάσει τα πολιτικά επιτελεία. Κάποια στιγμή, τις αποφάσεις καθορίζουν τα στρατιωτικά σχέδια και οι εκτιμήσεις των συσχετισμών, και το λόγο αναλαμβάνουν κυρίως αν όχι αποκλειστικά οι στρατηγοί.
Μα για μια στιγμή! Κάτι δεν πάει καλά. Πως είναι δυνατόν εν έτη 2015 να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Δεν είναι νεκροί τόσα χρόνια ο Χίτλερ και ο Στάλιν; Δεν κατατροπώθηκε το 1945 το 3ο Ράιχ και το 1989 η σοβιετική σατανική αυτοκρατορία; Η τελευταία μεγάλη απειλή της ανθρωπότητας, ο τελευταίος εχθρός της παγκόσμια ειρήνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας; Έπεσαν στο κενό οι φιλικές παροτρύνσεις του mr. president Ρίγκαν προς το σ/φο γ.γ. Γκορμπατσόφ και οι χοροί των συνεταίρων στο πλιάτσικοΚλίντον και Γιέλτσιν;
Πήγαν χαμένα τα τόσα δάκρυα της αστικής προπαγανδιστικής και απολογητικής ιστοριογραφίας; Άδικα τόσα χρόνια έκρυβε τα αμέτρητα εγκλήματα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου; Μάταια δινόταν άλλοθι στο μεγάλο κατάλογο, γαλαζοαίματων, γραφειοκρατών, παπάδων (της εκκλησίας και της σκέψης), κάθε λογής κεφαλαιοκρατών και λοιπών αρπακτικών, που εις γνώση τους και με κριτήριο τα άμεσα συμφέροντά τους, όπως τα αντιλαμβάνονταν και όπως αντικειμενικά ήταν κάθε φορά, οδήγησαν επανειλημμένα την ανθρωπότητα στο αιματοκύλισμα; Δεν έφτασε επιτέλους στο πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της «Pax Americana», η ώρα της δικαίωσης των «αναγκαίων θυσιών» που έγιναν στο όνομα του «νεωτερισμού»;
Βλέπετε, χρόνια τώρα, η αστική παραμυθολογία ισχυρίζεται ότι το φαινόμενο των «νεωτερικών» πολέμων (εννοούνται οι δύο παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι) υπήρξε το αποτέλεσμα της αρχικής επίδρασης της «προελαύνουσας νεωτερικότητας» στις κοινωνίες (πρόκειται για ένα αυθαίρετα ιεραρχημένο εκλεκτικίστικο συνονθύλευμα από καπιταλιστικά φαινόμενα και δομές).[2]Οι ριζοσπαστικές απαντήσεις των κοινωνιών, πάντα σύμφωνα με την αστική ιστοριογελοιογραφία, ήταν δύο, ο κομμουνισμός και ο φασισμός και ξέσπασαν βίαια. Μάλιστα, στάθηκαν τάχα, παρεκκλίσεις από τη φυσιολογική πορεία των «πολιτισμένων» δυτικών κοινωνιών προς τη σύγχρονη ειρηνική δημοκρατία των αγορών και χρειάστηκαν τρεις πόλεμοι, οι δύο παγκόσμιοι και ένας ψυχρός, ώστε να ξεριζωθούν.
Γιατί, λοιπόν, ταράζεται ξανά ο «ειρηνικός» πια κόσμος μας; Παρασύρθηκαν τελικά, καθηγητές και μαθητές, όσοι πίστεψαν ότι η ιστορία τελείωσε τη δεκαετία του ενενήντα; Όχι! Μας λέει εδώ και χρόνια η επίσημη προπαγάνδα μέσα από χιλιάδες μισθωμένα ή απλώς και πιο επικινδύνως ηλίθια στόματα. Δεν άλλαξε κάτι. Παραμένουν ίδιοι οι φρουροί της παγκόσμιας προόδου. Απλά γεννήθηκαν νέοι εχθροί! Για παράδειγμα, οι εξτρεμισμοί κάθε είδους ( και εννοούνται οι ανταγωνιστικές προς την κραταιά θεωρίες και πρακτικές). Η τρομοκρατία (κάθε λαϊκός αγώνας). Τα κράτη παρίες που υποθάλπουν ή συνεργάζονται με τρομοκράτες (οι μη νατοικοί και τσιράκια τους).Τα δικτατορικά κράτη τρομοκράτες (επιλεκτικά ευαισθησίες περί πολιτεύματος)! Και η υψηλή θεωρία φυσικά από κοντά σιγοντάρει: Παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός διαρκούς πόλεμου των πολιτισμών! Είναι η ανατολή εναντίον της δύσης, ο χριστιανικός εναντίον του ισλαμικού, ο ευρωπαϊκός ενάντια στον ασιατικό πολιτισμό! Με το δυτικό να ταυτίζεται με το «αγαθόν» και ό,τι ξένο να αντιπροσωπεύει κάθε τι το βάρβαρο σε αυτό τον κόσμο.
Να πως φωτοστέφεται η παρεμβατική και επεκτατική πολιτική των ευρω – ατλαντιστών τα τελευταία τριάντα σχεδόν χρόνια. Παρότι, το χιλιόχρονο ευτυχισμένο βασίλειο του καπιταλισμού έχει τάχα πια θριαμβεύσει ενάντια στους επίβουλους της ελευθερίας και δεν υπάρχει πια η ανάγκη των μεγάλων πολέμων· Παρόλο, που ζούμε το θρίαμβο της αγοράς και της οικονομικής αλληλεξάρτησης, που υποτίθεται μετατρέπει αντικειμενικά τους μεγάλους πόλεμους απευκταίους για τους ισχυρούς της εποχής μας· Κάπως πρέπει να δικαιολογηθούν οι αλλεπάλληλοι πόλεμοι που κηρύττουν όλα αυτά τα χρόνια τα κράτη «πρωταθλητές της ειρήνης και της δημοκρατίας».
Η ιστορία ωστόσο, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως διαθέτει οξύ μαύρο χιούμορ και το μονοπώλιο της «μάχης ενάντια στην τρομοκρατία» έσπασε και έγινε σύνθημα και στις σημαίες των νέων ανταγωνιστών των αρχικών σταυροφόρων. Η επέλαση των δυτικών ιμπεριαλιστών στα ανεκμετάλλευτα απομεινάρια του παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης που προέκυψε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ξεκίνησε με το που αυτός κατέρρευσε στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Σχεδόν απρόσκοπτα αυτά τα σχεδόν τριάντα χρόνια πήραν υπό την άμεση ή αμεσότερη κηδεμονία τους μία σειρά από χώρες και περιοχές συμμέτοχες του παλιού σοσιαλιστικού συνασπισμού χωρών ή σχετικά ανεξάρτητες στα όρια της ισορροπίας των δύο μεταπολεμικών στρατοπέδων. Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχή. Και κάπου εκεί το σενάριο άρχισε να χωλαίνει.
Διότι, μέσα στα τριάντα αυτά χρόνια προέκυψαν νέοι ανταγωνιστές των κραταιών δυνάμεων. Χώρες ικανού μεγέθους και πλούτου, οι περισσότερες πρώην αποικίες, ανέπτυξαν την εγχώρια παραγωγή τους και ακολούθησαν με άλματα τα βήματα των παλιών καπιταλιστικών «μητροπόλεων». Συσσώρευσαν κεφάλαια και δειλά εισχώρησαν στις περιφερειακές αγορές και απέσπασαν μερίδια. Ωστόσο, οι δύο κυριότεροι εχθροί των κραταιών ιμπεριαλιστών αναγεννήθηκαν από τις σοσιαλιστικές τους στάχτες. Μέσα σε τριάντα χρόνια η βίαιη παλινόρθωση των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας στις δύο μεγαλύτερες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την Κίνα και τη Ρωσία, δημιούργησε δύο νέες πολυάριθμες αστικές τάξεις. Γέννησε δύο γιγάντιες αστικές τάξεις, δύο χωρών απέραντων πλουτοπαραγωγικών πηγών, επικεφαλείς δύο γιγαντιαίων εργατικών στρατών, χειριστών τεράστιων μέσων παραγωγής.
Μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια σχετικά απρόσκοπτής δυτικο-ιμπεριαλιστικής επέλασης, η πορεία σταμάτησε απότομα στην ανατολική Ουκρανία και στη Συρία. Εκεί, η Ρωσία συνεπικουρούμενη επίσημα και μη από τον διαφαινόμενο πρώτο στην ιστορία ασιατικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, δείχνει αποφασισμένη να διαπραγματευτεί ενεργά τα όρια της μοιρασιάς. Και έτσι, σιγά σιγά ένα σχέδιο χαρακωμάτων δύο σχετικά σταθεροποιημένων αντίπαλων ιμπεριαλιστικών μπλοκ δείχνει να σχηματίζεται σχεδόν ολοκληρωμένα στα μήκη και στα πλάτη του πλανήτη.
Από τη Βαλτική, την Ουκρανία και τον Καύκασο, έως τη Συρία, , το Ιράκ, το Ιράν και το Αφγανιστάν, από την κεντρική και νοτιοανατολική Ασία έως την ανατολική κινεζική θάλασσα, έως τη χερσόνησο της Κορέας και τα στενά που χωρίζουν την ανατολική Σιβηρία από την Αλάσκα, ραγδαία σχηματίζεται ένα σύνορο οριακής αντιπαράθεσης δύο ανταγωνιστικών οικονομικών – πολιτικών και στρατιωτικών συνασπισμών κρατών.
Από τη μία μεριά οι παλιές ευρω-ατλαντικές δυνάμεις που προπορεύονται σε όλους τους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς δείκτες. Από την άλλη, νέες δυνάμεις. Δυνάμεις που ακόμα υπολείπονται των πρώτων, ωστόσο, διαθέτουν ρυθμούς ανάπτυξης ανώτερους, επίσης σε όλους τους δείκτες. Είναι μόνο θέμα χρόνου οι δεύτεροι να ξεπεράσουν τους πρώτους. Είναι μόνο θέμα χρόνου, αν οι συνθήκες παραμείνουν ως έχουν, οι νυν να χάσουν το συγκριτικό πλεονέκτημα που διαθέτουν έναντι των διεκδικητών. Αναλόγως, είναι αδύνατο να παραμείνουν άπραγοι.
Άσχετα πάντως, αν η γενίκευσή του ξεκινήσει τώρα ή αργότερα, στη Συρία, στο Ιράν, στη μέση Ανατολή ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ασίας και του κόσμου, ο πόλεμος είναι ήδη στην ημερήσια διάταξη. Η παγκόσμια κινητοποίηση στρατιών όλων των μεγάλων δυνάμεων σε ασκήσεις, προωθήσεις και πραγματικές συγκρούσεις το αποδεικνύει αναντίρρητα.
Οι προθέσεις εδώ δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία όσο η αναγκαιότητά που υπαγορεύει τις αποφάσεις. Και τίποτα δε συνηγορεί υπέρ των καλών και φιλειρηνικών προθέσεων χωρών που έχουν πέσει σαν τα όρνια πάνω στη μοιρασιά της Συρίας. Τι κι αν ο αξιότιμός τούρκος υπουργός των εξωτερικών μας διαβεβαιώνει για τις ειρηνικές διαθέσεις της Άγκυρας προς τη Μόσχα; Τι κι αν τα ίδια με τον τούρκο ομόλογό του μας διαβεβαιώνει ο κύριος Λαβρόφ; Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της ανταγωνιστικής, κατακτητικής και ληστρικής πολιτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με άλλα μέσα. Και η ανταγωνιστική τους πολιτική καθορίζεται από οικονομικές αναγκαιότητες που επιδρούν πάνω στις αποφάσεις τους με την ισχύ νόμων. Επί του προκειμένου, η μεν Ρωσία εκφράζει την αντικειμενική ανάγκη των νέων αναδυόμενων δυνάμεων να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στον ιμπεριαλιστικό ήλιο, η δε Τουρκία αναλαμβάνει το ρόλο του περιφερειακού «μαντρόσκυλου» του ευρωατλαντισμού.
Η ουσία του ζητήματος ωστόσο, είναι ότι οι μεγάλοι ολιγάρχες και τα πολιτικά τους επιτελεία φλερτάρουν με την καταστροφή και η ανθρωπότητα κινδυνεύει να υποστεί τις συνέπειες ενός πιθανού τρίτου βίαιου ξαναμοιράσματος του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, οι λαϊκές μάζες πληρώνουν τα έξοδα της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που εντείνονται αναγκαστικά λόγω της παγκόσμιας παραγωγικής κρίσης και ύφεσης. Ταυτόχρονα, χάνουν ραγδαία τις όποιες αστικές τους ελευθερίες, για να πειθαρχηθούν στα κελεύσματα των επιθετικών ολιγαρχιών του πλούτου. Για μία ακόμη φορά, κινδυνεύουν να αποτελέσουν την πρώτη αναλώσιμη ύλη στη μάχη των κεφαλαίων για παγκόσμια κυριαρχία.
Χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι και αυτή τη φορά, εάν ξεσπάσει ένας τέτοιος πόλεμος, όπως και αν ξεκινήσει, αναγκαστικά κάποια στιγμή θα λάβει ολοκληρωτικό χαρακτήρα. Όπως και τις άλλες φορές, αναγκαστικά θα κινητοποιήσει όλους τους διαθέσιμους πόρους των εμπλεκόμενων εθνών στην υπηρεσία των αναγκών του και θα στοχεύσει στην ολοκληρωτική καταστροφή του αντιπάλου. Για παράδειγμα, σε ένα τέτοιο πόλεμο, παρά τις όποιες διεθνείς συνθήκες και διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, όπως συνέβη σε κάθε προηγούμενο μεγάλο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κάποια στιγμή θα καταστεί απαραίτητη η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Όπλων που είναι ίσως απαγορευμένα από τη διεθνή κοινότητα, όπλων ωστόσο, που κάποιες περιφερειακές, μα κυρίως όλες οι μεγάλες επικυρίαρχες δυνάμεις διαθέτουν στα οπλοστάσιά τους.
Και κάπου εδώ η ομοιότητες με τους προηγούμενους πολέμους φτάνουν στο τέλος τους.. Γιατί, τα έσχατα όπλα μαζικής καταστροφής στην εποχή μας είναι τα πυρηνικά. Και παρά τους όποιους παροπλισμούς και διεθνείς συνθήκες, συνεχίζουν να υπάρχουν και τα νούμερά τους παραμένουν υπέρ αρκετά για να μας στείλουν όλους ανεξαιρέτως, άμεσα εμπλεκόμενους ή μη, στον αφανισμό που μπορούν να επιφέρουν εξήντα πάνω ή κάτω χρόνια πυρηνικού χειμώνα. Η ανθρωπότητα δεν θα πρέπει να αισθάνεται καθόλου ασφαλής, όταν η χρήση τέτοιων καταστροφικών όπλων επαφίεται στην κρίση και τις επιθυμίες αμερικανών, ευρωπαίων ή ασιατών σωβινιστών στρατιωτικών.
Για μία ακόμη φορά λοιπόν, ξεπροβάλλει μπροστά στον παγκόσμιο θανάσιμο κίνδυνο, το παλιό επαναστατικό σύνθημα. Αυτή τη φορά, ίσως πιο κρίσιμα από ποτέ: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα!
Το παγκόσμιο εργατικό κίνημα όμως, είναι αδύναμο και διασπασμένο. Ενώ, ο σοσιαλισμός είναι αντικειμενικά περισσότερο επίκαιρος και εφικτός από ποτέ, ο υποκειμενικός απαραίτητος όρος για την πραγμάτωσή του υπολείπεται καθοριστικά. Αυτό ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πάλης. Ειδικά σε χώρες εξαρτημένες σαν την Ελλάδα, χώρες μέσης ανάπτυξης και ιστορικής οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης:
Χρειάζεται άμεσα η αφύπνιση των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στον κίνδυνο μιας παγκόσμιας σύρραξης και το τράβηγμα της χώρας και του λαού σε περιπέτειες.
- Επείγει, όπου είναι εφικτό, η δημιουργία ρωμαλέων αντι-πολεμικών αντι-ιμπεριαλιστικών μετωπικών σχημάτων πάλης, που θα συσπειρώνουν πέρα από αυτούς που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και όλους τους απλά φιλειρηνικούς και δημοκράτες πολίτες.
- Είναι άμεση ανάγκη να εξασφαλιστεί από το λαό ότι η όποια ψευδο-αριστερή ή άλλη υποτακτική ελληνική κυβέρνηση, θα αθετήσει τις στρατιωτικές της υποχρεώσεις προς το ΝΑΤΟ, θα κηρύξει ουδετερότητα στην περίπτωση ανάφλεξης και θα σταθεί αλληλέγγυα μόνο προς τα υπόλοιπα ειρηνικά, αμυνόμενα ή καταπιεσμένα έθνη του πλανήτη.
Και αυτό το κρίσιμο έργο πρέπει να αρχίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, σήμερα, με τους όρους που υπάρχουν, με την αστική τάξη στην εξουσία, άσχετα, εάν η καθημερινότητα δεν ευνοεί ακόμα τη μοναδική μόνιμη γιατρειά στην ασθένεια του παρηκμασμένου ιμπεριαλιστικού πολιτισμού.
------------------------
[1] Ο Κριμαϊκός πόλεμος, (1853 – 1856) ήταν η πρώτη μεγάλη διεθνής ένοπλη σύρραξη στην εποχή της βιομηχανίας. Αντίπαλοι ήταν η Ρωσική αυτοκρατορία από τη μία πλευρά και από την άλλη η Βρετανική αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία της Γαλλίας, η Οθωμανική αυτοκρατορία και το βασίλειο της Σαρδηνίας.
[2] Στις θεωρίες περί νεωτερισμού, η βιομηχανία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και επικοινωνίας, η επιστήμη, η μαζική κουλτούρα, το σύγχρονο γραφειοκρατικό κράτος, η δημοκρατία κ.α., αντιπαραβάλλονται στην προ-βιομηχανική κοινωνία και την απολυταρχία. Τα φαινόμενα του ώριμου καπιταλισμού ανακαλύπτονται στην "πρώιμη μορφής τους" στο μεσαίωνα, στην ευρωπαϊκή δύση. Πρόκειται για μία προσπάθεια ανακατασκευής της ιστορίας στα μέτρα της αστικής απολογητικής, που απλά δικαιώνει το σήμερα στο παρελθόν και θάβει τη βίαιη πραγματική ιστορία της γέννησης του καπιταλισμού.
Πηγή:kordatos.org
Πηγή:kordatos.org
http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/2015/11/blog-post_29.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου