(Δευ. 06/04/15 - 12:40)
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ*
Ζούμε σε μια νέα ιστορική φάση. Η ιστορική τομή της 25ης Γενάρη κατέδειξε ότι υπήρχαν δυνατότητες ανατροπής, ότι υπήρχαν δυνατότητες πολιτικής μετάφρασης των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ρηγμάτων που άνοιξε ο συνδυασμός ανάμεσα στην οικονομική κρίση και έναν χωρίς προηγούμενο εξεγερσιακό κύκλο αγώνων.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ όπως αποτυπώθηκε στις επιλογές του μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας είναι μια στρατηγική ήττας, τόσο ως προς την αποδοχή του πλαισίου του ευρώ και της ΕΕ όσο και ως προς την έλλειψη προετοιμασίας για τον αναμενόμενο εκβιασμό από τη μεριά των δανειστών. Είναι μια τακτική που οδηγεί σε μια νέα ταπεινωτική συμφωνία το καλοκαίρι.
Συμπυκνώνει αυτό τα όρια μιας παράδοσης δεξιού ευρωκομμουνισμού και προοδευτικού ευρωπαϊσμού. Σημαίνει αυτό ότι έχει γίνει κόμμα του κράτους και άρα κόμμα που εκπροσωπεί το μακροπρόθεσμό αστικό συμφέρον; Όχι μόνο θα ήταν πρόωρο να πούμε κάτι τέτοιο, μια που αυτό είναι ένα ανοιχτό διακύβευμα της πάλης των τάξεων, αλλά και θα κινδυνεύαμε να διαβάσουμε εσφαλμένα τη συγκυρία και να θεωρήσουμε, όπως π.χ. κάνει το ιερατείο του Περισσού, ότι η αστική τάξη βρήκε την εναλλακτική λύση της και άρα κλείνει κάθε παράθυρο ευκαιρίας για το λαϊκό κίνημα.
Η ανάλυση και η στρατηγική του ΚΚΕ μέσα στην περίοδο πρέπει να θεωρούνται συμπύκνωση μιας ηττοπαθούς ανάγνωσης της συγκυρίας και πρέπει να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή και σίγουρα όχι υπόδειγμα «συνέπειας». Η λογική ότι δεν άνοιξε κανένα ρήγμα, η υποτίμηση της δυναμικής του λαϊκού παράγοντα, ο αχαλίνωτος υποκειμενισμός να εκτιμάται ο συσχετισμός δύναμης με μόνο κριτήριο την εκλογική επιρροή του ΚΚΕ, συμπυκνώνουν την επίμονη και συστηματική άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ να αναλάβει οποιαδήποτε πραγματική ευθύνη σήμερα.
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να αναμετρηθεί με την πραγματική της πολιτική αποτυχία την προηγούμενη περίοδο, αποτυχία που φυσικά δεν μειώνει καθόλου την αποφασιστική και με αυτοθυσία συνεισφορά των αγωνιστών της σε όλους τους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου. Δεν μπόρεσε έγκαιρα να κατανοήσει τον τρόπο που το ερώτημα του ευρώ και του χρέους δημιουργούσε νέες διαιρέσεις αλλά και νέες συγκλίσεις μέσα στην Αριστερά και έδινε την αφετηρία για τη διαμόρφωση ευρύτερου ριζοσπαστικού αριστερού μετώπου γύρω από τις βασικές αιχμές του μεταβατικού προγράμματος. Δεν αντιλήφθηκε ότι η εμπειρία του κινήματος, με κορυφαία στιγμή τις «Πλατείες», έκανε επιτακτική την επανίδρυση της ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα από τη συνάντηση με τις νέες δυναμικές συλλογικής δράσης και δημοκρατίας. Αδύναμη να στοχαστεί πέρα από τα όρια μιας λογικής αντίστασης, δεν αναμετρήθηκε με το ερώτημα της εξουσίας, της κυβέρνησης και της ηγεμονίας αφήνοντας όλο το περιθώριο στο ΣΥΡΙΖΑ να ηγεμονεύσει πάνω στο ερώτημα της αναγκαίας πολιτικής τομής. Στην πραγματικότητα ένα ολόκληρο «παράδειγμα» αριστερής πολιτικής που στηρίχτηκε στον μαχητικό κινηματισμό και τον αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό, έφτασε στα όριά του και πρέπει να το παραδεχτούμε. Η εποχή μας απαιτεί απαντήσεις στρατηγικές, απαντήσεις νέες.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή. Το ενδεχόμενο μιας ταπεινωτικής κυβερνητικής αναδίπλωσης που θα απειλεί να κλείσει το παράθυρο ευκαιρίας που το ίδιο το λαϊκό κίνημα άνοιξε. Απαιτείται επειγόντως η κατάδειξη ότι υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στην ασφυκτική «ευρωκανονικότητα», υπάρχει εναλλακτική λύση και στρατηγική. Με αφετηρία τη παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ και την απειθαρχία απέναντι στις συνθήκες της ΕΕ, τις εθνικοποιήσεις και στόχο τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού παραγωγικού υποδείγματος που να στηρίζεται πάνω στο δημοκρατικό σχεδιασμό και το συνδυασμό ανάμεσα στην ενίσχυση του δημόσιου τομέα και τις αυτοδιαχειριζόμενες / συνεταιριστικές μορφές.
Η αναγκαία αυτή εναλλακτική στρατηγική πρέπει να είναι σε επικοινωνία με τη λαϊκή δυναμική και την ελπίδα που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πρέπει να είναι η πρόταση που δίνει διέξοδο για να μην χαθεί η ελπίδα. Θα πρέπει να είναι όχι μια γενικόλογη κριτική ή καταγγελία, αλλά μια πρόταση, βήμα το βήμα, σημείο το σημείο, ερώτημα το ερώτημα, για το τι πρέπει να γίνει απέναντι στις παλινωδίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Αλλά για να το κάνει αυτό πρέπει σήμερα να είναι μια τοποθέτηση και επεξεργασία που να επικοινωνεί με τις διεργασίες στο λαϊκό κίνημα αλλά και ταυτόχρονα αυτόνομη απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να είναι απλώς, ούτε και κυρίως μια εκστρατεία «διόρθωσης» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια αυτοτελής προσπάθεια άρθρωσης μιας εναλλακτικής κατεύθυνσης.
Αυτό απαιτεί σήμερα κρίσιμες διεργασίες σε όλα τα επίπεδα.
Μαζική δράση και κινητοποίηση για τα άμεσα προβλήματα, άσκηση συστηματικής πίεσης να τηρηθούν οι διακυβευόμενες σήμερα κυβερνητικές υποσχέσεις, προβολή των αιτημάτων του μαζικού κινήματος και προετοιμασία για μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην προοπτική μιας νέας συμφωνίας με μνημονιακό προσανατολισμό.
Επιμονή στο στόχο της διαγραφής του χρέους και μαζική και ολόψυχη στήριξη της Πρωτοβουλίας για τη διαγραφή του χρέους ώστε να αποτελέσει βασικό όχημα σε αυτή την κατεύθυνση αλλά και σημείο αναφοράς και συσπείρωσης ενός ευρύτερου φάσματος αγωνιστών.
Επεξεργασία συγκεκριμένου και εφικτού «οδικού χάρτη» για την έξοδο από το ευρώ και την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, έτσι ώστε να αντιστρέψουμε το καλλιεργούμενο και από την κυβέρνηση κλίμα φόβου για το ενδεχόμενο μιας ρήξης. Συλλογική επεξεργασία ενός εναλλακτικού παραγωγικού και αναπτυξιακού υποδείγματος με βάση την εμπειρία και τους αγώνες των ίδιων των λαϊκών τάξεων.
Διαμόρφωση του αναγκαίου αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου γύρω από αυτή την πολιτική κατεύθυνση, με τολμηρή αναμέτρηση με το θέμα της κυβέρνησης και της εξουσίας, στην αναγκαία συσχέτιση με το ερώτημα ενός σύγχρονου κομμουνιστικού φορέα, ως αναγκαίας πολιτικής και ιδεολογικής ραχοκοκκαλίας μιας τέτοιας προσπάθειας, και προσπαθώντας να ξεδιπλωθεί πλήρως η αναγκαία διαλεκτική κίνημα – μέτωπο – κόμμα. Αυτή η πρόκληση της ανασύνθεσης πραγματικά της «Αριστεράς του άλλου δρόμου» είναι και η μεγάλη ιστορική ευθύνη με την οποία αναμετρώνται, είτε το θέλουν είτε όχι, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΜΑΡΣ, άλλα ρεύματα και τάσεις της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αλλά και τα ρεύματα εκείνα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που αναζητούν δρόμους ρήξης.
Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που αναφέρονται στην επαναστατική προοπτική βρέθηκαν να αποτυγχάνουν στην πρώτη φάση ενός νέου ιστορικού κύκλου. Η ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος έχει να δείξει αρκετές τέτοιες στιγμές. Όμως, αυτό που έκανε πάντα τη διαφορά δεν ήταν το εάν γίνονταν λάθη, αλλά το εάν στη συνέχεια υπήρχαν ή όχι οι συλλογικές διαδικασίες μέσα από τις οποίες το κίνημα μάθαινε μέσα από τα ίδια τα λάθη του.Σήμερα χρειαζόμαστε, περισσότερο ποτέ, μια καταλυτική και καθαρτική διαδικασία αυτοκριτικήςμε σκοπό να μπορέσουμε οι ίδιοι να διαμορφώσουμε μια αναγκαία «αλλαγή παραδείγματος» μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά. Για να μπορέσουμε πραγματικά να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να κοιτάξουμε κατάματα προκλήσεις τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
*Το κείμενο στηρίζεται στην παρέμβαση του Παναγιώτη Σωτήρη στην εκδήλωση «Η πραγματικότητα κάνει επίμονες ερωτήσεις, τι απαντάμε; (Η αριστερά και οι πολιτικές εξελίξεις)» που οργάνωσε η ιστοσελίδα kommon.gr (23/03/15)
Πηγή: ektosgrammis.gr
Δευτέρα 6 Απριλίου 2015
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20160:swthrhs-kommon&catid=104:2010-07-14-16-10-32&Itemid=314
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου