Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΘΕΟΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

(Κυρ. 28/12/14 - 15:55)

Του ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ

Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού οργάνωσε συνέντευξη τύπου-εκδήλωση με βασικό ομιλιτή τον Λεωνίδα Θεοχάρη, ο οποίος διηγήθηκε την περιπέτεια του, η οποία ξεκινάει το 2007, όταν άφησε την Ξάνθη για να έρθει στηΓαλλία να εργαστεί στα ναυπηγεία Saint-Nazaire. Τα όσα αφηγήθηκε φανερώνουν ένα άνευ προηγουμένουδουλεμπόριο που συντελείται στην Ε.Ε. του οποίου στόχος είναι η μείωση του εργατικού κόστους και η αύξηση των κερδών των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Για να καταλάβουμε τι διαδραματίστηκε, πρέπει να εξηγήσουμε πώς λειτουργούν κάποια πράματα στα εν λόγω ναυπηγεία. Η εταιρεία που τα κατείχε το 2007 ήταν η Aker Yards, η οποία εξαγοράστηκε το 2008 από την Κορεατική STX. Όταν δίδεται μία παραγγελία για ένα σκάφος, η εν λόγω εταιρεία αναθέτει κάποια επιμέρους τμήματα του έργου σε εταιρείες αναδόχους (αυτές οι εταιρείες θα αποκαλούνται εφεξής αν1). Συνήθως προκηρύσσεται διαγωνισμός, όπου οι υποψήφιες εταιρείες αν1 καταθέτουν προσφορές και όποια μειοδοτήσει αναλαμβάνει το έργο.

Αυτή η διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα την προσπάθεια για διαρκή συμπίεση του κόστους των αν1, ώστε να κερδίσουν το διαγωνισμό. Από το 2003 και μετά, βρέθηκε ένας «αποτελεσματικός τρόπος» μείωσης του κόστους. Αντί να απασχολούν Γάλλους εργαζομένους, άρχισαν φέρνουν εργάτες από όλην την Ευρώπη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Ρωσία κλπ). Η Ευρωπαϊκή νομοθεσία, όμως, απαιτεί η πληρωμή του εργαζόμενου να γίνεται στα επίπεδα του Κράτους υποδοχής, για όλους τους ευρωπαίους πολίτες, οπότε το κέρδος ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο. Για να υπερβούν αυτό το εμπόδιο, οι εταιρείες αν1 αναθέτουν σε άλλες εταιρείες (θα τις ονομάζουμε αν2) ναβρίσκουν εργαζόμενους από τις παραπάνω χώρες και να τους φέρνουν για δουλειά στη Γαλλία, χωρίς την υπογραφή συμβολαίου. Με άλλα λόγια, καταφεύγουν στη μαύρη και φθηνή εργασία. Ούτε λόγος φυσικά για ασφάλιση, εργασιακά δικαιώματα λοιπά. Όταν το έργο ολοκληρωθεί, ο εργάτης σταματάει να δουλεύει και οδεύει για «άλλες πολιτείες».

Ο Λεωνίδας Θεοχάρης, λοιπόν, ψάχνοντας δουλειά, έμαθε πως έψαχναν εργάτες για την κατασκευή πλοίων στα ναυπηγεία του Saint-Nazaire. Επικοινώνησε με κάποιον «υπεύθυνο» (ο οποίος ήταν Έλληνας), ο οποίος του εξασφάλισε εισιτήριο για τη Γαλλία, μέσω ενός τουριστικού πρακτορείου (δείγμα του ότι υπήρχε δικτύωση σε κάθε χώρα για να βρίσκουν εργατικό δυναμικό και τους έκλειναν μαζικά εισιτήρια για μείωση κόστους). Άρχισε να δουλεύει λοιπόν, μέχρι που είχαν περάσει τρεις μήνες και διαπίστωσε ότι υπήρχε μία «απροθυμία» από τη μεριά της Aker Yards (κατόπιν STX) να υπογράψει συμβόλαιο, και του έδιναν λιγότερα χρήματα από όσα είχαν συμφωνηθεί, και αυτά σε ρευστό! Διαπίστωσε πως το ίδιο γινόταν και με όλους τους υπόλοιπους εργάτες, κανένας εκ των οποίων δεν ήταν Γάλλος. Αποφάσισε λοιπόν μαζί με τους άλλους δύο Έλληνες χριστιανούς (υπήρχαν και αρκετοί Έλληνες Πομμάκοι, γι αυτό το διευκρινίζουμε), να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους και να απαιτήσουν την υπογραφή συμβολαίου.

Η εταιρεία αντέδρασε αμέσως και επιχείρησε να τους πετάξει έξω από το δωμάτιο ξενοδοχείου όπου στεγάζονταν (σημείωση: οι εργάτες που προέρχονταν από πιο «φτωχές» χώρες έμεναν σε άθλιες συνθήκες, σε οκτάδες ανά δωμάτιο σε πανσιόν). Τότε πήραν την απόφαση να προχωρήσουν σε απεργία πείνας στα σκαλιά του Δημαρχείου μέχρι να λάβουν τα δεδουλευμένα τους, τα οποία και έλαβαν την πρώτη Απρίλη 2008, ώστε να μην «χαλάσουν» τη φιέστα που είχε οργανώσει η εταιρεία για την παράδοση ενός πλοίου. Δυστυχώς η υγεία του ενός απεργού πείνας είχε εξασθενίσει τόσο πολύ που πέθανε δύο μέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα. Η Aker Yards-STX ουδέποτε αποδέχτηκε ότι εργάζονταν για λογαριασμό της, καθώς θα αποκαλυπτόταν όλο το κύκλωμα παρανομίας που είχε στήσει.

Με το θάνατο του συντρόφου του, και μην έχοντας τίποτα άλλο να χάσει (αυτή η ιστορία τού είχε στοιχήσει τη διάλυση του γάμου του), ο Λεωνίδας αποφασίζει να συνεχίσει δικαστικά τον αγώνα του με τη βοήθεια του γαλλικού συνδικάτου CGT, ζητώντας την αναγνώριση από την εταιρεία ότι δούλευε για λογαριασμό της και άρα την απόλυση του από αυτήν. Οι γαλλικές ελεγκτικές υπηρεσίες απεδήχθησαν εξαιρετικά μεροληπτικές υπέρ της Aker Yards-STX, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο το 2012 δεν της επέβαλλε κανένα πρόστιμο. Σε αυτό το δικαστήριο η STX ισχυρίστηκε πως πλήρωσε την αποζημίωση στο Λεωνίδα και τους συντρόφους του «όχι γιατί τους είχε προσλάβει, αλλά για να μην χαλάσουν την τελετή του πλοίου».

Σήμερα, η δικαστική διαμάχη έχει φτάσει στο εφετείο, όπου η STX ισχυρίζεται πλέον πως έδωσε την αποζημίωση από «φιλευσπλαχνία», για να μην πεθάνουν οι απεργοί πείνας. Στα δικαστήρια, η SΤΧ υποστηρίζει πως οι εργάτες προσλαμβάνονται από τις αν2, και η αν2 στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν κάποια ELBE, η οποία όμως ήταν ανύπαρκτη. Να πούμε πως ο Έλληνας «μεσάζοντας» που είχε επικοινωνήσει με το Λεωνίδα, δεν του είχε αναφέρει τίποτα για καμία εταιρεία ανάδοχο ή θυγατρική, του είχε μιλήσει για δουλειά στην Aker Yards. Κοντολογίς, έχει στηθεί ένα καλά οργανωμένο κύκλωμα, στόχος του οποίου είναι η παροχή μαύρης, φθηνής εργασίας στους μεγάλους ευρωπαϊκούς κολοσσούς, με τέτοιο τρόπο ώστε εκείνοι να μην στοχοποιούνται (μέσω ανύπαρκτων αναδόχων εταιρειών, θυγατρικών κλπ). Η απάτη είναι τόσο μεγάλη, που φτάνουν στο σημείο όποιος εργάτης τολμήσει να θελήσει να τους αποκαλύψει, να δέχεται απειλές για τη ζωή του (ο Λεωνίδας έχει δεχτεί δύο, μία στη Γαλλία και μία στην Ελλάδα).

Οι εργάτες που απασχολούνται στα εν λόγω ναυπηγεία διστάζουν να ορθώσουν ανάστημα, δεδομένου ότι θα πρέπει να βρουν το δίκιο τους σε κάποια αίθουσα δικαστηρίου (εξαιρετικά δύσκολο αν υπολογίσουμε την ταξική μεροληψία της «Δικαιοσύνης», αλλά και το υψηλό κόστος για έναν εργάτη να πληρώσει δικηγόρο και ότι η δουλειά δεν είναι μόνιμη αλλά προσωρινή). Αν προσθέσουμε και τιςαπειλές, καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να τα βάλει μέχρι τέλους με όλο αυτό το κύκλωμα.

Ο αγώνας του Λεωνίδα δεν είναι ένας μεμονωμένος, ασήμαντος αγώνας. Η πρακτική που περιγράφουμε παραπάνω χρησιμοποιείται εκτεταμένα στη Γαλλία σε 300.000 εργαζομένους, με αποτέλεσμα να παρακάμπτονται θεμελιώδη ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, όπως και οισυλλογικές συμβάσεις εργασίας. Πρόκειται για έναν τυπικά παράνομο μηχανισμό ο οποίος επωφελείται της ελεύθερης διακίνησης ατόμων στην ΕΕ ώστε να ρίχνει τα μεροκάματα και να αυξάνει τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Ως εκ τούτου, μία ενδεχόμενη θετική έκβαση της δίκης, θα έχει σαφείς πολιτικές προεκτάσεις, καθώς θα ξεγυμνώνει τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην ΕΕ, οι οποίες αβαντάρουν όλο αυτό το παράνομο σύστημα. Αν δικαιωθεί ο Λεωνίδας και το εφετείο στις 30 Ιανουρίου καταδικάσει την SΤΧ, τότε είναι σίγουρο πως θα ανοίξει μία πολύ σημαντική ρωγμή, η οποία αν συνδιαστεί με δυναμικούς αγώνες θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία ανάσχεση της πορείας προς τον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο βαδίζουμε ολοταχώς. Ο αγώνας αυτός αξίζει να διαδωθεί και να ενισχυθεί στην Ελλάδα, στη Γαλλία, αλλά και σε όλην την Ευρώπη.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19021:2014-12-28-13-56-33&catid=42:ergasiakes-sxeseis&Itemid=168