Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης έφυγε πριν λίγο αναπάντεχα από τη ζωή, στα 56 του χρόνια. Την Τετάρτη, 21 Μαΐου θα γίνει η κηδεία του, στις 5.30, στο νεκροταφείο Αγίων Αναργύρων. «Αριστοκράτη και βάνδαλο» τον χαρακτήρισαν στο επικήδειο μήνυμα η οικογένεια και οι σύντροφοί του. Οι σύντροφοί και οι φίλοι του. Οι φίλοι και όσοι τον ξέραμε. Πώς τον ξέραμε;...
... Το τυπικό βιογραφικό του είναι πως:
«ο Μιχαήλ Πρωτοψάλτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 από γονείς φιλολόγους. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη Μέση Εκπαίδευση στη σχολή Μωραΐτη, σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, Ηλεκτρονικά στα ΚΑΤΕΕ Αθήνας και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το Φεβρουάριο του 1973, στα κυνηγητά γύρω από την κατάληψη της Νομικής και λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου, στη διαδήλωση μετά το μνημόσυνο του Παπανδρέου παίρνει το βάπτισμα του πυρός. Στην εξέγερση του Νοέμβρη η συλλογική ψυχική ανάταση του μαζεμένου κόσμου έξω από το κατειλημμένο Πολυτεχνείο, η αίσθηση ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί της ιστορίας τους και η μέθεξη στην εξέγερση, στη γιορτή χωρίς αρχή και τέλος, τον σημαδεύουν ανεξίτηλα. Στην ιωαννιδική δικτατορία μαζί με συμμαθητές του φτιάχνει μια μικρή αντιστασιακή ομάδα. Στη Μεταπολίτευση αναμιγνύεται ενεργά στο αναρχικό κίνημα της εποχής, εκδίδει το περιοδικό «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», συμμετέχει σε αναρίθμητες επιτροπές αλληλεγγύης σε κρατουμένους και υπεράσπισης πολιτικών, κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 1978-79 συμμετέχει στις αυτόνομες ομάδες και στις φοιτητικές καταλήψεις και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πρωταγωνιστεί στην έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Αλληλεγγύη». Για τη δράση του επανειλημμένα έχει συλληφθεί, διωχθεί και φυλακιστεί ενώ έχει υποστεί 13 (!) κατ’ οίκον έρευνες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αναθεωρεί πολλά από τα θέσφατα του αναρχισμού (κυρίως σε θέματα βίας και μη συμμετοχής στους θεσμούς), εκδίδει το αντιεξουσιαστικό-εναλλακτικό περιοδικό «Τα Άνθη του Κακού» και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας προσχωρεί στην Οικολογική Εναλλακτική Ένωση Πολιτών, γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη των Οικολόγων Εναλλακτικών και υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και εθνικό κοινοβούλιο στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90. Το 1998 ιδρύει τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος», έναν πολιτικοποιημένο εκδοτικό οίκο που εκδίδει ως επί το πλείστον ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ιστορικά, οικολογικά και φεμινιστικά βιβλία καθώς και κόμιξ. Από το 2001 το «Βιβλιοπέλαγος» επεκτείνει τη δραστηριότητά του και στη διακίνηση βιβλίου διακινώντας τίτλους από δεκάδες ανεξάρτητους, προοδευτικούς και ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους και πολιτικές συλλογικότητες, στην προσπάθεια να αναδειχθούν ζητήματα που η τηλεόραση και τα μεγαθήρια της πληροφόρησης υποβαθμίζουν. Πολιτικά εμπνέεται από τη θεωρία της κοινωνικής οικολογίας του Μάρεϊ Μπούκτσιν. Σήμερα εργάζεται ως φυσικός ενώ παράλληλα διευθύνει τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος» και το ομώνυμο πρακτορείο διακίνησης βιβλίου.
Είναι πατέρας δύο παιδιών».
Εδώ τελειώνει το επίσημο βιογραφικό του.
Εύα και Ορφέας. Αυτά είναι τα παιδιά του. Γιατί, όταν λέμε ονόματα, το θέμα γίνεται προσωπικό. Και λέμε ονόματα, για να γίνει το θέμα προσωπικο. Γιατί, στα 30 μου, δεν πρόλαβα ούτε την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, ούτε “Τα Άνθη του Κακού”... πρόλαβα όμως το “Βιβλιοπέλαγος”. Εξαιρετικές εκδόσεις. Οι τίτλοι ένας κι ένας. Όποιος μπει στο “biblionet”, που ευτυχώς υπάρχει ακόμη, θα τους βρει όλους. Τόσο είχα εντυπωσιαστεί από τις εκδόσεις αυτές που έψαχνα τον εκδότη τους για χρόνια. Τελικά τον συνάντησα, για μία μόνο φορά. Είπαμε να κάνουμε συνεντευξη. Δεν προλάβαμε. Πειράζει, δεν πειράζει... όπως και νάχει, δεν προλάβαμε. Γιατί έφυγε “εκτάκτως” από τη ζωή. Αλλά, το παίρνω προσωπικά. Μία φορά τον συνάντησα, αλλά αυτό το φευγιό το παίρνω προσωπικά.
Γιατί έβγαζε ωραία βιβλία. Πολύ ωραία βιβλία. Γιατί τα έβγαζε με κάθε κόστος. Γιατί έξέδωσε πραγματικά εναλλακτικά (αυτός είναι ο νέος χαρακτηρισμός του παλαιότερου “εκσυγχρονιστικού”) περιοδικά. Γιατί κανείς δεν βγάζει τέτοια πλέον. Όχι, κανείς. Γιατί μου λείπουν οι υπότιτλοι. Τότε τα περιοδικά είχαν και υπότιτλους: “Βαβελ - περιοδικο κομιξ και όχι μονο” (όπου όλοι γνωριζαν πως το βάρος είναι στο “και όχι μονο”), «Ανοιχτή Πόλη – περιοδικό για τα περάσματα που δε βρεθηκαν ποτέ” (το μοναδικό ελληνικό περιοδικό που ήταν μέλος του διεθνούς Underground Press Syndicate).
Το παίρνω προσωπικά, γιατί θέλω να βλέπω ζωντανούς όσους είναι υπεύθυνοι ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις τους. Γιατί δε θέλω να μου κάνει μάθημα αριστεροσύνης ο κάθε Αιμίλιος Ζαχαρέας – πεθερός του Ρουσσόπουλου – εν έτει 2014. Γιατί βαρέθηκα να βλέπω και να ακούω στα 30 μου παλιούς αριστερούς, γεννήτορες της γενιάς του Πολυτεχνείου να μιλούν με αγένεια (δεν σχολιάζω καν αυτά που λένε). Γιατι βαρέθηκα τη ματαιοδοξία – από τους τηλεοπτικούς Κωστόπουλους μέχρι τους πολιτικούς Σπηλιωτόπουλους, αλλά και το γείτονά μου που έχει γίνει ίδιος με αυτούς και απαράλλαχτος (χωρίς φυσικά να έχει ισάξιο λογαριασμό τραπέζης. Έχει όμως ίδια ηθική! Χωρίς καν να τον πληρώνουν! Άρα, καμία δικαιολογία!). Γιατί δεν θέλω να ακούω πια πως όταν κάποιος εκφράζεται προσωπικά, δηλαδή “από θέση”, γίνεται γραφικός.
Το παίρνω προσωπικά αυτό το θάνατο, γιατί, χωρίς να τα γνωρίζω, ξέρω τα παιδιά του. Τα λένε Εύα και Ορφέα.
http://tvxs.gr/news/politismos/efyge-apo-ti-zoi-o-agonistis-ekdotis-mixalis-protopsaltis-tis-noras-ralli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου