Περί του αλάθητου των εκλογικών αποτελεσμάτων, αυτό που έχω να πω είναι ότι η φολιδωτή ουρά που κρύβει η δημοκρατία κάτω από τα φουστάνια της είναι η ίδια η πλειοψηφία που…
επικαλείται ως το βασικό προσόν υπέρ της.
Η πλειοψηφία, μια αυθαίρετη και ολοκληρωτική έννοια, δεν δίνει λογαριασμό, άρα δεν είναι ελέγξιμη – αποφασίζει de facto, σύμφωνα με τους δημοκράτες.
by…Παναγιώτης Χατζηστεφάνου
Η πλειοψηφία όμως δεν είναι ιδανική. Δεν αποτελείται από διαφωτισμένους, ενημερωμένους, έξυπνους πολίτες που έχουν ξεπεράσει τις όποιες αγκυλώσεις του περιβάλλοντος τους και έτσι επιλέγουν πολιτικό αντιπρόσωπο με γνώμονα την ικανότητα του να εκπροσωπήσει τα κατόπιν κριτικής σκέψης διαμορφωμένα λαϊκά αιτήματα.
Η πλειοψηφία είναι τυραννική, πραξικοπηματική, και ναι, η πλειοψηφία είναι συντηρείται σε μια τεχνητή ηλιθιότητα χωρίς να απεμπολεί κανείς, εκτός από την ίδια, τις ευθύνες της αυτοβελτίωσης και της αφύπνισης της.
Επίσης όμως είναι γεγονός πως, εκ γενετής και μέχρι θανάτου, εσκεμμένα και κατόπιν σχεδίου, η πλειοψηφία εκμαυλίζεται και εθίζεται μεθοδικά και καθ’ υπαγόρευση σε κάθε είδους νοητικό, ηθικό και αισθητικό σκουπίδι με αναπόφευκτο αποτέλεσμα η μάζα να θεωρεί κανόνα, μονόδρομο ή ακόμα και να αποθεώνει κάθε είδους μετάλλαξη της εξουσίας που διαχειρίζεται την συνείδηση των πολλών.
Το μεγάλο κόλπο της διαφθοράς της πλειοψηφίας έχει στημένη μια παγίδα σε κάθε γωνία που στρίβει η ζωή ενός μέσου Έλληνα πολίτη και καλλιεργεί από ένα σημείο και μετά ένα είδος μοιρολατρίας, επιβάλλει ένα αδιεξοδικό καθεστώς που μιμείται την φυσική κατάσταση των πραγμάτων.
Η επίθεση εναντίον της νοητικής, ηθικής και ψυχικής ακεραιότητας καραδοκεί παντού – σε απαράδεκτα σχολεία, όπου σέρνονται νοητικές χολέρες μεταδίδοντας εθνικιστικές διαστρεβλώσεις και θρησκευτικούς προσηλυτισμούς, σε πατριαρχικά περιβάλλοντα όπου η κατάχρηση εξουσίας είναι καθημερινότητα, σε πανεπιστήμια όπου αλωνίζουν μαφίες που εξευτελίζουν την πολιτική συνείδηση υποβιβάζοντας την στο επίπεδο μιας πενταήμερης εκτόνωσης στην Μύκονο, σε εκπομπές από τηλεοπτικά κανάλια ιδιωτικών συμφερόντων που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις οι οποίες υπάκουα διαγράφουν τα χρέη των καναλαρχών προς το κράτος, στο ίδιο το κράτος που διαμορφώνεται κατά το δοκούν της διαπραγμάτευσης μεταξύ μιας κατάφωρα παρεμβατικής Εκκλησίας που αναδιανέμει ανεξέλεγκτη την δημόσια περιουσία με την εκάστοτε τηλε-ανακηρυχθείσα κυβέρνηση – παντού ο Έλληνας είναι αντιμέτωπος με μια διαπλοκή φαυλότητας που ξεπερνάει και την πιο νοσηρή συνομωσιολογική φαντασία.
Όμως, αντί να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι – οι παραισθήσεις ενός ταραγμένου, παραπλανημένου, διεφθαρμένου και έντρομου συλλογικού υποσυνείδητου – το τετελεσμένο γεγονός της απόφασης των περισσότερων μασκαρεύεται ως υπεροχή της κοινής γνώμης, έχουσα αδιαμφισβήτητη εξουσία, θαρρείς θεόδοτη, που επιβάλλεται, αντανακλαστικά και χωρίς περίσκεψη, αγιοποιώντας την αριθμητικής δύναμη όσο παραπλανημένοι και αν είναι εκείνοι που την συνθέτουν.
Εν τέλει, πίσω από τις αφαιρέσεις των αριθμών και της διεφθαρμένης συνείδησης που τους διαμορφώνουν, δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά η βία. Περισσότεροι ομοϊδεάτες, αναγωγικά, σημαίνουν απλά μεγαλύτερος στρατός, έτοιμος να συγκρουστεί με οποιονδήποτε τρόπο, στρατηγική ή τακτική απαιτεί η εκάστοτε πολεμική συνθήκη.
Ο πόλεμος, όπως πλέον γνωρίζουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον αδηφάγο νεοφιλελεύθερο οικονομικό Ναζισμό, δεν είναι μονοδιάστατο φαινόμενο, δεν είναι πάντα μια κινηματογραφική σκηνή, με νάρκες να σκάνε ύπουλα ενώ μουτζουρωμένοι πρωταγωνιστές διακινδυνεύουν την ζωή τους προκειμένου να σώσουν την αγαπημένη τους από τις ορδές βάρβαρων βιαστών που επελαύνουν αμείλικτα.
Υπάρχουν πολλών ειδών πόλεμοι – ο ψυχρός Πόλεμος, ο πόλεμος νεύρων, ο ψυχολογικός πόλεμος, η πάσης φύσης εκστρατεία που εκτυλίσσεται χωρίς βομβαρδισμούς, κεκλεισμένων των θυρών σε διαδρόμους εξουσίας που φροντίζει να παραμένει αόρατη από τους υπηκόους της.
Τα κίνητρα του πολέμου επίσης μπορεί να είναι πολλά και διάφορα, από μεγαλοπρεπή μέχρι τιποτένια. Αν επιλέγεις να συμμαχήσεις με την δίκαιη και ανθρωπιστική πλευρά ενός οποιουδήποτε πολέμου, για να αναγνωρίσεις και να διακρίνεις ποιος είναι αντίπαλος θα πρέπει να ψάχνεις τον κοινό παρονομαστή του κακού, δηλαδή την απληστία και την κτηνωδία.
Στο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο απληστία θεωρείται η απόκτηση πλούτου με παράνομα μέσα, δηλαδή οι ύπουλες μεθοδεύσεις μέσω των οποίων διάφοροι ιδιώτες πλουτίζουν ενώ, ή ακριβώς επειδή, βλάπτουν άδικα το γενικό συμφέρον.
Το γενικό συμφέρον δεν είναι μια ουτοπική αερολογία – είναι οι θεμελιώδεις μηχανισμοί στους οποίους μια κοινωνία εμπιστεύεται την σύννομη λειτουργία της.
Η δημόσια περιουσία και τεχνικές υποδομές, η δικαιοσύνη, η παιδεία, ο σεβασμός στα ανθρώπινα, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η ελευθεροτυπία – όλα αυτά δεν είναι καλολογικά στοιχεία σε ευχολόγια αλλά επιβιωσιακές προτεραιότητες με αντικειμενικές παραμέτρους λειτουργίας και ύπαρξης.
Σ’ αυτές τις εκλογές ας επιδείξει η πλειοψηφία να σεβαστεί τον εαυτό της.
Να αποδείξει ότι την ενδιαφέρει κάτι περισσότερο από απλά να επιβάλλει την θέληση της, αλλά να προασπιστεί τα ίδια της τα συμφέροντα, που τόσο επλήγησαν από το παρών καθεστώς. Και μιλάω για το συνολικό καθεστώς, μηντιακό, δικαστικό, εκτελεστικό, που έχει οδηγήσει την Ελλάδα στην παρούσα άβυσσο, όχι μόνο την κυβερνητική ηγεσία.
Ας ψηφίσει η πλειοψηφία εκείνους που, αν μη τι άλλο, παραδέχονται την πραγματικότητα, συμφωνούν δηλαδή ότι η παρούσα τροχιά δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει σταθερή.
Η σταθερότητα την παρούσα στιγμή είναι λάθος αφού θα συντηρήσει την υπάρχουσα τραγική πραγματικότητα. Μόνο η αποσταθεροποίηση μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά.
Πολλοί επιμένουν ότι η εναλλαγή προσώπων στην εξουσία δεν επηρεάζει σε τίποτε τις εξελίξεις μιας χώρας που είναι ενταγμένη, αν όχι δεμένη χειροπόδαρα, σε ένα χαοτικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αφού οι προσωπικές επιλογές του κάθε πρωθυπουργού της ελάχιστη επιρροή έχουν στην πολιτική των οικονομικών δυναμικών που διαμορφώνουν τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά δεδομένα.
Αυτή είναι μια στενόμυαλη, οικονομοκεντρική οπτική ανάγνωσης της ιστορίας. Αν δει κανείς το συνολικότερο τοπίο στο οποίο εξελίσσεται η ανθρωπότητα θα διαπιστώσει αμέσως ότι η οικονομία είναι μόνο μια από τις πολλές διαστάσεις που διαμορφώνουν την οποιαδήποτε πολιτισμική πραγματικότητα.
Η ανάγκη για επιτακτική αλλαγή στις κυβερνητικές ισορροπίες στην Ελλάδα είναι απαραίτητη όχι επειδή η όποια διάδοχη κυβέρνηση θα έχει κάποιο οικονομικό θαύμα να προτείνει, αλλά επειδή τουλάχιστον εκείνος που θα αναλάβει αύριο, σήμερα παραδέχεται αυτό που όλοι αναγνωρίζουμε ως αλήθεια, δηλαδή ότι η παρούσα πορεία δεν μπορεί να συνεχίσει, απλά δεν πάει άλλο, για πολλούς και διάφορους λόγους, εκ των οποίων ο οικονομικός είναι βασικός, αλλά όχι ο μοναδικός.
Η εμμονή της παρούσας κυβέρνησης περί ανάπτυξης, εξόδου από την κρίση και επανάκαμψης στις αγορές είναι ένα σενάριο που αφορά μόνο εκείνους που κερδίζουν από όλα αυτά – δηλαδή τους μεγάλο-εργολάβους και τα τραπεζικά ιδρύματα που έχουν επενδύσει αποβλέποντας στις συγκεκριμένες εξελίξεις. Αντίθετα, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο εξαθλιωμένος, ο ανασφάλιστος καλούνται να πληρώσουν με την εξαθλίωση τους για το κόστος της επιβίωσης ενός οικονομικού μοντέλου που θέλει το 1% να ζει σε βαθιά χλιδή εις βάρος του υποδουλωμένου 99%.
Οι δημοτικές και Ευρωεκλογές μεταφέρουν ένα μήνυμα που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της τοπικής αυτοδιοίκησης και της σχέσης της Ελλάδας με την Ευρώπη. Τα αποτελέσματα τους θα είναι η απάντηση ενός λαού που βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό αντιμέτωπος με μια κοσμοθεωρία που αποτελεί σύμφυση κοινωνικού δαρβινισμού και φανατικής υποταγής στην υποτιθέμενη παντοδυναμία της ελευθερίας των αγορών η οποία, μακράν απέχουσα από όραμα ευμάρειας, αποδεικνύεται ολοένα και περισσότερο ότι πρόκειται για κεφαλαιοκρατική ασυδοσία που ευνοεί μόνο τους έχοντες.
Η μοναδική λύση είναι μια στροφή προς την αριστερά. Και αυτή η στροφή πρέπει να γίνει από την πλειοψηφία όπως την περιέγραψα στην αρχή του άρθρου. Πόσο ικανή είναι αυτή η πλειοψηφία να αφυπνιστεί και απλά να επιλέξει μια αλλαγή παραμέτρων στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας προκειμένου να εξισορροπηθεί η λαίλαπα που έχει σαρώσει την χώρα εδώ και πολύ καιρό τώρα? Όσο δυνατό μπορεί να είναι το ένστικτο επιβίωσης αυτής της πλειοψηφίας. Αν οι Έλληνες επιλέξουν και πάλι εκείνους που τους οδήγησαν μέχρι εδώ, αν αρνηθούν μια ευκαιρία σε κάποιους που αν μη τι άλλο εκπροσωπούν μια εναλλακτική πρόταση, τότε, χωρίς καμία αμφιβολία, έχουν υποκύψει στο σχέδιο εξόντωσης τους και επιβεβαιώνουν τις χειρότερες υποψίες για την Αχίλλειο πτέρνα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
http://politikokoraki.blogspot.gr/2014/05/blog-post_24.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου