Του Τάσου Βαρούνη - "Δρόμος της Αριστεράς"
«Ένα κόμμα θα έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη σημασία και βάρος, στο μέτρο ακριβώς που η ιδιαίτερη δραστηριότητα του θα έχει βαρύνει περισσότερο ή λιγότερο στον καθορισμό της ιστορίας μιας χώρας. (...) Ο ιστορικός όμως δίνοντας σε κάθε πράγμα τη σημασία που έχει μέσα σ' ένα γενικό πλαίσιο, θα δώσει έμφαση κυρίως στην πραγματική δυναμικότητα του κομματος, στην καθοριστική του δύναμη, θετική κι αρνητική, στο αν έχει συμβάλει στη δημιουργία ενός γεγονότος και επίσης στο αν έχει εμποδίσει την πραγματοποίηση άλλων γεγονότων».
Αντόνιο Γκράμσι
Διαβάσαμε τη διακήρυξη της Κ.Ε. για τα 95 χρόνια του ΚΚΕ. Ελπίζουμε να επιβιώσει η χώρα κι έτσι το ΚΚΕ να μπορέσει να πορευτεί ομαλά στα εκατοντάχρονα, προωθώντας τον πενταετή του στόχο: Διάδοση του προγράμματος για το σοσιαλισμό, αποκάλυψη της καπιταλιστικής σήψης, ατσάλωμα του κόμματος.
Πραγματικά, αν οι συντάκτες ανήκαν σε κάποια μικρή οργάνωση της Αριστεράς, θα κριτικάρονταν για σεχταρισμό. Επειδή, όμως, πρόκειται για το ΚΚΕ, η διακήρυξη αυτή αποτελεί μια μορφή ύβρης απέναντι στους πόθους και τους αγώνες του ελληνικού λαού. Γιατί κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν σκοπεύει να μπλεχτεί με την «ταξική πάλη» στην Ελλάδα του 2013. Θα ατσαλωθεί, μένοντας ήσυχο στη γωνιά του και σχεδιάζοντας επιστημονικά συνέδρια το 2017 και έκθεση εικαστικών έργων το 2018. Το ΚΚΕ, λοιπόν, δεν θα γίνει ένα κόμμα «παντός καιρού», όπως γράφει η διακήρυξη της Κ.Ε., αλλά ένα κόμμα «εκτός εποχής».
Εξαπέλυσε μια «ταξική και εργατική αντεπίθεση» -στα λόγια βέβαια-για να μη στριμωχτεί από τις ανάγκες και το «πάντα πρωτότυπο» του πραγματικού, λαϊκού κινήματος. Απογειώθηκε στο «σοσιαλισμό» -και σ' αυτόν μόνο ως μπρεζνιεφικό παρελθόν- για να μη βρει ενεργό ρόλο στη διέξοδο της χώρας. Πριν δούμε τι θα γίνει τα πέντε επόμενα χρόνια, λοιπόν, ας θυμηθούμε κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές από τα πέντε προηγούμενα.
«Εκτός εποχής» τον Δεκέμβρη του 2008. Τότε που η Αλέκα Παπαρήγα ξεστόμισε το απίστευτο «να σταματήσει να χαϊδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ τα αυτιά των κουκουλοφόρων». Η πρώτη ευρωπαϊκή εξέγερση μέσα στην κρίση, και το «κομμουνιστικό κόμμα» όχι μόνο δεν «νιώθει» την οργή εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων, αλλά επιλέγει να βγάλει το κράτος από τη δύσκολη θέση, παίρνοντας ουκ ολίγα συγχαρητήρια.
«Εκτός εποχής» με την είσοδο της χώρας στο τροϊκανό καθεστώς το 2010. Στις 5 Μάη ένα βουβό πλήθος περικυκλώνει τη Βουλή, δείχνοντας το πολιτικό σύστημα. Τότε είναι που το ΚΚΕ δυναμώνει τον αγώνα ενάντια... στους 'Ελληνες καπιταλιστές και την αστική τάξη, δίνοντας ζωή στη θεωρία περί μικροϊμπεριαλιστικής Ελλάδας. Τότε που ο αντιμνημονιακός αγώνας συνόψιζε μια πραγματική αντίθεση ανάμεσα στο λαό και τους δυνάστες του, το ΚΚΕ την προσπέρασε διαπιστώνοντας ότι «καπιταλισμό είχαμε και πριν, καπιταλισμό και τώρα».
«Εκτός εποχής» στις πλατείες των Αγανακτισμένων το 2011. Τότε χαρακτήρισε το συγκλονιστικό πανελλαδικό, μαζικό κίνημα από «απολίτικο» έως «δάκτυλο», ανακαλύπτοντας ότι η πραγματική πάλη διεξάγεται στους χώρους δουλειάς. Εννοείται ότι τις δεκάδες μέρες που οι πλατείες έσφυζαν από ζωή και αγώνα, το «κομμουνιστικό κόμμα» απουσίαζε.
«Εκτός εποχής» στις παρελάσεις του λαού την 28η Οκτώβρη 2011, όταν ο λαός εισβάλλει στις εξέδρες διώχνοντας το πολιτικό προσωπικό και φωνάζοντας «κάτω η νέα κατοχή». Τότε που η συλλογική μνήμη ανατρέχει στο ΕΑΜ, ο Μ. Μαΐλης ξαναγράφει την ιστορία, αναζητώντας την ήττα στη λειψή... ταξικότητα του αγώνα.
«Εκτός εποχής» τον Μάρτη 2012, όταν φτάνει να καταγγείλει το «κίνημα της πατάτας» ως αποπροσανατολιστικό για τους φτωχούς αγρότες. Από τότε απέχει από τις εκδηλώσεις και μορφές αλληλεγγύης που δημιουργεί ο λαός για να επιβιώσει.
«Εκτός εποχής» στις εκλογές του 2012, όπου μέγιστος πια εχθρός ανακηρύσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού χωρίς λαϊκή οικονομία και εξουσία δεν αλλάζουν τα πράγματα. Κυβερνήσεις πέφτουν και έρχονται, κινήματα και λαϊκοί πόθοι συνδέονται με κόμματα, ενώ άλλα εξαφανίζονται από το χάρτη, όλα αυτά για το ΚΚΕ δεν έχουν και πολύ σημασία.
«Εκτός εποχής» όταν η Ευρώπη είναι σε κρίση, ο αντιευρωπαϊσμός αυξάνεται, φουντώνει η συζήτηση για τη σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το ευρώ. Ποιες συμμαχίες, μέτωπα και αντιθέσεις;
«Είχαμε δίκιο για το Μάαστριχτ» αλλά σήμερα που συμβαίνουν όλα αυτά, γυρνάμε την πλάτη μέσω μιας «πεντακάθαρης» αλλά παντελώς ακίνδυνης θέσης: Αποδέσμευση με εργατική εξουσία...
Ας τα εκατοστήσει, λοιπόν, το ΚΚΕ. Όσο κι αν ο αιώνας αυτός δεν ανήκει στους κληρονόμους ενός ονόματος, αλλά στους πραγματικούς, τους ιστορικούς αγώνες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Γιατί το κόμμα δεν είναι brand name. Κι έτσι το ερώτημα ποια γεγονότα δημιουργεί και ποια εμποδίζει, θα παραμένει.
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/11/5.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου