Κι αυτό το περίσευμα να το παρουσιάζεις σαν αποταμίευση. Ο καθένας μπορεί να κόψει κάτι και να μαζέψει στην άκρη πλεονάσματα. Εχεις π.χ. πεντακόσια ευρώ, και πρέπει να περάσεις ένα μήνα. Δεν τρως, δεν κυκλοφορείς, κάθεσαι ακίνητος σε μια καρέκλα χωρίς να κάνεις τίποτα. Αν επιζήσεις μέχρι το τέλος του μήνα και δεν έχεις ψοφίσει, καλείς τους φίλους και τους ανακοινώνεις περήφανα. Εχω στην άκρη πεντακόσια ευρώ. Τα κατάφερα.
Φανταστείτε πόσο πιο εύκολο είναι αυτό να το κάνεις στις πλάτες κάποιου άλλου. Π.χ. το παιδί σου. Να χρειάζεται αυτά τα χρήματα το παιδί σου για να επιβιώσει γιατί εσύ έχεις λεφτά για πάρτη σου όσα θέλεις. Τρως, πίνεις, ψωνίζεις, διασκεδάζεις τη βγάζεις καθαρή και άνετα όπως γουστάρεις κι αφήνεις το παιδί σου να λιμοκτονεί. Και στο τέλος του μήνα χορτασμένος, κεφάτος, παίρνεις ένα κουμπαρά και βάζεις τις σάρκες του παιδιού σου σ΄ενα κουμπαρά παριστάνοντας τον οικονομολόγο. Σκέψου να έχεις δέκα εκατομμύρια παιδιά, τι πεντακοσάρικα θα μαζέψεις, ενώ εσένα δεν θα σου λείπει τίποτα. Απλό δεν είναι?
Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει αν αυτό το πεντακοσάρικο δεν είναι για το κουμπαρά αλλά για κάποιον μπράβο που είχες δανειστεί λεφτά για να παίξεις στο καζίνο. Οσο έχεις παιδιά να τους κόβεις κρέας και να μαζεύεις τα δανεικά κανένα πρόβλημα. Αλλά όταν οι σάρκες τελειώσουν και το χρέος δεν έχει εξοφληθεί στη συμμορία τι θα γίνει? Το σκας κι αφήνεις το σπίτι να το ρημάξουν. Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη λύση. Να μπουν να πάρουν ότι βρεθεί μπροστά τους…
Δεν ανησυχούμε λοιπόν ακόμα. Υπάρχουν ακόμα κομποδέματα, σπίτια, το κατιτις που λέμε, υπάρχει ακόμα κρέας να κοπεί. Οσο υπάρχει θα παριστάνουμε το κράτος που συμορφώνεται και μπαίνει στο καλό δρόμο. Θα παριστάνουμε πως είμαστε συνεπείς και καλοί μαθητές. Το πρόβλημα είναι πως οι δανειστές πεινάνε. Πεινάνε πολύ. Είναι βουλιμικοί, εθισμένοι στον ένα και μοναδικό θεό. Το κέρδος.
Δεν υπάρχει πολλά να πει κανείς πια, σ΄αυτό το αλισβερίσι. Δεν είναι η Ελλάδα. Είναι η ΕΛΛΑΔΑ Α.Ε. Η θυγατρική μιας πολυεθνικής. Γνωρίζετε πως λειτουργούν οι πολυεθνικές και οι θυγατρικές τους? Γνωρίζετε τι έχει αξία και τι όχι σ΄ενα συμβούλιο μετόχων σε μια πολυεθνική? Τι ρόλο παίζει το διοικητικό συμβούλιο, οι μάνατζερ, οι εργαζόμενοι? Τι είναι τα marketing plan και πως εξαρτάται η επιβίωση των στελεχών από το πιάσιμο τους ή τη χασούρα? Αν τα γνωρίζετε αυτά, ξέρετε ακριβώς τι συμβαίνει στην ΑΕ Ελλάδα. Μάνατζερ είναι που πρέπει να πιάσουν τα πλάνα. Να παρουσιάσουν κέρδος στη καλύτερη των περιπτώσεων ή στη χειρότερη ένα περιορισμένο χάσιμο που τους δίνει μια ευκαιρία ακόμα να ξαναπροσπαθήσουν να βελτιώσουν τις πωλήσεις μέχρι την επόμενη παρουσίαση.
Σ΄αυτό τον αγώνα γίνονται περικοπές αν χρειαστεί σε προσωπικό, σε δαπάνες, σε προνόμια. Εχετε δει πολλές πολυεθνικές να ενδιαφέρονται αν ο τάδε υπάλληλος ζει στο σπίτι ένα προσωπικό γολγοθά, αν κάποιος άλλος είναι άρρωστος, αν ένας τρίτος είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Πόσο γελοίο ακούγεται… ένας μάνατζερ που τρέχει για να πιάσει το πλανο που έχει παρουσιάσει, να ασχοληθεί αν η τάδε υπάλληλος έχει ένα άρρωστο παιδί, αν κάποιος έχασσε το πατέρα του, αν ο άλλος χάνει το σπίτι του γιατί χρωστάει στη τράπεζα, ή αν δεν του φτάνουν τα λεφτά να μεγαλώσει το παιδί του, να αγοράσει τα φάρμακά του ή να ζήσει αξιοπρεπως.
Οχι μόνο δεν ενδιαφέρεται αλλά είναι ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ σε μια πολυεθνική να υπάρχουν άτομα προβληματικά. Που να αποσπάται η προσοχή τους από τα ζητούμενα της εταιρείας γιατί έχουν… προβλήματα. Γυναίκες με παιδιά είναι πρόβλημα, υπάλληλοι που αρρωσταίνουν είναι πρόβλημα, υπάλληλοι που δεν έχουν μια οικονομική άνεση είναι πρόβλημα. Είναι εν δυνάμει αντιπαραγωγικοί γιατί κάπου αλλού θα είναι το μυαλό τους και δεν θα μπορούν να εργάζονται ασταμάτητα και απρόσκοπτα για να αυγατίσει τα κέρδη της η συμμορία των μετόχων.
Οσοι ακόμα μιλούν για την Ελλάδα όπως μίλαγαν οι παππούδες είναι μακριά νυχτωμένοι. Η Ελλάδα δεν κινείται πλέον με ανθρώπινο δυναμικό αλλά με οθόνες που κατεβάζουν αριθμούς, παρουσιάσεις, στατιστικές, έρευνες αγοράς, πωλήσεις. Δεν υπάρχει πατρίδα αλλά επιχείρηση και θα επιβιώσουν οι συνεπείς υπάλληλοι. Εκείνοι που έχουν την άνεση να εργάζονται απρόσκοπτα για να πιάσουν τους στόχους του διοικητικού συμβουλίου και των πελατών που εξυπηρετεί.
Και οι πελάτες δεν είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε το προϊόν. Με κομμένα όλα τα περιττά (αξιοπρεπής μισθός, εργασιακά δικαιώματα, κατοικία, αποθέματα στην άκρη, καταθέσεις) μετατρεπόμαστε σε μια μάζα χεριών που αξίζουν δυο τρία κατοστάρικα ο καθένας και που θα τα προσφέρουμε αυτά τα χέρια, θέλοντας και μη για να κινηθούν τα γρανάζια, το υπόγειο του κτιρίου, να πέφτει λίπασμα για να εξοπλίζονται με καλύτερα σαλόνια, κουρτίνες, φωτιστικά τα πάνω πατώματα.
Ενδιάμεσα πατώματα τέλος. Κλείνουν για ανακαίνιση μέχρι νεωτέρας. Για να μην καίνει και περιττό ρεύμα. Να μην υπάρχει περιττή μέση κατάσταση. Είναι η απλοποιημένη ανακατανομή του πλούτου. Ενα προς εκατό. Ενας τρώει κι εκατό τον ταϊζουν. Αντε και πέντε έξι να βαράνε τους εκατό σε περίπτωση που κουραστούν να σκάβουν.
Θα αναρωτηθεί κανείς εύλοκα. Καλά κι αυτοί οι εκατό τι κάνουν? Μπορεί έτσι εύκολα ο ένας με τους πέντε έξι παρατρεχάμενους να τους κάνει καλά? Αμε.. μπορεί και παραμπορεί. Οσο αυτοί οι εκατό θα νομίζουν πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ θα σκάβουν. Θα σκάβουν ασταμάτητα μέχρι να το βρουν.
Δεν νομίζω πως έχει πλεον αξία να τα γράφουμε όλα αυτά. Δεν υπάρχει λόγος. Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Είναι χάσιμο χρόνου και μας αποσπά από τους στόχους. Αλήθεια ποιους στόχους? Κοιτάζω γύρω μου κι ο στόχος είναι ένας. Πως να τη βγάλει ο καθένας καθαρή με οποιοδήποτε τρόπο σ΄αυτή την εθνική συμφορά. Πως να επιβιώσουμε. Ο στόχος των κυβερνώντων είναι να ικανοποιούν τους δανειστές. Ο στόχος της πλειοψηφίας πλέον, είναι πως να βρει λεφτά να βγάλει τη μέρα ή αν ανήκει στους τυχερούς πως να διαφυλάξει τα τελευταία κομποδέματα που έχουν μείνει.
Ο στόχος όλων είναι να κερδίσουμε χρόνο. Ενα μηνα ακόμα. Ενα χρόνο. Μια πενταετία. Αντε στο πλέον αισιόδοξο σενάριο μια δεκαετία. Χρεωμένοι όλοι κάπου, και η Ελλάδα στο σύνολό της ζητάμε από τους μπράβους που περιφέρονται και τσεκάρουν τις εισπράξεις λίγο χρόνο ακόμα να μαζέψουμε τα δανεικά. Να μην μας σπάσουν το μαγαζί. Να μην μας τουμπανιάσουν στο κλωτσομπουνίδι. Την αλλη εβδομάδα αφεντικό θα έχω μαζέψει το ποσό που χρωστάω. Λίγο χρόνο ακόμα.
Είκονα σύμβολο πλεον της κατάντιας ένα μεγάλο σουπερ μάρκετ το σάβατο. Κάθισα απέξω και χάζευα το θέαμα… Τρελλαμένοι μέσα γέμιζαν καρότσια με απίστευτες αηδίες, με ότι έβρισκαν μπροστά τους λες και θα τους τα πάρει κανείς. Κι απέξω σειρά από ζητιάνους παλιούς και φρέσκους που παρακάλαγαν για ένα κουτί γάλα, για ένα ψωμί. Αισθάνθηκα μέσα μου ένα μεγαλείο. Λέω τι λες ρε π@ύστη, που βρίσκομαι σε μια τυχαία συνοικία της Αθήνας ή στην wall street?
Ακόμα να συνέλθω από τη συγκίνηση. Αντε γεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου