Οι τρόποι με τους οποίους τα αποθρασυμένα καθάρματα της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να επιβάλλουν ως “μόνιμη και υποχρεωτική” την παρουσία τους στις λεγόμενες τοπικές κοινωνίες,συγκροτούν μιά άτυπη “στρατηγική βίας” που επιβάλλεται ενιαία να αξιολογηθεί. Εστιάζουμε στην ενδιαφέρουσα “περίπτωση” της Γλυφάδας Αττικής, καταγράφοντας την αλληλουχία γεγονότων που χουν ως “πρωταγωνιστές” τα ναζιστικά κτήνη και μέσω αυτής φωτίζοντας την κτηνώδη στρατηγική (ο λόγος το λέει) βίας που βήμα προς βήμα ακολουθούν.
Επιγραμματικά: Ο δήμος Γλυφάδας νοητά χωρίζεται στο άνω και κάτω κομμάτι του. Το πρώτο μπορεί να χαρακτηριστεί “λαϊκό – μικροαστικό” που φέρει αρκετά χαρακτηριστικά της λεγόμενης λαϊκής γειτονιάς, το δεύτερο συντίθεται από την λεγόμενη εμπορική ζώνη (μαγαζιά και υπηρεσίες) που χει υπερτοπική εμβέλεια/χαρακτήρα και την οικιστική ζώνη που κατά πλειοψηφία έχει “συγκεντρώσει” μεσοαστούς και/ή νεόπλουτους που ανέπτυξαν και αναπτύσσουν οικονομικές δραστηριότητες στην ευρύτερη νοτιοανατολική Αττική. Σε γενικές γραμμές, στο άνω κομμάτι είναι διακριτή η ανάπτυξη τοπικής (προσοχή: όχι κοινοτικής) συνείδησης, ενώ το κάτω κομμάτι “κουβαλάει” μιά ιδιότυπη – νεοελληνικής κοπής ταυτότητα κοσμοπολιτισμού.
Η οργανωμένη δράση των ναζιστών – υπανθρώπων ξεκίνησε από τα “πάνω” εδώ και περίπου μιά τριετία με όλες τις κλασικές συνταγές δράσης του κτηνώδους ... Λαϊκού Συνδέσμου στις λαϊκές περιοχές (στρατολόγηση των πλέον ακραίων ηλιθίων της περιοχής με κίνητρο την καθημερινή προστατευτική “εξουσία” και το καλό χαρτζηλίκι που αυτή συνεπάγεται, παρουσία στις λαϊκές αγορές και ... προσφορά τροφίμων, δυό τρία επιδεικτικά “κυνήγια” επί χρόνια δραστηριοποιούμνων στην περιοχή “ξένων” που λειτουργούσαν τις μικροεπιχειρήσεις τους κατόπιν επωφελούς συμφωνίας με τους “καθαρούς έλληνες” ανταγωνιστές τους και με την ...προσεκτική συνέργεια τοπικών οργάνων της τάξης, συμμετοχές ... εθελοντικού χαρακτήρα πλην όμως με το αζημίωτο σε αστυνομικές μικροεπιχειρήσεις “της πλατείας” προς εκκαθάριση των μικροπαραβατικών κ.ο.κ.). Προς τα κάτω (στο ... κοσμοπολίτικο κομμάτι) οι πρώτες οργανωμένες – μαζικές παρουσίες των “κτηνών” καταγράφησαν τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, πέραν δε του δεδομένου αποτροπιασμού που για τον στοιχειώδη νου συνεπάγονται ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε ότι προσέφεραν και κάμποσο “πικρό γέλιο” στους ψύχραιμους εξαιτίας της ακραίας ηλιθιότητας που αποκάλυψαν.
Ξεκινάμε από το ... πικρό γέλιο: Στις πλατείες της κοσμοπολίτικης Γλυφάδας γυναίκες μετανάστριες σε ρόλο νταντάς “βγάζουν περίπατο” τα ελληνόπαιδα της περιοχής. Αγνοώντας αυτό το ... δεδομένο τα κτήνη της Χρυσής Αυγής και ηλιθιωδώς νομίζοντας ότι οι πλατείες και οι παιδικές χαρές “έχουν γεμίσει ξένες με τα παιδιά τους” ξεκίνησαν ... επιχειρήσεις εκκαθάρισης, προπηλακίζοντας και κατατρομοκρατώντας δεκάδες “καθαρά ελληνόπαιδα”. Αλλά και εξαγριώνοντας τους ... καθαρούς (κυριολεκτικά μιάς και πρόκειται για ευκατάστατους καλοπλυμένους) έλληνες γονείς που έσπευσαν να καταγγείλουν τα αίσχη στις τοπικές αστυνομικές αρχές ζητώντας παραδειγματική τιμωρία των αυτουργών τους. Εδώ τελειώνει το στιγμιότυπο πικρού γέλιου, επιστροφή στην σοβαρότητα. Η αξίωση παραδειγματικής τιμωρίας απαξιώθηκε, συνεστήθη στους καταγγέλοντες να μην επιμείνουν παράλληλα με την διαβεβαίωση ότι “δεν πρόκειται κάτι τέτοιο να επαναληφθεί”. Σε κάποιους πιό εξοργισμένους που επέμεναν να αποδοθεί δικαιοσύνη ειπώθηκε ορθά κοφτά ότι αν συνεχίσουν να επιμένουν θα “βρουν και οι ίδιοι τον μπελά τους”, όσοι εντέλει επέμειναν έγιναν έπειτα από λίγες μέρες αποδέκτες “απειλών από αγνώστους” πληροφορημένους για την επιμονή τους ώσπου απηυδισμένοι σώπασαν και αυτοί. Δεν επαναλήφθησαν και οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης στις παιδικές χαρές, μετά τις πρώτες “ελληνικές” καταγγελίες ανεστάλησαν αναστέλλοντας λίαν συντόμως και την διάθεση δικαίου των πλέον εξοργισμένων, το θέμα έληξε...
Εληξε το θέμα για τους γονείς – κατοίκους στον βαθμό που προσωπικά τους αφορούσε όχι όμως και για τα “κτήνη”. Η ... στρατηγική ατζέντα του Λαϊκού Συνδέσμου έγραφε (πάτε στοίχημα;) Δήμος Γλυφάδας στο όλον του. Στο κάτω μέρος του δήμου (και της ατζέντας) η δουλειά είχε μείνει μισή, μισές δουλειές τα “κτήνη” δεν κάνουν, ιδιαίτερα αν έχουν υποχρεωθεί να εκτεθούν αντιμέτωπα με την κτηνώδη τους ηλιθιότητα όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. Λυσσάνε, αφρίζουν, αγελαία τρελαίνονται. Ως αγέλη λοιπόν, κάμποσες ορδές κτηνών οργανωμένες ως στράτευμα, με παραγγέλματα και βήμα στρατιωτικό, εξόρμησαν ξεκινώντας από τα άνω (ορεινά) και διασχίζοντας ρυθμικά την απόσταση ως τα κάτω (πεδινά), επιλέγοντας ως καταλληλότερη την περίοδο των μετα-χριστουγεννιάτικών εμπορικών προσφορών (αρχές 2013) που οι “κοσμοπολίτες” βρίσκονται σε πλήρη οργασμό. Υπό την πλήρη προστασία της αστυνομίας που παρεμπόδισε με χημικά μέσα όσους επιχείρησαν με φυσικά μέσα (αποδοκιμασίες) να παρεμποδίσουν την στρατιωτική τους επίδειξη, τα “κτήνη” επέδειξαν την πραμάτεια τους (φυλλάδια, φυλλάδες) στο κοσμοπολίτικο παζάρι, παρακολούθησαν αυτάρεσκα κάμποσους προπηλακισμούς αυτών που νόμισαν ότι μπορούν να τα παρεμποδίσουν (ανάμεσά τους και δημοτικοί σύμβουλοι) και εξίσου αυτάρεσκα (και στρατιωτικά) αποχώρησαν. Εικόνα πεδίου μάχης η εικόνα του κοσμοπολίτικου κέντρου Γλυφάδας μετά την υπερήφανη αποχώρησή τους, σε ρόλο θυμάτων μόνο κάποιοι από αυτούς που επιχείρησαν να παρεμποδίσουν την βίαιη παρέλαση, για τα κτήνη ουδεμία απώλεια καταγεγραμμένη...
Η “προστατευμένη” παρουσία των ναζιστών υπανθρώπων στο κοσμοπολίτικο κάτω μέρος του ιδιότυπου δήμου Γλυφάδας συντομότατα αναβαθμίστηκε σε ημι-θεσμική. Κατ’ εξαίρεσιν, μιάς και ουδέποτε “επίσημη κομματική αντιπροσωπεία” δηλωμένη ως τέτοια δεν διεκδικεί σταθερό συμμετοχικό ρόλο σε διαδικασίες τοπικής αυτοδιοίκησης, τα κτήνη του ... Λαϊκού Συνδέσμου απαίτησαν να δίνουν το “παρών” στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ό,ποτε οι “ορέξεις’ τους το επιβάλλουν. Μετωπικές οι εξ’ αριστερών αντιστάσεις (με πρωτεργάτη εκφραστή τον μαχητικό δημοτικό σύμβουλο Τ. Ταστάνη), ολίγον πιό ... θεσμικές – αμυντικές των λοιπών δημοτικών δυνάμεων (δεν δικαιούστε) εστιασμένες στο “τυπικόν” του πράγματος. Με αυτά και με αυτά οι κτηνάνθρωποι έδωσαν ήδη μιά φορά ενεργό “παρών” σε συνεδρίαση, ενώ το ενδεχόμενο διαρκούς παρουσίας τους αιωρείται πλέον ως διαρκής αόρατος απειλή που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχτεί σε ορατή πραγματικότητα. Η θεσμική αμυντική στάση (δε δικαιούστε) την ίδια στιγμή που τα “κτήνη” παραβίαζαν τη νομιμότητα δίχως να βιώνουν (σε παρόντα χρόνο) την απειλή του αυστηρού ποινικού κολασμού, όχι απλώς δεν αναχαίτισε αλλά – αντίθετα – εξέθρεψε περαιτέρω τον φόβο της απειλής τους.
Γιατί άραγες ο κτηνώδης Λαϊκός Σύνδεσμος των φασιστών, ναζιστών, ημίτρελων σπυριάρηδων, φανατικά αγράμματων και κάθε λογής ακραίων ηλιθίων παριστάνει ότι διεκδικεί στον δήμο Γλυφάδας ελεγκτικό ρόλο στην θεσμική διαδικασία λήψης αποφάσεων; Γιατί δεν (παριστάνει ότι) διεκδικεί τα “αντίστοιχα” και στους εκατοντάδες άλλους δήμους που δεν έχει εκλέξει αντιπρόσωπο και στους οποίους αρκείται (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) να εξαντλεί την δράση του στο εγκληματικό ναζιστικό “κυνήγι” του δρόμου; Γιατί και στον δήμο Γλυφάδας δεν αρκείται στο ... κυνήγι των άνω (λαϊκών) γειτονιών, γιατί προχωράει και σε παρελάσεις στο κάτω (κοσμοπολίτικο) κομμάτι, κατόπιν δε αυτών σε παραστάσεις διεκδίκησης θεσμικού ελεγκτικού ρόλου επιλέγοντας ως χώρο παράστασης το δημαρχείο που δεσπόζει στην καρδιά του κοσμοπολίτικου κέντρου του δήμου;
Δυό λόγια (περιληπτικά) για τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ιδιοτυπία του δήμου Γλυφάδας θα βοηθήσουν τον στοιχειωδώς ψαγμένο αναγνώστη (αυτός ενδιαφέρει την ιστοσελίδα) να εξηγήσει επαρκώς τα παραπάνω “γιατί”. Καταρχάς, η τοπικής κλίμακα μικρο-συνείδηση θέλει το άνω (λαϊκό) κομμάτι του δήμου προκλητικά αδικημένο σε σχέση με το κάτω (κοσμοπολίτικο). Δεδομένου ότι “τα πλούτη και τα συμφέροντα” φέρονται να κατοικοεδρεύουν στον προνομιούχο γλυφαδιώτικο νότο, νοείται περίπου ως διαχρονικά δεδομένη και η εξάρτηση των αρχόντων της Τ.Α. από αυτά και η με το αζημίωτο υπεράσπισή τους. Δεδομένη, κοντολογίς, θεωρείται η προσήλωση του ... νότιου δημαρχείου στην προνομιακή εξυπηρέτηση των νότιων συμφερόντων που περίπου μεταφράζεται σε εγκατάλειψη του λαϊκού βόρειου κομματιού της πόλης. Στα παραπάνω χαρακτηριστικά παγιωμένης τοπικής μικρο-συνείδησης επιβάλλεται να προστεθεί ότι ο εν δυνάμει πλούτος του δήμου θεωρείται δεδομένος, ορίζεται ως η δυνατότητα υψηλών εισπράξεων (ενοίκια, φόροι κ.ο.κ.) απότοκο του υπερτοπικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων και των υπηρεσιών (π.χ. πεζοδρομήσεις, μαρίνες), πλην όμως εξαιτίας της εξάρτησης των εκλεγμένων από τα (διαβόητα) συμφέροντα ο πλούτος δεν αποδίδει δημοκρατική υπεραξία, ανακυκλώνεται και διαμοιράζεται “από τσέπη σε τσέπη” στον προνομιούχο κοσμοπολίτικο νότο και ουδόλως αποδίδεται στον λαϊκό βορρά. Ανεξαρτήτως τι και σε ποιόν βαθμό ισχύει όλα τα παραπάνω συγκροτούν την τοπική λαϊκή μικρο-συνείδηση. Υπό την έννοια αυτή, μετά το ναζιστικό “κυνήγι” χρόνων ενάντια στις παρενέργειες της ... συστημικής αδικίας στον λαϊκό βορρά, η βίαιη παρέλαση των “κτηνών” στο νότο – αυτουργό της αδικίας σε μέρες και ώρες οικονομικής αιχμής του και η μετέπειτα ... απειλητική έφοδος στο διοικητικό στρατηγείο του, εμπεριέχει (δεν συμφωνείτε) κάμποσους παραστατικούς συμβολισμούς.
Ερώτημα: Oντως υπάρχουν “μεγάλα συμφέροντα” εντός των ορίων του δήμου Γλυφάδας που προνομιακά εξυπηρετούνται από τοπικές διοικητικές αποφάσεις; Απάντηση: Παρά τον σχετικό χαρακτήρα κάποιων λέξεων – εννοιών στην παραπάνω διατύπωση, η απάντηση δίχως δισταγμό είναι θετική. Επόμενο ερώτημα: Η παράσταση – απειλή διαρκείας των “κτηνών” που ξεκίνησε από το εγκληματικό κυνήγι μεταναστών στον βορρά και εξελίχτηκε σε προστατευμένες (από την αστυνομία) παρελάσεις στην καρδιά του νότου και σε ... απειλητική συμβολική “κατάληψη” του πολιτικού στρατηγείου του, έχει οποιαδήποτε σχέση με πολιτική παρέμβαση έστω ακραίου χαρακτήρα που αποσκοπεί στην … επαναξιολόγηση (λέμε τώρα) κάποιων ρόλων στην οικονομική - πολιτική ισορροπία; Απάντηση: Δεν θα την δώσουμε “μασημένη” αλλά θα την εννοήσουμε, επιτρέποντας στον αναγνώστη να αξιολογήσει μιά ακόμα χαρακτηριστική λεπτομέρεια της γλυφαδιώτικης ιδιαιτερότητας. Συγκεκριμένα: Στο διαχρονικό παιχνίδι των συμφερόντων της Γλυφάδας, εξαιτίας του υπερτοπικού χαρακτήρα των υπηρεσιών λαϊκής διασκέδασης (μπαρ, σκυλάδικα, φαγάδικα κ.ο.κ.) και της φύσης αυτών των δραστηριοτήτων, κυριαρχούν σε κρίσιμο βαθμό τα κυκλώματα της νύχτας και λοιπά συναφή “προστατευτικά” κυκλώματα. Η επιρροή αυτών των κυκλωμάτων στο πολιτικό προσωπικό της πόλης υπήρξε πάντοτε έντονη, μπορεί μεν να μη διέθεταν ορατή πολιτική εκπροσώπηση (Λαϊκός Σύνδεσμος νταβατζήδων και προστατών της νύχτας – δημοτική παράταξη) όμως τα συμφέροντά τους εκπροσωπούντο και με το παραπάνω από ουκ ολίγους και διαπαραταξιακά διανεμημένουςεκπροσώπους. Αρα: Προσωπικό σε υπεραφθονία για τον Λαϊκό Σύνδεσμο στην περιοχή. Ευρύτερη νοηματοδότηση: Ξεκινώντας λοιπόν προ λίγων χρόνων με φασιστικές αγριότητες στα ‘άνω”, κατηφορίζοντας σταδιακά προς τα “κάτω” και επιδράμοντας κτηνωδώς σε παιδικές χαρές, συνεχίζοντας με παρελάσεις υπό την προστασία συμμάχων (και στις επί χρόνια δουλειές της νύχτας) αστυνομικών οργάνων, μέχρι να καταλήξουν εντέλει στον θεσμικό πολιτικό χώρο του δήμου όπου η απειλή της επανεμφάνισής τους ακόμα αιωρείται, η αγέλη διασχίζει – διαπερνά (συμβολικού χαρακτήρα η διατύπωση) τη νοητή απόσταση ανάμεσα στο “αόρατο” της κτηνωδίας που υπομειδιούσε επί χρόνια αυτάρεσκα “κρυμμένο” στις βάσεις του νεοελληνικού οικοδομήματος και στο εφιαλτικό “ορατό” πρόσωπο του εξαγριωμένου κτήνους. Παριστάνοντας ότι αποκαθιστά και αντικαθιστά (ως η πλέον κακόγουστη και εφιαλτική παράσταση, ένας συρφετός ηλίθιων, εξαγριωμένων, αγράμματων, υπερφίαλων και υπεργυμνασμένων επαγγελματιών ή επίδοξων νταβατζήδων), το όποιο ορατό κενό ρόλων στην κουρασμένη από τις χρόνιες “μεταμφιέσεις” τρέχουσα οικονομικο-πολιτική πραγματικότητα. Της οποίας η παραστατικότητα πλέον δείχνει ατελής, αμφισβητήσιμη, προβληματική...
Τα πράγματα είναι απλά, οι συνειρμοί που τα εξηγούν εύκολοι, η ιδιοτυπία της Γλυφάδας (κοινωνικοί και χωρικοί διαχωρισμοί, μπολιασμένες αντιλήψεις ή φαντασιώσεις για τους οικονομικούς και πολιτικούς ρόλους και τον τρόπο που συνυπάρχουν, μικροαστικές βεβαιότητες για τη νομοτέλεια των πραγμάτων, το προστατευτικό νταβατηζιλίκι ως κρίσιμο συστατικό των υφιστάμενων ισορροπιών αποδεκτό σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι σε οποιονδήποτε άλλο μεγάλο αστικό δήμο) τους κάνει ακόμα ευκολότερους. Δεν απομένει σε μας παρά μιά καταληκτική παρατήρηση: Για τις αγέλες των διανοητικά υποσιτισμένων νταβατζήδων, η παράσταση βίας (συμπεριλαμβανομένης της όποιας “παράστασης” σε θεσμικούς πολιτικούς χώρους) είναι η αρχή και το τέλος της στρατηγικής, αυτό και μόνο αυτό πράττουν γιατί αυτό και μόνο αυτό γνωρίζουν, αυτό άλλωστε επί χρόνια προσφέρει επαγγελματική υπεραξία στον ρόλο/επάγγελμα του προστάτη – νταβατζή. Γνωρίζουν επίσης αντανακλαστικά – ζωωδώς να “σπρώχνουν” όταν νιώθουν ενστικτωδώς ότι διατίθεται ζωτικός χώρος να “καταλάβουν”, η παράσταση ζωώδους υπεροχής στον χώρο όταν διατίθεται είναι αυτοσκοπός, αυτός και κανένας άλλος βαθύτερος σκοπός δεν υπάρχει. Αρα: Ουδείς λόγος υπάρχει για πολιτική αντιπαράθεση με τα “κτήνη” μιάς και η πολιτική είναι ένα αληθινό (και όχι παραστατικό) παιχνίδι πνευματικής (και όχι σωματικής) διεκδίκησης χώρου που εξελίσσεται μεν στο (κάθε) νοητό παρόν όμως εξ’ ορισμού υπάρχει και διεκδικεί στο όνομα του μέλλοντος. Αν τούτο γίνει κατανοητό, θα γίνει πράξη και το θεωρητικά αυτονόητο που αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης των ναζιστικών κτηνών, ότι δηλαδή η αντιπαράθεση μαζί τους δεν γίνεται στο όνομα του παιχνιδιού της πολιτικής διότι κάτι τέτοιο τα νομιμοποιεί εντός του παιχνιδιού, αλλά στο όνομα της νομιμότητας του παιχνιδιού της πολιτικής που συμπυκνώνεται στην φράση – έννοια “προστασία της δημοκρατικής νομιμότητας”.
Ορθά – κοφτά: πρέπει να δοθεί το ταχύτερον τέλος στην εγκληματική παράσταση δίχως την παραμικρή τυπολατρική αναστολή, διότι όσο η εγκληματική “παράσταση” συνεχίζεται υπονομεύει δραματικά τον δημοκρατικό τύπο της συνύπαρξης στην πολιτική σκηνή. Η υπηρέτηση αυτής της αναγκαιότητας οφείλει να κατευθύνει κάθε σχετική πρωτοβουλία (π.χ. αντιρατσιστικό νόμο), ο τύπος της δημοκρατίας δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι αντιληπτός ... τυπολατρικά, η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορεί να είναι με αυξομειούμενη κατά περίπτωση ένταση παραστατική όμως σε καμμιά περίπτωση τούτο δεν πρέπει να συγχέεται με ... παράσταση δημοκρατίας. Υπό την έννοια αυτή, κάμποσες παραστατικές γελοιότητες των τελευταίων χρόνων στην ... ανώριμη χώρα των νεοελλήνων (π.χ. η γελοιωδέστατη θεωρία εξομοίωσης ή προσομοίωσης των δύο “τρομοκρατικών” άκρων) που αντανακλούν ζωώδη ένστικτα “κάλυψης του μεγαλύτερου δυνατού χώρου” επί σκηνής εις βάρος των δημοκρατικών τύπων που “θέλουν” την πολιτική διαδικασία να διεξάγεται παραστατικά με (πνευματικούς) όρους κεκτημένης εντιμότητας, πρέπει άμεσα να αποσυρθούν. Οι καιροί απαιτούν να εξαφανιστούν τα ναζιστικά “κτήνη” από την σκηνή, απαγορεύεται η “αξιοποίηση” της καταχρηστικής παρουσίας τους στο παιχνίδι ανταγωνισμού των λοιπών (δικαιωματικών) ρόλων διότι παρατείνει (και εδραιώνει) την παρουσία τους. “Οξω κλωτσηδόν” ο στόχος είναι πολύ ευκολότερος από όσο σήμερα φαντάζει αρκεί να “πέσουν” συντονισμένα και αποφασιστικά οι πρώτες “γερές”, πάντα έτσι και μόνο έτσι μπορεί να γίνει με τους νταβατζήδες και το λοιπό λούμπεν κακό συναπάντημα, τελεία και παύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου