Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΣΩΚΑ
Ο «στρατιωτικού τύπου» τίτλος του σημειώματος να μην εκληφθεί σαν παράγγελμα αλλά απλά σαν μια κραυγή αγωνίας.
Έρχονται τα θλιμμένα Χριστούγεννα για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Ο Άγιος Βασίλης έμεινε από καύσιμα και είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς στα παιδία που θα ρωτάνε το γιατί.
Το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, βαδίζει προς τη μεγάλη συνδιάσκεψη της μιας μέρας, για να καταθέσουν οι σύνεδροι τη γνώμη τους. Και αυτό το κάνουμε εμείς, οι «θεματοφύλακες» της χειραφέτησης και της λογικής της μη ανάθεσης. Και βέβαια με μια διαδικασία προσυνεδριακή που δεν τιμά ούτε τις αξίες μας ούτε το ήθος μας, όταν όλα υποτάσσονται στη λογική δημιουργίας συσχετισμών χωρίς αρχές και χωρίς ντροπή, όπως τουλάχιστον συνέβη στη δική μου οργάνωση, που δυστυχώς είναι και μια γειτονιά σύμβολο για την αριστερά και τις παραδόσεις της.
Είναι πλέον φανερό ότι είμαστε μπροστά σε μια πλήρη κατάρρευση της λογικής των μονόδρομων στην οποία επένδυσε το ανεπαρκέστατο οικονομικό επιτελείο του κόμματός μας καθώς και της πολύ κοντόφθαλμης επικοινωνιακής τακτικής της «αόρατης ηγετικής επικοινωνιακής ομάδας».
Και καλούμαστε και πάλι να οικοδομήσουμε ένα κόμμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος στο όνομα του χτυπήματος της πολυγλωσσίας, μιας πολυγλωσσίας η οποία μας οδήγησε στο 27% και στο να βρισκόμαστε πολύ κοντά στην απόλυτα επιβεβλημένη ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου.
Η απαραίτητη, κατά τη γνώμη μου πολυγλωσσία, με την έννοια των απόψεων και όχι των μηχανισμών, είναι σήμερα επιβεβλημένη για μια κυβέρνηση, όχι ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά που θα είναι στηριγμένη στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν με το φόβο.
Η πολυγλωσσία σε παλαιότερες εποχές έφερε την οκτωβριανή επανάσταση και την ανεκτίμητη προσφορά της για όσα και εμείς εδώ κερδίσαμε.
Η μετέπειτα «ομοφωνία» είναι ένας από τους λόγους που οδήγησε στην κατάρρευση.
Η κυβερνητική αλλαγή που όλοι θέλουμε και όλοι πρέπει να επιδιώξουμε να υπάρξει έχει κατά την προσωπική μου άποψη ένα βασικό καθήκον: Να σπάσει το φόβο.
Αν η κοινωνίες και οι άνθρωποι κυριαρχηθούν από φοβίες, όχι βέβαια από φοβίες που πολύ άνθρωποι έχουν, όπως υψοφοβία, αρρωστοφοβία κλπ, αλλά από το φόβο της σύγκρουσης, δεν υπάρχει μέλλον.
Ο φόβος της δήθεν απομόνωσης από την Ευρώπη, που κανείς δεν επιδιώκει, θα μας οδηγήσει σε οδυνηρές ήττες.
Ο φόβος του να μην μας κατατάξουν τα στημένα «μέσα μαζικής εξαθλίωσης» σε διάφορα λόμπι, αντιμετωπίζεται μόνο με το να απαντήσουμε με ένα πολύ ξεκάθαρο τρόπο.
Ναι ανήκουμε σε λόμπι.
Είμαστε με το λόμπι των ανθρώπων.
Είμαστε με το λόμπι που ρισκάρει και μπορεί και να θυσιαστεί για να μην έχουμε την απόλυτη επιστροφή στο μεσαίωνα.
Είμαστε με το λόμπι που παρακολουθεί καθημερινά τις εξελίξεις και που δεν βασίζεται σε αμφιβόλου χρησιμότητας προκάτ προγράμματα.
Είμαστε με το λόμπι των δημιουργών και όχι με το λόμπι της μικρής ή μεγάλης υποταγής στους κερδοσκόπους.
Είμαστε με το λόμπι αυτών που λένε ότι ο γεροντικός καπιταλισμός δεν συμπεριφέρεται σαν τον καλοκάγαθο παππού απέναντι στα εγγόνια του, αλλά που έχει όλα τα κακά των γηρατειών, από την άνοια μέχρι την απόλυτη διαστροφή.
Είμαστε με το λόμπι του νέου κόσμου που έχει όνομα -και δεν χρειάζεται να το αντικαταστήσουμε με καινούργιες λέξεις-, που λέγεται σοσιαλισμός και δεν έρχεται χωρίς στάδια, φάσεις, στάσεις και, κυρίως, συγκρούσεις.
Τελειώνοντας θα ήθελα απλά να υπενθυμίσω από τη δική μας ιστορία κάτι που έχει εξαιρετική σημασία για τη στάση μας σήμερα.
Οι Φαναριώτες δεν ήταν, ανοιχτά, κατά της επανάστασης του 21, καλλιεργούσαν όμως την άποψη ότι: «σκυμμένο κεφάλι δεν το πιάνει γιαταγάνι»
Η επανάσταση όμως έγινε γιατί υπήρξε η Φιλική Εταιρία. Δυστυχώς όμως και το κοινωνικό περιεχόμενο του ’21 και το σκέλος της ανεξαρτησίας δεν ολοκληρώθηκαν γιατί μας επέβαλαν τους «Μαυροκορδάτους».
Το σημερινό λοιπόν δίλλημα δεν είναι αυτό που πλασάρουν οι «ντελιβεράδες» των αγορών: «ευρώ ή θάνατος».
Το δίλλημα είναι απλό και καθαρό.
Ή με τους «Μαυροκορδάτους» ή με τους αγωνιστές.
Και να θυμάστε σύντροφοι ότι τα δικά μας όνειρα δεν έχουν σύνορα, γιατί αν στα όνειρά μας βάλουμε σύνορα, πολύ σύντομα θα μετατραπούν σε εφιάλτες.
Υ.Γ. Παρόλο ότι είμαι εκλεγμένος δεν θα παρευρεθώ στη συνδιάσκεψη, από μία «ανόητη» ρομαντική διάθεση να υπερασπίσω την ιστορία της πόλης μου.
Απλά θέλω να ξέρετε ότι οι «ανόητοι» ρομαντικοί δεν είναι λιποτάκτες, ίσως μερικές φορές αυτή η «ανοησία» μπορεί να αποτελεί αφορμή για μεγαλύτερη στράτευση.
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου