Η βροχή της λήθης

Πάλι βρέχει μέσα στο δωμάτιο
και ο χαμηλός φωτισμός δε βοηθάει,
ούτε που έχω κρεμάσει το κεφάλι μου
πάνω απ’ το γραφείο σαν κορνίζα πεθαμένου.

Θα μουσκέψει όλους μου τους πίνακες
θα λιώσει το μελάνι από τα γραπτά μου
θα καταστρέψει την κιθάρα μου
και όλα τα βιβλία
θα αχρηστέψει όλη μου τη μουσική.

Πώς θα αντιμετωπίσω αυτή την απώλεια;
Και δε με νοιάζει για μένα,
αλλά για όλα τα ίχνη της ανούσιας ύπαρξής μου
που μάταια προσπαθούσα να σώσω από τη λήθη.

Συνεχίζει να βρέχει.
Το νερό έχει φτάσει ως τα γόνατα,
θα περιμένω λίγο ακόμα.
Το ξέρω,
θα μου κάνει τη χάρη,
δε θα με αφήσει έτσι.
Θα με πλύνει,
θα καθαρίσει κάθε ίχνος,
θα με βουλιάξει σε μια απέραντη λησμονιά
να με λυτρώσει. 
Κι έπειτα με βεβαιότητα θα πω πως δεν υπήρξα ποτέ. 

Ποίημα: Χρήστος Ζάχος
Φωτογραφία: Funambule, Strasbourg, Décembre 2012.

http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2012/12/blog-post_29.html