«Δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στηρίζεται από ένα μεγάλο αριθμό στελεχών του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών του» (Θέση 16). «Προωθείται η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορεί να δώσει περισσότερες εναλλαγές κυβερνήσεων από συνεργαζόμενα κόμματα» (Θέση 17) (Από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο).
Πράγματι, έχει δυναμώσει η αντιπαράθεση για το ποια πολιτική διαχείρισης της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος μπορεί να είναι φιλολαϊκή, με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική.
«Οι πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κόμματα, που υποστηρίζουν φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εκδηλώνονται ως αντιπαραθέσεις υπέρ του ενός ή του άλλου μείγματος της διαχείρισης, της νομισματικής δημοσιονομικής και της επεκτατικής, με το μανδύα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη φιλελεύθερη και τη ρεφορμιστική - οπορτουνιστική. Και τα δύο μείγματα της διαχείρισης έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αντικειμενικά θα οδηγήσει σε νέο κύκλο κρίσης. Η εναλλαγή τόσο του φιλελεύθερου όσο και του κεϋνσιανού μοντέλου διαχείρισης έφεραν σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα κύκλους οικονομικής κρίσης, όξυναν τις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους» (Θέση 17).
Έτσι πασχίζουν αστοί και οπορτουνιστές να ενισχύσουν την προπαγάνδα περί φιλολαϊκής διεξόδου με «κυβέρνηση της αριστεράς». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά και το «Αριστερό Ρεύμα» του Π. Λαφαζάνη, προβάλλοντας όμως κάποιες διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα, στο «Βήμα» της 4/11/2012, ο Π. Λαφαζάνης έλεγε: «Προσωπικά θεωρώ άμεση προτεραιότητα και απόλυτα αναγκαία μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς, ασφαλώς, θα αναλάβει να κυβερνήσει μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο, όχι όμως για να το διαχειριστεί αλλά για να το ανατρέψει... να προωθήσουμε τη ριζική αλλαγή του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας με σοσιαλιστική προοπτική».
Δηλαδή, καλεί το λαό να αναδείξει μια κυβέρνηση που θα τον πάει στο σοσιαλισμό! Τέτοιο πέρασμα στο σοσιαλισμό ιστορικά δεν ξανάγινε. Το αντίθετο δείχνει η πείρα της Χιλής. Το «Αριστερό Ρεύμα» του Π. Λαφαζάνη προβάλλει την ανάγκη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟΥ του Αλαβάνου, ενώ συμπεριλαμβάνει και το ΚΚΕ.
Εναλλακτική εκδοχή ρεφορμιστικής γραμμής
Βεβαίως, μετά τη δημοσιοποίηση των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο, κάποιες αυτοαποκαλούμενες «αριστερές δυνάμεις» προβάλλουν την αναγκαιότητα δημιουργίας του «τρίτου αριστερού μετωπικού πόλου». Τι λένε; Ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, διεκδικεί κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος, το ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα στο σοσιαλισμό, άρα χρειάζεται άλλη λύση. Πράγματι, στην «Εφημερίδα των συντακτών» εμφανίστηκε άρθρο με τον τίτλο «Η αναγκαιότητα ενός τρίτου αριστερού μετωπικού πόλου», που ούτε λίγο ούτε πολύ εστίαζε στο εξής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι όσο εκτιμά πως πλησιάζει προς την κυβερνητική εξουσία τόσο συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Η κυρίαρχη τάση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται όλο και περισσότερο να συμπορεύεται με το ΚΚΕ - διευκολυνόμενη και από τη δική του στάση - ως προς τον αλληλοαποκλεισμό τους από κάθε συνεργασία. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες προβάλλει επιτακτική η ανάγκη διαμόρφωσης ενός αριστερού, ριζοσπαστικού, αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού μετωπικού πόλου που θα υπερβαίνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (σ.σ. του Αλαβάνου), ή άλλα σχήματα ή συνιστώσες (σ.σ. εδώ εντάσσουν και το "Αριστερό Ρεύμα" του Λαφαζάνη). Η αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική διέξοδος - προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης - μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα και άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ' ό,τι η θέση του σοσιαλισμού διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά» (Γ. Ρούσης, δείτε εδώ ολόκληρο το άρθρο).
Ως προς τη συνεργασία ή τη συμμαχία με δυνάμεις που αποχώρησαν από το ΚΚΕ, κεντρικά του στελέχη εναντιώθηκαν και πολέμησαν το Κόμμα δίνοντας όπλα στον αντίπαλο στην αδυσώπητη επίθεση ενάντιά του, έτσι χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ακόμη αφού συχνά - πυκνά γίνονται αιχμή του δόρατος στην αντιΚΚΕ επίθεση (ο πιο πάνω συγγραφέας του άρθρου το έχει μάλιστα κάνει πολλάκις), δεν μπορεί να υπάρξει όχι μόνο συνεργασία, αλλά ούτε καν σημείο επαφής. Είναι σα να λέμε στην εργατική τάξη ότι δυνάμεις που πολέμησαν το Κόμμα της, οργάνωσαν άλλους πολιτικούς σχηματισμούς ενάντιά του, μπορεί να είναι συνεπείς αγωνιστές υπέρ των συμφερόντων της. Αν είναι δυνατόν...
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η παραπάνω τοποθέτηση, προφανώς, θα ήθελε τη λεγόμενη «συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων», δηλαδή και του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα σήμαινε υπόκλιση της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων στη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού για τη διαχείρισή του. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται ολοένα και περισσότερο στην υπόθεση «έξοδος από την κρίση, ανάπτυξη, σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών». Ετσι προβάλλουν τον «τρίτο πόλο».
Τι δε λένε; Πως αυτός ο δρόμος, που θα επιδεινώνει και που δεν είναι ο σοσιαλισμός, όπως λένε, θα βελτιώνει την κατάσταση των εργαζομένων. Εδώ υποκρύπτεται η λογική μιας αντιιμπεριαλιστικής - αντικαπιταλιστικής κυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλισμού, αφού δεν είναι εργατική εξουσία. Τι λένε επίσης; Οτι το «Είναι καθορίζει τη συνείδηση», δηλαδή η πραγματικότητα που ζει, καθορίζει τη συνείδηση της εργατικής τάξης, του λαού, άρα καθορίζεται από τον καπιταλισμό. Επομένως, προβάλλουμε πρόγραμμα διεξόδου, βελτίωσης της θέσης του λαού με τα μονοπώλια στην οικονομία και εξουσία. Αλλά το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, όπως είναι επεξεργασμένο στις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, εκτιμούν, δεν ακουμπά αυτή τη συνείδηση, επομένως δεν μπορεί να συγκεντρώνει τις δυνάμεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αρα, χρειάζεται συμμαχία αριστερών πολιτικών δυνάμεων που προβάλλουν πολιτική και πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος των εργαζομένων αλλά στο έδαφος που ακουμπά τη συνείδηση των εργαζομένων, δηλαδή στον καπιταλισμό.
Το παραπάνω δεν είναι καινούριο ζήτημα. Άλλωστε, ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ το προβάλλουν εδώ και μερικά χρόνια ως διέξοδο.
Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο (Θέση 28) αναφέρεται: «Προβάλλεται μια εναλλακτική εκδοχή της ρεφορμιστικής γραμμής από δυνάμεις του οπορτουνισμού που επιδιώκουν τη σύναψη πολιτικής συμφωνίας με βάση το λεγόμενο "μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης".
Στόχοι, όπως η ρήξη με την ΕΕ, όταν προβάλλονται αποσυνδεδεμένοι από την πάλη για την εξουσία, χάνουν τον ταξικό τους χαρακτήρα, μπορούν ειδικά στις σημερινές συνθήκες που η ΕΕ βιώνει κλονισμό της συνοχής της να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις. Ο στόχος της εξόδου από την Ευρωζώνη ή και από την ΕΕ έχει ταξικό χαρακτήρα από την πλευρά μερίδας της αστικής τάξης που θέτει ζήτημα αναπροσανατολισμού των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της χώρας.
Η γενική αντιμνημονιακή γραμμή οδηγεί ουσιαστικά το εργατικό κίνημα κάτω από τη σημαία τμήματος της αστικής τάξης, υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα».
Αυτή η επιλογή για τον τρίτο πόλο της αριστεράς αποτελεί ταυτόχρονα ένα ανάχωμα προς τη στρατηγική του ΚΚΕ, αναγκαίο για το αστικό πολιτικό σύστημα, με δεδομένη την επιλογή για τον άλλο πόλο διαχείρισης του καπιταλισμού με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος, ο εγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων που ριζοσπαστικοποιούνται, ώστε να υπονομεύεται η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη με αντικαπιταλιστική φρασεολογία. Και ζυμώνεται από διάφορες δυνάμεις εδώ και καιρό, προβάλλεται από την αστική προπαγάνδα.
Οι κοινές αναζητήσεις
Για παράδειγμα, υπάρχουν κατά καιρούς κοινές εμφανίσεις σε διάφορες δράσεις των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟΥ (του Αλ. Αλαβάνου) και «Αριστερού Ρεύματος» (του Π. Λαφαζάνη). Αναζητούν διέξοδο από την κρίση, θέτουν το ζήτημα εξόδου από την Ευρωζώνη και το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή. Προβάλλουν το ενδεχόμενο εξόδου από την Ευρωζώνη και το ευρώ ως λύση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαφέρει στο ότι βάζει ζήτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν προβάλλει τη λύση κυβέρνησης. Να θυμίσουμε ότι στην επιστολή της προς το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία των αριστερών δυνάμεων («ΠΡΙΝ», 11 Μάρτη 2012) έβαζε το ζήτημα ως εξής: «Οι πολιτικοί "άξονες" για την κοινή αριστερή και αγωνιστική δράση που προτείνει σε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, στην ανατρεπτική Αριστερά και σε όλα τα αγωνιζόμενα ρεύματα και δυνάμεις, είναι οι παρακάτω: Ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση - κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των μεγάλων, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Εξοδος από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ. Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή εργασία με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, εισόδημα εργαζομένων και λαού σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου».
Ποιος θα εφάρμοζε όλα τα παραπάνω που, όπως λένε, δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα επαναστατικής κυβέρνησης; Δεν απαντούν. Μιλούν μόνο για συσπείρωση και πάλη σ' ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα, μιλώντας ταυτόχρονα για «ρήξη και ανατροπή της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου». Ρήξη που φτάνει μέχρι την αναδιανομή «σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου» και όχι κατάργησή τους. Είναι μια εκδοχή που αφήνει άθικτη την ιδιοκτησία του κεφαλαίου. Ετσι, όμως, καλούν την εργατική τάξη, το λαό, να αγωνιστεί για λύση στα πλαίσια του συστήματος προβάλλοντάς την ως φιλολαϊκή. Ποιος θα εφαρμόσει μια τέτοια λύση; Προφανώς μια κυβέρνηση στα πλαίσια του συστήματος. Σ' αυτό οδηγεί η λύση τους. Ετσι, όμως, καλλιεργούν την αυταπάτη ότι θα μπορεί να εφαρμόζεται πολιτική ενάντια στα κέρδη του κεφαλαίου, άρα υπονόμευσής του, με το κεφάλαιο να κυριαρχεί! Αντικειμενικά οδηγούν σε αναζήτηση κυβερνητικής λύσης. Μια τέτοια εξέλιξη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη βλέπει ως ενδιάμεσο στόχο, ως μεταβατικό στάδιο για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την «αντικαπιταλιστική επανάσταση».
Καλλιέργεια αυταπατών
Αυτή η γραμμή αντικειμενικά καλλιεργεί τη συνείδηση της ανάδειξης μιας κυβέρνησης κάτω από την πάλη του κινήματος, σε αστικές συνθήκες, και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία. Αυτή η τακτική υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση ενός στόχου, συγκέντρωσης δυνάμεων για την «αντικαπιταλιστική επανάσταση», αλλά τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού καλεί την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού με δεδομένο ότι οι καπιταλιστές έχουν και την ιδιοκτησία και την εξουσία. Αυτό απαντά και σε μία οπορτουνιστική άποψη που λέει ότι ναι μεν η εποχή είναι εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ναι μεν δεν υπάρχει ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, αλλά άλλο το αντικειμενικό στοιχείο με βάση το χαρακτήρα της εποχής, άλλο η πολιτική που θα ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή του καπιταλισμού. Και εδώ το ζήτημα ενός τέτοιου προγράμματος, λένε, είναι κρίκος. Αλλά είναι κρίκος ενίσχυσης του κυβερνητισμού και των αυταπατών ότι με κοινοβουλευτική διαδικασία μπορεί να γίνονται ρήξεις μέσα στον καπιταλισμό και μέσω αυτής της διαδικασίας στην πορεία να αφαιρεθούν η ιδιοκτησία και η εξουσία από τα μονοπώλια. Αυτός ο κρίκος είναι κρίκος υποβιβασμού της ταξικής συνείδησης και κατά συνέπεια ταξικής πάλης στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.
Η επίκληση του Λένιν και η πραγματικότητα
Επειδή μερικοί επικαλούνται ενίοτε και τον Λένιν για τις μεταβατικές στιγμές και τους κρίκους, να τους θυμίσουμε ότι την περίοδο μετά τον Απρίλη του 1917 που τα Σοβιέτ, έχοντας τη στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, στήριξαν την αστική κυβέρνηση και εκπρόσωποι των κομμάτων της πλειοψηφίας, μενσεβίκοι και εσέροι, συμμετείχαν στην κυβέρνηση, το κόμμα των Μπολσεβίκων όχι μόνο δε στήριξε, δεν πήρε μέρος, αλλά ήταν ενάντια σε κάθε τέτοια συμμετοχή, καλώντας την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε εξέγερση για την εργατική εξουσία.
Ας το παρακολουθήσουμε (Πηγή: Αλμπερτ Νιεναρόκοφ, «Εικονογραφημένη Ιστορία της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης», εκδόσεις «Πρόγκρες»):
«Οι τίτλοι των κυβερνητικών εφημερίδων της Ρωσίας τέλη Απρίλη - αρχές Μάη του 1917 ήταν: "Εκκληση της Προσωρινής Κυβέρνησης προς τον πληθυσμό...", "Επιστολή του πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο του Σοβιέτ της Πετρούπολης...", "Παραίτηση του υπουργού Στρατιωτικών και Ναυτικού...", "Δήλωση του υπουργού Εξωτερικών".
Η Προσωρινή Κυβέρνηση δημοσίευσε στις 26 του Απρίλη την έκκληση "Για την κυβέρνηση συνασπισμού", στην οποία υποσχόταν ότι θα επαναλάβει επίμονες προσπάθειες για τη διεύρυνση της σύνθεσής της με την προσέλκυση των "ενεργών δημιουργικών δυνάμεων της χώρας". Ως "δημιουργικές" δυνάμεις η ρωσική αστική τάξη είχε υπόψη της τους εσέρους (σοσιαλιστές επαναστάτες) και μενσεβίκους (οπορτουνιστική ομάδα που αποσπάστηκε από το κόμμα των μπολσεβίκων) του Σοβιέτ, εκτιμώντας, με τον τρόπο αυτό, ιδιαίτερα, την πολιτική συμβιβασμού, που είχαν ακολουθήσει τους πρώτους μήνες μετά την επανάσταση του Φλεβάρη. Την 1η του Μάη το ζήτημα της κυβέρνησης συνασπισμού τέθηκε στο Σοβιέτ. Ολοι οι εσέροι και οι μενσεβίκοι σοσιαλδημοκράτες τάχθηκαν υπέρ της προσχώρησης στην κυβέρνηση. Κατά της προσχώρησης τάχθηκε μόνο η ομάδα των μπολσεβίκων (...)
Στις 5 του Μάη, σχηματίστηκε η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού. Σ' αυτή, με βάση τις αποφάσεις της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ Πετρούπολης, και με άδεια των Κεντρικών Επιτροπών των αντίστοιχων κομμάτων, μπήκαν: Οι μενσεβίκοι I. Τσερετέλι, υπουργός Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων, και Μ. Σκόμπελεφ, υπουργός Εργασίας. Οι σοσιαλιστές - επαναστάτες: Β. Τσερνόφ, υπουργός Γεωργίας, και Α. Κέρενσκι, υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικού. Ο τρουντοβικός Π. Περεβέρζεφ, υπουργός Δικαιοσύνης. Ο αρχηγός του κόμματος των λαϊκών σοσιαλιστών Α. Πεσεχόνοφ, υπουργός Επισιτισμού».
Για τη συγκεκριμένη εξέλιξη της δημιουργίας κυβέρνησης συνασπισμού με συμμετοχή των μενσεβίκων και εσέρων υπήρξαν αντιδράσεις από τους εργάτες των εργοστασίων μέσα από Γενικές Συνελεύσεις στα εργοστάσια. Ας το παρακολουθήσουμε.
«Απόφαση διαμαρτυρίας των εργατών του εργοστασίου Τσέσερ ενάντια στο σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού
3 του Μάη 1917
Εμείς, οι εργάτες του εργοστασίου του Τσέσερ, θεωρούμε την προσχώρηση των σοσιαλιστικών στοιχείων στην κυβέρνηση συνασπισμού επιζήμια για το προλεταριάτο και την αγροτιά, γιατί η συμμετοχή σ' αυτήν θα καταστείλει την ταξική πολιτική μας και θα δυναμώσει το στρατόπεδο της αστικής τάξης, επιρρίπτοντας μέρος της ευθύνης, που προέρχεται από την εξωτερική και εσωτερική πολιτική της αστικής τάξης, στο προλεταριάτο.
Ψηφίστηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση.
Ο πρόεδρος Α. Γιελόγκιν».
«Απόφαση διαμαρτυρίας των εργατών και υπαλλήλων των "Ενωμένων Εργοστασίων Καλωδίων" Πετρούπολης ενάντια στο σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού και υπέρ της παράδοσης της εξουσίας στα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών
5 του Μάη 1917
Εμείς, οι εργάτες και υπάλληλοι των "Ενωμένων Εργοστασίων Καλωδίων", στη Γενική μας Συνέλευση στις 3 του Μάη, όπου πήραν μέρος 2.500 άτομα, αφού ακούσαμε τους εκπροσώπους του Κεντρικού Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών σχετικά με την επιθυμία της Προσωρινής Κυβέρνησης και της πλειοψηφίας του Σοβιέτ να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού που να έχει την εμπιστοσύνη του λαού, αποφασίσαμε να εκφράσουμε αρνητική στάση απέναντι στην κυβέρνηση συνασπισμού, που αποτελεί παραπέτασμα για τις ενέργειες της αστικής κυβέρνησης».
Σχετικά με τη στάση των μπολσεβίκων βουλευτών στα Σοβιέτ, στις βασικές θέσεις του δημοσιευμένου στην «Πράβντα» στις 7 του Μάη 1917 «Σχεδίου εντολής για εκλογές των βουλευτών στο Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών», ο Λένιν έγραφε: «Οσο επικεφαλής του ρωσικού λαού βρίσκεται μια κυβέρνηση των καπιταλιστών, καμιά υποστήριξη σ' αυτήν την κυβέρνηση που διεξάγει αρπακτικό πόλεμο, ούτε καπίκι στην κυβέρνηση αυτή!».
Δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» της Κυριακής 30 Δεκεμβρίου 2012
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10512:gia-ta-peri-metavatikou-polou&catid=83:aristera&Itemid=200
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου