Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΛΑΛΗ*
Το τελευταίο διάστημα κάτι δεν πάει καλά στην κεντρική εκφώνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κεντρική εικόνα που βγαίνει στην ελληνική κοινωνία δεν είναι εικόνα που αντιστοιχίζεται με τις μεγάλες απαιτήσεις και αγωνίες του κόσμου της εργασίας- που έστω και με την λογική της ανάθεσης προς τα πάνω- επιθυμεί μια ταξικά και ηθικά φορτισμένη πολιτική σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα αυτού του τόπου.
Σε αυτήν την φαινομενική αντίφαση (εμείς δεν συμμετέχουμε τόσο πολύ αλλά σας ψηφίζουμε επειδή επιθυμούμε να συγκρουστείτε πολιτικά για λογαριασμό μας) ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φανεί αντάξιος, λύνοντάς την μέσω ενός λελογισμένου πολιτικού βολονταρισμού που θα ενθαρρύνει και αναζωπυρώνει τις κοινωνικές αντιστάσεις αλλά και ενός αναλυτικού περιγράμματος των ρήξεων και των τακτικών που θα εφαρμόσει.
Οι εκμεταλλευόμενες τάξεις σήμερα, έχουν μεν απωλέσει την εμπιστοσύνη τους στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αλλά από την άλλη δυσπιστούν για την κυβερνητική ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν «βλέπουν» ένα πειστικό, συνεκτικό, πολιτικοοικονομικό σχέδιο που θα τις «τραβάει» σιγά σιγά έξω από την κρίση, που θα τους περιγράφει αναλυτικά μια πορεία ρεαλιστικής διεξόδου -έστω και απαιτώντας συλλογικές θυσίες για μια ακόμη φορά.
Το ότι η αριστερά διατηρεί ακόμη το ηθικό και αντισυστημικό της πλεονέκτημα διότι η ιστορία, οι διαχρονικοί αγώνες και το τεράστιο ηθικό της φορτίο εμποτίζουν το σύγχρονο ελληνικό γίγνεσθαι δεν πρέπει να μας εφησυχάζει. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος πολύ σύντομα, να «ξοδέψει» αυτό το μεγάλο κεφάλαιο αν δεν προβεί άμεσα σε ριζοσπαστικές κινήσεις που να σηματοδοτούν στον ελληνικό λαό τον ανοιχτό ορίζοντα της συνολικής κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης μέσω ενός απτού προοδευτικού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Ενισχυτικό προς την παραπάνω κατεύθυνση -της αξιοποίησης της φυσικής ροπής της αριστεράς προς την αντισυστημικότητα- είναι και το γεγονός ότι το πεδίο της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης είναι de facto πιο «καθαρό» και γειωμένο με το πεδίο της ταξικής αντιπαράθεσης διότι τα «στρατηγικά» συμφέροντα των μεσαίων στρωμάτων είναι πλέον ευδιάκριτα και τείνουν να πολωθούν με αυτά της ταξικής τους προέλευσης και όχι με αυτά της ταξικής τους ονείρωξης για οικονομική - συμβολική ανέλιξη.
Έτσι, το παιχνίδι των «νέων» κεντροδεξιών κομμάτων-δορυφόρων που θα «παιχτεί» το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα -λόγω της διαφαινόμενης αλλαγής του εκλογικού νόμου- θα δώσει ίσως μια μικρή παράταση χρόνου στο αστερισμό της αναπαλαιωμένης κυρίαρχης πολιτικής αλλά δεν θα άρει την κεντρική ροπή της προς την συνολική αποσταθεροποίηση. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η περαιτέρω αυταρχικοποίηση της αστικής ελληνικής δημοκρατίας μέσω και της «συνταγματικής» κατοχύρωσής που προωθείτε ενώ θα γίνουν με την λογική της εκ βάθρων θεσμικής ανασυγκρότησης του αστικού πλαισίου πολιτικής θα είναι τελικά οι δύο τελευταίες πράξεις πριν αυτό καταρρεύσει οριστικά και αμετάκλητα.
Ούτε τα νέα «μοιράσματα» στα οποία επιδίδεται αφειδώς τελευταία η οικονομική και μιντιακή διαπλοκή -προσβλέποντας την επόμενη μέρα- πρόκειται να σώσουν την παρτίδα της ανάσχεσης της κυβέρνησης της αριστεράς η της μελλοντικής υπονόμευσής της.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τότε θα κληθεί να δώσει άμεσα τα εχέγγυα και τις προδιαγραφές μιας άλλης πρότασης πολιτικής εξουσίας που θα πρέπει να έχει επαρκή ζωτικό χώρο και χρόνο μέσα σε αυτό το πολύπλοκο, ανταγωνιστικό και αλληλεξαρτημένο κόσμο.
--Η πρόταση αυτή δεν μπορεί να έχει τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά ενός «εύκολου» και «ρηχού» εν πολλοίς αντιπολιτευτικού κυβερνητισμού που γενικά ελέγχει και προτείνει χωρίς όμως να έχει το άγχος της υλοποίησης, της εφαρμογής και του αντίκτυπου των προτεινόμενων.
--Η πρόταση αυτή δεν μπορεί να είναι μετριοπαθής, φοβική, αντιφατική, περιοριστική όπως τα «περίεργα» λεγόμενά «μας» στην ΔΕΘ και στο Ελληνοαμερικάνικο Επιμελητήριο αλλά προγραμματικά αιχμηρή, ριζοσπαστική, μετωπική και ενωτική προς το σύνολο των αριστερών δυνάμεων(ΚΚΕ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ,κ.α.) στο πολιτικό επίπεδο και των υγιών αντιμνημονιακών δυνάμεων στο κοινωνικό επίπεδο.
--Η πρόταση αυτή οφείλει να διεγείρει και να αφυπνίζει την ταξική συνείδηση και τα ηθικά αντανακλαστικά του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Η έμπρακτη ανάδειξη ενός νέου συνδικαλιστικού «παραδείγματος» με αμεσοδημοκρατική και αντιγραφειοκρατική λογική καθώς και η απόδοση της δικαιοσύνης και της έμπρακτης τιμωρίας και διαπόμπευσης των οικονομικών «διαμεσολαβητών» του παλαιού πολιτικού συστήματος θα συμβάλει στην αίσθηση μιας συντεταγμένης μαζικής αγωνιστικότητας και ενός ενεργού κράτους δικαίου.
--Η πρόταση αυτή οφείλει να έχει διερευνήσει νέες συμμαχίες/άξονες και λάβει υπ όψη της τις σύγχρονες γεωπολιτικές παραμέτρους / διασφαλίσεις (με επικέντρωση στο ατυχές -εν τέλει- case study της Δημοκρατίας της Κύπρου που τα όρια της ενεργειακής διπλωματίας και της comme il faut αριστερής διαχείρισης εντός ΖτΕ φάνηκαν τελικά πεπερασμένα).
--Η πρόταση αυτή απαιτεί μια οραματική επανατοποθέτηση του ελληνικού συλλογικού φαντασιακού και του κοινωνικού παράγοντα στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος και εργασίας.
--Η πρόταση οφείλει να έχει επεξεργασμένο Plan A και Plan B τόσο σε σχέση με το χρέος όσο και με το νόμισμα ώστε ακόμα και η αφελής κοσμοπολίτικη προσέγγιση της επιτυχούς πολιτικής διαπραγμάτευσης (!!!) μέσα στο Ευρωζωνικό Νομισματικό Πλαίσιο (Plan A) να τύχει διευρυμένων χρονικών και πολιτικών περιθωρίων πριν μεταπέσει στην αναπόδραστη πορεία ρήξης με τους μηχανισμούς-ομηρείας της ΖτΕ και των δανειστών (Plan B).
--Η πρόταση αυτή οφείλει να έχει τέτοιο πολιτικό και προγραμματικό βάθος και τέτοιας έκτασης θεσμικές και συνταγματικές ανατροπές που θα ανοίγει δρόμους για την καπιταλιστική υπέρβαση και τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Με λίγα λόγια το σημερινό πλαίσιο, κυρίαρχης δημόσιας εκφώνησης και σημειολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν οδηγεί σε μια πραγματικά αριστερή κυβερνητική προοπτική αφού:
--δεν ωφελεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ η διάχυση της ψευδούς αίσθησης στην ελληνική κοινωνία ότι ο σκοπός μας είναι, με την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας, απλά να «ορθολογικοποιήσουμε» κάποιες πλευρές της πληχθείσας αστικής δημοκρατίας («να τους ταράξουμε στην νομιμότητα») και εφαρμόσουμε ένα ολίγον δικαιότερο μείγμα οικονομικής πολιτικής συμβατό με την Τρόϊκα και την αρχιτεκτονική της Ε.Ε. και της ΖτΕ.
--δεν ωφελεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ η εκ δεξιών διεύρυνσή του με στελέχη και παράγοντες του Σοσιαλιστικού χώρου, που βαρύνονται ακόμα από έναν πρότερο πολιτικό βίο που δεν συνάδει με την αναγεννητική – ηθική κουλτούρα της αριστεράς ακόμη και αν οι «αμαρτίες» τους κινούνται στα όρια του απλού πολιτικού η οικονομικού πλημμελήματος (πόσο μάλλον κακουργήματος!)
--δεν ωφελεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ η εκ δεξιών αναζήτηση κυβερνητικών συμμάχων σε πολιτικούς σχηματισμούς και κόμματα αμφιβόλου αντιμνημονιακής ποιότητας (πχ ΑΝΕΛ, όπως αποδείχθηκε με πολύ εμφανή τρόπο αυτές τις μέρες!)
--δεν ωφελεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ η λεκτική υπαναχώρηση κάποιων στελεχών μας από την βασική μας επιλογή για ρήξη και μονομερή ακύρωση των μνημονίων και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του εξωτερικού χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου