Έφυγε η γλυκιά χοντρομπαλού Ρώξυ (Ρωξάνη).
Σχεδόν δέκα χρόνια ζούσε στην περιοχή των Εξαρχείων/Πολυτεχνείου.
Από μικρή έπαιρνε μέρος σε διαδηλώσεις και φασαρίες.
Κουτάβι μικρό την εγκατέλειψαν με την αδερφή της, την Ρούγα, στο Πεδίο του Άρεως.
Η Ρώξυ παρέμεινε μια ζωή στους «τέσσερεις δρόμους».
Μέσα στην ατυχία της ήταν τυχερή.!
Είχε ανθρώπους που την φρόντιζαν και τάιζαν καθημερινά.
Η χοντρομπαλού μας ήταν στειρωμένη,
με τα ετήσια εμβόλια και αιματολογικές εξετάσεις της.
Δυστυχώς, ήταν και παρέμεινε πάντα λίγο φοβισμένη και διστακτική απέναντι στους ανθρώπους. Η καχυποψία της απέναντι στο ανθρώπινο είδος που την είχε ως κουτάβι κακοποιήσει, της κόστισε να βρει μια οικογένεια.
Πριν από μια εβδομάδα στην προσπάθεια της να διασχίσει την λεωφόρο Αλεξάνδρας
την χτύπησε ένα όχημα.
Δυστυχώς, πολλοί λίγοι οδηγοί έχουν την ευαισθησία να φρενάρουν, όταν βλέπουν ένα ζώο μπροστά τους. Την Ρώξυ δεν μπορούσε κανείς να μην την προσέξει λόγω του μεγέθους και του όγκου της
Αλλά ο οδηγός δεν φρέναρε καν..
Μέσα στον πόνο μας χαιρόμαστε τουλάχιστον που ο θάνατος σου ήταν ακαριαίος
και δεν υπέφερες.
Κάποιος την πέταξε σε έναν κάδο απορριμμάτων.
Ο Φώτης, ένα νέο παιδί που συχνάζει στην περιοχή, την είδε, την έβγαλε και προσπάθησε να μεταφέρει τη σωρό της στο Πολυτεχνείο προκειμένου να ταφεί εκεί που είναι θαμμένος και ο φίλος της, ο γνωστός Κανέλος.
Ή τουλάχιστον στον Λόφο του Στρέφη. Ως ένδειξη τιμής για το άτυχο ζώο.
Δυστυχώς, λόγω του όγκου της δεν τα κατάφερε.
Ο Νίκος, που το πληροφορήθηκε αργότερα, σε κατάσταση σοκ έψαχνε τους κάδους στην Αλεξάνδρας για την πάρει. Δεν την βρήκε.
Μπορεί να «πήγες σαν το σκυλί στο αμπέλι», αλλά το δικό σου μότο ήταν
«καλύτερα μιας ώρας ελεύθερης-χαρούμενης ζωής,
παρά δεκαπέντε χρόνια σε ένα κλουβί ασφαλής».
Ο Γώγος, ο κολλητός σου φίλος, ακόμα σε ψάχνει και δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει με το σκυλίσιο μυαλό του, ότι δεν θα σε ματαδεί ποτέ σε αυτή την ζωή.
Η απουσία σου του έχει κοστίσει, όπως και σε όλους μας.
Η Ρωξάνη έκανε παρέα με χρήστες που είναι ενταγμένοι σε Προγράμματα και προσπαθούν να βγουν από τον εφιάλτη των ναρκωτικών.
Αυτούς εμπιστευότανε, αυτούς αγαπούσε, αυτούς άφηνε να την χαϊδεύουν.
Δίπλα τους ξάπλωνε το βράδυ και μοιραζόταν την κουβέρτα τους.
Αυτοί την προστάτευαν από τις «περισυλλογές»,
αυτοί μας ειδοποιούσαν αν ξαφνικά πάθαινε κάτι.
Μέσα στην δική τους δυστυχία και παραζάλη είχαν αποθέματα αγάπης για την Ρωξάνη, όπως και για τα άλλα αδέσποτα της περιοχής.
Αγάπη που ποτέ δεν σου έδειξαν οι περισσότεροι κάτοικοι των Εξαρχείων.
Είχες συνηθίσει να ακούς «ουστ» και «ξουτ».
Ευχαριστούμε θερμά, τον Νίκο και τον Πέτρο που πολλά κρύα βράδια του χειμώνα την έπαιρναν μαζί τους μέσα στο Πολυτεχνείο για να κοιμηθεί στα ζεστά.
Ευχαριστούμε, την Μαρία, την Γωγώ, την Βούλα που την φιλεύανε και της έδιναν νερό στον καύσωνα, αφού ο Δήμος έχει κλείσει την παροχή νερού για τα αδέσποτα
σε αυτή την περιοχή εδώ και χρόνια.
Ευχαριστούμε, τον Κούρδο, καθηγητή της Θεολογίας,
που αν και πρόσφυγας στη χώρα μας την έπαιρνε συχνά μαζί του στην Ακρόπολη
για κοιμηθεί το βράδυ στο μικρό σπιτάκι που έχει.
Ευχαριστούμε, τον Πέτρο που έχει το Rock Bar στα Εξάρχεια που την άφηνε μαζί με τους φίλους της να κοιμάται στο υπόγειο του μαγαζιού, όταν έβρεχε τον χειμώνα.
Ευχαριστούμε, όλους τους ανώνυμους, που δεν μπορούμε να τους αναφέρουμε εδώ που την είχαν έγνοια. Μας έχει συγκινήσει που όλα αυτά τα παιδιά κλαίνε και θρηνούν την Ρώξυ μας και Ρώξυ τους εδώ και μια εβδομάδα.
Καλό σου ταξίδι, μικρή μας Ρώξυ.
Τώρα είσαι πια είσαι πραγματικά ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Σίγουρα εκεί πάνω έχεις ξαναβρείς τους φίλους σου, τον γνωστό Κανέλο,
την Ήρα του Πολυτεχνείου που έφυγε άδοξα από χτύπημα με λοστό στο κεφάλι,
τον Μπλάκυ που τον πυροβόλησε αστυνομικός στην Πλατεία,
τον Οσάμα –που ήταν ερωτευμένος μαζί σου- και χάθηκε άδοξα μέσα στο Πρόγραμμα Αδέσποτων (άλλη φορά η πονεμένη αυτή ιστορία),
τον Ταρζάν που πέθανε από δηλητήριο που του έδωσε «αξιοσέβαστος» συμπολίτης μας. Και όλα τα άλλα τετράποδα της Αθήνας που σε αγαπούσαν και γνώριζαν.
Σε περίμεναν όλα πάνω από το ουράνιο τόξο.
Είμαστε σίγουροι για αυτό.
Η περιοχή χωρίς εσένα, Ρώξυ, φαντάζει άδεια.
Είναι άδεια.
Θα είσαι πάντα στην καρδιά και στη μνήμη.
Μόνο αυτοί που τους ξεχνούμε πεθαίνουν πραγματικά.
Εσύ, Ρωξανούλα θα ζεις για πάντα.
Ήσουν και θα είσαι πάντα το σύμβολο της περιοχής.
Αρετή Παπασταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου