Ένα τεράστιο τανκ βρίσκεται μπροστά στο κτήριο του δημαρχείου στο κέντρο της πόλης στο Αφρίν. Ένα γερμανικό τανκ Λέοπαρντ. Δεν είναι Μεχμετζίκ. Είναι Μουχαμμετζίκ! Δεν είμαι εγώ που έκανα αυτή τη διόρθωση. Ο Ταγίπ Ερντογάν την έκανε. Ουσιαστικά, λέει, είναι Μουχαμμετζίκ. Γιατί αποκαλούνταν Μεχμετζίκ τόσο καιρό; Κατά τη μάχη του Τόμπρουκ στο Τράπλουσγκαρπ τον Ιανουάριο του 1912 σκοτώθηκε ένας στρατιώτης, λέει, δίπλα από έναν αξιωματικό.
Ονομαζόταν Μεχμέτ, λέει. Ο δεκανέας γύρισε προς το μέρος του αξιωματικού και φώναξε: «Διοικητά, ο Μεχμέτ σκοτώθηκε». Και ο αξιωματικός απάντησε: «Βαχ Μεχμετζίκ, βαχ». Οι άλλοι στρατιώτες, που άκουσαν τον αξιωματικό, νόμισαν ότι το όνομα του στρατιώτη που σκοτώθηκε ήταν Μεχμετζίκ και φώναξαν «σκοτώθηκε ο Μεχμετζίκ». Οι δε 'Αραβες στρατιώτες είπαν ότι «σκοτώθηκε ο Μουχαμμεντζίκ». Και ο γραμματέας του τάγματος έγραψε στο δεφτέρι ότι «ο πρώτος μας πεσών είναι ο Μεχμετζίκ». Μετά από αυτό το συμβάν αποκαλούνται Μεχμετζίκ όλοι οι στρατιώτες που σκοτώνονται και δεν είναι γνωστό το όνομά τους. Αλλά, λέει, το σωστό είναι Μουχαμμεντζίκ!
Και μόλις μπήκαν στο Αφρίν απέδειξαν ότι είναι Μουχαμμεντζίκ. Στην πλατεία της πόλης υπήρχε ένα τεράστιο άγαλμα του Kawa, θρυλικού ήρωα του Newroz. Αμέσως πέρασαν ένα σχοινί στον λαιμό του και το γκρέμισαν. Κοιτάζω τους δρόμους του Αφρίν. Είναι τελείως άδειοι. Έρημοι. Δεν υπάρχει απολύτως κανείς εκτός από τους γενειοφόρους πλιατσικολόγους τζιχαντιστές και τους Μουχαμμεντζίκ.
Πού είναι ο λαός του Αφρίν; Ήρθαν οι απελευθερωτές. Δεν έχει υποδοχή γι΄ αυτούς; Δεν έχει! Ο λαός εγκατέλειψε την πόλη πριν μερικές μέρες. Τους είδα να εγκαταλείπουν την πόλη σε αυτοκινητοπομπές με μερικά πράγματα που μπόρεσαν να μαζέψουν από τα σπίτια τους άρον-άρον. Έφευγαν. Έφευγαν από τον θάνατο. Αλλά ο θάνατος τους συλλάμβανε και σε αυτό τον δρόμο. Και σε αυτό τον δρόμο έπεφταν βόμβες πάνω στα κεφάλια τους. Έθαβαν τους ανήμπορους νεκρούς τους στην άκρη του δρόμου.
Θυμήθηκα την είσοδο των Μουχαμμετζίκ στην Κύπρο το 1974. Δεν έμοιαζε καθόλου με την είσοδο στο Αφρίν. Ένα τανκ στην πλατεία του Σαραγιού. Ο κόσμος το υποδέχεται με ενθουσιασμό. Ρίχνει λουλούδια. Στέλλει φιλιά.
Ένα Μουχαμμεντζίκ παίρνει με στοργή ένα παιδί στην αγκαλιά του. Ο κόσμος βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες με τους «απελευθερωτές» του. Δεν ήρθε καμία τέτοια φωτογραφία από το Αφρίν. Οι κάτοικοι του Αφρίν εκκένωσαν την πόλη, όπως είχε εκκενώσει ο Κουτούζοφ τη Μόσχα το 1812 με τον στρατό του και τον λαό του. Με μία διαφορά μόνο. Οι Ρώσοι είχαν κάψει τη Μόσχα εγκαταλείποντάς την.
Η Μόσχα καιγόταν σαν λαμπάδα. Ο Ναπολέων βρήκε μέσα στις φλόγες την πόλη που κατέκτησε. Ούτε ψωμί, ούτε νερό υπήρχε. Κοιτάζοντας τη Μόσχα από το παράθυρο του κόκκινου πύργου του Κρεμλίνου, είπε «ήλθον, είδον και απήλθον» όπως ο Καίσαρας, αλλά δεν μπόρεσε να μείνει πιο πολύ εκεί. Αναγκάστηκε να μαζέψει τον στρατό του και να εγκαταλείψει τη Μόσχα. Ήταν ένας χειμώνας με πολύ χιόνι. Επιστρέφοντας στη Γαλλία χώθηκε στα χιόνια. Ο ρωσικός στρατός που ακολουθούσε εξευτέλισε τον γαλλικό στρατό μέσα στα χιόνια. Ο Ναπολέων σώθηκε με χίλια ζόρια.
Αν είχε λίγη αξιοπρέπεια ο Μπασάρ αλ 'Ασαντ, θα κάρφωνε μια σφαίρα στο κεφάλι του και θα αυτοκτονούσε. Πόσο θλιβερό μπορεί να είναι να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια ένας ηγέτης την ώρα που οι άνθρωποι της χώρας του βομβαρδίζονται από αεροπλάνα και δολοφονούνται με βαριά όπλα εγκαταλείποντας τα χώματά τους; Την ώρα που η πατρίδα του κατακτιόταν από ξένους στρατούς, εκείνος απλώς παρακολουθούσε. Ουσιαστικά δεν ήταν μόνο αυτός που παρακολουθούσε. Παρακολουθούσαν και τα Ηνωμένα Έθνη και η Αμερική και η Ευρώπη και η Ρωσία. Δεν απέμεινε στον κόσμο κάτι που να αποκαλείται διεθνές δίκαιο. Μην μου μιλάτε πλέον καθόλου γι΄ αυτό. Ό,τι συνέβη στη Ρουάντα το 1994, συνέβη και στο Αφρίν. Και το 1995 στη Βοσνία.
Νεκροί, νεκροί. Πόσοι πολλοί νεκροί. Πόσοι πολλοί τραυματίες. Μερικοί Μουχαμμεντζίκ αναρτούν την τουρκική σημαία στο κτήριο του δημαρχείου. Οι τζιχαντιστές πλιατσικολόγοι λεηλατούν ό,τι υπάρχει. Αυτά τα σπίτια που εκκενώθηκαν τους ανήκουν πλέον. Επιτρέπεται πλέον να πάρουν ό,τι βρουν και να φύγουν. Ένας τζιχαντιστής φωνάζει στους άδειους δρόμους του Αφρίν κρατώντας ένα τεράστιο μαχαίρι στο χέρι. Αυτή η φούρια λεηλασίας και πλιάτσικου δεν σας φαντάζει καθόλου ξένη, έτσι δεν είναι; Φρεσκάρετε τις μνήμες σας στην Κύπρο.
Και ξαφνικά μια είδηση. Η Αστυνομία προέβη σε συλλήψεις, λέει, κατά τη διάρκεια των εορτασμών του Newroz στο Τρίκωμο. Έβαλαν χειροπέδες στους συλληφθέντες! Γιατί; Επειδή διένειμαν βιβλία. Κοιτάξτε πράγματα. Το να σπάνε και να καταστρέφουν την εφημερίδα μας μπορεί να γίνεται ελεύθερα. Το να διανέμονται βιβλία απαγορεύεται! Αυτή τη φορά πέθανε πραγματικά η ανθρωπότητα. Είπες πως δεν υπάρχει ηγεμόνας στον κλέφτη κόσμο; Υπάρχει ήδη! Αλλά εσύ πάλι πες το!
Πηγή: http://politis.com.cy/article/ine-mouchammetzik-ochi-mechmetzik
https://antigeitonies.blogspot.gr/2018/03/blog-post_978.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου