14/10/2016
Τάσος Κουτσογιάννης
Βρισκόμαστε σε πολιτική συγκυρία με πυκνό πολιτικό χρόνο, ακολουθώντας τους ρυθμούς των τελευταίων ετών ακόμα και προ του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το κράτος έκτακτης ανάγκης και οι πολιτικές που το συνοδεύουν συνεχίζουν να υφίστανται, παρόλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια. Το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείφθηκε από ανθρώπους του αγώνα και εγκαταλείπεται στις συνειδήσεις των πολιτών, καταφέρνοντας να εγκαθυδρίσει την δομημένη πραγματικότητα του «ως εδώ μπορείς να κερδίσεις κάτι με τους απ’ έξω». Αυτή η προσπάθεια είναι ο ιδεολογικός πόλεμος του σήμερα που καλούμαστε να δώσουμε μάχη ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί πρώτα από όλους είχε εμάς σαν στόχο.
Τιμώντας την ειλικρίνια των συναισθημάτων μας, την ηθική που κουβαλούσαμε δίνοντας αγώνες και κάνοντας πολιτική, ακόμα και από διαφορετικό μετερίζι, βρεθήκαμε στην Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση το προηγούμενο έτος. Μια απόφαση, που ειδικά για όποια και όποιον δε στήριξε την Λαϊκή Ενότητα στις εκλογές του Σεπτέμβρη, ήτανε κάτι παραπάνω από την απλή ένταξη σε ένα κόμμα ή συλλογικότητα. Οι αναλύσεις, η παραγωγή γραμμής, η σκιαγράφηση ιδεολογίας, ήταν στοιχεία που ξεφύγανε από την πρακτική οργανωτική συζήτηση και δείξανε την αυτούσια ανάγκη για πολιτική ιδεολογική έκφραση που έχει καθένας από εμάς που φέρει το μικρόβιο του ταξικού αγώνα.
Θεωρώντας εν ισχύ, τις έως τώρα αποφάσεις των συλλογικών εργασιών της Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης οφείλουμε με γνώμονα αυτές τις ειλικρινείς διαδικασίες να αποφασίσουμε το επόμενο πολιτικό σχέδιο που θα τις υποστηρίξουμε. Η αναφορά του μεγαλύτερου έως τώρα μέρους της πολιτικής δράσης όπως εκφραζότανε στην ριζοσπαστική αριστερά τα προηγούμενα χρόνια συμπυκνωνόταν στο «θα αλλάξουμε την Ευρώπη» ένα σχέδιο που στην εποχή της μεγάλης όξυνσης και με τα φώτα στραμμένα στην Ελλάδα βρήκε πάτημα στην Ελλάδα και είχε ένα αντίκτυπο διεθνώς. Το όποιο πολιτικό σχέδιο λοιπόν συνδεότανε με την παραπάνω αφήγηση και απέτυχε αρχίζοντας ακριβώς από εκεί, δηλαδή από το ότι καμία ευρώπη με την παρούσα δομή δε μπορεί να αλλάξει και κανένας συσχετισμός να πάρει θετικό πρόσημο παλεύοντας μέσα σε αυτή. Ακόμα και αν αντιμετωπίζαμε ορθά το θέμα του νομίσματος ως εργαλειακό ζήτημα, το θέμα πλέον της πλήρης σύγκρουσης χωρίς αστερίσκους με την δομή της Ε.Ε. είναι προαπαιτούμενο στην πολιτική εκφώνηση που θέλει να βρει τον εναλλακτικό δρόμο και την ταξική πάλη. Καθώς οι φωνές στην αριστερά που μιλάνε για το πατριωτικό πρόταγμα πληθαίνουν, πρέπει να γίνει εξ αρχής η παραδοχή ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη χώρα με την έννοια της αυτάρκειας από μεγάλες δυνάμεις-και ούτε θα μπορούσε ή θα μπορέσει να υπάρξει μέσα στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Aυτό ακόμα και μέσα από αυτή την γενικευμένη απλοϊκή αναφορά να γίνει ως σημείο αρχής για την μάχη του εφικτού, που θα είναι ο σοσιαλισμός μέσα στη χώρα, σε συνάρτηση με τις διεθνείς συνθήκες. Εν κατακλείδι ούτε η ευρωανατρεπτική γραμμή (που ήδη απέτυχε), ούτε η αριστερή πατριωτική δε μπορούν να συσπειρώσουν τον κόσμο του αγώνα και τις οργανώσεις με αναφορά στην αριστερά, παρα μόνο ως κοινοβουλευτική σούπα.
To κυριότερο ζήτημα, το οποίο μάλιστα ξεφεύγει και από τα όρια της υποκειμενικής κρίσης του υποφαινόμενου, έχει να κάνει με τον φορέα που θα απεικονίζει και θα δίνει σάρκα και οστά σε αγώνες και ζυμώσεις. Aκόμα και τα παραδείγματα διεθνώς που θέλουν τις απόψεις του Κόρμπιν να είναι πιο δημοφιλείς από το ίδιο το εργατικό πάρτυ, την προσωπική ήττα του Μπέρνι Σάντερς όταν έδωσε στήριξη στην Χίλαρυ Κλίντον και το αντικομματικό κλίμα στη βάση της κοινωνίας πρέπει να μας εμπνεύση για κάτι μεγαλύτερο από αυτά που ήδη ξέρουμε. Το κόμμα σούπα που ήτανε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 12 και μετά (με την κερδισμένη μάχη ενάντια στο κόμμα των μελών), το συγκεντρωτικό κόμμα τύπου ΚΚΕ και το γραφειοκρατικό κόμμα τύπου ΛΑΕ όσο δεν είναι με κάποιο μαγικό ραβδί στο κέντρο του δημόσιου διαλόγου δε μπορεί να γίνει μαζικό και θα λειτουργεί με όρους net marketing. Επίσης πλέον μαζί με την αμφισβήτιση του «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς η οργανωτική δομή και η δημοκρατία ενός φορέα στιγματίζουν την εικόνα του αύριο και της συνέπειας λόγου-πράξης. Ακόμα και αν απέχουμε πάρα πολύ από κάτι τέτοιο είναι σημαντικό να αναφέρεται και να προδιαγράφεται ως αναγκαία συνθήκη σε οποιοδήποτε μετωπικό όχημα.
Εντασσόμαστε σε έναν αγώνα για να βοηθήσουμε την κοινωνία ενώ αρκετοί από εμάς δε μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Η οξυμένη επίθεση κράτους και κεφαλαίου δεν είναι κάτι που μας αφήνει απ’έξω ανεπηρέαστους επειδή την καταλαβαίνουμε και την πολεμάμε. Αυτή η συνθήκη μάλιστα είναι κάτι που έστω στο κοινωνικό σκέλος δε θα αφήσει την ελληνική αριστερά να ιταλοποιηθεί, καθώς αυτά που μας περιμένουν δεν είναι καλύτερα από αυτά που έφυγαν την 6ετία που πέρασε. Ένα δίκτυο ανθρώπων που σε μεγάλο ρόλο το είχαν πάντα οι οργανώσεις της αριστεράς, δε θα χαθεί εξαιτίας δυστυχώς των υλικών συνθηκών, οφείλει μάλιστα να διευρυνθεί. Το κίνημα αλληλεγγύης από το προσφυγικό έως και τα παραδοσιακά «καλάθια» που τόσα χρόνια στήσαμε στα στέκια μας, ήταν μια ακτίνα αισιοδοξίας την περασμένη χρονιά. Ήτανε μάλιστα για οργανώσεις όπως η Ανασύνθεση – ΟΝΡΑ σημείο αναφοράς της πολιτικής δράσης της, και αυτό γιατί απαντάει στο πως πολιτικοποιείται η αλληλεγγύη. Μα ασφαλώς αν δεν μπορείς να δώσεις απάντηση στην επιβίωση του απόπατου του βαρελιού δεν έχεις να δώσεις καμία απάντηση γενικότερα.
Πίσω στο αρχικό ερώτημα, που έχει να κάνει με το πως θα εξυπηρετήσουμε τις θέσεις Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης καλύτερα, εισάγεται μετά από όλα αυτά η εύλογη αμφισβήτηση για το αν η συμμετοχή στη ΛΑΕ ήτανε σε συνάρτηση με τα παραπάνω ή όχι και σε ποιο βαθμό. Η αποτίμηση αυτή δεν είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου γιατί ο καθένας μπορεί να πάρει θέση συγκρίνοντας τις παραπάνω παραγράφους με την πραγματικότητα της κομματικής ζωής της ΛΑΕ. Ο καθένας μόνος του θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη για κάτι συλλογικότερο και την επόμενη μέρα της συνδιάσκεψης της ΑΡΚ, όμως το ζήτημα είναι τότε η φυσιογνωμία της κίνησης. Όλα τα κομμάτια της ελληνικής αριστεράς (του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου) βρίσκονται σε διαδικασίες αναπροσαρμογής, δεν υπάρχει μια δεδομένη κατάσταση, αλλά αντιθέτως όλα είναι υπό διαμόρφωση. Με αυτά δεδομένα η ΑΡΚ οφείλει να συγκροτηθεί ανεξάρτητα από τη ΛΑΕ και χτίσει τους νέους όρους και τις νέες επεξεργασίες, χωρίς να ετεροπροσδιορίζεται και χωρίς αυτομαστιγώνεται από το γραφικό brand-name της ΛΑΕ και την ανάλωση σε γραφειοκρατικές καρικατούρες. Ακόμα και που κόμμα με καταβολές στην αριστερά έφθασε στη διακυβέρνηση, δεν ήτανε το κόμμα το κύριο εργαλείο για αυτή την ηγεμονία, ούτε βοήθησε στις κρίσιμες στιγμές.
Συνοψίζοντας και στην κατεύθυνση των αποφάσεων των συνδιασκέψεων της ΑΡΚ, που αναφέρουν ότι [..Η ΑΡΚ φιλοδοξεί να συμβάλει με την παρουσία της στις διεργασίες που εξελίσσονται στην Αριστερά.. στο χτίσιμο εκείνου του πολιτικού υποκειμένου που θα βάλει φρένο στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης..] και [..Επειδή πιστεύουμε ότι η δύναμη της Αριστεράς, πέρα από τις θέσεις της και τη μορφή της οργάνωσής της, είναι το ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό της, θεωρούμε ότι αυτό μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο μέσα από την πλήρη δημοκρατική εσωτερική λειτουργία.], είναι απαγορευτική η περαιτέρω συμμετοχή στη ΛΑΕ ή σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα της αριστεράς. Αντιθέτως είναι περισσότερο πιθανό η μη χρησιμότητα στα πράγματα της ηγετικής ομάδας του Αριστερού Ρεύματος αλλά και της πολιτικής γραμμής που εκφράζει, που εγκλωβίζουν μεγάλο αριθμό οργανωμένων αγωνιστών και συνιστωσών στη σημερινή μη γόνιμη κατάσταση, να τεθεί υπό αμφισβήτηση γενικότερα στον διάλογο της αριστεράς. Υπάρχουν συνιστώσες που ασκούν αντίστοιχες κριτικές και θέτουν αντίστοιχα ερωτήματα και στο κόμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάτι που έρχεται ως λογική συνέπεια της κοινωνικής γείωσης. Επίσης υπάρχουν οργανώσεις που είναι αυτόνομες και ομάδες ανθρώπων που έχουν απενεργοποιηθεί μετά την περσινή ήττα. Το στοίχημα είναι αυτοί οι στόχοι, γιατί το πιθανότερο είναι η γενικότερη αδρανοποίησή τους να παραταθεί επ’ αόριστο ή στην περίπτωση των οργανώσεων η ακινησία τους. Σίγουρα δε γίνεται να συζητάμε για τους συμμάχους του αύριο σαν να είναι κουκιά, και σίγουρα δε γίνεται να συζητάμε για όσους επιλέγουν την αδιαφορία για το διάλογο της αριστεράς και τον ελιτισμό. Ακόμη δε γίνεται να συζητάμε την απομάκρυνση απο το σημερινό κυβερνητικό μόρφωμα με όρους απομάκρυνσης από την ίδια την αριστερά, σε δομές προερχόμενες μεν από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά με αρχηγοκεντρική δομή και χωρίς το ουσιαστικό πρόταγμα που περιγράφεται παραπάνω. Ξεφεύγοντας από την εσωστρέφεια στο τέλος αυτής της περιόδου κάποια μέρα, θα πρέπει να έχουμε ξεφύγει και από αυτά.
Τάσος Κουτσογιάννης
http://yabasta.gr/article/470/H-Syndiaskepsh-ths-ARK-ws-ergaleio-gia-thn-aristera.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου