Η ελαστική εργασία στους δήμους, η εντατικοποίηση και η έλλειψη μέτρων ασφαλείας, δολοφόνησαν 20 εργάτες

του Δημήτρη Σταμούλη

Σοβαρή έξαρση γνωρίζουν τα εργατικά δυστυχήματα στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με τα πρόσφατα στοιχεία που παρουσίασε η ΠΟΕ-ΟΤΑ να αναδεικνύουν τις δραματικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν στον κλάδο και ειδικότερα στον τομέα της καθαριότητας. Από τον Ιούλιο του 2014 μέχρι και τις 19 Σεπτεμβρίου 2016, συνολικά είκοσι εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας, ενώ άλλοι επτά τραυματίστηκαν σοβαρά. Οι τέσσερις από αυτούς σκοτώθηκαν μέσα στο 2014, άλλοι έξι στο 2015 και οι υπόλοιποι δέκα κατά τους πρώτους εννιά μήνες του 2016.

Ειδικότερα, 18 άνδρες και δύο γυναίκες είναι τα μέχρι στιγμής θύματα ενός ακήρυχτου «πολέμου» στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), στον οποίο συνυπεύθυνοι είναι τόσο οι δήμοι με την πολιτική που ακολουθούν και τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας όσο και οι κυβερνώντες αλλά και όλοι εκείνοι που με τις κεντρικές αποφάσεις τους έχουν διαλύσει κάθε εργατικό δικαίωμα, και έχουν ανάγει την ελαστική εργασία σε λυδία λίθο του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Στα 27 συνολικά δυστυχήματα και σοβαρά εργατικά ατυχήματα, 4 έγιναν το 2014, 7 το 2015 και 16 το 2016. Μπορεί το «δείγμα» να μην προσφέρεται για γενικεύσεις, αλλά δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι όσο αυξάνονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η πρόσληψη ανειδίκευτων εργατών για επικίνδυνες εργασίες και για λίγους μόλις μήνες απασχόλησης, τόσο ο αριθμός διπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο.
Τα ίδια τα στοιχεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ δείχνουν ότι από τα 27 περιστατικά, το 33% αφορά συμβασιούχους, δηλαδή συνολικά εννιά. Ανάμεσα στους εργαζόμενους-θύματα ήταν έξι με οκτάμηνες συμβάσεις, από αυτούς τρεις νεκροί και τρεις σοβαρά τραυματισμένοι, δύο είχαν συνάψει πεντάμηνες συμβάσεις (ένας νεκρός και ένας σοβαρά τραυματίας) και ένας νεκρός είχε μόλις …δίμηνη σύμβαση!

Ένα άλλο συγκλονιστικό στοιχείο αφορά την ηλικία των θυμάτων: οι 9 στους 27 (δηλαδή ένας στους τρεις) ήταν εργαζόμενοι ηλικίας άνω των 50 ετών. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι σημαίνει παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τα 67 ή και 70 χρόνια, όπως απεργάζονται οι φωστήρες των Βρυξελλών, της ΕΕ αλλά και των ντόπιων πολιτικών τοποτηρητών τους.

Όσον αφορά την ειδικότητα, ανάμεσα στους νεκρούς ήταν επτά οδηγοί απορριμματοφόρων ή άλλων οχημάτων, έξι εργάτες, δύο εργαζόμενοι στην καθαριότητα, ένας χειριστής μηχανήματος, μία δημοτική αστυνόμος και δύο πολίτες. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ένας 59χρονος μόνιμος εργάτης του δήμου Άρτας έχασε τη ζωή του σε όχημα εργολάβου ιδιώτη, γεγονός που δείχνει πόσο έχουν εισβάλει στο δημόσιο έργο της καθαριότητας των δήμων ιδιωτικές εργολαβικές εταιρείες.
Οι περισσότερες δημοτικές αρχές επικαλέστηκαν την κακή στιγμή ή την «απροσεξία» των εργαζόμενων, παραγνωρίζοντας τις δικές τους τεράστιες ευθύνες για το κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονται οι εργάτες στην καθαριότητα, το πράσινο ή τα τεχνικά έργα των υπηρεσιών τους, χωρίς στοιχειώδη εξοπλισμό και μέτρα ασφαλείας, υπό συνθήκες εντατικοποίησης, κυρίως βραδινές ή μεταμεσονύχτιες ώρες στον τομέα της καθαριότητας, και συχνά χωρίς εκπαίδευση. Πόσες φορές βλέπουμε συμβασιούχους των «κοινωφελών» προγραμμάτων να σκαρφαλώνουν στα απορριμματοφόρα, πόσες γυναίκες ακροβατούν με δυσκολία γαντζωμένες στα οχήματα ή χωρίς δυνάμεις, μόνες τους να σπρώχνουν μεταλλικούς κάδους γεμάτους σκουπίδια; Κι όλα αυτά έναντι πενιχρού μισθού και με απόληξη μετά από λίγους μήνες, την απόλυση και την ανεργία…
Δεν πρόκειται λοιπόν για «κακιά ώρα» αλλά για «προαναγγελθέντες θανάτους», εργοδοτικά εγκλήματα. Εγκλήματα ενός βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που προσπαθεί να ξεπεράσει τη δομική του κρίση

απαλλοτριώνοντας κάθε εργατικό δικαίωμα, ακόμα και αυτό στη ζωή. Τίθεται στην επισφάλεια όχι μόνο το δικαίωμα στην εργασία, αλλά το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή: ανακύκλωση ανεργίας, ελαστική εργασία, εντατικοποίηση, περιστολή κόστους με σαράβαλα οχήματα, συχνά χωρίς την απαιτούμενη συντήρηση, χωρίς φανάρια και φλας, που αγκομαχούν στις ανηφόρες. Πώς να μην θρηνήσουμε θύματα όπως τον 41χρονο διμηνίτη στο δήμο Βόλβης που σκοτώθηκε από όπισθεν κίνηση του απορριμματοφόρου;
Και ποια είναι η απάντηση των αρμοδίων στο ξεκλήρισμα των εργαζομένων στην καθαριότητα; «Αδιαφορία, απαξίωση, εμπαιγμός. Βλέπουν τους ανθρώπους σαν τους αριθμούς των μνημονίων», σχολιάζει η ΠΟΕ-ΟΤΑ , δίνοντας τη δική της ερμηνεία στη μακάβρια στατιστική: «…ελλείψει πόρων για τη συντήρηση των οχημάτων καθαριότητας, ελλείψει μόνιμου προσωπικού και επιβολή υπερεργασίας τα ατυχήματα αυξήθηκαν, και μαζί αυξήθηκαν τα θανατηφόρα ατυχήματα». Από την άλλη, η απαξίωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση-εκχώρηση των υπηρεσιών με την καθαριότητα να βρίσκεται πρώτη στη λίστα.
Ανύπαρκτοι είναι προφανώς και οι ελεγχτικοί μηχανισμοί που κωφεύουν στα τακτικά δυστυχήματα και κλείνουν τα μάτια στην εφαρμογή κάθε πλαισίου που θα μπορούσε να προστατεύσει τις ζωές των εργατών.

Για να αλλάξει αυτή η στατιστική, για να σταματήσουμε να θρηνούμε 5.500 εργατικά ατυχήματα και πάνω από 60 νεκρούς εργάτες κάθε χρόνο (ΣΕΠΕ από 2010 ως 2014) -που μπορεί να δείχνουν «ύφεση» της στατιστικής, αλλά όταν το ΑΕΠ έχει υποχωρήσει 25%, τελικά πρόκειται για αύξηση- πρέπει το εργατικό κίνημα να παλέψει για την κατάργηση της ελαστικής εργασίας, για συνθήκες αξιοπρεπούς εργασίας με τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, με σταθερή, μόνιμη αλλά και λιγότερη για όλους εργασία.

http://prin.gr/?p=12034