Όταν στις 14 του περασμένου Αυγούστου διαπιστώναμε την «κατάρρευση του αμερικανικού δικομματισμού» (1) σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτή τη διαπίστωση και τις κατακλυσμικές πλανητικές συνέπειές της. Σήμερα, δηλαδή μόλις δυο μήνες αργότερα και λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, όχι μόνο αυτή η κατάρρευση βγάζει κυριολεκτικά μάτια, αλλά και μπορούμε πια άνετα να διαπιστώσουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό και… πολλά υποσχόμενο: την χωρίς προηγούμενο –τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου κραχ του 1929- πολιτική αλλά και κοινωνική κρίση της βορειοαμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, που θα μπορούσε να οδηγήσει προσεχώς σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές ιστορικών διαστάσεων!
Και ιδού εντελώς συνοπτικά για τι πρόκειται. Από πρώτη άποψη, γινόμαστε εδώ και πολλούς μήνες μάρτυρες του φαινομένου της απόρριψης των δυο προεδρικών υποψηφίων από τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δηλώνουν ότι θα τους ψηφίσουν με μισή καρδιά ή ακόμα και των ηγετικών στελεχών των δυο κομμάτων τους! Αν και αυτό το «φαινόμενο» είναι περίπου μοναδικό στην ιστορία, ωστόσο δεν περιγράφει όλη την σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα, που είναι ακόμα χειρότερη.
Αυτή η «χειρότερη» δεινή πραγματικότητα αποτυπώθηκε πιστά πριν από λίγες μέρες στη θεαματική ρήξη που επήλθε στις σχέσεις του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με τον υποψήφιό του Ντόναλντ Τραμπ, και που οδηγεί τα αμερικανικά ΜΜΕ να κάνουν λόγο για έκρηξη «εμφυλίου πολέμου» στην αμερικανική δεξιά! Δεν μπορούμε να μαντέψουμε το μέλλον της πολιτικής καριέρας του ίδιου του κ. Τραμπ, αλλά το βέβαιο είναι πια ότι η υποψηφιότητά του πυροδότησε μια κατακλυσμική εξέλιξη που τον ξεπερνάει και, που κατά τα φαινόμενα, κυοφορούνταν εδώ και καιρό μέσα στην αγρίως κλυδωνιζόμενη αμερικανική κοινωνία: τη γένεση ενός μαζικού ακραία αντιδραστικού, σκοταδιστικού, ρατσιστικού, απομονωτικού και μισογυνικού κινήματος με έντονα φασιστικά χαρακτηριστικά!
Πράγματι, και μόνο το γεγονός ότι η Κα Κλίντον δεν καταφέρνει να απογειωθεί στις δημοσκοπήσεις παρόλο που έχει απέναντί της έναν Τραμπ που κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να γίνει τερατωδώς αποκρουστικός, προδίδει το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η εκλεκτή της Γουώλ Στρητ και του κατεστημένου των Δημοκρατικών. Εξάλλου, όλα αυτά δεν συνιστούν καν έκπληξη καθώς είναι εδώ και πολλούς μήνες πασίγνωστο ότι η Κα Κλίντον δεν «τραβάει» καθώς ενσαρκώνει όλα τα κουσούρια, τις διαστροφές και τα εγκλήματα του κατεστημένου εναντίον του οποίου εξεγείρεται τελευταία η πλειοψηφία των αμερικανών πολιτών…
Με δεδομένο λοιπόν το γεγονός ότι ακόμα και αν εκλεγεί, η Κα Κλίντον δεν θα διαθέτει περίοδο χάρητος ούτε μιας μέρας, καθώς μάλιστα θα καλείται να εκφράσει ένα πρωτοφανώς διχασμένο αμερικανικό οικονομικό κατεστημένο, μπορούμε δίκαια να προβλέψουμε ότι η προεδρία της θα αντιμετωπίσει αμέσως τεράστια προβλήματα εξαιτίας τόσο των ακραίων πολωτικών φαινομένων που χαρακτηρίζουν πλέον την αμερικανική κοινωνία, όσο και της ύπαρξης ενός μαζικού και ιδιαίτερα ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος που αμφισβητεί την απολυταρχική εξουσία της αμερικανικής οικονομικής ολιγαρχίας. Σε μια τέτοια κατάσταση και ατμόσφαιρα ακραίας κρίσης, τα πάντα θα εξαρτηθούν λοιπόν από την ικανότητα του μαζικού κινήματος των από κάτω να προτείνει και να επιβάλλει τις δικές του ριζοσπαστικές εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις. Με άλλα λόγια, από την ικανότητά του να δημιουργήσει και να επιβάλλει εκείνο τον ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων που θα έκανε να γύρει η κοινωνική πλάστιγγα υπέρ των εργαζομένων, των καταπιεσμένων μειονοτήτων, των αντιρατσιστών, της αριστεράς και των συνδικάτων.
Oπως θα έπρεπε να αναμένεται, η επιλογή του Μπέρνι Σάντερς να στηρίξει την Χίλαρι Κλίντον έκανε ώστε να ατονήσει το τεράστιο κίνημα που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στη διάρκεια της εκλογικής του εκστρατείας. Ωστόσο, βοηθούσης και της όλο και βαθύτερης κρίσης των «από πάνω» και του συστήματός τους, αυτό το κίνημα όχι μόνο δεν έπαυσε να υπάρχει στους μήνες που ακολούθησαν το συνέδριο των Δημοκρατικών στα τέλη Ιουλίου, αλλά και κατάφερε να μετεξελιχθεί κάνοντας μάλιστα επί μέρους ποιοτικά άλματα μέσα στο κατακαλόκαιρο και ενώ η αναμέτρηση Κλίντον-Τραμπ σκίαζε οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη στα ΜΜΕ των ΗΠΑ. (2)
Να λοιπόν γιατί γνωρίζουμε ήδη προκαταβολικά το «σκηνικό» αλλά και τους πρωταγωνιστές της επερχόμενης μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που θα σημαδέψει την αμέσως επόμενη περίοδο της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Καταρχήν, το «σκηνικό» απλώνεται τόσο μέσα όσο και έξω από το Δημοκρατικό κόμμα καθώς οι υποστηρικτές του Μπέρνι Σάντερς είναι διχασμένοι ως προς τη δυνατότητα μεταρρύθμισης αυτού του κόμματος. Ωστόσο, τόσο εκείνοι που ευελπιστούν πάντα να αλλάξουν αυτό το κόμμα όσο και εκείνοι που δεν τρέφουν πια καμιά αυταπάτη συμφωνούν όλοι τους να διατηρήσουν την ενότητά τους και να συνεργαστούν στενά σε επί μέρους διεκδικητικά μέτωπα. Εξάλλου, ακόμα και εκείνοι που ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του Σάντερς δεν περιορίστηκαν να (ξανα)μαντρωθούν μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα: Δημιούργησαν κάτι που μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με ανεξάρτητη οργάνωση ή κίνημα, με το όνομα «Η Επανάστασή μας», αφήνοντας τις προσεχείς εξελίξεις να κρίνουν αν αυτή η φρέσκια οργανωτική τους δομή θα μετεξελιχτεί στο περίφημο μαζικό «Τρίτο Κόμμα» ή όχι…
Η εικόνα είναι όμως ακόμα πιο σαφής όσον αφορά τους πρωταγωνιστές της επερχόμενης σύγκρουσης καθώς μάλιστα αυτή… έχει ήδη ξεκινήσει. Το πρώτο πράγμα που κάνει λοιπόν εντύπωση είναι ότι αυτή η επερχόμενη σύγκρουση είναι πολύπλευρη, ολική, σφαιρική. Δηλαδή τόσο ιδεολογική και κοινωνική, όσο και –ταυτόχρονα- πολιτική και οικονομική καθώς -εντελώς συνοπτικά- περιλαμβάνει: Tους υπό εξέλιξη μαζικούς και όσο ποτέ άλλοτε ενωτικούς αγώνες των Ιθαγενών Εθνών ενάντια στους πετρελαϊκούς γίγαντες και στις τράπεζες που τους χρηματοδοτούν, με επίκεντρο την αντίστασή τους στον υπό κατασκευή πετρελαιαγωγό που διασχίζει τα εδάφη τους και απειλεί να μολύνει το νερό του ποταμού τους Μισούρι. Τον –επίσης, υπό πλήρη εξέλιξη- αντιρατσιστικό και όχι μόνο αγώνα των Αφροαμερικανών πολιτών, που γέννησε την πανεθνική μαζική οργάνωση Black Lives Matter η οποία συνιστά τεράστιο ποιοτικό άλμα καθώς αντιπαρατίθεται στις οικονομικές και κοινωνικές ρίζες της φυλετικής καταπίεσης. Τον αγώνα των καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων (Αφροαμερικανοί, Λατίνος, Ασιάτες,…) ενάντια στα «εθνικά σύμβολα» των καταπιεστών τους (εθνικός ύμνος, σημαία,…). Τον μαζικό αγώνα διαρκείας δεκάδων εκατομμυρίων χαμηλόμισθων εργαζομένων για τον διπλασιασμό του κατώτατου ωρομισθίου από 8 σε 15 δολάρια και την άρση των «νόμιμων» και άλλων εμποδίων στη δημιουργία εργατικών συνδικάτων. Τον αγώνα των πολιτών λατινοαμερικανικής καταγωγής (Λατίνος) για τη νομιμοποίηση των 13 εκατομμυρίων μεταναστών «χωρίς χαρτιά» που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Και επίσης τους αγώνες των λιμοκτονούντων «βετεράνων» του αμερικανικού στρατού που αυτοκτονούν ετησίως κατά χιλιάδες, των γυναικών που υπερασπίζονται δικαιώματα που καταχτήθηκαν με αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες, των πολιτών δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών που απαιτούν την άμεση ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος, των όλο και περισσότερων που μάχονται ενάντια στην «ορυκτή βιομηχανία» και στο καθοριστικό της ρόλο στην κλιματική καταστροφή, και φυσικά, στους πολύπλευρους αγώνες των νέων γενεών, των αποκαλούμενων Millennials, που δηλώνουν μαζικά «σοσιαλιστές», απορρίπτουν τον καπιταλισμό και ορίζουν ως πρώτη προτεραιότητά τους την «αναδιανομή του πλούτου. Περιττό να τονίσουμε ότι όλοι αυτοί οι κοινωνικοί αγώνες και αντιστάσεις (3) κινητοποιούν εκατομμύρια αμερικανούς πολίτες και υποστηρίζονται, λιγότερο ή περισσότερα ενεργά, από δεκάδες εκατομμύρια άλλους…
Όμως, προσοχή: Στο μάταιο κόσμο μας, τίποτα δεν είναι «μοιραίο» να συμβεί, δεν υπάρχουν… «νομοτέλειες». Η ανάπτυξη, η ωρίμανση, ο σωστός προσανατολισμός και η τελική νίκη του -ήδη διαγραφόμενου- γιγάντιου βορειοαμερικανικού λαϊκού κινήματος εξαρτάται (και) από την έμπρακτη υποστήριξη που θα του προσφέρει η ευρωπαϊκή πολιτική και συνδικαλιστική αριστερά. Και αυτό επειδή αυτή η ευρωπαϊκή αριστερά έχει επιπλέον κάθε συμφέρον να το κάνει μια και η ατμομηχανή του νέου ριζοσπαστικού και τόσο μαζικού αμερικανικού κινήματος μπορεί, όσο κανείς άλλος, να την τραβήξει και να την βγάλει από το τέλμα της ήττας και της οικτρής κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Ας παύσει λοιπόν η ευρωπαϊκή πολιτική και συνδικαλιστική αριστερά να αδιαφορεί σκανδαλωδώς για τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ και ας φροντίσει –επιτέλους- όχι μόνο να εντάξει στους προβληματισμούς της το αμερικανικό λαϊκό κίνημα αλλά και να έλθει σε άμεση επαφή μαζί του για να (συν)οργανώσει τους κοινούς αγώνες και να πάρει κοινές τις αγωνιστικές και άλλες πρωτοβουλίες που απαιτούν οι τόσο δύσκολοι καιροί μας. Και αυτό για τον πρόσθετο και καθόλου αμελητέο λόγο ότι όλες οι ενδείξεις συνηγορούν πλέον πως η τύχη όλων μας αλλά και του ίδιου του πλανήτη θα κριθεί, κατά απόλυτη προτεραιότητα, από την τελική έκβαση της επερχόμενης ιστορικής ταξικής αναμέτρησης στο εσωτερικό της πλανητικής υπερδύναμης, μέσα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!
Σημειώσεις
- http://contra-xreos.gr/arthra/1105-2016-08-13-22-49-07.html
- Βλέπε http://contra-xreos.gr/arthra/1108-2016-08-27-16-28-42.html καθώς και http://contra-xreos.gr/arthra/1111-2016-09-03-00-02-00.html
- Για πολλοστή φορά, θυμίζουμε ότι για να σπάσει ο τοίχος της σιωπής που περιβάλει συστηματικά όλες αυτές τις τόσο κρίσιμες αμερικανικές εξελίξεις, υπάρχει το πλούσιο σε καθημερινή πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ (ειδήσεις, βίντεο, άρθρα του αμερικανικού τύπου, τοποθετήσεις συλλογικοτήτων, αναλύσεις, διεργασίες μέσα στο κίνημα) Facebook της ΠρωτοβουλίαςΈλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς: https://www.facebook.com/GreeksForBerniesMassMovement/
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/10/blog-post_36.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου