Αποικιοκρατική επέμβαση στη Συρία

Του Κώστα Μπετινάκη

Η Συρία, έχει καταστεί τα τελευταία χρόνια πεδίο επικίνδυνης αναμέτρησης των μεγάλων δυνάμεων με στόχο τον γεωπολιτικό έλεγχο της μεγάλης ενεργειακής σημασίας περιοχή αυτή της Μέσης Ανατολής.


Η μάχη για την ανακατάληψη από τις κυβερνητικές δυνάμεις της κατεχόμενης περιοχής στο ανατολικό Χαλέπι, αποτελεί πεδίο όχι μόνο μαχών αλλά και διπλωματικής αναμέτρησης με τους δυτικούς συμμάχους να προκαλούν τη Ρωσία επειδή στηρίζει το νόμιμο καθεστώς της Συρίας. Εκείνο ακριβώς που οι δυτικοί επιθυμούν να ανατραπεί, στα πρότυπα της διάλυσης του Ιράκ και της Λιβύης. 

Το πολυπολιτισμικό κράτος της Συρίας, με βαθειά ιστορική πορεία έχει παίξει σημαντικό ρόλο τόσο στον Ιουδαϊκό, πολιτισμό, αλλά και στον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.

Το κοσμικό κράτος της Συρίας, είναι συνταγματική Δημοκρατία που αναγνωρίζεται διπλωματικά από την πλειοψηφία των κρατών-μελών του ΟΗΕ, όπου νόμιμα εκπροσωπείται.



Πριν ξεσπάσει ο ξενόφερτος πόλεμος, για τη δημιουργία του οποίου ΗΠΑ και σύμμαχοί τους έστειλαν μισθοφόρους για να ανατρέψουν το καθεστώς, ο πληθυσμός της Συρίας, έφτανε τα 22 εκατομμύρια. 

Το παράδοξο (;) είναι πως ουδέποτε η Συρία, είχε απειλήσει τις ΗΠΑ. Υπήρξε όμως, πάντοτε ένας αναμφισβήτητος υπολογίσιμος εχθρός του Ισραήλ, (του αποκαλούμενου «χωροφύλακα των ΗΠΑ» στην περιοχή) το οποίο εξακολουθεί να κατέχει συριακά εδάφη στα υψίπεδα του Γκολάν από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ τον Οκτώβριο του 1973.
Για να κατανοήσουμε όμως, τι ακριβώς συμβαίνει στη Συρία, σήμερα, θα πρέπει να κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στην ιστορία και έτσι θα διαπιστώσουμε πως κατά καιρούς υπήρξε πεδίο μαχών για τον αραβικό, ιρανικό ή τούρκικο λαό. Και ότι είχε διατελέσει τμήμα της Περσικής Αυτοκρατορίας, του αραβικού Umayyad, αλλά και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κατόπιν κατέληξε κτήση της αποικιοκρατικής Γαλλίας, μετά την ήττα των Οθωμανών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Για ένα σύντομο διάστημα ανακηρύχθηκε βασίλειο, υπό τον Άραβα εμίρη Φεϊζάλ, ώσπου να τον ανατρέψουν οι Γάλλοι το 1920, με εντολή της Κοινότητας των Εθνών, που είχαν παραδώσει στη Γαλλία και το Λίβανο. Τότε οι Γάλλοι είχαν αποφασίσει να γίνουν δύο χωριστά κράτη. 

Η γαλλική αποικιοκρατική διακυβέρνηση κράτησε ως το 1946. Πρώτα δημιουργήθηκε στο Χαλέπι και τη Δαμασκό το Κομμουνιστικό κόμμα Συρίας από Σύρους εμπόρους και διανοούμενους και κατόπιν το εθνικιστικό κόμμα Μπάαθ από Χριστιανούς, Σουνίτες και Αλαουίτες.

Δύο φορές, ο αμερικανικός δάκτυλος παρενέβη στη Συρία, με την υποκίνηση πραξικοπημάτων –στο πλαίσιο του υφιστάμενου τότε Ψυχρού Πολέμου.

# Πρώτα το 1949, σε μια προσπάθεια να ανατραπεί το «χαλαρό» ως προς του κομμουνιστές καθεστώς, με τη CIA ανοιχτά να αναλαμβάνει την ευθύνη για την αποτυχία της επιχείρησης «Πλάνη» όπως είχε αποκληθεί (“Operation Straggle”).
# Κατόπιν στα 1956 πάλι η CIA είχε προσπαθήσει με την “Operation Wappen” υπό την καθοδήγηση του Kermit Roosevelt, Jr. Κι όταν η συριακή κυβέρνηση αποκάλυψε ποιοι κρύβονταν πίσω από την απόπειρα, η Ουάσιγκτον κατηγόρησε τη Δαμασκό ότι αποτελεί «πελάτη» της Μόσχας.
Συρία και Αίγυπτος, αποπειράθηκαν για σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουν την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία στα 1958, αλλά η ένωση διαλύθηκε όταν οι Μπααθιστές κατέλαβαν την εξουσία στο γειτονικό Ιράκ, στα 1963. Για να ακολουθήσει το ίδιο και στη Δαμασκό.

Ως τον πόλεμο των «έξι ημερών» τον Ιούνιο του 1967, η Ουάσιγκτον ανεχόταν τους Μπααθιστές,επειδή τους θεωρούσε μετριοπαθείς και ισορροπητική δύναμη ανάμεσα στους ισλαμιστές και τους κομμουνιστές με τον παναραβισμό, που υποστήριζε τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ.

Παρά την προσπάθεια του Ισραήλ να χαρακτηρισθεί «τρομοκρατικό κράτος» η Συρία, η Ουάσιγκτον διατηρούσε καλές διπλωματικές σχέσεις με τη Δαμασκό, ως το 2011. Ο Μπααθιστής Χαφέζ αλ Άσαντ, είχε μάλιστα συμμετάσχει στον συνασπισμό εναντίον του Μπααθιστή Σαντάμ Χουσεΐν, που είχε οργανώσει ο Τζόρτζ W. Μπους το 1991.

Αλλά οι νεοσυντηρητικοί που επικράτησαν στην Ουάσιγκτον από τια αρχές του αιώνα, και ιδιαίτερα μετά την «11η Σεπτεμβρίου», είχαν πάντοτε στα σχέδιά τους την ανατροπή των καθεστώτων του Ιράκ, τη Συρίας και του Ιράν, ώστε να δημιουργηθεί φιλο- ισραηλινό περιβάλλον.
Έτσι υπήρξαν σχέδια όταν είχε αναλάβει ο στρατηγός Γουέλσι Κλαρκ μετά την 11/9 για την κατάληψη εφτά κρατών, μέσα σε πέντε χρόνια, αρχίζοντας απ΄το Ιράκ, ύστερα η σειρά της Συρίας,του Λιβάνου, της Λιβύης, της Σομαλίας του Σουδάν και τελειώνοντας με το Ιράν. 

Όταν το 2005 είχε δολοφονηθεί ο Λιβανέζος πολιτικός Ραφίκ Χαρίσι στη Βηρυτό, οι ΗΠΑ κατηγόρησαν ότι πίσω από τη δολοφονία ήταν η Συρία. Τότε είχε υποχρεωθεί η Δαμασκός να αποσύρει την ειρηνευτική δύναμή της από το Λίβανο, όπου βρισκόταν από την εποχή του Λιβανέζικου εμφυλίου.

Στη Ουάσιγκτον, είχαν χειροκροτήσει όταν το 2007 τα ισραηλινά μαχητικά είχαν βομβαρδίσει τον «θεωρούμενο» πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στη Συρία.
Αλλά τα επικίνδυνα «παιχνίδια» των ΗΠΑ στην ασταθή περιοχή δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Με αποκορύφωμα την «Αραβική Άνοιξη».

Η Χίλαρι Κλίντον, ως υπουργός Εξωτερικών αλλά και ο Μπαράκ Ομπάμα, αποφάσισαν ότι ο Μπασάρ αλ Άσαντ πρέπει να φύγει, και ως πρόφαση πήραν από την καταστολή αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Δαμασκό. «Διέταξε να επιτεθούν εναντίον του λαού του» καταγγέλθηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Και οι ΗΠΑ έκλεισαν την πρεσβεία τους στη Δαμασκό. Θα την άνοιγαν πάλι, όταν η «μετριοπαθής» αντιπολίτευση θα ερχόταν στην εξουσία, σύμφωνα με τον αμερικανικό προγραμματισμό.

Η προσπάθεια δεν σταματά και έχουμε, 53 «μετριοπαθείς» αντάρτες, που είχαν εκπαιδευθεί από την CIA, να περνούν σε συριακό έδαφος μέσω Τουρκίας, το Σεπτέμβριο του 2015. Τότε είχαν συλληφθεί και απελαθεί, αφού προηγουμένως κατασχέθηκε ο πλούσιος εξοπλισμός τους.

Η ομάδα αυτή ερχόταν σε ενίσχυση των μαχητών της αλ-Κάιντα, που ως τότε πρωτοστατούσε στην απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος της Δαμασκού, όταν το 2013 έκανε την εμφάνισή τους κι η διάσπαση με την επωνυμία Ισλαμικό Χαλιφάτο του Λεβάντε που είχε ήδη καταλάβει και καταστήσει πρωτεύουσά του την Ράκα.

Άλλη διάσπαση της αλ-Κάιντα (της προερχόμενης από το Πακιστάν) ανταγωνιστές της, ήταν το Μέτωπο τζιχαντιστών αλ-Νούσρα που περικύκλωσε τη Δαμασκό και το Χαλέπι. Σε στενή συνεργασία με τους υποστηριζόμενους «μετριοπαθείς» αντικαθεστωτικούς αντάρτες του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) που εξόπλιζαν το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία.
Τον Αύγουστο του 2015 ο στρατηγός Ντέηβιντ Πετρέους (ήταν ακόμη επικεφαλής της CIA) σχεδίασε την μεταστροφή του αλ-Νούσρα και τους χρησιμοποίησε στην επίθεση εναντίον των τζιχαντιστών του ISIS (Χαλιφάτου).

Όλα αυτά ήρθαν να ανατραπούν με την απόφαση της δυναμικής επέμβασης της Ρωσίας, το Σεπτέμβριο του 2015 για την ενίσχυση των κυβερνητικών δυνάμεων.

Στο διπλωματικό επίπεδο, εκτός από την Ρωσία, την κυβέρνηση Άσαντ στον ΟΗΕ στηρίζουν μεταξύ άλλων διαφορετικά κράτη, όπως Κίνα, Ιράν, Ινδία, Βραζιλία, Αργεντινή, Φιλιππίνες, Τανζανία, Κούβα, Αίγυπτος, Ιράκ, Νότια Αφρική, Αλγερία, Ομάν κ.ά. Καταγγέλλοντας την επέμβαση ως παράνομη σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τους δυτικούς συμμάχους.

Η ρωσική παρέμβαση ήταν αποφασιστικής σημασίας και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των κυβερνητικών δυνάμεων, ιδιαίτερα μετά την ανακατάληψη της Παλμύρας εκδιώκοντας τον ΙSIS.

Στις 9 Σεπτεμβρίου οι υπουργοί Εξωτερικών ΗΠΑ και Ρωσίας, συμφώνησαν σε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Συρία.

Αλλά στις 16 Σεπτεμβρίου «κατά λάθος» αμερικανικά και συμμαχικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν κυβερνητικές δυνάμεις σκοτώνοντας περί τους 80 Σύρους στρατιώτες. 

Αυτό σήμανε και την κατάρρευση της εκεχειρίας.

Τώρα οι ΗΠΑ και οι δυτικοί σύμμαχοι καταγγέλλουν τους «βάρβαρους» βομβαρδισμούς ρωσικούς και κυβερνητικούς βομβαρδισμούς στη μάχη για να ανακαταληφθεί το ανατολικό Χαλέπι.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Δεν είναι άσχετο με την ιστορία μας, αλλά…

Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν ότι ο Μπααθιστής Σαντάμ Χουσεΐν, μάλιστα ο ίδιος που κατ΄εντολήν των ΗΠΑ είχε επιτεθεί στο Ιράν στη δεκαετία του ΄80, το 1963, με εντολή της CIA, είχε εκτελέσει αφού πρώτα βασάνισε εκατοντάδες κομμουνιστές στο Qasr al-Nehayat. Και τότε είχε δηλώσει στο UPI: «Είμαστε ειλικρινά ευτυχείς που γλιτώσαμε απ΄αυτούς. Αστειεύεσθε αν ρωτάτε αν υπήρξε δίκαιη δίκη. Αυτή ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση»…

http://www.zougla.gr/kosmos/article/apikiokratiki-epemvasi-sti-siria