«Τι να ‘κανε το παιδί;» Το ρίσκο, η εθελοδουλία, ο ηγέτης και ο δημαγωγός

Ενα χρόνο μετά την ιστορική νίκη της 25ης Ιανουάριου, η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρά αταλάντευτα στην εφαρμογή των σχεδίων των «αντιπάλων» της, θυσιάζοντας τον ελληνικό λαό στο βωμό της της αξιολόγησης, παρ’ ότι τα παρελκόμενα της καλοκαιρινής συνθηκολόγησης είναι πλέον ορατά ακόμα και στους πιο αισιόδοξους και η αποσταθεροποίησή της είναι τόσο εμφανής, που οδηγεί μέχρι και σε σενάρια περί «ηρωικής εξόδου».


Το πολιτικό προσωπικό αυτής της κυβέρνησης γνωρίζει πολύ καλά πως καμία μνημονιακή κυβέρνηση δεν μακροημερεύει στην εξουσία, αφού «το πρόγραμμα δεν βγαίνει». Αλλά, παρά τη γνώση αυτή, φαίνεται να υποτίμησε τις λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στο επιχείρημα «μας ψηφίσατε, ας προσέχατε!». Τα παραπάνω, μαζί ασφαλώς με το Προσφυγικό και τα κυνικά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στην Ευρώπη με επίκεντρο τη Σένγκεν, σηματοδοτούν την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης προς το άδοξο τέλος για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Με τη νηφαλιότητα της χρονικής απόστασης από την πρώτη περίοδο της διαπραγμάτευσης, αλλά και με νωπό το βίωμα της ταπεινωτικής έκβασής της, δεν χρειάζεται η έκθεση του Χάρβαρντ για να αποτιμηθεί η τακτική της κυβέρνησης: η ακραία αναντιστοιχία διακηρύξεων και πράξεων, το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει τόσο σύντομα περιέλθει και η συνακόλουθη «παλινόρθωση» του πολιτικού «ερειπίου» της Ν.Δ., αρκούν για να περιγράφουν το μέγεθος της αποτυχίας.

Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, προκύπτει συχνά καλοπροαίρετα και με συμπάθεια το ερώτημα «και τι να 'κάνε το παιδί;», ως προς τις επιλογές που είχε στη διάθεσή του ο Έλληνας πρωθυπουργός και η διαπραγματευτική ομάδα) στα διάφορα στάδια της ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/02/blog-post_812.html