Ας απαντήσουμε αρχικά στην ερώτηση ποια είναι τα δικά μας έργα, η δική μας σύγχρονη συμβολή στην υπόθεση της κοινής δράσης.
Για λόγους που αφορούν την οικονομία του κείμενου, δεν θα αναφερθούμε στις δεκάδες προτάσεις για κοινή δράση που σαν οργάνωση και σαν σχήματα δράσης όπου παρεμβαίνουμε πανελλαδικά απευθύναμε προς κάθε δύναμη της λεγομένης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Όπως και δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε απολογιστικά στο γιατί στην πλειοψηφία τους οι απευθύνσεις αυτές δεν απέδωσαν. Μόνο μια κουβέντα γι’ αυτό. Είναι δεδομένη πια στις γραμμές μας η εκτίμηση ότι η δυστοκία για κοινή δράση ήταν παράγωγο της σχεδόν απόλυτης προσήλωσης στο πρόταγμα των λεγόμενων μεταβατικών προγραμμάτων και του αρραβώνα αυτών των προγραμμάτων με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τις αριστερές κυβερνήσεις για τη σωτηρία του λαού, απόψεις που με μαεστρία προώθησε ο ΣΥΡΙΖΑ και αναμάσησε η ΛΑΕ.
Όμως η κατάσταση δεν αφήνει περιθώρια για παραίτηση από μια σωστή κατεύθυνση.
Μπορούμε σε ενεστώτα χρόνο να αναφερθούμε σε σπουδαίες πρωτοβουλίες που η μελέτη τους δείχνει το πώς αντιλαμβάνεται η οργάνωσή μας την υπόθεση της κοινής δράσης.
Στη Ξάνθη, ενόψει της πανεργατικής απεργίας της 4ης Φλεβάρη, έγινε σύσκεψη που συμμετείχαν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Λαϊκή Αντίσταση-Α.Α.Σ. και η ΛΑΕ και όπου αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε μαζική παρέμβαση στην κεντρική πλατεία και πικετοφορία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Επίσης, βγήκε κοινή ανακοίνωση- κάλεσμα στην απεργία και σε κοινή προσυγκέντρωση και πορεία.
Στην Καρδίτσα, είχαμε το κοινό κάλεσμα των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ(μ-λ), ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-Α.Α.Σ. και ΛΑΕ για την απεργία με κεντρικό σύνθημα: Κάτω τα χέρια απ’ την ασφάλιση! ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ! ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ-ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. Στην πόλη μοιράστηκε η κοινή προκήρυξη-κάλεσμα.
Συμβάλλαμε επίσης ώστε αγωνιστές της πόλης της Καρδίτσας να προχωρήσουν σε κάλεσμα για σύσκεψη-συζήτηση για το αγροτικό στο Εργατικό Κέντρο της πόλης, για να συζητηθούν και να συναποφασιστούν δράσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον αγώνα της φτωχομεσαίας αγροτιάς.
Το ότι μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν μπορούμε να αναφερθούμε και σε άλλες περιπτώσεις κοινής δράσης δεν μας είναι καθόλου ευχάριστο, το αντίθετο, αλλά δεν είναι δική μας ευθύνη. Ή να το πούμε διαφορετικά. Η ευθύνη μας είναι ότι οι υποκειμενικές μας δυνατότητες στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν είναι ακόμα στο επίπεδο ώστε να καθιστούν αδύνατο και πολιτικά προβληματικό για δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και στην Αριστερά να μην ανταποκρίνονται σε καλέσματα κοινής δράσης.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το παραπάνω ακούγεται σκληρό και ίσως άδικο, μιας και την τελευταία περίοδο είμαστε μάρτυρες σε απόπειρες και καλέσματα κοινής δράσης, όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ αλλά και άλλες οργανώσεις της αριστεράς που αυτοαποκαλείται πρόταση «πολιτικού συντονισμού κοινής δράσης», «ενάντια στην αντιδραστική “ασφαλιστική μεταρρύθμιση” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ-ΔΝΤ».
Θα φανεί αν και πόσο αδικούμε. Το σίγουρο είναι πως θεωρούμε ότι η κατάσταση που βιώνει ο λαός μας αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις μέσα και γύρω από τη χώρα έχουν τέτοια δυναμική που εξαναγκάζουν σε προσαρμογές τακτικών και ελπίζουμε και αντιλήψεων. Από μια οπτική γωνία μπορεί να ειδωθεί σαν θετικό. Μπορούμε να πούμε, δηλαδή, ότι είναι θετικό να εκτιμούν και άλλοι την ανάγκη -που μπορεί να γίνει και δυνατότητα- ευρύτερες δυνάμεις της Αριστεράς να δράσουν από κοινού στο κίνημα, να εμπνεύσουν έτσι με τη στάση τους ευρύτερες μάζες να ενταχθούν στην Πάλη για την Ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής των μνημονίων που υπηρετεί χωρίς παλινωδίες η αντιλαϊκή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πολιτική που βρίσκει στήριξη στο μεγαλύτερο εύρος του λεγόμενου κοινοβουλευτικού φάσματος. Και είναι και για ένα λόγο επίσης θετικό, γιατί η κατεύθυνση της κοινής δράσης αποκαλύπτει και λειτουργεί σαν ανάχωμα στη διασπαστική μέχρι τώρα στάση του ΚΚΕ στο κίνημα.
Θα έπρεπε η οργάνωσή μας και τα σχήματα στα οποία συμμετέχει να αποδεχθεί και να συμμετάσχει σε μια τέτοια πρωτοβουλία; Και να το κάνει αυτό, γιατί πιστεύει πως μια τέτοια πρωτοβουλία, ένας τέτοιος συντονισμός είναι καταλύτης για να ανατραπεί η δύσκολη φάση που χαρακτηρίζει σήμερα το εργατικό και λαϊκό κίνημα;
Κάποιες απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί από την ίδια τη ζωή. Δεν χρειάζεται να κοιτάμε μακριά όταν αυτό που συμβαίνει είναι δίπλα μας. Και δεν φροντίζει να κρυφτεί.
Τι θέλουμε να πούμε: Όσο «όμορφα» και να ακούγονται κάποιες προτάσεις και καλέσματα κοινής δράσης, δεν μπορούν να συγκαλύψουν το αν και πόσο εννοούν, πιστεύουν και προωθούν όσα ωραία διακηρύττουν.
Τι να πούμε τώρα εμείς, όταν η ΛΑΕ είναι προνομιακός αποδέκτης της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή δράση, εκδόθηκε κοινό δελτίο τύπου των οργανώσεων αυτών όπου διατυπώνεται η συμφωνία τους να συνεργαστούν και να συμβάλουμε στην κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς εναντία στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, και παρόλα αυτά ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζονται χωριστά στην απεργία της 4ης Φλεβάρη ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο; Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πηγαίνει στο Μουσείο και τη ΛΑΕ μαζί με τους εργατοπατέρες των Γ.Σ.Ε.Ε. και ΑΔΕΔΥ. Και όμως η κοινή ανακοίνωση έγραφε «[...]για να κλιμακώσουμε την πάλη μας, για να στηρίξουμε, όχι κινητοποιήσεις “για την τιμή των όπλων”, αλλά ένα μεγάλο κύμα απεργιών[...]».
Άλλη ερώτηση: με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ, γιατί η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε οργανώσεις που έχουν παρόμοιο πολιτικό στίγμα; «Το ανοιχτό κάλεσμα απευθύνεται στο ΚΚΕ, τη ΛΑΕ, την Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, τη Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, τον Εργατικό Αγώνα, το ΕΕΚ, τον Σύλλογο Κορδάτο, αγωνιστές που ανήκαν στη ΜΑΡΣ, την ΟΚΔΕ, την Πρωτοβουλία 17 Ιούλη και άλλες οργανώσεις της εκτός τειχών Αριστεράς». Στην Ελλάδα που ζούμε, αυτές οι άλλες οργανώσεις της εκτός των τειχών αριστεράς δεν έχουν βαφτιστεί ακόμα;
Άλλη ερώτηση, συνέχεια της προηγούμενης: το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μήπως είναι κατ’ επίφαση κάλεσμα κοινής δράσης ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση; Μήπως είναι προπομπός αναθέρμανσης της κατεύθυνσης συγκρότησης ενός πιο διευρυμένου μετώπου ή πόλου ή ότι άλλο θέλετε, ώστε, μπροστά στο ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει και να οδηγηθεί σε εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν διαμορφωθεί οι όροι, για να γίνει πιο ευέλικτο σε ένα κόσμο το κοινό εκλογικό κατέβασμα αυτών των όμορων δυνάμεων; Ας θυμηθούμε τις πληγές που δημιούργησε η προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.
Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο Ρ/Γ «Στο κόκκινο», ο Α. Χάγιος -στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- χαρακτήρισε πολύ προωθημένη πολιτικά την κοινή ανακοίνωση που συνυπογράφουν οι: Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ένωση των Δικαίων, Εργατικός Αγώνας, Ξεκίνημα. Κολακευτικά ήταν τα σχόλιά του για την δραστική μείωση του ημερήσιου χρόνου εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών, την επιστροφή στα ασφαλιστικά ταμεία των αποθεματικών για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, την άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου κέντρου αγώνα… και συνεχίζοντας τη σκέψη του, μίλησε για την ανάγκη συντακτικής συνέλευσης και άλλης κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας, στηριζόμενης στον κινητοποιούμενο, αγωνιζόμενο λαό.
Άλλη ερώτηση: Πρέπει, δηλαδή, τώρα εμείς, για να φανούμε ενωτικοί, να παρακάμψουμε τον παραλυτικό και καταθλιπτικό για τον αγωνιζόμενο λαό συλλογισμό, ότι σε τούτη τη χώρα το ριζοσπαστικό κομμάτι της Αριστεράς ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάρουμε σύνταξη αν δεν επιστραφούν τα κλεμμένα των ταμείων, ούτε θα βρούμε δουλειά αν δεν μειωθεί ο ημερήσιος χρόνος εργασίας και ούτε θα πάρουμε μισθό αν δεν διαγραφεί το χρέος της χώρας; Και μάλιστα, ότι για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται κυβέρνηση με πραγματικό αριστερό πρόσημο; Δηλαδή, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα: ΕΚΛΟΓΕΣ!!!
Έχουμε κάθε δικαίωμα να πούμε «ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε» τέτοια «κοινή δράση» και τέτοιο «συντονισμό». Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε ανοιχτοί σε κάθε πρόταση κοινής δράσης και συντονισμού που θα ενισχύει τις αντιστάσεις που ανθίζουν. Για να έχει ο λαός μας νίκες σε αυτά που σήμερα και με δραματικό τρόπο τον απασχολούν και που αποτελούν άμεσα αιτήματα επιβίωσης. Για τη δουλειά, το μισθό, τη σύνταξη, τις ελευθερίες και την ειρήνη. Δεν μπορούμε να απολογούμαστε για πολιτικές τακτικές που εκτός από ότι χαρακτηρίζονται από μικρομέγαλο ηγεμονισμό, είναι εγκλωβισμένες στο όριο που τους έχει επιβάλλει η χρόνια διαχειριστική παθογένεια της ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/
http://antigeitonies.blogspot.gr/2016/02/blog-post_538.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου