ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου 
Οι εκλογές αυτές δεν έγιναν για να απομακρυνθούν οι διαφωνούντες με την υποταγή στους Δανειστές από τονΣΥΡΙΖΑ (όπως σχεδόν άφησε να εννοηθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και νόμιζε και η ηγεσία της ΛΑΕ, η τελευταία γιατί έχει ως συναισθηματικό-διανοητικό της ορίζοντα και αποφασιστικό κριτήριο τον κλειστό «κόσμο» του «Κόμματος», της «Αριστεράς», αλλά και είναι υπερβαλλόντως προσανατολισμένη στην αναπαραγωγή του μηχανισμού που διαθέτει). 

Αυτό ήταν ασφαλώς μία από τις επιδιώξεις, αλλά δευτερεύουσα. Οι εκλογές έγιναν κυρίως για να νομιμοποιηθεί πολιτικά το πραξικόπημα που συνιστούσε και συνιστά η ανατροπή της συντριπτικής λαϊκής ετυμηγορίας της 5ης Ιουλίου, δηλαδή η απόρριψητου καθεστώτος μνημονιακής καταστροφής και υποδούλωσης. 

Μας το επιβεβαίωσε άλλωστε, αλλά μόνο μετά τις εκλογές, σε ένα άρθρο του ο εξάδελφος του Πρωθυπουργού, ο Γιώργος Τσίπρας, ερμηνεύοντας το εκλογικό αποτέλεσμα ως νομιμοποίηση του μνημονίου. (Είναι πολύ θλιβερό να βλέπει κανείς αξιόλογους κατά τα άλλα νέους ανθρώπους να υιοθετούν τον κυνισμό ως άξονα της συμπεριφοράς τους τόσο νωρίς στη ζωή τους!) 

Με τις εκλογές επιτεύχθηκε, αλλά μόνο εν μέρει αυτός ο στόχος. ‘Αλλωστε, όλα σχεδόν τα κόμματα έχασαν σε ψήφους (ο ΣΥΡΙΖΑ περίπου το 15% της εκλογικής του δύναμης του Ιανουαρίου 2015). 
Το ποσοστό της αποχής και του λευκού φτάνει σχεδόν το 50%, ποσοστό ρεκόρ για τη μεταπολεμική Ελλάδα (μεγαλύτερο και από αυτό των εκλογών του 1946, όταν η πολύ ισχυρή τότε Αριστερά είχε καλέσει σε αποχή). Το μεγαλύτερο τμήμα της αύξησής της, εν σχέσει με τον Ιανουάριο, οφείλεται στην αποστροφή των Ελλήνων πολιτών προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος και τη διαρκή εξαπάτησή τους από αυτό, με αποκορύφωμα την ανατροπή της εντολής της 5ης Ιουλίου. 
Σε αυτό το ποσοστό πρέπει οπωσδήποτε να προστεθεί και το ποσοστό Λεβέντη, επίσης ψήφος αποστροφής και απόρριψης του πολιτικού κόσμου. Η Βουλή που προέκυψε είναι για πολλούς λόγους ελάχιστα αντιπροσωπευτική της αυθεντικής λαϊκής βούλησης. 
Νομιμοποίηση Μνημονίων και η παραβίαση του Συντάγματος 
Από μια νομική άποψη αυτό συνιστά βέβαια βαριά ανωμαλία. Οι ‘Ελληνες ζήτησαν από την ηγεσία τους να βρει τον τρόπο να διακόψει αυτό το πρόγραμμα. Φυσικά θα μπορούσαν να αλλάξουν γνώμη. Αλλά η δημοκρατική και συνταγματική τάξη επιβάλλει ένα νέο δημοψήφισμα για να γίνει αυτό. Και όχι τις πρόωρες εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, με ερώτημα περίπου να διαλέξουμε τον εκτελεστή μας. 
Μπορεί κάποιοι να τα θεωρήσουν αυτά νομικισμούς. Δεν είναι όμως. Αφορούν την ίδια την ουσία του πολιτεύματος. Θα μπορούσαν π.χ. αύριο, τα μέλη μιας Βουλής να αλλάξουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974 που κατήργησε τη βασιλεία; Τον Ιούλιο δεν αποφανθήκαμε εξάλλου για ένα δευτερεύον θέμα. Αποφανθήκαμε για το πιο βασικό θέμα του έθνους μας. 
‘Οσοι παραβλέπουν, και μάλιστα σε τέτοιο ζήτημα, τη βαριά παραβίαση των αρχών του πολιτεύματος, αποδέχονται ουσιαστικά ότι το ελληνικό κράτος κάνει δημοψηφίσματα για πλάκα! Δηλαδή ότι είναι της πλάκας, γιατί άλλοι κυβερνάνε αυτή τη χώρα! Πόσο μάλλον που όλες οι συμφωνίες που υπογράφτηκαν μετά το 2010, συνιστούν βαριά παραβίαση του συντάγματός μας. 
Δεν υπάρχει μόνο νομική, υπάρχει στοιχείο βαριάς πολιτικής ανωμαλίας στην κατάσταση, παρά τον θρίαμβο Τσίπρα. Αυτό θα γίνει ακόμα πιο έκδηλο στη πορεία εξέλιξης του προγράμματος, γιατί το πρόγραμμα αυτό θα έχει καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες. Ανεξαρτήτως άλλωστε δημοψηφισμάτων και εκλογών, για να είναι μια εξουσία νόμιμη πρέπει να μπορεί να προστατεύει τους υπηκόους της, δίδασκε ο Χομπς.
Ευχόμαστε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να το κάνει, αλλά δεν μπορεί να το κάνει, εφόσον μένει πιστή στη συμφωνία που υπέγραψε και, δια του εξ απορρήτων του κ. Τσίπρα, του Νίκου Παππά, έσπευσε να διαβεβαιώσει αμέσως μετά την εκλογική νίκη ότι θα μείνει πιστή. 
‘Οτι και να λέει ο Γιώργος Τσίπρας οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αποδεχθεί στην πλειοψηφία τους το μνημόνιο, πολύ περισσότερο την προσωπική και οικογενειακή καταστροφή τους. Είτε λοιπόν θα αυτοκτονούμε σιγά-σιγά, όχι μόνο υλικά, αλλά και ηθικάως έθνος, είτε θα επαναστατήσουμε σε κάποιο χρονικό σημείο. Αλλά μια τέτοια «εξέγερση» υπό τις παρούσες συνθήκες δεν θα έχει πολιτικό υποκείμενο να την εκφράσει. Το βασικό αποτέλεσμα της έκβασης της θερινής κρίσης ήταν η καταστροφή του εθνικού πολιτικού υποκειμένου του ‘Οχι, που ήταν ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ.. 
Ακόμα χειρότερα, η μεταμόρφωσή του εκ των πραγμάτων σε όργανο των Πιστωτών. Αν γίνει κοινωνική έκρηξη, είναι πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να αναγκαστεί να την καταστείλει, ολοκληρώνοντας την πορεία εκφυλισμού της ελληνικής αριστεράς. 
‘Ηττα της ΛΑ.Ε. 
Υπάρχουν και πολλά άλλα ζητήματα που θα έπρεπε να θίξουμε, αλλά έχουμε ήδη κάνει κατάχρηση του χώρου.
Σε αυτά περιλαμβάνεται η βαρύτατη ήττα της ΛΑΕ, η ηγεσία της οποίας όχι μόνο δεν κατάφερε να εκφράσει το ‘Οχι, αλλά και συνέβαλε πολύ ουσιαστικά στην νίκη Τσίπρα. Ο Πρωθυπουργός έθεσε δύο ερωτήματα στους ψηφοφόρους: 
– Προτιμάτε εμένα που θα παλέψω να κάνω και κάτι στα πλαίσια του Μνημονίου ή προτιμάτε τον Μεϊμαράκη που σας λέει από τώρα ότι δεν θα κάνει τίποτα και τη ΝΔ που ευθύνεται βαριά για
την κρίση στη χώρα; 
– Πιστεύετε ότι μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο από αυτό που έκανα; Αν το πιστεύετε κυττάξτε τη ΛΑΕ. Αυτοί αντιπροσωπεύουν την εναλλακτική. Εμπιστεύεστε τον Λαφαζάνη να οδηγήσει τη χώρα σε σύγκρουση με τους Πιστωτές και θέλετε να τη βγάλει από την ευρωζώνη; Νομίζετε ότι θα το καταφέρει καλύτερα και τον προτιμάτε από μένα ως Πρωθυπουργό; ‘Οχι βέβαια. ‘Αρα συμφωνείτε μαζί μου ότι έκανα ότι ήταν δυνατό τον Ιούλιο. 
Καταφέρνοντας να καταστήσει αυτά τα δύο ερωτήματα κυρίαρχα είχε ήδη κερδίσει τις εκλογές. Από την πλευρά τους, ΝΔ και ΛΑΕ έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να τον βοηθήσουν εξ αντιδιαστολής. 
Είναι συζητήσιμο αν μπορεί να παραχθεί μια τόσο επιτυχής πολιτική και επικοινωνιακή στρατηγική στο εσωτερικό της χώρας. Η χειραγώγηση από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα ΜΜΕ είναι επίσης δεδομένη.
‘Οσο για τους φίλους που υποπτεύονται νοθεία, όχι στο επίπεδο των γενικών τάσεων, αλλά με «μικροχειρουργικές» μεν, αλλά με σπουδαίες πολιτικές συνέπειες, επεμβάσεις, δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτα. 
Δουλειά των αντιμνημονιακών κομμάτων, όπωςη ΛΑΕ αίφνης, είναι να ελέγχουν πλήρως τον μηχανισμό ηλεκτρονικής συγκέντρωσης και καταμέτρησης των αποτελεσμάτων. ‘Οσο καταλαβαίνω δεν το κάνουν. 
Υπάρχουν και πολλά άλλα και πολύ σοβαρά θέματα, ορισμένα παγκόσμιας σημασίας (όπως οι τεράστιες πλέον δυνατότητες χειραγώγησης πολιτικών ηγεσιών και ολόκληρων κοινωνιών και δημιουργίας εικονικών πραγματικοτήτων), που θέτουν οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, δεν μπορούμε όμως να τα αναλύσουμε εδώ. 
‘Ενα είναι βέβαιο. Μόνο κινητοποιούμενη ενεργά και μόνο παράγοντας σοβαρό και αξιόπιστο πολιτικό, κοινωνικό, διανοητικό μέσο απελευθέρωσης και αναγέννησής της, η Ελλάδα και ο λαός της θα μπορέσουν να επιβιώσουν ως κάπως συγκροτημένη κοινωνία, κράτος και έθνος. 
Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 2015

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Χριστιανική” στις 24.9.2015 
www.konstantakopoulos.gr
  

Αποικια του Χρεους

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/01/blog-post_49.html