Γράφει ο Θανάσης Κανιάρης.
Η πάλη για την απόκρουση της ιταμής κυβερνητικής επίθεσης, να συνδεθεί ως καθολικό αίτημα, με την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τις ημέρες αυτές βρίσκεται σε εξέλιξη μια άθλια, γκεμπελικής έμπνευσης, προπαγάνδα κατά των αγωνιζόμενων αγροτών, που εκπορεύεται από τα χαλκεία του Μαξίμου και του υπουργείου Οικονομικών.
Τι λένε αυτοί οι άθλιοι: Οι αγρότες δεν πληρώνουν φόρους, δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές. Με άλλα λόγια τους προσάπτουν την κατηγορία της φοροαποφυγής και της υπονόμευσης – διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος.
Και ποιοι τα λένε αυτά; Ο Τρύφωνας ο Αλεξιάδης, παλιός συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ στο υπουργείο Οικονομικών και νυν καρεκλοκένταυρος στο ίδιο υπουργείο. Ένας άνθρωπος που μας θυμίζει τις χειρότερες ημέρες του κυβερνητικού–εργοδοτικού συνδικαλισμού και διεκδικεί επάξια θέση δίπλα σε συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, που, αφού έκαναν την βρώμικη δουλειά στα συνδικάτα, τα οποία είχαν μετατρέψει σε κυβερνητικά παραμάγαζα, στη συνέχεια μεταπήδησαν σε ζεστές υπουργικές καρέκλες.
Σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν είχαν ξεσπάσει οι πρώτες μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις, ο Δ. Γεωργακόπουλος, υφυπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ -του περιβάλλοντος Τσοχατζόπουλου- πετούσε λάσπη κατά των συνδικαλιστών των αγροτών, ισχυριζόμενος ότι ένας άνθρωπος ανιδιοτελής, με αγωνιστική συνέπεια απέναντι στους ανθρώπους που εκπροσωπούσε και πολιτική και ιδεολογική συνέπεια απέναντι στις αρχές του, ο αξέχαστος Γ. Πατάκης, ήταν… μεγαλοαγρότης. Οτι ο Πατάκης καλλιεργούσε 600 στρέμματα και αυτό αποτελούσε τεκμήριο ότι οι κινητοποιήσεις ήταν «καπελωμένες» από τους μεγαλοαγρότες!
Ψέμα, συκοφαντία, λάσπη, ενάντια σε όσους σηκώνουν το κεφάλι, αγωνίζονται και αμφισβητούν τις δολοφονικές πολιτικές επιλογές που απεργάζονται τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού και υλοποιεί το ιθαγενές πολιτικό προσωπικό.
Βρε άθλιοι, για την άγρια φορολογία που έχετε επιβάλει στον λαό, οι αγρότες φταίνε; Το βαθιά ταξικό φορολογικό σύστημα που έχετε επιβάλει, ειδικά από το 1990 έως και σήμερα (απόρροια και αυτό της συνθήκης του Μάαστριχτ), ένα φορολογικό σύστημα που απαλλάσσει τους εφοπλιστές από κάθε φορολογία, περιέχει δεκάδες φορολογικές απαλλαγές στο τραπεζικό, βιομηχανικό και εμπορικό κεφάλαιο και έχει τσακίσει τους εργαζόμενους με τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους, για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες το φτιάξατε;
Για την άγρια λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών από τους εργοδότες και την νομοθετημένη κτηνωδία που επικρατεί στην αγορά εργασίας, η οποία ευνοεί την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες ευθύνονται; Άθλιοι, ε άθλιοι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ καρεκλοκένταυροι.
Για τις μορφές πάλης και την ανάγκη πολιτικοποίησης των αγώνων
Πριν περάσουμε στο κύριο μέρος του άρθρου, όπου θα επιχειρήσουμε με στοιχεία να καταδείξουμε ότι επιταχύνεται η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας, μέσα από την καταστροφή των μικρών και μεσαίου μεγέθους καλλιεργειών και την ενίσχυση των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων, θα θέλαμε να σχολιάσουμε ορισμένες πλευρές των σημερινών αγροτικών κινητοποιήσεων.
Έχει καταγγελθεί από διάφορες πλευρές, ότι τα φασισταριά της «Χ.Α», εκμεταλλευόμενα την γνήσια αγανάκτηση των αγροτών, γυρνάνε από μπλόκο σε μπλόκο, επιδιώκοντας να μολύνουν τους αγωνιζόμενους αγρότες με την φασιστική προπαγάνδα. Σε άλλες περιπτώσεις συνδικαλιστές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των δύο δηλαδή κομμάτων, που από τη θέση της κυβέρνησης ασέλγησαν κατά των αγροτών, και φέρουν την κύρια ευθύνη για τη σημερινή οικτρή κατάσταση που επικρατεί στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας, προσπαθούν τις ημέρες αυτές να ψαρέψουν σε θολά νερά με καταγγελίες κατά των κυβερνητικών σχεδιασμών στο ασφαλιστικό και το φορολογικό. Προσοχή. Καταγγέλλουν μόνο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ. Όχι την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ (ΗΠΑ) που βρίσκονται πίσω από τους κυβερνητικούς αχυράνθρωπους.
Στη προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι η ταξική πάλη, ποτέ δεν διεξάγεται με όρους καθαρότητας. Οποίος πιστεύει κάτι τέτοιο, δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τον πολυσύνθετο χαρακτήρα της.
Σε κάθε κοινωνική αναμέτρηση οξύνεται η πολιτική και ιδεολογική πάλη. Σ΄ αυτή, συμμετέχουν όλες οι τάξεις και τα ενδιάμεσα στρώματα, καθώς και οι πολιτικοί φορείς που εκπροσωπούν τα συμφέροντα τους. Στους κοινωνικούς αγώνες δοκιμάζεται η αντοχή της πολιτικής εμβέλειας και δυναμικής κάθε κόμματος και κάθε τάξης, η δυνατότητα χάραξης συμμαχιών, το ίδιο το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι αγώνες.
Δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει σε κόμματα της αστικής τάξης, ούτε καν και στη συμμορία δολοφόνων της «Χ.Α», να εκφράσουν τις απόψεις τους για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Έχει όμως όλο το δικαίωμα να καταγγείλει τα κόμματα αυτά ως εκφραστές συμφερόντων που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των φτωχών και μεσαίων αγροτών, ότι επιδίδονται σε δημαγωγικές διακηρύξεις με σκοπό τη χειραγώγηση, την υπονόμευση και εν τέλει την καταστολή του κινήματος.
Σημαντικό ρόλο, προκειμένου οι αγωνιζόμενοι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες να καταλάβουν τους πραγματικούς από τους κάλπικους φίλους που τις ημέρες αυτές τους περιστοιχίζουν, παίζει το διεκδικητικό πλαίσιο.
Διαβάζουμε π.χ το διεκδικητικό πλαίσιο του μπλόκου της Νίκαιας, που είναι το πιο δυναμικό απ΄ όλα όσα έχουν στηθεί μέχρι σήμερα, καθώς σ’ αυτό έχουν συγκεντρωθεί περισσότερα από 2.500 τρακτέρ. Τα αιτήματα που θέτει είναι αυτά που απασχολούν σήμερα κάθε φτωχό και μεσαίο αγρότη, και αποτελούν μία κατ΄ αρχή σωστή βάση για τη στερέωση και διεύρυνση των κινητοποιήσεων.
Οι αγρότες της Νίκαιας ζητούν επανεξέταση του φορολογικού καθεστώτος με θέσπιση αφορολόγητου για οικογενειακό εισόδημα ως 30.000 ευρώ, προσαυξημένο με 5.000 για κάθε παιδί, προοδευτική φορολόγηση για το υπερβάλλον εισόδημα ως 45% για μεγαλοαγρότες και επιχειρηματίες, καμία αύξηση στις εισφορές του ΟΓΑ, κατάργηση περιορισμών στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή που επιβάλει η νέα ΚΑΠ, αφορολόγητο πετρέλαιο, εγγυημένες τιμές στα αγροτικά προϊόντα, να μην εφαρμοστούν τα μέτρα της ΚΑΠ και του μνημονίου που οδηγούν σε εξόντωση τους μικρομεσαίους αγρότες.
Πρέπει όμως να επισημάνουμε, ότι, αν και το συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης, παίρνει υπόψη του τις ταξικές διαφοροποιήσεις μέσα στον αγροτικό κόσμο, δεν ξεφεύγει από μία συντεχνιακή λογική.
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ο ολοκληρωτικός πόλεμος που έχουν κηρύξει ο ιμπεριαλισμός και τα εσωτερικά του στηρίγματα κατά του λαού τα τελευταία έξι χρόνια, καθιστούν αναγκαία την πολιτικοποίηση των αγώνων και το ανέβασμα των μορφών πάλης. Το δίλημμα ποιος ποιον, το έχουν θέσει από καιρό τώρα οι εχθρικές δυνάμεις. Στόχος τους δεν είναι να επιτύχουν ορισμένες, περιφερειακού χαρακτήρα νίκες, κατά των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Στόχος τους είναι –και το διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους– η ολοκληρωτική συντριβή και ισοπέδωση του λαού, ο οποίος θα πρέπει να συμβιβαστεί να φυτοζωεί με άθλια μεροκάματα και υψηλή ανεργία, με την επιδοματοποίηση –σε επίπεδο φτωχοκομείου– των συντάξεων, ενώ τα μικρομεσαία στρώματα, θα πρέπει να αποδεχτούν τη βίαιη προλεταριοποίηση τους.
Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να υπάρχει σχέδιο αντεπίθεσης, που θα ενσωματώνει ανεβασμένες μορφές πάλης που θα αμφισβητούν βασικές πλευρές των πολιτικών επιλογών της άρχουσας τάξης.
Είναι δυνατό να εξελίσσονται σήμερα μεγάλες κινητοποιήσεις με αιχμή το ασφαλιστικό και να μην τίθεται από το πιο συνειδητοποιημένο τμήμα του λαϊκού κινήματος το αίτημα της άμεσης και άνευ όρων αποδέσμευσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Είναι δυνατό ο λαός να δει άσπρη ημέρα, να ορθοποδήσει και να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπρέπεια μέσα σε αυτόν τον λάκκο των λεόντων που κατασπαράσσουν ανθρώπινες σάρκες;
Η συζήτηση αυτή έπρεπε να είχε ήδη ανοίξει από την απαρχή της μνημονιακής λεηλασίας, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε με ευθύνη όλων των κομμάτων της Αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν παλεύει σήμερα για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά τις μεγάλες παρακαταθήκες που είχε αφήσει η συνεπής και αποφασιστική πάλη του ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του 60 ακόμη και η εξέλιξη αυτή ισοδυναμεί με μια πολύ μεγάλη πολιτική και ιδεολογική υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, το οποίο εμφανίζεται να έχει συμβιβαστεί –και ενσωματωθεί– με την ιδέα της παραμονής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό.
«Αριστερά» επιχειρήματα υπέρ της παραμονής
Και όχι μόνο αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια «αριστερή» φιλολογία για το άκαιρο της αποδέσμευσης. Τι να την κάνουμε την αποδέσμευση, αν στην Ελλάδα συνεχίσει να κυριαρχεί το κεφάλαιο λέει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ.
Ελάτε κύριοι… Λέγονται τέτοια πράγματα, μετά τα όσα δραματικά βίωσε ο λαός της χώρας τα τελευταία έξι χρόνια; Ή μήπως δεν θυμάστε πώς αντέδρασαν τα κόμματα της αστικής τάξης στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015; Δεν βγήκαν και είπαν ορθά κοφτά, ότι το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, θα μας οδηγήσει εκτός ευρωζώνης και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης; Δεν βρήκε τις ημέρες αυτές ο Β. Αποστόλου, αυτός ο υποψήφιος νεκροθάφτης των αγροτών, να δηλώσει ότι αν δεν περάσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, διακυβεύεται η θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση;
Τι άλλο πρέπει να γίνει στη χώρα αυτή, για να καταλάβετε ότι η αμφισβήτηση της θέσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί casusbelliγια την άρχουσα τάξη; Ότι η είσοδος της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ αποτελούσε στρατηγική επιλογή για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας και ότι την στρατηγική αυτή επιλογή την φυλάσσουν και σήμερα ως κόρη οφθαλμού;
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθείτε ότι η πάλη για τη σοσιαλιστική προοπτική είναι αλληλένδετη και αλληλεξαρτώμενη με την πάλη για την κατάχτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της χώρας;
Γιατί το πρόβλημα της πολύπλευρης εξάρτησης της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο είναι πραγματικό και δεν ανήκει στη σφαίρα του φαντασιακού. Από το 1828 η χώρα ήταν εξαρτημένη από το αγγλικό και μετά το 1945 πολιτικά και στρατιωτικά από το αμερικάνικο κεφάλαιο. Και κανένας νεολογισμός περί «ανισόμετρης αλληλεξάρτησης» δεν μπορεί να αναιρέσει και να συγκαλύψει μία πραγματικότητα που τόσο δραματικά βιώνει ο ελληνικός λαός, ειδικά τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας.
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2016/01/blog-post_128.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου