Οι κανιβαλικές ιαχές του πρώην χωροφύλακα και νυν μητροπολίτη Αμβρόσιου και γενικά η στάση ιεραρχών και Εκκλησίας στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και στο σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών σχεδόν μονοπώλησαν τη δημοσιότητα, ρίχνοντας τη σκιά τους σ’ αυτό που θα ’πρεπε, κατά τη γνώμη μου, να απλώνεται σε πρωτοσέλιδα και να γεμίζει σελίδες: την καταψήφιση του συμφώνου από το ΚΚΕ.
Γιατί εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με αντιπολιτευτικές απλώς πιρουέτες του ΚΚΕ, όπως λ.χ. με την ιθαγένεια. Ούτε ήταν –ή μάλλον: δεν ήταν μόνο– η πάγια «αδράνεια» ενόψει του σοσιαλιστικού παραδείσου που θα λύσει αυτομάτως όλα τα προβλήματα των κολασμένων της γης.
Αυτήν τη φορά υπήρχαν «θέσεις», υπήρχαν «απόψεις» για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα, για την ομοφυλοφιλία και για την οικογένεια ειδικότερα.
Από μια σκοπιά υπήρξε άθλος μέγας να αρθρωθούν τυπικά σε λόγο και έπειτα να εμφανιστούν σαν επιχειρήματα οι πλέον κοινότοπες και πρωτόγονες ομοφοβικές αντιδράσεις, δεν θα πω καν απόψεις, ντυμένες με επιστημονικά και κοινωνιολογίζοντα ράκη, κοινώς ξέφτια, κουρέλια.
Κατά το ΚΚΕ, μια «ιδιωτική υπόθεση», ένας σεξουαλικός προσανατολισμός που «έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία», μια τέτοια λοιπόν «ιδιωτική υπόθεση» με το σύμφωνο «ανάγεται σε οικογένεια»!
Ενώ, κατά το ΚΚΕ, ένας τέτοιος σεξουαλικός προσανατολισμός, προφανώς αρρωστημένος, παθολογικός, αφού είναι προϊόν πολλαπλών παθογενειών, και ιδιαίτερα «η ικανοποίηση της σεξουαλικότητας [sic!] ή η συμβίωση από μόνη της, ακόμα και στο πλαίσιο μιας φοιτητικής συγκατοίκησης» [;] δεν νοείται να «παράγουν κοινωνικά δικαιώματα»:
«Δικαιώματα και υποχρεώσεις γεννιούνται στο πλαίσιο του γάμου, που αποτελεί τη νομική έκφραση της κοινωνικής σχέσης της οικογένειας», ο οποίος γάμος, μόνο αυτός, μπορεί να «παρέχει κοινωνική προστασία των παιδιών, τα οποία βιολογικά είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής σχέσης άντρα και γυναίκας».
Και επειδή μπορεί και το ίδιο το ΚΚΕ να δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει τη συλλογιστική του, παρέπεμψε, για ασφάλεια και κατά τα γνωστά, στη «διαμόρφωση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας», τότε που «οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής».
Ως τότε το ΚΚΕ καταψηφίζει.
Εμείς;
Εμείς να μνημονεύσουμε άλλη μια φορά τον Αγγελο Ελεφάντη, που δήλωνε κατηγορηματικά, σχηματικά ενδεχομένως, με το αποφθεγματικό και κάποτε απόλυτο ύφος του, πάντως κατηγορηματικά, ότι το ΚΚΕ δεν ανήκει στην αριστερά, ότι ένα κόμμα που δεν έκοψε ποτέ τον ομφάλιο λώρο που το δένει (μάλλον το στραγγαλίζει, όχι το ίδιο, τους μηχανισμούς του, αλλά σίγουρα τους οπαδούς του) με τον σταλινισμό, ένα τέτοιο κόμμα είναι εκτός αριστεράς.
Εμείς να πούμε τώρα πως ένα κόμμα με τέτοια στάση όχι σε επιμέρους διεκδικήσεις, οικονομικές κτλ., αλλά σε ανθρώπινες σχέσεις, σε ανθρώπους, στους ανθρώπους, στάση που κατέστρεψε ψυχές και ζωές αγωνιστών και ιδεολόγων, ανώνυμων και επώνυμων, ένα κόμμα με τέτοια αντίληψη για ανθρώπους και ανθρώπινα δικαιώματα μόνο αριστερό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γιατί, ως γνωστόν, η στάση μας απέναντι σε ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και ενός και μόνο ατόμου, είναι το μέτρο του πολιτισμού μας, έτσι όπως εύκολα και ανέξοδα θεωρητικολογούμε, είναι το απόλυτο μέτρο, στο προκείμενο, της αριστεροσύνης μας.
«Το εγχειρίδιο του καλού Κνίτη»
Ετος 1977, στον αναβρασμό της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, κυκλοφορεί από τον «Οδηγητή» ένα βιβλιαράκι Για την αγωνιστική, ταξική, πατριωτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, όπως ήταν ο τίτλος του, «Το εγχειρίδιο του καλού Κνίτη», όπως χαρακτηρίστηκε αμέσως.
Κεντρικός άξονας, το γνωστό σύνθημα: «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», με οδηγίες ωστόσο, αν όχι εντολές, για τον γενικότερο τρόπο ζωής, τις σεξουαλικές σχέσεις, ακόμα και την ώρα που θα έπρεπε να γυρίζει σπίτι της το βράδυ η καλή Κνίτισα!
Γενικά, «η ελληνική νεολαία, γαλουχημένη με τις πιο λεβέντικες κι αθάνατες αγωνιστικές παραδόσεις του εργαζόμενου λαού μας», μακριά από τον «λεγόμενο “αμερικάνικο τρόπο ζωής”», μακριά από «τα κάθε λογής ανήθικα περιοδικά», «τον δρόμο της αλητείας, των πορνό» και από την «αγοραία “τέχνη”», οι νέοι λοιπόν πρέπει να μην κάνουν «αδικαιολόγητες απουσίες» στο σχολείο, να «τηρούν τη σωστή στάση απέναντι στους δασκάλους τους», «να τρέφουν πραγματική αγάπη στην οικογένεια», «να έχουν αισθηματικές σχέσεις με το άλλο φύλο που ν’ ανταποκρίνονται στα ιδανικά της προόδου», «να έχουν στέρεους συναισθηματικούς δεσμούς [...], να καταπολεμούν κάθε τάση εκφυλισμού και ηθικής διαφθοράς».
Ούτε μέρα δεν πέρασε από τότε.
Ούτε χρόνος από τον Μεσαίωνα.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/01/blog-post_33.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου