Η «ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ» ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΤΟΥ «ΚΟΣΜΟΥ»…

Πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 24 Οκτωβρίου 2014, ο Πούτιν καλούσε από το βήμα της συνεδρίασης της διεθνούς Λέσχης Βαλντάι στο Σότσι την διεθνή κοινότητα σε μια Νέα Παγκόσμια Τάξη για να αντιμετωπιστούν τα «προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί» επικρίνοντας τις ΗΠΑ για την κατάρρευση του συστήματος της διεθνούς ασφάλειας. Ο Πούτιν υπογράμμισε ότι οι ΗΠΑ ως ηγεμονική δύναμη, δεν κατάφεραν να σηκώσουν το βάρος μιας μονοπολικής παγκόσμιας τάξης, αφού αυτό το ασταθές οικοδόμημα έδειξε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά σοβαρές καταστάσεις, όπως περιφερειακές συρράξεις, τρομοκρατία, διακίνηση ναρκωτικών, θρησκευτικό φανατισμό, σωβινισμό και νεοναζισμό.

«Στην ουσία, ο μονοπολικός κόσμος είναι ένα ανάλογο της δικτατορίας, και σε βάρος των ανθρώπων, και σε βάρος των χωρών», τόνισε ο Πούτιν, ενώ πρόσθεσε ακόμη ότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως το υπάρχον σύστημα παγκόσμιας και περιφερειακής ασφάλειας είναι ικανό να προστατεύσει τον κόσμο από καταστροφικά γεγονότα.

Είναι φανερό, ότι η κοινά αποδεκτή «λύση» δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στην απόλυτη επιβολή ενός ή έστω περισσότερων εμπλεκομένων μερών, αλλά στον από κοινού προσδιορισμό των εξελίξεων που αφορούν την «Νέα Μέση Ανατολή» και όχι μόνο. «Χαμένοι» θα υπάρξουν; Και βέβαια θα υπάρξουν.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά. Οι «γκρίζες» περιοχές που αφορούν ζώνες «ακυβερνησίας» ή «ιερού» πολέμου, δεν αποτελούν «κουκίδες» του παγκόσμιου χάρτη, αλλά σήμερα εκτείνονται κατά μήκος ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου, ξεκινώντας από την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Γάζα, τον Λίβανο, το Ιράκ, την Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Νιγηρία, το Μαλί, την Σομαλία και το Σουδάν, ενώ θα πρέπει να σημειώσουμε και τον μακροχρόνιο εμφύλιο στο Κογκό και τις επιπτώσεις που συνεχίζει να έχει σε γειτονικές χώρες.

Κράτη όπως η Λιβύη, και η Συρία αποσυντίθενται σύμφωνα με μακροχρόνιους σχεδιασμούς σημαντικών τμημάτων της παγκόσμιας κυριαρχίας, οικονομικής και πολιτικής, (βλ. ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας κ.ά.), ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι (ενδο)θρησκευτικές και φυλετικές διαιρέσεις επανέρχονται στο προσκήνιο για να διευθετήσουν πρόσκαιρα (;) το κενό της εθνικής διακυβέρνησης που «χάθηκε».

Όπως παρατηρεί μεταξύ άλλων ο Χένρι Κίσσινγκερ στο βιβλίο του Παγκόσμια Τάξη, «στον απόηχο της επανάστασης ή της αλλαγής καθεστώτος, απουσία μιας καινούργιας ηγεσίας η νομιμότητα της οποίας θα γίνει αποδεκτή από μια καθοριστική πλειοψηφία του πληθυσμού, ένα πλήθος ανόμοιων ομάδων θα εξακολουθήσουν να εμπλέκονται σε ανοικτές συγκρούσεις με όσους θεωρούν αντιπάλους στην διεκδίκηση της εξουσίας. Η υπάρχουσα κεντρική κυβέρνηση ενδέχεται να αποδειχθεί απρόθυμη ή ανήμπορη να αποκαταστήσει την εξουσία της στις παραμεθόριες περιοχές ή να επιβληθεί σε μη κρατικές οντότητες, όπως η Χεζμπολάχ, η αλ-Κάιντα, το Ισλαμικό κράτος και οι Ταλιμπάν. Αυτό έχει ήδη συμβεί στο Ιράκ, στην Λιβύη και, σε επικίνδυνο βαθμό, στο Πακιστάν. Η κατάσταση σε ορισμένα κράτη με την μορφή που έχουν στην παρούσα φάση ίσως δεν μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο χωρίς την προσφυγή σε μεθόδους διακυβέρνησης ή εξασφάλισης της κοινωνικής συνοχής τις οποίες οι Αμερικάνοι απορρίπτουν ως παράνομες».

Το 2007 o στρατηγός Wesley Clark σε ομιλία που έδωσε στο Σαν Φρανσίσκο αναφέρθηκε σε μια συζήτηση που είχε το 1991 με τον τότε αναπληρωτή υπουργό άμυνας των ΗΠΑ Paul Wolfowitz και οποίος του είπε ότι το Πεντάγωνο έχει εκπονήσει σχέδιο επέμβασης στη Μέση Ανατολή σ’ ένα ορίζοντα δεκαετίας με στόχο την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Ο Clark πρόσθεσε ακόμη ότι έξι εβδομάδες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001, αξιωματούχος του υπουργείου άμυνας τού είχε αναφέρει την ύπαρξη απόρρητου εγγράφου από το Πεντάγωνο, στο οποίο περιγράφεται λεπτομερώς η πολιτική των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος σε επτά χώρες μέσα στην επόμενη πενταετία: η αρχή θα γινόταν με το Ιράκ, έπειτα με τη Συρία και το Λίβανο, για να ακολουθήσει η Λιβύη, η Σομαλία, το Σουδάν και να τελειώσει η επιχείρηση με το Ιράν. Όσον αφορά το τελευταίο, η συμφωνία που έκλεισε με την Δύση για τα πυρηνικά και το οικονομικό «άνοιγμα» που ετοιμάζεται να κάνει, δείχνουν ότι η ευελιξία στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς δεν λείπει, αντίθετα αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Το 2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Laurent Fabius, εκ των αρχιτεκτόνων της γαλλικής επέμβασης στην Λιβύη, αναλαμβάνει να πείσει τους έτερους αξιωματούχους των ευρωπαϊκών κρατών να εξοπλίσουν τους αντάρτες παραβλέποντας το εμπάργκο όπλων, που είχε επιβάλλει η ίδια η ΕΕ και να σπεύσουν να αναγνωρίσουν την Εθνική Συμμαχία των Συριακών Επαναστατικών Αντιπολιτευτικών Δυνάμεων, που δημιουργήθηκε στη Ντόχα του Κατάρ με χρηματοδότηση των κρατών του Κόλπου.

Στην εκστρατεία εξοπλισμού των τζιχαντιστών της Αλ-Κάιντα συμμετέχει και η Μεγάλη Βρετανία, ενώ σύμφωνα με έγγραφα που έδωσε στην δημοσιότητα το WikiLeaks μεταξύ των ετών 2006 και 2010, οι ΗΠΑ ξόδεψαν πάνω από δώδεκα εκατομμύρια δολάρια για να προκαλέσουν και να ενισχύσουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Συρία (ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών δόθηκαν στο Κίνημα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης με έδρα το Λονδίνο, οργάνωση που λειτούργησε δορυφορικό κανάλι με σημαντικό ρόλο στην προπαγάνδιση των διαμαρτυριών του 2010 και 2011).

Έτσι το γαλλικό, το βρετανικό, το τουρκικό κράτος και οι ΗΠΑ καθώς και χώρες του Κόλπου, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, χρηματοδότησαν και χρηματοδοτούν την συγκρότηση και τον εξοπλισμό, του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» από τα σπλάχνα του οποίου προέρχονται οι τζιχαντιστές του Μετώπου Al-Nusrah παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, που σύμφωνα και με την Washington Post εξελίχθηκαν γρήγορα στην πιο πετυχημένη και αποτελεσματική δύναμη των ανταρτών στον συριακό εμφύλιο. Είχαν μάλιστα την ιδέα να μεταφερθεί σημαντικό μέρος του οπλοστασίου του Καντάφι εκτός Λιβύης για να εξοπλιστούν οι τζιχαντιστές του μετώπου Al Nusrah.

Και επειδή οι ηθικοί ενδοιασμοί είναι σχετικοί, όπως εν ολίγοις ομολογεί με κάθε ευκαιρία και η παλιά καραβάνα ο Κίσσινγκερ, τον Αύγουστο του 2013 στο προάστειο Ghouta κοντά στην Δαμασκό εκδηλώνεται μια από τις χειρότερες επιθέσεις εκ μέρους των τζιχαντιστών της Al Nusrah που χρησιμοποιούν χημικό αέριο Σαρίν με αποτέλεσμα την δολοφονία με φρικτό τρόπο 1.000 ανθρώπων μεταξύ των οποίων 300 παιδιά.

Ο Ομπάμα παρ’ ότι αρχικά δηλώνει έτοιμος για επέμβαση, στην συνέχεια αλλάζει γνώμη με το πρόσχημα ότι δεν μπορούσε να προχωρήσει χωρίς την σχετική έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου και ενώ ήδη είχαν αρχίσει οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις για την συνδρομή Τούρκων και Σαουδαράβων ώστε να φθάσει το Σαρίν στα κατάλληλα χέρια.

Ένα χρόνο αργότερα, το ισλαμικό κράτος κάνει την εμφάνιση του και σταδιακά καταλαμβάνει σημαντικά εδάφη σε Ιράκ και Συρία ενώ συνεργαζόμενες τζιχαντιστικές ομάδες διατηρούν ακόμη βάση στην Λιβύη στην κεντρική παράκτια πόλη Σύρτη, την στιγμή που οι διαπραγματευτικές διαδικασίες για μια μελλοντική κυβέρνηση ενότητας με μεσολαβητή τον ΟΗΕ βαδίζουν με ρυθμούς χελώνας.

Στην Συρία, τόσο στις κεντρικές περιοχές της χώρας, το «Ισλαμικό Κράτος» όσο και στο βορειοδυτικό τμήμα τα παρακλάδια της Αλ–Κάιντα προωθούνταν συνεχώς πριν την πρόσφατη ρωσική επέμβαση. Οι οργανώσεις «Μέτωπο Αλ-Νούσρα», «Στρατός της Κατάκτησης», «Λίβα Σουχάντα Αλ-Ισλάμ», καθώς και άλλες μικρότερες ομάδες, αλλά και ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», έφθασαν εντός της επαρχίας της Λαττάκειας, και απείλησαν με κατάληψη όλη την περιοχή των Αλαουιτών, όπου βρίσκεται και η ρωσική ναυτική βάση στην Ταρτούς.

Όπως είπαμε ο ISIS ενισχύθηκε με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, και του τουρκικού κράτους, που επέτρεψε σε χιλιάδες εθελοντές από την Δύση και την Ασία να μεταβούν στα στρατόπεδα εκπαίδευσης του στο Ιράκ, ενώ επίσης διευκόλυνε με κάθε τρόπο την μετακίνηση εκατοντάδων ξένων ειδικών που διαχειρίζονται τις υποδομές των πετρελαιοπηγών, τις οποίες έχει καταλάβει ο ISIS και οι οποίες τού αποφέρουν τεράστια έσοδα. Το τουρκικό κράτος παρείχε ακόμη τους απαραίτητους εδαφικούς διαδρόμους για τον ανεφοδιασμό του ISIS και για νοσηλεία των τραυματιών του, ενώ παράλληλα διώκει τους κούρδους αντάρτες που κρύβονται στο ιρακινό κουρδιστάν και έχουν σημαντική πρόσβαση σε ενεργειακές πηγές της περιοχής. Το Ιράκ, όπως είναι γνωστό, διαθέτει τα τρίτα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.

Από την ιρακινή πλευρά, το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε (ΙΚΙΛ, ISIS) ελέγχει μεγάλο μέρος της επαρχίας της ερήμου Άνμπαρ και εκτεταμένα τμήματα της Φαλούτζα, και ενώ έχει καταλάβει και τη Μοσούλη, έχει παρουσία και στην άλλη πλευρά των συνόρων, στην καρδιά του συριακού βορρά, από το Αμπού Καμάλ έως τη Ράκκα και το Χαλέπι.

Αλλά και ο Λίβανος αποτελούσε βάση ανεφοδιασμού για τους Σύρους αντάρτες, μέχρι τουλάχιστον την ανακατάληψη του Καλαμούν και του Κάστρου των Ιπποτών από το συριακό καθεστώς, τον Μάιο του 2014, ενώ προηγουμένως χρειάστηκε οι μαχητές της λιβανέζικης Χεζμπολάχ να παρέμβουν δυναμικά τον Μάιο του 2013 στη μάχη του Κουσέρ, όταν οι πιστοί του συριακού καθεστώτος έχαναν έδαφος.

Στη Συρία, οι σιίτες τζιχαντιστές (η λιβανική Χεζμπολάχ, η ιρακινή Ασαΐμπ Αχλ Αλ-Χακ) μάχονται εναντίον σουνιτών τζιχαντιστών. Το Μέτωπο Al-Nusrah, συνδεδεμένο με την Αλ Κάιντα, όπως είδαμε, συγκροτήθηκε στις αρχές του 2012 υπό τις διαταγές του Αμπού Μοχάμετ Αλ-Ζουλανί, όμως ο επικεφαλής των Ιρακινών τζιχαντιστών, Αμπού Μπακρ Αλ-Μπαγκντατί, ανακοίνωσε τη δημιουργία του ΙΚΙΛ πυροδοτώντας έτσι μια ανηλεή μάχη μεταξύ των δύο τζιχαντιστικών κλάδων, μετά το ξέσπασμα της οποίας ο επικεφαλής της Αλ Κάιντα Αϋμάν Αλ-Ζαουάχρι ανακοίνωσε, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, τη διάλυση του ΙΚΙΛ.

Έτσι, μυριάδες ένοπλες, λιγότερο ή περισσότερο συνεργαζόμενες, τζιχαντιστικές ομάδες βρίσκονται αντιμέτωπες με το συριακό καθεστώς, ενώ εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα περιφερειακά κράτη όπως το τουρκικό, το Ιράν, το Ιράκ, η Λιβύη, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Η υπερσυγκέντρωση ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Συρία, όπου διατηρείται ρωσική ναυτική βάση στην Ταρτούς, ξεκίνησε ήδη από τον Ιούλιο για να κλιμακωθεί στα τέλη Αυγούστου με την μεταφορά τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού, με την κατασκευή νέας στρατιωτικής βάσης νότια της Λαττάκειας, την μεταφορά προκατασκευασμένων οικημάτων για περίπου 1.000 στρατιώτες, κινητού πύργου εναέριας κυκλοφορίας, ενώ συριακές φιλοκυβερνητικές εφημερίδες κατέγραφαν την παροχή δορυφορικών εικόνων εκ μέρους της Ρωσίας προς τις δυνάμεις του Άσαντ. Μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου εκατοντάδες ρώσοι πεζοναύτες, έξι υπερσύγχρονα άρματα μάχης, ελικόπτερα και πυροβόλα ενισχύουν συνεχώς τις ρώσικες στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες πλέον συνοδεύονται και από ρώσικα πολεμικά πλοία του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, που διεξάγουν προγραμματισμένες ασκήσεις ανοικτά των συριακών ακτών που διαρκούν μέχρι και το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου, ενώ ρώσοι στρατιωτικοί σύμβουλοι μεταβαίνουν στις πόλεις Homs και Slinfah, την στιγμή που επίσης ρωσικές δυνάμεις ξεκινούν τις εργασίες επέκτασης του αγροτικού αεροδρομίου Hamidiyah, στο νότιο τμήμα της επαρχίας Ταρτούς.

Στην Jablah οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις ενώνονται με τουλάχιστον 1.000 ιρανούς πεζοναύτες και στρατιώτες των Φρουρών της Επανάστασης, ενώ στα συρολιβανικά σύνορα αναπτύσσεται σημαντική στρατιωτική δύναμη της Χεζμπολάχ. Το ρωσικό κράτος επίσης ανακοινώνει την ανάπτυξη δύναμης ρώσων αλεξιπτωτιστών στην Αίγυπτο, (όπου τζιχαντιστές συνεχίζουν τις επιθέσεις στην Χερσόνησο του Σινά, αλλά και στην κοιλάδα και το δέλτα του Νείλου) για να συμμετάσχουν σε ρωσοαιγυπτιακή αντιτρομοκρατική άσκηση, αλλά και την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων κατά μήκος των νότιων συνόρων του Τατζικιστάν για την αντιμετώπιση τζιχαντιστικής οργάνωσης συνδεδεμένης με το Ισλαμικό Κράτος σε γειτονική επαρχία του Αφγανιστάν. Θα υπενθυμίσουμε ότι το 15% του πληθυσμού της ρώσικης επικράτειας είναι μουσουλμάνοι, ενώ υπολογίζονται σε 3.000 οι τζιχαντιστές από την Ρωσία που βρίσκονται ανάμεσα στους μαχητές του Ισλαμικού κράτους προερχόμενοι κυρίως από τον Βόρειο Καύκασο.

Θα σημειώσουμε, τέλος, την αποστολή κινέζικου αεροπλανοφόρου στην περιοχή, αλλά και τις άριστες σινοϊρανικές σχέσεις. Η ρώσικη κάθοδος δεν μπορεί παρά να νοείται πλέον ως εκείνη η κίνηση που «εμφάνισε» στην παγκόσμια κυριαρχική οθόνη ένα συνασπισμό που ξεπερνάει τα όρια μιας υπερδύναμης.

Οι σφοδρές επιθέσεις, λοιπόν, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς εκ μέρους του ρωσικού κράτους, που παραμέρισαν το ουκρανικό ζήτημα εστιάζοντας το διεθνές ενδιαφέρον στην Μέση Ανατολή, είναι φανερό ότι είναι μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου που αφορά την επόμενη φάση στην διευθέτηση της ανασυγκρότησης της «Νέας Μέσης Ανατολής» ως κέντρου της Ευρασίας στην οποία συμμετέχουν κράτη, όπως περιγράψαμε αλλά και σημαντικοί κυριαρχικοί συνασπισμοί.

Είναι επίσης εύκολα κατανοητό ότι η ρωσική επέμβαση δεν ήταν απλά αναμενόμενη από τα διάφορα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ, αφού σημαντικοί εξουσιαστικοί κύκλοι εκθειάζουν την ρώσικη επέμβαση και προπαγανδίζουν την συνεννόηση και την κοινή δράση.

Η δημοκρατική Γερουσιαστής, Dianne Feinstein δήλωσε ότι «η ρωσική επέμβαση στην Συρία μπορεί να θεωρηθεί ως θετική εξέλιξη», συμπληρώνοντας ότι το κλειδί είναι να νικηθεί ο ISIS και, στην συνέχεια, να γίνουν εκλογές στην χώρα, καταλήγοντας ότι «Οι ΗΠΑ πρέπει να συνεργαστούν με την Ρωσία». Η Wall Street Journal στις 30/9 έγραψε ότι «Οι ρώσικες αεροπορικές επιδρομές χτύπησαν βάσεις τζιχαντιστών που είχαν στηριχθεί από την CIA», ενώ ο Dr Paul Craig Roberts, συνεργάτης της Wall Street Journal, σημειώνει ότι «Ο Πούτιν υπογραμμίζει την νομιμότητα της ρώσικης επέμβασης στην Συρία, που είναι αίτημα της συριακής κυβέρνησης. Αντιτίθεται …στην παρέμβαση στην Συρία των κυβερνήσεων της Ουάσιγκτον και της Γαλλίας, η οποία παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Συρίας με αυθαίρετη και παράνομη στρατιωτική επέμβαση».

Δεν χωρά, λοιπόν αμφιβολία ότι εκτός των άλλων διευθετείται και η «διάσταση» λόγου χάρη μεταξύ αμερικανικού Πενταγώνου και Λευκού Οίκου καθώς και πανίσχυρων υπερεθνικών κυριαρχικών κέντρων για τον τρόπο διευθέτησης μιας παγκόσμιας «κρίσης», στην οποία κυριολεκτικά μετέχουν σχεδόν όλες οι κυριαρχικές δυνάμεις με κάθε τρόπο, προσπαθώντας να ενισχύσουν την θέση τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που παραμένει ανοικτό…

Οι «αφανείς» παίκτες, όπως το Ισραήλ, έχουν εξίσου τεταμένη την προσοχή τους και εμπλέκονται άμεσα σε κάθε κίνηση που μεταβάλλει τα «δεδομένα», την ίδια στιγμή που το «ξεχασμένο» παλαιστινιακό επανέρχεται στην φλεγόμενη σκηνή της «Νέας Μέσης Ανατολής»…

Το «παιχνίδι» έχει μεταφερθεί μέσω του προσφυγικού ζητήματος και στο ευρωπαϊκό έδαφος, όπου αναστέλλεται εκτάκτως η Συνθήκη Σένγκεν, ενισχύονται οι ρατσιστικές διαθέσεις σημαντικών τμημάτων των ευρωπαϊκών πληθυσμών, την ίδια στιγμή που η «ενσωμάτωση» των βίαια μετακινούμενων πληθυσμών εξελίσσεται στην κατεύθυνση και στους στόχους της συντριβής της ιδιαιτερότητας και της ιστορίας κάθε πληθυσμιακής ομάδας.

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.154, Νοέμβριος 2015

https://anarchypress.wordpress.com/2015/11/15/%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF/