Λίγο πριν την τελική στροφή για το καλοκαίρι, σουρεαλιστικές σκηνές εξελίσσονται στους δρόμους της Αθήνας. Έχω αναφερθεί πολλές φορές σε έναν δρόμο, υποτιθέμενη βιτρίνα της "τουριστικής" Αθήνας, την Μακρυγιάννη (διαβάστε εδώ). Λίγες μέρες μετά τις εκλογές είχε επέλθει μία υποτυπώδης ευρωπαϊκή νοοτροπία σε έναν από τους πιο μικρούς πεζόδρομους της πρωτεύουσας. Κράτησε όμως για λίγο διότι ο Νεοέλληνας αντιλήφθηκε πως τίποτα δεν άλλαξε σ' αυτόν τον τόπο. Το μπάχαλο επανήλθε δριμύτερο.
Εικόνες καθημερινής τρέλας. Για μία ακόμη φορά οι αστυνομικοί είχαν σταθμεύσει τις μηχανές της πάνω στη διάβαση τυφλών της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Με το δεξί χέρι χρόνια αγκυλωμένο σε ορθή γωνία για να κρατάνε σταθερό τον φραπέ στήθηκαν χαμογελαστοί για να βγουν φωτογραφία με τρεις τουρίστριες, την ώρα που μηχανές κι αυτοκίνητα ανεβοκατέβαιναν ανεξέλεγκτα τον μεγαλύτερο πεζόδρομο της Ευρώπης.
Παρατηρώντας την κατάντια τους, αναρωτιόμουν ποιος είναι ο σκοπός τους. Για ποια υπηρεσία τους πληρώνουμε; Γιατί εθελοτυφλούν απέναντι στην παρανομία; Γιατί δεν ενοχλούνται από την εικόνα της Μακρυγιάννη που εκτός από δρόμος διπλής κυκλοφορίας έχει μετατραπεί και σε υπαίθριο πάρκινγκ μηχανών, όπου ο κάθε καραγκιόζης Νεοέλληνας παρκάρει φάτσα-κάρτα τη μηχανή του από το τραπεζάκι που θα πιει τον καφέ του; Σήμερα μάλιστα, πάνω σε μία από τις παρκαρισμένες μηχανές είδα ένα ευδιάκριτο αυτοκόλλητο που έγραφε με τεράστια και χοντρά γράμματα τη φράση "I love Greece". Βλέπετε ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης της μηχανής δε μπορούσε να εκφράσει με ελληνικά λόγια την αγάπη του για τον τόπο που γεννήθηκε. Κι αφού αγαπάς την Ελλάδα ρε ηλίθιε γιατί την βιάζεις με αυτόν τον τρόπο κάθε μέρα (η συγκεκριμένη μηχανή είναι καθημερινά παρκαρισμένη στο ίδιο σημείο);
Εικόνες που πλέον έχουν αρχίσει να κουράζουν κάθε ευσυνείδητο πολίτη. Ακόμα κι ο αττικός ήλιος λίγο πριν γίνει καλοκαιρινός αποφάσισε να καθαρίσει με μία σύντομη μπόρα αυτόν τον τόπο που ζέχνει από την μπόχα της νεοελληνικής κοινωνίας. Η βροχή όμως δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Και ποτέ δε θα φέρει εκτός κι αν επέλθει ένας τεράστιος λυτρωτικός κατακλυσμός που θα μας αδειάσει όλους στη θάλασσα δίνοντας την δυνατότητα σ' αυτόν τον τόπο να ανασάνει ξανά. Το ανθρώπινο είδος όμως είναι αδίστακτο και ύπουλο. Δε φοβάται τη βροχή. Δε τρέμει τη φύση.
Γυρνώντας από τη δουλειά είδα ένα τεράστιο φυτό πεταμένο σε έναν κάδο. Πήγα κοντά του. Ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και μάλιστα βρισκόταν μέσα στη γλάστρα του. Άρχισα να αναζητώ τους λόγους που βρέθηκε χωμένο μες στα σκουπίδια. Επιστρέφοντας σπίτι σκεπτικός, διαπίστωσα πως μάλλον δε χωρούσε πια στα μικροσκοπικά μπαλκόνια των αστικών μας κελιών. Η αντίστασή του απέναντι στο γκρίζο της καθημερινότητάς μας, ήταν καταδικαστέα σε θάνατο. Ανέβηκα αμέσως στο διαμέρισμά μου και βάλθηκα να ποτίσω τις δικές μου γλάστρες. Χαμογέλασα βλέποντας το νέο φύλλο που ετοιμάζεται να σκάσει από την μπανανιά μου...
Στη συνέχεια παρατήρησα τη γειτονιά μου από το μπαλκόνι. Είναι ξεκάθαρο πως στο κέντρο της πόλης, σβήνονται με απλές κινήσεις, οι λιτές κι όμορφες νότες πρασίνου. Με απλές κινήσεις χάνονται και ανθρώπινες ψυχές στα πεζοδρόμια, με την κοινωνία αδιάφορη και ψυχρή να περιμένει ένα φορείο να ρθει να μαζέψει το νεκρό κουφάρι που κατέστρεφε σήμερα το πρωί την εικόνα της οδού Ικτίνου (Θεσσαλονίκη).
Η ουτοπία του Φλεβάρη ήταν παροδική και πέρασε...
http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2015/05/blog-post_20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου