Απέναντι μας έχουμε μια κοινοβουλευτική δικτατορία, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με κατάφορες παραβιάσεις του αστικού τους Συντάγματος που τόκαναν κουρελόχαρτο, με ΠΔ με μνημόνια και έκτατα νομοθετήματα μεσάνυχτα στη Βουλή με διαδικασίες fast trak, με αστυνομοκρατία σε κάθε τι που αντιστέκεται και αλύπητο ξύλο σε κάθε διαδήλωση και διαμαρτυρία από τη Κρήτη έως τις Σκουριές. Τους ευαίσθητους δημοκράτες της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και τα παπαγαλάκια τους τούς έπιασε ο καημός για τις εξετάσεις των παιδιών. Τάχα γι αυτό αποφάσισαν να πετάξουν το προσωπείο της «δημοκρατίας» που φορούν συνήθως.
Επιστράτευση, μια ακόμα, απέναντι στη μεγάλη στρατιά των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης.
Απέναντι στην εξαγγελία της ΟΛΜΕ για προκήρυξη απεργίας στις 17/5 και από 20/5 έως 24/5 και συνέχιση αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του κλάδου. Είναι αλήθεια ότι η πρόταση προέκυψε δύσκολα μετά τις παλινωδίες των κυβερνητικών παρατάξεων της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ. Ταυτόχρονα, από πολλές πλευρές ξεκίνησε μια βρώμικη επίθεση για κτύπημα της απεργίας πριν καν ξεκινήσει. Ο στόχος τους είναι να στιγματίσουν και ηθικά την πάλη για τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών.
Ξεχύθηκε όλος ο οχετός της κίτρινης δημοσιογραφίας. Αυτών που απαγγέλουν τα non paper του επικοινωνιακού επιτελείου της ΝΔ της επονομαζόμενης «Ομάδας Αλήθειας» και ως εισαγγελείς εγκαλούν τους εργάτες της εκπαίδευσης επειδή δεν κάθονται στα αυγά τους. Από δίπλα, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, αρνούμενοι να οργανώσουν τον αγώνα της αντίστασής μας σ’ αυτή τη λαίλαπα. Τώρα που αντιδρούν κάποιοι συνδικαλιστές τους (γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι) απλά τους διαγράφουν επειδή τολμούν και σηκώνουν ανάστημα απέναντι σε αυτήν την πολιτική που τσακίζει μισθούς, συντάξεις, εργασιακά αλλά και δημοκρατικά δικαιώματα. Αυτά που με τόσες θυσίες κατέκτησε μέσα στον καπιταλισμό η εργατική τάξη με τους αγώνες της με πρωτοπορία τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας που να μην έχει τη σφραγίδα των κομμουνιστών. Κιοτήδες δεν έγιναν ποτές και ούτε πρόκειται να γίνουν.
Σ’αυτή τη φάση της μεγάλης ιμπεριαλιστικής επέμβασης της ΕΕ και του ΔΝΤ και της ακόμη μεγαλύτερης εξάρτησης στη χώρα μας, οι πρωτοπόροι αγωνιστές οφείλουν να είναι μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες και στο περιεχόμενο και στη μορφή.
Ο εργασιακός μεσαίωνας είναι εδώ. Η απάντηση θα δοθεί και τώρα και το Σεπτέμβρη. Οι πολιτικές εφεδρείες τους, τελειώνουν. Μπροστά στις ανάγκες των αφεντικών οι «αιώνιοι αντίπαλοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ» ενώθηκαν εις σάρκα μίαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό λαό. Κοντά τους βρέθηκαν και κάποιοι που μιλούν για την αντίσταση αλλά δεν κάνουν τίποτε γι’αυτήν. Μιλούν με τσιτάτα του διαλεκτικού υλισμού, ορκίζονται σ’αυτόν αλλά όταν έρθει η μεγάλη στιγμή της σύγκρουσης «την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια». Δυστυχώς, ενώ εμφανίζονται σαν οι φίλοι του λαού, είναι λαθρέμποροι και λαθρεπιβάτες των κομμουνιστικής ιδέας και τακτικής . Στη πραγματικότητα καίνε κάθε ελπίδα για αντίσταση, για την αποτελεσματικότητα των αγώνων της ΕΤ στις σύγχρονες συνθήκες.
Σε κάθε κλάδο εργαζομένων, σε κάθε τμήμα της εργατικής τάξης μπαίνει συνεχώς το δίλημμα που πρέπει να απαντήσει θέλει δε θέλει: «Θα σταθεί να δώσει τη μάχη με ενότητα, με μαζικότητα, αν υπάρχει χρόνος και με καλή προετοιμασία, ή θα υπεκφεύγει χρησιμοποιώντας διάφορα τερτίπια;».
Τη σύγκρουση σχεδόν ποτέ δεν την επιλέγουν οι εργαζόμενοι γιατί οι αγώνες τους είναι οικονομικοί, είναι αμυντικοί. Όταν όμως δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, και δεν μας μένει άλλος δρόμος από τη σύγκρουση τότε οφείλει να δίνει τη μάχη όσο καλύτερα μπορεί.
Οφείλουμε λοιπόν μια σταράτη απάντηση σε όποιον καλοπροαίρετο θα ρωτήσει: «Γιατί επέλεξαν οι καθηγητές να μπουν σε απεργιακή κινητοποίηση τώρα και με αυτή τη μορφή; Γιατί δεν συνέχιζαν όπως μέχρι τις καθιερωμένες μαζί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ από καμιά 24ωρη άντε και 48ωρη κάνα-δυο μέρες συνήθως πριν κλείσουν τα σχολεία;» όπως μας προτείνουν κάποιοι που έχουν κάνει τις απεργίες σαν τις λιτανείες του Επιταφίου (πάντα με τη πρόφαση του «όλοι μαζί»).
Θα χρειάζονταν παραπάνω από ένα άρθρο για να εξηγηθεί το που μπορούν να φτάσουν συνδικαλιστικές πρακτικές ακόμα κι όταν παίρνονται σωστές θεωρητικά θέσεις αλλά τραβιούνται ως τα άκρα έτσι που, τελικά, αδρανοποιούν το συνδικαλιστικό κίνημα. Το μόνο που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε είναι ότι, η ενότητα εξασφαλίζεται με όρους και προϋποθέσεις που δεν είναι μόνο μια απεργία κοινής ημερομηνίας.
Γιατί λοιπόν απεργία; Μα γιατί το επέλεξε η κυβέρνηση. Για να τρομοκρατήσει, να τσακίσει και, τελικά, να εξαφανίσει οποιαδήποτε φωνή αμφισβητεί της πολιτική της, να δώσει ένα μάθημα για το τι μπορούν να πάθουν και οι υπόλοιποι κλάδοι, να ανοίξει το δρόμο στον επελαύνοντα φασισμό κάθε μορφής.
Η προληπτική επιστράτευση που ανακοίνωσαν πριν την κήρυξη της απεργίας δηλώνει το φόβο του θρασύδειλου θύτη που αγωνιά μήπως η ανάπτυξη του αγώνα των καθηγητών και η πιθανή συμπαράσταση από άλλου κλάδους εργαζομένων θα βάλει υποθήκες για ριζικές ανατροπές απέναντι στην πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα γίνει θρυαλλίδα για ευρύτερους αγώνες.
Σε αυτό βρήκε συμπαραστάτες μικροαστούς νοικοκυραίους, κιοτήδες του εργατικού κινήματος, προσκυνημένους λογοκόπους. Έχει τη συμπαράσταση των δημοσιολογούντων με τα φτηνά ιδεολογήματα ότι «αφού απολύονται εργαζόμενοι από τους κεφαλαιοκράτες, γιατί να μη κάνει και ο κρατικός εργοδότης απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο, άρα και εκπαιδευτικών, ώστε να είμαστε όλοι ισότιμοι στην αδικία;». «Νοικοκύρεμα» είναι το σλόγκαν των σαλτιμπάγκων των καναλιών που, αντί να απαιτήσουν να αρθούν οι απολύσεις και τη κρίση να την πληρώσει η πλουτοκρατία, συνάδουν μαζί της με το βόρβορο της αστικής εξουσίας.
Η κυβέρνηση θα βρει ακόμη συμπαραστάτες τους γόνους των βορείων προαστίων που βιάζονται να πάρουν τα απολυτήρια τους και να προλάβουν να εγγραφούν στα ξένα πανεπιστήμια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα βρει συμμάχους της τα παιδιά της εργατικής τάξης που έχουν απολυμένους γονείς, τους τελειοφοίτους των φτωχών οικογενειών, αυτά που δεν είχαν θέρμανση στα σχολεία τους, εκείνα που πηγαίνουν χιλιόμετρα για να κάνουν μάθημα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο.
Υπάρχουν και κάποιοι που σπεκουλάρουν πάνω στην εύλογη αγωνία των γονιών και μαθητών για την τύχη των εξετάσεων και τις ανάγκες των μαθητών και των οικογενειών τους. Είναι απορίας άξιο γιατί τους ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι πανελλαδικές. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι αυτοί που υποτιμούν και σνομπάρουν πολλές φορές τις απεργίες κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς που τάχα έχουν δυσμενή αποτελέσματα στους μαθητές. Το αστικό σύστημα δεν το ενδιαφέρει η μόρφωση των παιδιών του λαού μας αλλά ο μπερντές του εκπαιδευτικού συστήματος. Εκτιμά πως οι εξετάσεις κρύβουν όλες τις ταξικές ανισότητες, δίνουν την ευχέρεια στους αστούς να μιλούν για ισότητα ευκαιριών στους μαθητές, κρύβουν τον κατανεμητικό ρόλο τους στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί το 1988, το 1990. Γι αυτό, οι ευαίσθητες Κασσάνδρες ας μην ανησυχούν τόσο για τις αντιδράσεις των υποψηφίων. Οι μαθητές και τότε και σήμερα συμπαραστέκονται στους καθηγητές τους. Είναι παράξενο αλλά δεν φαίνεται να κάνουν όμως το ίδιο και με άλλους κλάδους όταν απεργούν σε περιόδους αιχμής. Αυτοί οι αρουραίοι της πολιτικής αντί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις απεργίες των καθηγητών, τη μορφή τους και το χρόνο πραγματοποίησης τους, όπως αυτής των εξετάσεων, θα ήταν φρονιμότερο να αξιοποιήσουν την όποια πειθώ και δύναμη τους απέμεινε προς την κυβέρνηση να την πείσουν ή να την πειθαναγκάσουν να πάρει πίσω τα βάρβαρα μέτρα που παίρνει απέναντι στους εκπαιδευτικούς και στο λαϊκό κίνημα. Αλλιώς, θα μείνουν μόνοι κυνηγώντας χίμαιρες. Οι καθηγητές μαζί με τους μαθητές, τους γονείς και όλο τα λαό θα συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα τους και θα δικαιωθούν. Ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του.
«Μπορούσε το συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών να κάνει αλλιώς;» Κατηγορηματικά όχι. Τα ζητήματα της απεργίας είναι τόσο μεγάλα και σοβαρά που μόνο αδαείς και ηλίθιοι ή συνεργάτες της κυβέρνησης θα μπορούσαν να πουν: «το βλέπουμε από Σεπτέμβριο».
Τα αιτήματα της ΟΛΜΕ μπορούμε να δεχθούμε, αν και δεν συμφωνούμε πλήρως με αυτά (όπως π.χ. στο θέμα της αξιολόγησης), ότι βγαίνουν έξω από τα όρια της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι έξω από τις εντολές της Ιμπεριαλιστικής τρόικας. Όπως δεν μπορούν να υποβαθμίζουν την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων με την αύξηση του ωραρίου πέρα από την αυτόνομη σημασία του και που είναι η αιτία η βάση και των άλλων αιτημάτων της απεργιακής κινητοποίησης
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και οι βουλευτές ομόφωνα ψήφισαν και ενέκριναν:
Την αύξηση ωραρίου, που σημαίνει υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών ανά την Ελλάδα, μηδαμινές προσλήψεις και απολύσεις με συνέπεια να μην ξαναπροσληφθούν περίπου 10.000 αναπληρωτές. Άλλοι τόσοι μόνιμοι εκπαιδευτικοί θα οδηγηθούν σε αναγκαστικές μετακινήσεις εξαιτίας της αύξησης του ωραρίου το επόμενο δίχρονο και αρκετοί θα οδεύσουν στην απόλυση.
Την κλιμάκωση στην ίδια κατεύθυνση και φέτος των συγχωνεύσεων σχολείων που είχαμε της εποχής Διαμαντοπούλου με συνέπεια την αύξηση αριθμού μαθητών ανά τάξη,.
Οι πιστοί κυβερνητικοί υπηρέτες των μνημονιακών πολιτικών αποκαλύπτουν με τα μέτρα και τα νομοθετήματα που παίρνουν το χαρακτήρα της μελλοντικής εκπαίδευσης που σχεδιάζουν. Αντιδραστικής και αντιλαϊκής σε περιεχόμενο και μορφή. Υποβαθμισμένης και υποχρηματοδοτούμενης. Αυτό που ταιριάζει γάντι σε μια εξαρτημένη χώρα.
Αφού κάποιο θέλουν νούμερα ας αναφέρουμε μερικά
- Στη Φιλανδία που την έχουν οι αστοί για πρότυπο, το διδακτικό ωράριο στο γυμνάσιο είναι 13-17 ώρες και στο λύκειο 11-17! Στην Ελλάδα είναι από 16-21 ώρες έχοντας ΜΟ 18,5. Είναι δηλαδή λίγο πάνω από τον ευρωπαϊκό ΜΟ για τα Λύκεια που είναι 18,4. Η τρικομματική το μετέτρεψε το ωράριο από 18-23 ώρες , εκτός από το διοικητικό έργο του Έλληνα που φθάνει και τις 40 ώρες μαζί τις εργασίες του σχολείου (εργασίες μαθητών , κλπ ), που απλά δεν υπάρχει όχι μόνο για τους Φιλανδούς εκπαιδευτικούς αλλά και άλλων της ΕΕ.
Σε γενικές γραμμές, οι χώρες τείνουν να μειώνουν τον εβδομαδιαίο διδακτικό χρόνο των εκπαιδευτικών στην κατώτερη και στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μόνο η Βουλγαρία και η Ρουμανία ουσιαστικά αυξάνουν τον αριθμό των ωρών για τους εκπαιδευτικούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα της Unesco προκύπτει ότι μια ώρα εργασίας των εκπαιδευτικών ισοδυναμεί με τέσσερις άλλων κλάδων εργαζομένων. Άρα ένα εβδομαδιαίο διδακτικό ωράριο 21 ωρών ισοδυναμεί με 84 ώρες*
- Ο μισθός του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού είναι 639 ευρώ. Ενός νέου ανθρώπου που είναι απόφοιτος Πανεπιστημίου ή Πολυτεχνείου και τις περισσότερες φορές είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος ή διδακτορικού (Με αυτά θα πληρώνει ενοίκιο στις εσχατιές της Ελλάδας, θα αγοράζει βιβλία για να εκτελεί τον παιδαγωγικό και μορφωτικό του ρόλο και θα ικανοποιεί τις βιοποριστικές του ανάγκες;). Ο κατώτερος ετήσιος μισθός ενός καθηγητή Λυκείου στην Ελλάδα είναι μόλις το 49% του αντίστοιχου ευρωπαϊκού ΜΟ.
- Μειώθηκε ο αριθμός των εκπαιδευτικών κατά 12% (2010 – 2012), [από τους 102.000 εκπαιδευτικούς δευτεροβάθμιας που είχαμε προ μνημονίου, πλέον ο αριθμός του έχει μειωθεί στους 86.500, συνολικά, με τους 83.000 να είναι πλήρους ωραρίου και 3.500 αναπληρωτές] και παράλληλα απολύσεις αναπληρωτών με μείωσή τους κατά 87%, από 15.500 (το 2011 – 12) σε 2.000 (το 2013 -14) σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
- Από μελέτη πάλι του ΚΕΜΕΤΕ προκύπτει ότι η μείωση του καθαρού εισοδήματος των εκπαιδευτικών από το 2009 μέχρι και το 2012 κυμαίνεται από 4.740 περίπου ευρώ για έγγαμους και με 33 χρόνια υπηρεσίας μέχρι 6.585 για τους νεοδιόριστους. Ποσοστιαία η μείωση αυτή κυμαίνεται από 21% περίπου έως 45%. Αν και οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποτελούν το περίπου 2.3% του απασχολούμενου δυναμικού της χώρας, καρπώνονται με τους μικτούς μισθούς τους μόλις το 0,8% του παραγόμενου εγχώριου προϊόντος. (Στοιχεία από ΚΕΜΕΤΕ*)
- Το υπουργείο Παιδείας ζήτησε από τους διευθυντές να δηλώσουν τη χωρητικότητα κάθε σχολικής αίθουσας, επισημαίνοντας πως σε κάθε μαθητή, θα πρέπει να αντιστοιχεί 1.5 τετραγωνικό μέτρο. Το μέτρο τείνει να μην είναι η αναλογία του αριθμού δασκάλου – μαθητών, αλλά το μέγεθος της αίθουσας. Κι αυτό όταν η πυροσβεστική καθορίζει για τη ασφάλεια των μαθητών τα 2,2 m2/μαθητή.
Η απεργία διαρκείας του 1988 διήρκησε πάνω από 1,5 μήνα και πέτυχε να σπάσει την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, όταν προφασίζονταν ότι υπήρχε το Ενιαίο Μισθολόγιο και δεν μπορούσαν να δώσουν αυξήσεις. Η ίδια μορφή ήταν της ΔΟΕ το 2006 πάλι με κύριο αίτημα το οικονομικό (κυβέρνηση ΝΔ). Η μεγαλειώδης απεργία του 97-98 (56 μέρες το 97) που είχε σαν κύριο αίτημα το θεσμικό αίτημα της επετηρίδας (πάλι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) μπορεί να μην κέρδισε. Είτε οι απεργίες έχασαν, είτε δημιούργησαν ρήγματα στην εκάστοτε πολιτική των κυβερνήσεων, έβαλαν τα θεμέλια της ανατροπής των. Και η κυβέρνηση του Σαμαρά θα έχει την ίδια κατάληξη. Θα πρέπει να πέσει γρήγορα και να πέσει με όρους μαζικού κινήματος. Θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας αυτή τη κοινωνία της βαρβαρότητας που εφαρμόζουν να προσπαθήσουμε να την ανατρέψουμε. Θα αναλάβουμε το μεράδι της ευθύνης και των απωλειών που μας αναλογούν και από αυτή τη μάχη.
Οφείλουμε, λοιπόν, να περπατήσουμε τους δρόμους του αγώνα, μαζικά, ενωτικά, συσπειρωμένα με την πεποίθηση ότι αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί,
με αιτήματα:
- τη διατήρηση του ωραρίου εργασίας με παράλληλη κατάργηση του Ν.4152/13
- τη διατήρηση των σχολικών μονάδων και του με αύξηση των διορισμών και του μόνιμου προσωπικού.
- την κατάργηση του Π.Δ των υποχρεωτικών μεταθέσεων και απολύσεων με παράλληλη διατήρηση και αύξηση του αριθμού των οργανικών θέσεων και του προσωπικού στην εκπαίδευση.
- τη μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη (20)
- την κατάργηση του νομοθετήματος για την εφαρμογή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση (Ν.4112/13) και η απόρριψη του μελλοντικού Π.Δ.
- την κατάργηση του Ν.4093/12 (3ο μνημόνιο) , που καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας και οδηγεί σε αργία και αυτόματες απολύσεις.
- Επαναφορά των αμοιβών των εκπαιδευτικών που είχαν καταρχήν στο ύψος του 2008.
Είναι αυτονόητο πως δεν υιοθετούμε κανένα μνημόνιο και τις εφαρμοζόμενες δανειακές συμβάσεις. Παλεύουμε ώστε κάθε Συνδικάτο να βάλει την κατάργηση τους στη προμετωπίδα του.
Στηριζόμαστε για την επιτυχία του αγώνα μας
- Στην πίστη μας στους αγώνες και την αποτελεσματικότητα τους
- Στην θέληση μας να ζούμε με ανθρώπινες συνθήκες ζωής
- Στην ενότητα μας
- Απομονώνοντας τους υπονομευτές των αγώνων μας και των αναγκών μας
- Στην θέληση μας για την διεκδίκηση μιας πραγματικά δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και κατάργησης κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης
- Στην δυναμική απάντηση σε κάθε κυβερνητικό αυταρχισμό και εμπαιγμό
- Στην συντονισμό του αγώνα με το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα, γιατί τα αιτήματα των εκπαιδευτικών αφορούν όλη τη κοινωνία
Συναγωνιστές
Όποιος
τον αγώνα δεν μοιραστεί
θα μοιραστεί την ήττα.
Αχιλλέας Ρότας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου